Άστραψε πάλι ο "Αρχιεπίσκοπος Κεραυνός"!

Ο κατά "Στόχον" αρχιεπίσκοπος κεραυνός κ.κ. Χριστόδουλος, όπως άκουσα το πρωί στο ράδιο, σε χθεσινή ομιλία του αναφέρθηκε στο μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία.
Δεν έκανε την έκπληξη. Όπως θα περίμενε κανείς εναντιώθηκε και στην ενδεχόμενη μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος, αλλά μίλησε και κατά της αναβάθμισης (κατά την ταπεινή μου γνώμη και όχι μόνο) από μάθημα παλαιομοδίτικης κατήχησης σε μάθημα γνωριμίας του υπαρκτού θρησκευτικού πολιτισμού.
Χρησιμοποίησε βέβαια και το "ατράνταχτο" επιχείρημα (όπως το άκουσα στο ράδιο): "Όταν οι μαθητές στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι Ορθόδοξοι, γιατί να διδάσκονται τι λένε οι άλλες θρησκείες; Για την γενική ενημέρωση τους υπάρχει πρόβλεψη να διδάσκονται ορισμένα πράγματα στη Β' Λυκείου"

Και έτσι είπα να γράψω κι εγώ 2 λόγια, καθώς είναι ένα θέμα που με απασχολεί από "πολύ μέσα".
Στην πραγματικότητα έχω στον σκληρό μου δίσκο εκαντοντάδες αράδες για το θέμα.
Θα ανεβάσω συνοπτικά ορισμένες και περιμένω την γνώμη σας..
1. Για την Θρησκειολογία που διδάσκεται στη Β' Λυκείου:
Είναι λάθος σε μια κοινωνία χειραφέτησης (δηλαδή εκεί που ο καθένας ψάχνει το προσωπικό του στίγμα ακόμα και στην θρησκευτική έκφραση) να "το παίζεις" κρατική θρησκεία.
Είναι λάθος για την ίδια την Εκκλησία να υποχρεώνειτο κράτος να έχει στη Β' Λυκείου βιβλίο θρησκευτικών,που λέει δογματικά: "... ο Χριστιανισμός είναι κάτι παραπάνω από Θρησκεία, επειδή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα."
Εκ των προτέρων δηλαδή βάζεις τον/την έφηβο απέναντι σε μια παραδοχή που δεν τον αφήνεις να την ψάξει.
Έτσι ενδέχεται να αντιμετωπίζει τον Χριστιανισμό σε όλη την ζωή του σαν ένα "θέσφατο" που το δίνει το κράτος αναγκαστικά και πρέπει να το διαχειριστεί, όπως μπορεί και όπως θέλει.

2.Για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος:
Η Εκκλησία εκμεταλλεύεται την ατολμία των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας που δεν έχουν ξεκαθαρίσει το περιεχόμενο αυτού του μαθήματος για λόγους ψηφοθηρικούς.
Δεν Θέλουν να πουν ανοιχτά ότι τα θρησκευτικά είναι ένα μάθημα γνώσης του υπαρκτού θρησκευτικού πολιτισμού (με ιδιαίτερο ασφαλώς ενδιαφέρον για τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό, εξ αιτίας του χωροχρονικού εντοπισμού) και όχι μάθημα κατήχησης.
Δεν ειπώθηκε καθαρά ότι για να σταθεί ένα τέτοιο μάθημα στα πλαίσια ενός ανοιχτού και δια-πολιτισμικού πλαισίου δημόσιας εκπαίδευσης δεν μπορεί να είναι ώρα προπαγάνδισης (έστω και «λάϊτ») μιας οποιασδήποτε ομολογίας.
Ακόμα και αν η πλειοψηφία των γονιών θέλει κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατό να μη δεχτεί κανείς το δικαίωμα των νέων να διαμορφώνουν ελεύθεροι την θρησκευτική τους συνείδηση, τουλάχιστον χωρίς σκόπιμη κρατική προπαγάνδα.
Από την άλλη η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να μεταφέρει αδογμάτιστα πληροφορίες και γνώσεις για τον θρησκευτικό πολιτισμό που περιβάλλει τη νέα γενιά, γιατί αν δεν το κάνει αυτό αφήνει χώρο σε κάθε λογής φανατικούς, μάγους και φουνταμενταλιστές να δράσουν.

3. Επίσης για την σχέση του σημερινού χαρακτήρα του μαθήματος με το σύγχρονο σχολείο:
Αλλά και τι ποιότητα κατήχησης να δώσει κανείς σε ένα περιθωριοποιημένο μάθημα, ανάμεσα σε άλλα μαθήματα με τα οποία δεν συνδέεται οργανικά; Έτσι σε κάθε κρίση στον χώρο της δημόσιας παιδείας, το μάθημα των θρησκευτικών κατηγορείται ως ένας ενδεικτικός αναχρονισμός της κατάντιας της παιδείας.

4.Τέλος πως μπορεί και πρέπει να δει θετικά (κατά την γνώμη μου) ο Ορθόδοξος Έλληνας και πολύ περισσότερο αν είναι Θεολόγος Καθηγητής την μετεξέλιξη του μαθήματος θρησκευτικών:
Να μη χρησιμοποιοεί ως ασπίδα την ορθόδοξη χριστιανική πίστη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά την εκπαίδευσή του και την διάθεσή του για αποτελεσματική εργασία.
Είναι μάλιστα ενθαρρυντικό ότι με ένα τέτοιο πλαίσιο για το ρόλο και το έργο του θεολόγου - καθηγητή, η επαγγελματική του θέση στο δημόσιο σχολείο δεν αμφισβητείται ούτε με βάση την οδηγία του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Δεν αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους οι θεολόγοι αισθάνονται μέλη της Εκκλησίας, πρέπει όμως να κατανοήσουν ότι ο χώρος δουλειάς τους στην κοινωνία δεν προσφέρεται για Ιεραποστολή.
Ή μάλλον καλύτερα, μπορούν να κάνουν και Ιεραποστολή με άλλον τρόπο. Αυτό-παραιτούμενοι από την διάθεση επέκτασης της ομολογίας τους και προωθώντας την συνάντηση, την συνεννόηση και την αλήθεια του Άλλου, γίνονται, με την σιγουριά τους, οι ίδιοι φωνές της Ανάστασης του Χριστού, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν απολογητική.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάν ότι, όπως το Ελλαδικό κράτος τους έδωσε κάποτε ουσιαστικά την εντολή να κάνουν κήρυγμα στα σχολεία για τους δικούς του ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς, μπορεί για τους ίδιους λόγους αύριο να τους αφαιρέσει κάθε δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση. Τότε σε άλλες ικανότητές του πρέπει να στηριχτούν και όχι στην δεξιότητα τους να «κηρύττουν τον Λόγο του Θεού».
Με όλα αυτά πιστεύω ότι η επάρκεια κάθε Θεολόγου μπορεί να ζυγιαστεί στο αν δημιουργεί ένα κριτικό ενδιαφέρον για τον θρησκευτικό πολιτισμό, ανταποκρινόμενος στην πραγματικότητα του χειραφετημένου ανθρώπου (εν πολλοίς και του πιστού – μέλους της Εκκλησίας).
Ο άνθρωπος σήμερα, αν ανήκει κάπου, θέλει να ανήκει «μέσα από τον δικό του δρόμο». Μπορεί βέβαια να τον κοιμήσεις με την τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου για λίγο, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί στατικές καταστάσεις. Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η εξέλιξη είναι κυρίως αρνητική, είναι αδύνατο να αποκτήσουν οργανικό σύνδεσμο με την κοινωνία .
Τότε τους μένει μόνο η προπαγάνδα και η άμυνα μέσω θεσμικών διευκολύνσεων.
Σαν τον γονιό που χάνει την σχέση του με την οικογένειά του και ζητά δικαστικές αποφάσεις για να βλέπει τα παιδιά του.