Αναρτήσεις
Προσπαθώντας να γράψω για "έναν Δάσκαλο στο Δημοτικό με τριμμένο σακάκι.." και να το συνδέσω όλο αυτό με την κρίση της Παιδείας και της Κοινωνίας, είδα ότι αρχίζει να μου βγαίνει ένα διήγημα.
Ε, κάποια στιγμή θα το δείτε..
Όμως, χτες το βράδι, παρακολουθώντας μια εκπομπή για την Παιδεία στη ΝΕΤ με καλεσμένους τους 2 Γραμματείς των κομμάτων εξουσίας, μου ήρθαν μερικές σκέψεις που θεώρησα καλό να τις μοιραστώ μαζί σας.
Αρχικά να σας δηλώσω ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν κακοέβλεπα τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι."
Σαν άνθρωπος που ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου, θέλοντας να πάρω γνώσεις και δεξιότητες κοντινών θεματικών περιοχών με τον δικό μου επιστημονικό χώρο και έφαγα κυριολεκτικά αλλεπάληλες φορές τα μούτρα μου για το 3% των κατακτηρίων, δεν κακοέβλεπα -εναλλακτικά και μεταβατικά μέχρι να πάρουμε το 15% "προίκα για την Παιδεία"- την δυνατότητα να έχει ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα η ΓΣΣΕ, ή ο Δήμος της Κοζάνης (που του παίρνουν τεχνηέντως τώρα το Τ.Ε.Ι.) και με απείρως πιο χαμηλά δίδακτρα από αυτά που τώρα δίνουν οι γονείς σε φροντιστήρια και Φαουντέϊσον, να μπορεί να λειτουργεί.
Ταυτόχρονα τέτοια Ιδρύματα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την "δια Βίου Εκπαίδευση", την οποία μέχρι τώρα έχουν ξεχάσει τα περισσότερα ΑΕΙ,ή την έχουν εκχωρήσει σε καθαρά κερδοσκοπικά σχήματα.
Πίστευα βέβαια ότι τέτοια Ιδρύματα θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και τουλάχιστον την ίδια δημοκρατική λειτουργία και δικαιώματα για φοιτητές, Δ.Ε.Π. και λοιπό προσωπικό που έχουν τα σημερινά "κρατικά Α.Ε.Ι."
Σήμερα είμαι εναντίον της αλλαγής του άρθρου 16 του συντάγματος. Λέω δηλαδή πιο καλά, ας παραμείνουν έτσι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο, για να μην έρθουν τα χειρότερα..
Είδα τι έγινε με τα ημικρατικά Εκκλησιαστικά Πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητές εισάγονται με ραβασάκι του δεσπότη, παραμένουν εσώκλειστοι και όταν αποφοιτήσουν απασχολούνται κατά προτίμηση σε θέσεις της Εκκλησίας που χρηματοδοτεί το κράτος! (Σαν την Σχολή Ικάρων, θα έχουμε την Σχολή Νεωκόρων του τεράστιου Καθεδρικού Ναού, για τον οποίο χρηματοδοτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος από την Κυβέρνηση..) !
Είδα τι γίνεται με τον χώρο της Πρόληψης της Ουσιοεξάρτησης...(βλέπε δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" 29/10, της "Αυγής" την ίδια ημερομηνία και του "Ριζοσπάτη" σήμερα 7/11).
Η δημόσια δράση Πολιτείας &Αυτοδιοίκησης (Κέντρα Πρόληψης) σε αυτόν τον χώρο, έχει αποσπάσει τα συγχαρητήρια Ευρωπαϊκών Οργανισμών.
Άλλο αν φαινομενικά κοστίζει ακριβά και για αυτόν τον λόγο και κάποιοι από εκεί μας λένε να αλλάξουμε το Πλαίσιο..
Είδα τι έγινε με την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Ολόκληρες κοινωνίες στα νύχια του Καρτέλ του Αιγαίου...
Είδα τί έγινε με την υποκρισία της βάσης του 10: Όποιος έχει την εμπειρία των Πανελληνίων, καταλαβαίνει ότι ο βαθμός στις εξετάσεις δεν είναι ενδεικτικός των πραγματικών δυνατοτήτων των μαθητών.
Διάβασα τι σχεδιάζεται να γίνει με την κατάργηση του σταθρού ημερήσιου χρόνου εργασίας...
Η Επίθεση είναι μαζική (δεν είναι θέμα μόνο κυβερνητικής πολιτικής)και χρησιμοποιούνται πολλά προσχήματα.
Γιαυτό φοβάμαι αυτό το "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά", παρόλο που αναγνωρίζω ότι σημερινό σύστημα προσέγγισης σε ακαδημαϊκή γνώση πάσχει σοβαρά.
Φοβάμαι ότι είναι ένα πρόσχημα για πολύ Ιδιωτικά και πολύ Κερδοσκοπικά.
Έτσι είμαι ενάντιος στην αλλαγή του άρθρου 16.
Πλήττομαι από παντού και το μόνο που προς το παρόν μπορώ να κάνω είναι να αμύνομαι.
Ο Έρωτας του Προυστ: Σουάν , Οντέτ
-
OCTAVIO PAZ
Η ΔΙΠΛΗ ΦΛΟΓΑ Έρωτας και ερωτισμός( 1993)
Μετάφραση ΣΑΡΑ ΜΠΕΝΒΕΝΙΣΤΕ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ
ΕΞΑΝΤΑΣ-ΝΗΜΑΤΑ
1996
Σελ ,58 ,59 ,60
Ο έρωτ...
Πριν από 2 ώρες
.png)
16 σχόλια:
Τσουκνίδα μου δεν σου λέω για το θέμα των εκκλησιαστικών σχολών. Εδώ πληρώνουμε τους παπάδες θέλουμε δεν θέλουμε. Αναμένω να βγάλουν και αυτοί απόφαση για αύξηση των μισθών όπως οι δικαστές και να σου πάει μετά το ΦΠΑ στο 25...
Για την ιδιωτική εκπαίδευση διαφωνώ καθέτως. Ήμουν μαθήτρια του 20, δεν μπορούσα να μάθω παπαγαλία, πήρα τα αρχίδια μου (μετά συγχωρήσεως πάντα) στις πανελλήνιες, αλλά ήθελα να σπουδάσω η γυναίκα. Για πρότεινέ μου λύση... Ας φτιάξουν σωστό εκπαιδευτικό σύστημα και το ξανασυζητάμε...
Το ίδιο έπαθα κι εγώ με τις Πανελλήνιες (παπαγαλία κτλ), πέρασα όμως κάπου (χωρίς επαγγελματικό μέλλον, μου άρεσαν όμως οι σπουδές κι έμεινα. Όταν τέλειωσα, θέλησα -πιστεύοντας όλα αυτά τα τσιτσάτα "δια βίου εκπαίδευση και άλλες σάλτσες-να συνεχίσω και σε άλλο, κοντινό αντικείμενο και γιατί μου άρεσε να σπουδάζω και για επαγγελματική αποκατάσταση. Τότε είδα όμως πόσο πεπαλαιωμένο είναι το σημερινό σύστημα πρόσβασης στην ακαδημαϊκή γνώση.
Πίστευα ότι με μη κρατικές αλλά μη κερδοσκοπικές σχολές κάτι θα μπορούσε να "ξεκουνήσει" την κατάσταση.
Όμως βλέποντας όλα αυτά νομίζω 2 ότι θα γίνουν:
Ή θα γίνουν κεδροσκοπικές σχολές και εμένα σαν πολλούς άλλους που δεν έχουμε λεφτά δεν μας εξυπηρετεί.
Ή θα γίνουν σχολές που θα εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, όπως οι Χριστοδουλιάδες και πάλι θα πρέπει να είσια σε κυκλώματα για να μπεις.
Αν δεν καταργηθούν οι Πανελλήνιες,
αν δεν αλλάξει ο τρόπος πρόσβασης στα κρατικά ΑΕΙ και ΤΕΙ, πολύ φοβάμαι ότι οι ελπίδες όλων μας για μόρφωση θα γίνουν όπλο στα χέρια κάποιων "καρτέλ"
Άργησες αλλά το κατάλαβες :P
Όχι πως δε γίνεται ήδη, αλλά νομίζω πως απλώς θέλουν να ελέγχουν πλήρως πλέον το τι γνώση παράγεται και για ποιο σκοπό. Δηλαδή με τα ιδιωτικά θα εκπαιδεύουν εξαρτήματα της μηχανής... πλήρως αναλώσιμα. Θα κατευθύνουν πλήρως την έρευνα (γίνεται ήδη βεβαίως βεβαίως) κλπ. Και φυσικά θα δημιουργείται πιο ξεκάθαρα ένας διαχωρισμός προνομιούχων και μη...
Θα δούμε... έτσι κι αλλιώς θα γίνουν τα ιδιωτικά μιας και μας το επιβάλει η δημοκρατικότατη ΕΕ....
nemertes πώς γίνεται να ήσουν μαθήτρια του 20 και να πάτωσες στις εξετάσεις? Όχι στο λέω γιατί κι εγώ του 20 είμουνα και μια χαρά τα πήγα στις εξετάσεις αν εξαιρέσεις την ιστορία που όντως θέλει παπαγαλία και έγραψα 14...
Δεν το καταλαβαίνω το είμαι μαθητής του 20 και δε γράφω καλά στις εξετάσεις... Ποτέ δεν το κατάλαβα, ούτε και το άγχος των εξετάσεων... Ποτέ δεν είχα άγχος... But that's me και καλό είναι να μην κρίνουμε εξ'ιδίων.
Ιτ ιζ, οι περισσότεροι που ήταν στην περιβόητη τρίτη δέσμη, ξέρουν ότι πριν το 95 με 15 Μ.Ο. συνήθως δεν πέρναγες ούτε σε ΤΕΙ..
Τέλως πάντων, όλοι -ειδικά σήμερα- δικαιούνται κι άλλων ευκαιριών. Αυτό το παρόν σύστημα δεν το παρέχει.
Και σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι χαμηλές πιστώσεις από το κράτος, αλλά και μια μάχη χαρακωμάτων από νομικούς, μηχανικούς, γιατρούς κτλ.
Με εμάς τους Εκπαιδευτικούς ξεμπέρδεψαν με την γελοιωδέστατη καρικατούρα της επιλογής μέσω γραπτών εξετάσεων του ΑΣΕΠ.
Η δική μας "μάχη χαρακωμάτων" χάθηκε γιατί δεν μας υποστήριξαν τότε οι άλλοι φορείς σε αυτό: Γρήγορη πρόσληψη όλων όσων είχαν ήδη εγγραφεί στην επετηρίδα και από κει και πέρα "άνοιγμα"...
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Εγώ, που λέω -αμυντικά ίσως- "όχι στις από πάνω και από την "ελίτ" σχεδιαζόμενες αλλαγές- δεν αρνούμαι ότι το υπάρχον πλαίσιο είναι παρωχημένο.
Να πω κι εγώ την καλημέρα μου, μετά από κάμποσο καιρό, με ένα πασίγνωστο τσιτάτο. "Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση"… με ποιόν τρόπο όμως και προς ποια κατεύθυνση ? Η κατεύθυνση θα πρέπει να είναι το σύστημα και όχι οι μαθητές, οι γονείς και οι λειτουργοί της εκπαίδευσης. Αυτό, παρότι προφανές, αντιπαρέρχεται τεχνηέντως, από κάθε υπουργική μεταρύθμιση. Ο τρόπος, δε μπορεί να είναι άλλος από την επιλογή ικανών και εξειδικευμένων ανθρώπων, πάνω σ’ αυτόν τον τομέα… η γνώση δηλαδή και η τριβή με το αντικείμενο. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, δείχνουν αν μη τι άλλο, πως οι υπουργοί που έχουν ασχοληθεί με τις εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις, είναι ανίκανοι να ανταπεξέλθουν στο μέγεθος του προβλήματος (… και ικανότατοι στο να το οξύνουν). Είτε προέρχεται από άγνοια, είτε από λανθασμένους χειρισμούς και προτεραιότητες, αυτή η ανικανότητα πλήττει όλους μας και το κυριότερο, μας κάνει εξαιρετικά δύσπιστους και καχύποπτους, απέναντι σε οποιαδήποτε κίνηση και πρόταση. Δεν έχουμε εγγυήσεις και αναγκαστικά, δεχόμαστε σαν βέλτιστο, το μη χείρον.
Κοίταξε Βέρμιντ, οι περισσότεροι είναι οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, νομικοί και... ψυχίατροι.
Έχουν βέβαια συμβούλους, οι οποίοι τους σπρώχνουν να προωθήσουν την δική τους μονομερή θέση.
Βέβαια ακόμα και οι συνδικαλιστές του κλάδου, μετά από χρόνια χάνουν την επαφή με την καθημερινότητα του αντικειμένου.
Και βέβαια είναι και ο στόχος: "μεταρρύθμιση με ποίον και για ποιούς;" Αν δεν απαντηθεί αυτό με σαφήνεια και όχι με το στυλ "ο ελληνικός λαός", τότε δεν θα γίνει τίποτα.
Η φράση "Ελληνικός λαός" είναι το ίδιο γενικόλογη μ’ εκείνη που ανέφερες με κεφαλαία ως ζήτημα, παραπάνω. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τις λέξεις, ούτε βέβαια και να παίζουμε μαζί τους δημαγωγώντας. Μπορεί μια μερίδα της κοινωνίας ή του λαού να μην έχει τις ίδιες ανάγκες με μια άλλη, όμως το πλαίσιο δε μπορεί να έχει άλλη βάση, εφόσον μιλάμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Η βάση είναι οι οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Οι οικογένειες που δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων να παρέχουν ποιοτικές σπουδές στα μέλη τους και την υποχρέωση αυτή, την αναλαμβάνει η πολιτεία. Όπως θα κατάλαβες, το ζητούμενο για μένα, είναι η ποιότητα της δωρεάν παιδείας. Καταρχήν δηλαδή, να είναι πράγματι δωρεάν. Από εκεί και πέρα, ας συγκροτηθούν διακομματικές ή εξωκομματικές επιτροπές (… διαθέτουμε αξιόλογους ακαδημαϊκούς και ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων) που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν εποικοδομητικά, στην ποιοτική αναβάθμιση του θεσμού. Μέχρι ποιο βαθμό δηλαδή, μπορεί το κράτος να καλύψει τις "ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ", που λέμε. Εννοείται πως, πριν απ’ όλα αυτά, θα πρέπει η εκάστοτε κυβέρνηση, να γνωρίζει τις ανάγκες αυτές και όχι να εμμένει στανικά, στις ξένες ή ημεδαπές ντιρεκτίβες, που παρουσιάζουν ως πραγματικότητα, προσωπικά συμφέροντα και ευημερούντες (στα χαρτιά) προϋπολογισμούς. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αλληλένδετο με το πολιτικό σύστημα (…αυτό απαντά εμμέσως στο ερώτημα "μεταρρύθμιση με ποιόν και για ποιους ?") Κυβερνήσεις που δεν αφουγκράζονται ή δεν έχουν τη διάθεση και την πρόθεση να μελετήσουν έστω, αυτές τις ανάγκες, που δεν είναι κατ’ ουσίαν κοντά … μέσα στις ανάγκες και στα προβλήματα της κοινωνίας, είναι λογικό να μη μπορούν να τα διαχειριστούν. Τότε γιατί τις εκλέγουμε ? … είναι το επόμενο (ρητορικό) ερώτημα. Τέλος πάντων, για να καταλήξω κάπου, πιστεύω πως τα πάντα κάνουν κύκλο, μαζί και οι ανάγκες τις κοινωνίας. Κάποτε, ήταν αναγκαία η, ας την πούμε, "φιλελευθεροποίηση" του εκπαιδευτικού συστήματος. Έγινε ό,τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια και φτάσαμε στο σημείο της κατάρρευσής του… κάτι είχε πει ο Αριστοτέλης, περί της κατάχρησης της ελευθερίας, που οδηγεί μοιραία στην επιβολή ορίων, αυτή με τη σειρά της, στην άρση της ελευθερίας και πάλι απ’ την αρχή, στον αγώνα για κατάκτηση της ελευθερίας. Σε δουλειά να βρισκόμαστε … κάπως έτσι. Ας το αναλογιστούμε κι αυτό. Η λύση δεν θα έρθει μόνο από την (οργανωμένη ή τσαπατσούλικη) διαχείριση των συντριμμιών (γιατί κάτι τέτοιο προοιωνίζεται από το πρόσφατο σχέδιο). Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και πιθανώς, υπαναχωρήσεις απ’ όλους (και περισσότερο από συνδικαλιστές, εκπαιδευτικούς, μαθητές) για μια εκ νέου οριοθέτηση του πλαισίου, αν όχι για κανέναν άλλο, για καλό της ίδιας της παιδείας κι από εκεί και πέρα, όποιος αποφασίσει να μετέχει στο σύστημα, να είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί το πλαίσιο. Η πρότασή μου είναι η άρση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και η νομική κατοχύρωση της επιλογής. Από τη στιγμή που θα μπορεί να επιλέξει κανείς, την εκπαίδευση που θέλει να έχει, θα είναι και υπεύθυνος απέναντι στην επιλογή του.
χμ, Βέρμιντ... "Η πρότασή μου είναι η άρση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και η νομική κατοχύρωση της επιλογής"....
Αυτό θέλει μελέτη. Για παράδειγμα η πολιτεία δεν θα έχει πια την υποχρέωση να στηρίζει την εκπαίδευση των νέων ανθρώπων;
Και πως μπορεί να γίνει αυτό, όταν οι άνθρωποι στην Α' δημοτικού δεν ξεκινάνε από τις ίδιες κοινωνικές ευκαιρίες;
Σίγουρα βέβαια χρειάζεται ένα πιο ευέλικτο σύστημα, που να λαμβάνει υπόψη τη διαφορετικότητα και αν θες να λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι δεν είναι όλοι το ίδιο έτοιμοι για τον ειδικό τρόπο μάθησης, που είναι η σχολική μάθηση.
Επίσης σίγουρα χρειαζόμαστε ένα άλλο πλαίσιο, το οποίο θα θέτει όχι αναγκαστικά πιο αυστηρά, αλλά πιο ικανά να αποτρέψουν την κρίση όρια.
Εγώ για αυτό μίλησα για τον κανονισμό του κάθε σχολείου, ο οποίος θα έχει συναποφασιστεί από όλους τους εμπλεκόμενους (ανάλογα με την ηλικία τους, όταν μιλάμε για ανήλικους) και θα τους δεσμεύει. Τώρα αν δεν μπορούμε σήμετα να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουμε, αυτό είναι ένα πολύ βαθύ πρόβλημα και κανένα κανονιστικό πλάισιο δεν μπορεί να το "θεραπεύσει".
Για παράδειγμα η νεαρή φοιτήτρια θέλει, όταν διαμαρτύρεται να μην μπορεί να μπουκάρει ο μπράβος της κάθε εξουσίας και να την κακοποιεί, αλλά θέλει επίσης να μπορεί να χρησιμοποιεί την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη τις νυχτερινές ώρες χωρίς να φοβάται.
Θέλει επίσης να προστευόνται τα όργανα του χημείου της σχολής π.χ.
Όλα αυτά σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο με εκατέρωθεν δεσμεύσεις θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Εξάλλου η δική μου άποψη είναι ότι οι "Γνωστοί - Άγνωστοι" είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο "προβοκάτορες"...
Σε αυτό
Αγαπητό καπιταλιστικό κουμμούνι, εννοώ να αρθεί η υποχρεωτική φοίτηση από πλευράς μαθητών, όχι η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει και να στηρίζει την δωρεάν εκπαίδευσή τους. Να μπορεί δηλαδή ένας μαθητής ( αν όχι του Δημοτικού, τουλάχιστον του Γυμνασίου και του Λυκείου) να επιλέξει αν θα παρακολουθεί καθημερινά το πρόγραμμα σπουδών, όπως θα διαμορφωθεί … αν τον εκφράζει, αν τον ενδιαφέρει, αν το έχει ανάγκη, αν του δίνει εφόδια για το μέλλον του κλπ και όχι να είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει σε κάτι που δεν το νιώθει δικό του και αισθάνεται πως χάνει τον πολύτιμο χρόνο του, παράλληλα όμως, να έχει δικαίωμα, στο τέλος του έτους, να συμμετέχει στις εξετάσεις. Έχω συμφωνήσει κάπου αλλού (νομίζω) με την πρότασή σου, για την από κοινού θέσπιση των κανονισμών κάθε σχολείου και για τη δέσμευση των εμπλεκομένων στην τήρησή τους. Έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα και χωρίς την ύπαρξη πλαισίου, λίγοι είναι εκείνοι που δεσμεύονται, που θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο, γιατί πολύ απλά, δεν έχουν επιλέξει συνειδητά να σπουδάσουν, αλλά τους υποχρεώνουν. Νομίζω πως έχουμε χάσει λίγο το νόημα της ελευθερίας, τουλάχιστον όσον αφορά στην εκπαίδευση. Σήμερα, είναι υποχρεωμένος ένας έφηβος να πηγαίνει στο σχολείο και ελεύθερος να κάνει στο σχολείο ό,τι του καπνίσει (… συγχωρήστε με, αλλά αυτό εμένα μου φαίνεται παράλογο) Είναι υποχρεωτική η παρουσία του και μόνο και όχι η ουσιαστική συμμετοχή του. Αυτή την κρατάει για το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα, που του πληρώνει ο μπαμπάκας του. Εγώ προτείνω να είναι ελεύθερος ένας έφηβος, να πηγαίνει ή να μην πηγαίνει στο σχολείο, αλλά υποχρεωμένος (εφόσον επιλέξει να πηγαίνει) να μην κάνει στο σχολείο ό,τι του καπνίσει. Αυτό και τη διαμόρφωση ενός δημοκρατικού πλαισίου προγράμματος σπουδών και λειτουργίας των σχολείων, τα θεωρώ θεμελιώδη για το όποιο εγχείρημα.
Θα ήθελα να διορθώσω κάτι στην παραπάνω πρόταση, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω edit, ξαναγράφω τη φράση ...
"παράλληλα όμως, να έχει δικαίωμα, να συμμετέχει στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο".
Έτσι όπως τα θέτεις συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Με μια μικρή υποσημείωση: Όλοι μας θα απαιτούμε από την Πολιτεία να παρέχει τουλάχιστον ισάξια ποιοτικά εκπαίδευση με αυτή που μπορεί να πάρει κανείς σπίτι του ή αλλού.
Γιατί θα σου πω ποιός είναι ο βαθύτερος φόβος των "κρατιστών":
Μη τυχόν και γυρίσουμε στο προηγούμενο αιώνα που οι φτωχοί πήγαιναν για πεθάνουν στα νοσοκομεία και οι πλούσιοι ανάρρωναν σπίτια τους.
Μ' αυτά και μ' αυτά και δεδομένης της εκμάθησης ενός επαγγέλματος ΜΕΤΑ την ολοκλήρωση των σπουδών και την αποφοίτηση, τείνω να πιστέψω ότι η επάνοδος στην (μεσαιωνική μεν, αλλά αποτελεσματική) κατάσταση των Δασκάλων και των Μαθητευομένων είναι η μόνη ελπίδα!;-)
Το λοιπόν, οι εξελίξεις στο όλο θέμα, επαναφέρουν τις επιφυλάξεις μου. Διάβασα στην Καθημερινή της Κυριακής πως, η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και η θεσμοθέτηση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, αναγκαστικά θα συνοδεύεται και με αναγνώριση των πτυχίων (συνεπώς και των επαγγελματικών δικαιωμάτων των κατόχων τους), που χορηγούν τα ιδιωτικά κολέγια, που λειτουργούν στην Ελλάδα, ως παραρτήματα πανεπιστημίων της Ε.Ε. Τα κολέγια αυτά, που σημειωτέων δεν είναι όλα αξιόπιστα, υπάρχουν μεν εδώ και δεκαετίες, αλλά οι κυβερνήσεις, στα πλαίσια της πολιτικής της ελεύθερης αγοράς και με βάση το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο (τις ντιρεκτίβες, που λέγαμε) δεν τα έχουν αγγίξει κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα έχουν, εκτός από την πολιτική βούληση και τη νομική δυνατότητα να τα ελέγξουν και στο μέλλον. Αυτό φυσικά, δε γίνεται να μην έχει συνέπειες. Η δημιουργία κατ’ επίφασιν μη κερδοσκοπικών οργανισμών και η μετατροπή των ήδη υπαρχόντων κολεγίων, σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, από τους ιδιοκτήτες τους, είναι φυσικό επακόλουθο, εφόσον θα μπορούν να εκμεταλλευτούν τα ευνοϊκά φορολογικά καθεστώτα των χωρών, στις οποίες τα ιδρύματα αυτά έχουν την έδρα τους. Μέχρι στιγμής, τα ξένα κολέγια υπάγονται στο υπουργείο Ανάπτυξης, ως επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών. Οι ακαδημαϊκοί όροι λειτουργίας τους, δεν ελέγχονται ούτε από το υπουργείο Παιδείας (εφόσον δεν τα αναγνωρίζει), ούτε από το υπουργείο Ανάπτυξης, που ελέγχει μόνο τους εμπορικούς όρους λειτουργίας τους. Μετά την συνταγματική αναθεώρηση, το υπουργείο Παιδείας, θα πρέπει (λογικά) να θέσει τις ακαδημαϊκές προδιαγραφές λειτουργίας τους και να ελέγχει το κατά πόσον θα εφαρμόζονται. Εδώ βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο του όλου εγχειρήματος, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα κρατικά και στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα είναι αναπόφευκτος. Ποιος θα ορίζει το πλαίσιο και το επίπεδο των προδιαγραφών ? Η ποιότητα των σπουδών στα κρατικά πανεπιστήμια, ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία. Από την άλλη μεριά, τα ιδιωτικά δεν έχουν (απ’ ότι ξέρω, αν έχω λάθος διορθώστε με) αυστηρές ακαδημαϊκές προδιαγραφές (standards) εισαγωγής. Όποιος μπορεί να καταβάλει τα δίδακτρα (που από το τρέχον ακαδημαϊκό έτος, απελευθερώνονται, σύμφωνα με το νέο νόμο του υπουργείου Ανάπτυξης), γίνεται δεκτός. Νομίζω πως τα επακόλουθα είναι εμφανή. Αν δε μπορεί το κράτος να επιβάλει υψηλές προδιαγραφές στα ιδιωτικά πανεπιστήμια (πράγμα που η ίδια η ελεύθερη οικονομία απαγορεύει) κι αν δεν μπορεί να αναβαθμίσει την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, θα οδηγηθούμε σε στρατιές ημιμαθών και ανέργων πτυχιούχων ή ακατάλληλων εργαζομένων. Κάτι που ήδη συμβαίνει σε έναν βαθμό, θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και μάλιστα σε μεγαλύτερο. Προς τι λοιπόν, η όλη προσπάθεια ? Μήπως για να γεμίσουν (πάλι) κάποιες τσέπες ?
Eδώ είναι το σημαντικό για μένα:
Τι πλαίσιο θα υπάρχει τόσο για τα δημόσια ΑΕΙ&ΤΕΙ (που μπορεί να γίνουν με διάφορες φόρμουλες στην ουσία ιδιωτικά, όπως π.χ. λειτουργούν αυτή την στιγμή πολλά Πανεπιστημία στην Μ. Βρετανία), όσο βέβαια και για τα καινούργια μη(κρατικά) -μη(κερδοσκοπικά).
Δηλαδή:
Ποιός θα διδάσκει και τι τόσο στα παλιά όσο και στα καινούργια?
Ποιός θα εκλέγει, θα ελέγχει και θα αξιολογεί το Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό όλων των Τριτοβάθμιων ιδρυμάτων?
Αυτοί οι διδάσκοντες θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή ανεξαρτησία που έχουν σήμερα στα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ?
Θα έχουν οι φοιτητές δικαιώματα συμμετοχής και ελέγχου κάποιων παργμάτων;
Το μόνο κριτήριο εισαγωγής θα είναι τα δίδακτρα;
Βέβαια, ακριβώς επειδή η σημερινή οικονομική, πολιτική και κοινωνική συγκυρία δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα μπει ένα δημοκρατικό και αναπτυξιακό πλάισιο στην τριτοβάθμια εκπ/ση, αν ψήφιζα στην βουλή θα έλεγα όχι στην αλλαγή του 16 σήμερα.
Διότι οι πραγματικές επιδιώξεις πολλών κέντρων εξουσίας δεν είναι η πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά η απορρύθμιση του υπάρχοντος συστήματος, προς όφελος κάποιων κερδών.
Τώρα, επειδή θα τεθεί κάποια στιγμή το θέμα των πτυχίων των κολλεγίων, ανεξαρτήτως 16,θα έλεγα ότι η μόνη πρακτικά δίκαιη λύση θα ήταν να υπάρξει ένα πρόγραμμα εξωμοίωσης σαν αυτό που έγινε για τους αποφοίτους των παιδαγωγικών ακαδημιών, με ευθύνη του ΕΣΥΠ και στα χέρια του ΔΕΠ των κρατικών ΑΕΙ.
Τα κολέγια θα μπορούσαν να αναγνωρίζονται από δω και πέρα σαν μια μεταδευτεροβάθμια βαθμίδα ανώτερη από ΙΕΚ- κατώτερη από ΤΕΙ, των οποίων οι απόφοιτοι θα μπορούσαν να εισάγονται με κάποιες διαδικασίες σε κάποιο έτος των πραγματικών ΑΕΙ & ΤΕΙ(καταβάλλοντας μέρος του κόστους σπουδών). Οι διαδικασίες αυτές θα ήταν στα χέρια των κατά τόπους συγκλήτων. Τα περιφερειακά ΑΕΙ_ ΤΕΙ θα δέχονταν μια σπουδαία ενίσχυση από αυτή τη διαδικασία, χωρίς ποτέ να μετριαστούν ακαδημαϊκά κριτήρια (αφού θα υπήρχε ένας έλεγχος εισόδου) προς όφελος των κερδών.
Πού χάθηκες?
Άστα φίλε μου, έγινε κάτι-ας το πούμε ιστορικό (χμ) γεγονός- που με έσπρωξε να επικοινωνώ και να αγωνίζομαι με άλλους τρόπους πιο άμεσους...
Δεν ξέρω αν μπορώ ανοιχτά να τα πω εδώ. Αν θέλεις στείλε μέιλ.
Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου