"To σύστημα είναι ένοχο"

Είναι αναγκαίο να τονίσω, μετά το προηγούμενο πόστ ότι δεν θέλω να είμαι απλουστευτικός και με ιδεολογικές παρωπίδες.

Όταν προτείνω αντισυστημικό αγώνα, αναφέρομαι στην καρδιά του σημερινού συστήματος, που δεν αφήνει συμβιβαστικές προσπάθειες να καρποφορήσουν.
Για παράδειγμα, επειδή παρακολουθώ τις πολιτικές για την ανεργία, από το 94 σχεδόν, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί χωρίς να θιγεί βέβαια η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της οικονομίας. Δεν ήταν όλων από την αρχή το πρόταγμα ελαστικοποίηση των όρων εργασίας και μείωση μισθών.Όμως αργά ή γρήγορα και με σκαμπανεβάσματα όλοι εκεί κατέληξαν.

Αναφέρομαι σε ορισμένα χαρακτηριστικά, σχεδόν πάγια ( «νομοθετημένα» πλέον στη χώρα μας με την ευρωοπαϊκή νομισματική ένωση) :
Ολοκληρωτική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, κατακόρυφη πτώση της παραγωγής και του εισοδήματος στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, αυξανόμενη εξάρτηση από τη διεθνή αγορά και όχι οποιαδήποτε αγορά αλλά αυτή των χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» και των ολοένα και πιο υδροκέφαλων πολυεθνικών .
Κοινωνικό «ντάμπινγκ» που οδηγεί αλυσιδωτά τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχώς σε χειρότερο επίπεδο. Χωρίς υπερβολή, αν δεν μπουν σκόπελοι από την πολιτική πράξη, κάποια στιγμή οι Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις θα γίνουν σαν τη Καλκούτα .

Και βέβαια δεν είναι θέμα δεικτών.
Για παράδειγμα ακόμα και αν πέσει το ποσοστό ανεργίας (όπως έγινε τελευταία στην χώρα μας), εξ αιτίας ελαστικότερων όρων εργασίας και μείωσης των βασικών μισθών, δεν βελτιώνεται η κατάσταση.
Αυτοί που προσλαμβάνονται με μειωμένο βασικό μισθό και ελαστικούς όρους εργασίας συνήθως καταλήγουν στην λεγόμενη δευτερεύουσα αγορά εργασίας. Περιλαμβάνει εργασίες που προσφέρονται συνήθως για ανειδίκευτους και δεν είναι σταθερές. Αργότερα οι όροι της δευτερεύουσας αγοράς εργασίας, αρχίζουν και να ισχύουν και σε τμήματα της «πρωτεύουσας»: 700άρηδες Καλημέρα!

Ταυτόχρονα στις Καλκούτες, μόνο ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού βελτιώνει την κατάστασή και οι υπόλοιποι εξαθλιωμένοι και αγανακτισμένοι μπουκάρουν ως λαθρομετανάστες στην πρώην «γη της ευημερίας», ξεσηκώνοντας φοβικά ένστικτα και ενισχύοντας τους φασίστες.
Αυτή ήταν μια δομική ανωμαλία ίσως του "κράτους ευημερίας".
Μάλλον βασιζόταν σε υπερεκμετάλευση των πρώτων υλών που έρχονταν από τρίτες χώρες και στηρίζονταν μονομερώς στην ανάγκη των χωρών αυτών για τεχνολογικά αγαθά. Τώρα του Ευρωπαίου εργάτη του ήρθε από εκεί το μεγαλύτερο σκούντημα με το "ντάμπινγκ".

Η αποδόμηση του περιεχομένου κάθε έννοιας Δημόσιου Αγαθού είναι πλέον δόγμα, η παιδεία γίνεται κατάρτιση και την παιδεία μας την αναλβάνει η Τιβι.

Είναι πλέον εμφανές τελικά ότι στην καρδιά του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία συναίνεση.

Για να έχει προοπτική και μόνο η καλυτέρευση της θέσης των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης κάποιοι πρέπει να χάσουν σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο και κάποιοι πρέπει να κερδίσουν.
Ακόμα και εντελώς τεχνοκρατικά να το δει κανείς:
Η δυτική μεταπολεμική κοινωνία βασίστηκε στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Αυτή πάλι προέρχεται από την παραγωγική δραστηριότητα. Η παραγωγική δραστηριότητα όμως, όταν βασίζεται στην αγορά και όχι σε ένα κεντρικό σχεδιασμό, είναι ανάλογη της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Έτσι η οικονομία γίνεται ένας κλειστός κύκλος και το ερώτημα παραμένει μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου. Μήπως αυτός ο κύκλος είναι αυτοκαταστροφικός και για να λειτουργεί χρειάζεται εξωτερική στήριξη της αγοραστικής δύναμης ;
Να ο «παθολογικός» υπερ-δανεισμός , νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτός ανέλαβε τον ρόλο του ενισχυτή.
Βέβαια η αριστερά, είναι αναγκαίο να γενικεύσει τον στόχο , δεν πρέπει να στοχεύει μόνο στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, αλλά γενικότερα της δύναμης του κόσμου της εργασίας.
Την αναδιανομή όλου του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού κεφαλαίου.
Αυτό είναι το ερώτημα για τον επόμενο κύκλο μετά το τέλμα του «κράτους ευημερίας».
Εδώ είναι και ένα σημείο το οποίο μπορεί να συναντηθεί η πρώην μεταρρυθμιστική και η πρώην επαναστατική αριστερά.
Να ριζοσπαστικοποιηθεί η πρώτη, βλέποντας ότι δεν γίνεται αλλιώς να προστατέψει τον κόσμο της εργασίας και η δεύτερη να ξεφύγει από την ιδεολογική αυτάρκεια και να περάσει στον πολιτικό ρεαλισμό κρατώντας όμως τις αξίες της. Τις απώτερες στοχεύσεις της μπορεί και πρέπει να τις κρατήσει, χωρίς άγχος όμως να επιβεβαιωθούν σύντομα.

Το σημερινό αντισυστημικό πράταγμα που μπορεί να ενώσει πολλές δυνάμεις ένα είναι:
ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΩΣ "ΠΥΡΟΚΡΟΤΗΤΗΣ" ΜΙΑΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:
Οι δεκαετίες της ανάπτυξης του δυτικού κόσμου βασίστηκαν και στις αυξημένες δημόσιες δαπάνες. Που είναι το «μόνο βιώσιμο μέσο αντιμετώπισης της αναποτελεσματικής ζήτησης», όπως υποστηρίζει ο διαπρεπής οικονομολόγος Πολ Σάμιουελσον.
Ο τρόπος, ο στόχος, η συνεξάρτηση των δημοσίων δαπανών πρέπει να συζητηθούν.
Είναι αναγκαίο πάντως να αυξηθούν γενναία!
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σε ένα μεγάλο μέρος τους μπορούν να χρηματοδοτήσουν, με ένα εργαλειακό και όχι ιδεολογικό τρόπο, νέες μορφές και δομές παραγωγικής δραστηριότητας, προωθώντας με μοντέρνο τρόπο τον κοινωνικό έλεγχο των παραγωγικών μέσων.
Πάντως και μόνη η αύξηση των δημοσίων δαπανών, είναι αντισυστημική.
Υπάρχουν αναφορές σοβαρών οικονομολόγων ότι μειώνει τα περιθώρια κερδοφορίας των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και αυτός ο στόχος είναι σήμερα η "καρδιά" του συστήματος.

Το ξέρατε; Αμ, δε..
Με τον έλεγχο των "λαίκών" πηγών πληροφόρησης μαθαίνετε άλλα πράγματα..
Κυριαρχεί η «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων, χωρίς καμιά συζήτηση για το πραγματικό τους περιεχόμενο. Για τα ελλείμματα φταίει μόνο η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους καιδεν γίνεται αναφορά σε άλλες παραμέτρους. Στη χώρα μας π.χ. καμία κουβέντα δε γίνεται για τα υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς (που σχεδόν μας επιβάλουν οι «σύμμαχοι») και τις οικονομικές υπερβάσεις των δημοσίων έργων, (τα οποία πολλές φορές είναι έξω από έναν κοινωνικό σχεδιασμό).
Θα σας πουν ότι οι Δημόσιες Δαπάνες δεν δημιουργούν πλούτο. Στη χώρα μας μπορεί και να πιάσει αυτό ως επιχείρημα γιατί ως δημόσιες δαπάνες έχουμε συνηθίσει τα παραπάνω αναφερόμενα, πήγαινε να το πεις όμως αυτό σε ένα δυτικοευρωπαίο που έχει ζήσει την Δεκαετία του 60.

Η παγκόσμια απορύθμιση, δηλαδή η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» πρέπει να δώσει τη θέση της στην παγκόσμια ρύθμιση με πρώτο ρόλο σε άλλες αξίες κι όχι στο κέρδος.
Το κακό είναι ότι ένα –ένα τα κράτη τελικά θα αποφασίσουν να τραβήξουν το σκοινί, ενώ οι πολυεθνικές έχουν δύναμη παντού.
Ένα στρατηγικό ερώτημα είναι πως μπορεί να τραβηχτεί το σκοινί ταυτόχρονα σε ομάδες κρατών σαν την Ε.Ε. Πάντως πρέπει να τραβηχτεί το σκοινί.
Μπορούμε να μιλάμε για άλλη οικονομία, «πράσινη», μη συγκεντρωτική, «κοινωνικής αγοράς» κτλ, η αναζήτηση καλή είναι, αλλά οι πολυεθνικές και τα Funds δεν θα αφήσουν τίποτα να προκόψει, αν δεν χτυπηθούν πρώτα, έστω ταυτόχρονα.

Δεν πιστεύω στα άκρα. Αντίθετα νομίζω ότι στον πολιτιστικό τομέα θα μπορούσαν να γίνουν πολλά με συναίνεση. Αλλά ότι και να γίνει πολύ γρήγορα θα υπονομευτεί από την οικονομική βάση.
Και από αυτή τη βάση κάποιοι υποφέρουν σήμερα και κάποιοι θησαυρίζουν.
“Είναι πολλά τα λεφτά Άρη”. Μόνο ίσως αν σκεφτούν το περιβάλλον μπορεί να λογικευτούν, αλλά δεν το βλέπω. Πάντως πρέπει να πιεστούν σθεναρά. Και δεν πιέζεται κανείς αν σε βλέπει υποταγμένο!

Δεν είμαι οικονομολόγος και ούτε είστε όλοι όσοι συζητάμε εδώ μέσα.
Όπωσδήποτε όλα αυτά για να γίνουν πράξη, πρέπει να περάσουν από το "φορμάρισμα" των ειδικών.
Όμως εμείς οι πολίτες με δημοκρατικές διαδικασίες -υποτίθεται- δίνουμε την εντολή στους ειδικούς για την πολιτική οικονομία και αυτοί απλά αναλαμβάνουν να εκτελέσουν την εντολή μας με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.
Η εντολή αυτή θεωρητικά βασίζεται στις ανάγκες μας. Και ο αγώνας που κάνω κι εγώ από δω μέσα είναι να φανερωθούν πραγματικά.