Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Ένα βενζινάδικο στα σύννεφα για το σαραβαλάκι μου…



Το βλέπετε το Σαραβαλάκι μου, μια «οιονεί» λιμουζίνα.
Με τόσα που έγραψα για την Παιδεία και εδώ και σε άλλους χώρους, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω και για τις δικές μου «νεφέλες».
Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.
Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.
«Με λογισμό και μ’ όνειρο», όπως νομίζω έλεγε και ο πρόγονος ενός σημερινού επιγόνου.
Θα μου πείτε εσύ δεν χρειάζεσαι μόνο βενζινάδικο, θέλεις και συνεργείο, θέλεις και βουλκανιζατέρ.
Ναι καλοί μου άνθρωποι! μην μου πείτε όμως να το πετάξω και να πάρω ένα από τη βιτρίνα. Γιατί δεν την έχω αυτή την πολυτέλεια να αγοράζω απ’ την βιτρίνα. (Δηλαδή να αγοράζω Παιδεία από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό «τα (χαζο)χαρούμενα αρκουδάκια», μέχρι το καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.)
Και τι καύσιμα, λιπαντικά και ανταλλακτικά ψάχνω να βρω στο ονειρώδες βενζινάδικο;

-Ένα σχολείο που να μαθαίνει στο παιδί και στον έφηβο πώς να μαθαίνει.
Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.
Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».
Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει διεξόδους στους νέους ώστε να επεξεργάζονται τα συναισθηματικά φορτία που τους κατακλύζουν, καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.

-Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.
Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)
Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν σχεδιασμένη συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που αυτοί θα εκφράζουν.
Εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αφού θα πρώτα θα συμμετέχουν θεσμικά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη, δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, αλλά υποστηριζόμενοι από κατά τόπους εξειδικευμένους συναδέλφους τους, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους εγχειρίδια, ανάλογα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα της τάξης τους.

Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή των εργαζομένων, γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη. Τα κατά τόπους τμήματα, μπορούν να αφεθούν να έχουν τα δικά τους κριτήρια , για παράδειγμα εισαγωγικά έτη. Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και σχολές υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.
(Είδα χθες κάποιους καταληψίες λυκειόπαιδες, είχαν σαν αίτημα να αλλάξει κάτι στην ύλη των «Πανελληνίων». Δεν άντεξα: «Βρε Παιδιά κάνετε ολόκληρη κατάληψη και δεν ζητάτε να καταργηθούν οι ’’Πανελλήνιες’’; Δεν μπορείτε να ονειρεύεστε;»)

Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.
Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.
Επίσης προσδοκώ ένα πανεπιστήμιο που δεν θα «αλωνίζει» ως μεσάζων ο κάθε ΔΑΠίτης. (ή ΠΑΣΠίτης, ή Κνίτης, αν και σήμερα δεν ευνοούν τους άλλους οι «ισορροπίες»…) Τολμώ να το πω, διακινδυνεύοντας να στεναχωρήσω φίλους πανεπιστημιακούς.

Υ.Γ.1. : Λένε ότι οι καλύτεροι υπουργοί Παιδείας ήταν αυτοί που «δεν έκαναν τίποτα».
Είναι σωστό αυτό από μια πλευρά . Ακόμα και μέσα στην μιζέρια ένα σύστημα βρίσκει ισορροπίες και ομοιόσταση.
Αν δεν έχεις τις υλικές, ηθικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις να κάνεις μια ουσιαστική αλλαγή, καλύτερα να μην το πειράξεις.
Υ.Γ.2: Τρεις υπουργοί Παιδείας διαχρονικά ξεσήκωσαν τόσο πολύ κόσμο. Ο Κοντογιαννόπουλος, ο Αρσένης και η Μαριέττα.
Τους 2 τελευταίους τους συνδέει και κάτι άλλο: ότι ενέργησαν θετικά ως προς τα «Εκκλησιαστικά Α.Ε.Ι.».
Όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην εσωτερική διοίκηση του Εκκλησιαστικού Θεσμού, το να δίνεις το δικαίωμα να εκπαιδεύει ειδικούς τους οποίους μετά θα απασχολεί προνομιακά, είναι σαν να δίνεις ένα όπλο σε ένα δικτάτορα. Ίσως λοιπόν αυτοί οι υπουργοί θα ήθελαν να έχουν προσωπικό με την εργασιακή και οργανωτική κουλτούρα των μητροπόλεων.

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου