«Μαυρογυαλούροι»

Η αλήθεια είναι ότι με τους «κουμπάρους» βρήκα τον μπελά μου…
Όποιοι φίλοι είδαν το άρθρο, είχαν τις αντιρρήσεις τους ( και κατ΄ ιδίαν και ιντερνετικά).
Οι αντιρρήσεις ήταν κυρίως για τις λύσεις που πρότεινα, δηλαδή: 1.νομοθετική «άρση της μονιμότητας» των πολιτικών (χι, χι,)
2.απλή αναλογική
3.άμβλυνση του ρόλου «της εκλογικής πελατείας»
4.διεύρυνση των σωμάτων λήψης των αποφάσεων πέραν των «επαγγελματιών πολιτικών».
Άλλοι επισήμαναν ότι το θέμα ξεφεύγει από τα "κανονιστικά πλαίσια" και ξεκινάει από βαθύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές ακόμα 'ρίζες", που δεν γίνεται να αντιμετωπιστούν απλά με νομοθετικές ρυθμίσεις.
Έτσι όλη αυτή η κουβέντα με βοήθησε να σκεφτώ κι άλλες «συνδέσεις» για το θέμα μας….

Καταρχήν είναι η οικονομική απορύθμιση, που με τον καιρό γίνεται και κοινωνική.
Όλη αυτή η ιστορία του "υγειούς ανταγωνισμού" που υποτίθεται ότι βασίζεται σε «φυσικές ορμές» του ανθρώπου και εν τέλει αποδεικνύεται ένα ακόμη δόγμα.
Η "αγορά" σαν μηχανισμός μπορεί να δώσει κάποια πιο γρήγορα βήματα στην οικονομική ανάπτυξη επειδή παρέχει τρία καθοριστικά κίνητρα:
που είναι η ανταμοιβή α) της καινοτομίας,β) της τεχνολογικής υπεροχής & γ) της εξοικονόμησης υλικού και ανθρώπινου κεφαλαίου.
Άλλο όμως ένας μηχανισμός και άλλο το επί μέρους να γίνεται "κορωνίδα" όλων.
Άλλο η πραγματικότητα και άλλο η ιδεολογία.
Για παράδειγμα τα τελευταία γεγονότα:
Ποίος είπε στους αστέρες των οικονομικών ότι οι 3-4 εταιρίες γαλακτοκομικών που ελέγχουν το 95% του κλάδου τους, δεν θα συνεργαστούν για να εμποδίσουν άλλους να τους πάρουν το φαΐ απ' τα χέρια;
"Όχι, λέει, θα ανταγωνίζεστε με το στανιό!!!"
Βλέπετε, εκτός από τον ανταγωνισμό και η συνεργασία (έστω και στρεβλωμένα στην περίπτωσή μας) είναι στην φύση του ανθρώπου.
Και να μην πάμε σε ένα ακόμα δόγμα που λέιε ότι η οικονομική ανάπτυξη (δηλαδή η παραγωγή όλων και περισσότερων αγαθών) είναιτο μόνο μέτρο της εποχής μας …..
Αλλά ας μην μπούμε επί του παρόντος τόσο βαθιά και πάθουμε κατάθλιψη..
Η όλη ιστορία αποδεικνύει επίσης, με κάθε (μελανή) έμφαση, το έλλειμμα κοινωνικής αντιπροσώπευσης της εποχής μας.
Κάπου διάβασα, ότι ο πρώην υπουργός κ. Τζουμάκας κατάγγειλε ότι οι εταιρείες (π.χ. γαλακτοκομικών ειδών) χρησιμοποιούν ως λομπίστες αρκετούς βουλευτές, για να έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση για τον κλάδο τους, αφού προηγουμένως τους δελεάσουν με την κατευθυνόμενη "σταυροδότηση" των υπαλλήλων τους.
Ω ρε, Αμέρικα γίναμε!!!.
Σκεφτόμουν, επίσης και την αρχική πρότασή μου για συμμετοχή άλλων κοινωνικών φορέων (πχ. συνδικαλισμός, επιμελητήρια), στα σώματα λήψης των αποφάσεων που αναδεικνύουν τις διοικήσεις οργανισμών, ανεξάρτητων αρχών κλπ.
Αλήθεια όμως, υπάρχει εχέγγυο ακόμα και για αυτούς, τους μη κοινοβουλευτικούς πολιτικούς (γιατί περί αυτού πρόκειται),υπάρχει κάποια διασφάλιση, στην εποχή μας, την εποχή του πολιτικού μάρκετινγκ, ότι θα είναι "άτρωτοι" από το "πολιτικό χρήμα";
Έτσι ο ανώνυμος συντάκτης ενός ιντερνετικού σχολίου είχε δίκαιο:
«.. Από όπου φεύγουμε εμείς, εκεί έρχονται οι ''Πανάγοι''..»
Τέλος, για όσα σκάνδαλα βγαίνουν «παραέξω», υπογραμμίζω τον ρόλο της επεξεργασίας τους από τα ιδιωτικά μήντια.
Ο κ. Τσιτουρίδης είναι υπουργός απασχόλησης.
Φταίει βέβαια, σαν τον «εξωγήινο» πλην όμως τίμιο «Μαυρογυαλούρο» της ταινίας, για τους συνεργάτες που επέλεξε .
Φανταστείτε όμως πόσο ανίσχυρος είναι αυτός, αλλά και οι επόμενοι υπουργοί απασχόλησης, απέναντι στους επιχειρηματίες των μήντια , των οποίων «τα μαγαζάκια» είναι, σύμφωνα με τις καταγγελίες συνδικαλιστών στον χώρο των Μ.Μ.Ε.,"φυτώρια εκμετάλλευσης των εργαζομένων".
Ε, έχουν τον τρόπο μαζί με τον Σ.Ε.Β. του κ. Δασκαλόπουλου της γαλακτοκομικής «Δέλτα»,να δείχνουν τα δόντια τους στον εκάστοτε υπουργό απασχόλησης, αφού το ζητούμενο αυτής της τετραετίας από όλους τους «μεγαλοκαρχαρίες», όπως λέει ο λαός τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι η περαιτέρω ελαστικότητα στην αγορά εργασίας;

Οι πολιτικοί βέβαια πρέπει να θυμούνται ότι υπάρχουν δυο κίνητρα για να μπει κανείς στην πολιτική: Η νομή της εξουσίας και η πραγμάτωση κάποιων ιδεών.
Συχνά τα δυο κίνητρα είναι αξεδιάλυτα .
Όμως αυτό που έχει σημασία είναι προς τα που γέρνει η τραμπάλα.. Ποιο βγαίνει προς τα έξω τελικά.