Ένα τηλεφώνημα...

Πριν λίγες μέρες είχα έναν τηλεφωνικό διάλογο με έναν αγαπημένο παιδικό φίλο και συμμαθητή μου στο δημοτικό, που διαβάζει την "Τσουκνίδα".

Αυτός μου θύμισε τον Δάσκαλο μας σε κάποιες τάξεις, ο οποίος με το πρόσχημα ότι θέλει να συγγράψει (συνταξιούχος ων) την ιστορία του σχολείου του, ρωτά να μάθει τι έκαναν στη ζωή τους όλοι οι μαθητές του και το καταγράφει κάπου....

Ο ίδιος καλός φίλος μου είπε και το παρακάτω, που με προβληματίζει πολύ:

"Καλά όλα αυτά που λες....

Συμφωνώ και εγώ και επαυξάνω, αλλά το πρόβλημα της χώρας μας δεν το λύνει πια μόνο η πολιτική..."

Η στιχομυθία αυτή μου γέμισε μια σειρά από σκέψεις.

Απλά σκέφτομαι ότι η πολιτική πράξη πρέπει να συμπεριλαμβάνεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο νοηματοδότησης της Ζωής.

Έχω λόγο να δρω έτσι, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να βάλω ένα λιθαράκι-έστω το ελάχιστο- στην πορεία του πολιτισμού και όχι γιατί απλά έτσι με συμφέρει.

Κάποια στιγμή οι σκόρπιες σκέψεις θα πάρουν μια μορφή...

Θέλω απλά να γράψω κάτι λίγο πιο προσωπικό, γιατί είναι γνωστή η διελκυστίνδα περί "της τέχνης του εφικτού" (και όχι μόνο) και δεν μου αρέσει απλά να προσθέσω ακόμα μία φωνή.

Μέχρι τότε....εσείς τι λέτε;