Ο παπάς της Ενδοχώρας..

Μέσα σε όλα αυτά είναι και ο παπάς απ’ τη Φθιώτιδα (νομίζω, σπάνια δίνω σημασία στα ονόματα)…
Αυτόν που ο μητροπολίτης του τον μετέθεσε γιατί η παπαδιά του βάζει υποψήφια στις εκλογές. Σύμφωνα με την μητρόπολη, κάποιοι πιστοί ισχυρίστηκαν ότι ο παπάς ανακατεύεται υπέρ της γυναίκας του και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Θα πω δυο λόγια και γι’ αυτόν. Όχι για να αναπαράγω την φιλολογία των καναλιών, αλλά πιστεύω για να πάω λίγο πιο πίσω.
Μεγαλωμένος σε πολλά μέρη της Ενδοχώρας πάντα θυμάμαι όλους σχεδόν τους παπάδες να καταγίνονται με συνεταιρισμούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, ενώσεις γονέων και πολλούς άλλους συλλογικούς φορείς. Είχαν πολύ χρόνο και για τα χωριά της εποχής εκείνης μια σχετική μόρφωση και μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι βοηθούσαν τις τοπικές τους κοινότητες.
Αυτής της κοπής οι παπάδες, πολύ συνηθισμένοι τις δεκαετίες ‘80 & ’90, συνεχίζουν και σήμερα, πιο σπάνιοι πια, γιατί η ιδιώτευση έχει ρεύμα πλέον στις κώμες και τις μικροκώμες. Οι παπάδες της ιδιώτευσης φορούν βέβαια τον μανδύα της ψευτοπνευματικότητας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Από τις παραπάνω συλλογικότητες όμως, ξεκινούν την καριέρα τους και οι μικροί πολιτικοί της υπαίθρου, οι δήμαρχοι και οι συν αυτοίς.
Λογικό είναι λοιπόν κάποιοι παπάδες που συνεργάστηκαν με αυτά τα πρόσωπα, που ίσως μοιράστηκαν μαζί τους κάποια σχέδια να θέλουν να τους βοηθήσουν…
Εννοείται χωρίς να δίνουν το καλύτερο κομμάτι αντίδωρο στους φιλικά προσκείμενους.
Εντάξει, υπάρχει και η διαφθορά, αλλά ας μην πάει ο νους μας εξαρχής εκεί.
Στους «δεσποτάδες» από την αρχή δεν άρεσαν τέτοιες δραστηριότητες, πιστεύω γιατί οι παπάδες έπαιρναν αξία μόνο από την προσωπικότητά τους και δεν τους χρειαζόταν.
Ε, μόλις, υπήρχαν τα παραμικρά παράπονα, «τράβαγαν μαχαίρια». ..
Ο παπάς όμως στο χωριό, δεν είναι ανάγκη να προκαλέσει για να αποκτήσει εχθρούς.
Μπορεί «να τη σπάσει σε κάποιον», περιμένοντάς τον σύμβολο της δικής του θρησκευτικότητας, για χίλια ζητήματα….γιατί, ας πούμε, δεν μυρίζει το σπίτι του λιβάνι, αλλά την κολόνια της παπαδιάς !

Να άλλο ένα θέμα που δείχνει ότι η Εκκλησία σαν θεσμός δεν είναι έτοιμη.
Δεν είναι η πολιτική βέβηλη περιοχή. Και καλύτερος είναι ο παπάς, ακόμα και να κατεβαίνει σύμβουλος δια της πρεσβυτέρας, από τον αρχιεπίσκοπο.
Το παπαδάκι τουλάχιστον το κάνει ξεκάθαρα..
Και μην ξεχνάμε ότι έξω σπουδαίες προσωπικότητες υπήρξαν ιερείς σαν τον Αριστίντ στην Αϊτή.
Δηλαδή πρέπει να γίνεις πρώτα αφέντης σαν τον Μακάριο της Κύπρου, ας πούμε, για να ανακατευτείς;

Επίσης δεν λέω να μην το ψάξει ο επίσκοπος.
Εγώ αν ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα σήμερα στο χωριό, θα χτύπαγα την καμπάνα και θα ρώταγα , το θέλετε βρε τον παπά σας;
Και άμα πολλοί, όχι ένας δυο (είπαμε υπάρχουν και «λοξοί»), όταν πολλοί εκκλησιαζόμενοι στο φως της μέρας λέγανε «όχι δεν τον θέλουμε», τότε θα τον έπαιρνα!

Ενδοχώρα...

Έχω την συναίσθηση ότι ίσως γράφω κοινοτυπίες και μεμψιμοιρίες, αλλά ο τα «σεκλέτια» μου είναι, ένα ημερολόγιο είναι και το blog, ας τα γράψω λοιπόν.
Αυτή τη βδομάδα σπάσανε τα τηλέφωνα στο σπίτι για να σταυρώσουμε κάποιους, θείους και δεύτερα τρίτα ξαδέλφια, φίλοι καλοί και αδελφικοί και άλλοι απλά συμπότες και συναγελαζόμενοι κάποιας εποχής. Το κυριότερο άνθρωποι στους οποίους έχεις κάποια υποχρέωση και μην πάει ο νους σας στα ρουσφέτια. Υποχρεώσεις εδώ στην ενδοχώρα, που λειτουργούν ακόμα κάποιες κοινοτικές σχέσεις, έχουμε πολλές.
Για παράδειγμα στον άνθρωπο που σε έπαιρνε τακτικά με το αυτοκίνητο του στη δουλειά, όταν εσύ δεν είχες ακόμα το δικό σου αυτοκίνητο.
Τον πρώτο σου πελάτη όταν άνοιξες το γραφείο σου, τον άνθρωπο που μπορεί να έδωσε κατεύθυνση και σε άλλους για την αξία σου.

Έτσι ακόμα και να μην έχεις πολιτικές και άλλες ιδεολογικές ή αισθητικές προτιμήσεις, είναι τόσοι που πρέπει να βρεις ένα όμορφο τρόπο να στεναχωρήσεις, γιατί έχεις μόνο έναν ή δυο σταυρούς.
Χώρια που μπορεί να κατεβαίνουν με επικεφαλείς που σου κάθονται στο στομάχι.
«Αχ, βρε Δημήτρη, θα ήθελα πολύ να σε «τιμήσω» (έτσι το αισθανόμαστε το «σταύρωμα»), αλλά ο επικεφαλής σας, ο «μεγαλοδικηγόρος» ( ή ο «μεγαλογιατρός», ή ο «μεγαλοεργολάβος»), μου σπάει τα νεύρα με το αλαζονικό, το υπεροπτικό ύφος του, με το οποίο κρύβει την έλλειψη ουσίας στον λόγο του…»
Έτσι είπα κάποια στιγμή, σε κάποιο φίλο μου και περιμένω να δω αν θα ξαναπιούμε μαζί ένα κρασί.
Γιατί ήταν ένας φίλος με τον οποίο μπορούσες να συζητήσεις πολλά θέματα.
Από τα καινούργια βιβλία μέχρι την μετανάστευση, την ανεργία και τις σχέσεις θρησκείας και κράτους.

Συνήθως εδώ στην ενδοχώρα σπάνια βρίσκονται τέτοιοι φίλοι.
Μόλις η συζήτηση φτάσει σε σημείο που να μην χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανείς τις λέξεις Καραμανλής, Παπανδρέου, Χριστόδουλος, Παπαρήγα κτλ, η ομήγυρις αρχίζει και αραιώνει γιατί δεν θέλει ο κόσμος να σκέφτεται..
Λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν χρειάζεται να πάρεις σε αυτόν τον μικρό τόπο και την «ρετσινιά» του διανοούμενου.
Να γιατί τελικά μου φαίνεται ότι θα κολλήσω με τα μπλογκ και τα φόρουμ.