Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Τουαλετάρχης στα Ίμια Νο3

Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω τα σίκουελ του «Τουαλετάρχη», αλλά 2 πράγματα μου αναστάτωσαν την μνήμη για τα καλά και αφού είχα βιωματικό υλικό, είπα «γιατί να μη το φέρω εδώ;» Το ένα ήταν ότι κάπου διάβασα ως παράδειγμα τα Τεθωρακισμένα, ότι δεν μπορούν να τα στελεχώσουν έφεδροι.
Το άλλο ήταν το μαντάτο ότι ένας παλιός φίλος πέθανε από καρκίνο, ένας φίλος που δεν τον γνώρισα στο Στρατό, αλλά η τύχη το έφερε να τον έχω στην Αυλώνα Θαλαμάρχη. Άλλος ένας καλός έφυγε νωρίς...

Λοιπόν , Χειμώνας του 95 και παρουσιάζομαι στο στρατόπεδο «Επίλαρχος Μελίδης» ( Ήρωας του Εμφυλίου), δηλαδή στο ΚΕΤΘ, δηλαδή στην Αυλώνα.
Όταν μου ήρθε το χαρτί, με είχε πιάσει μανία.
Δεν ήθελα με τίποτα τα «μαύρα σκουφιά».
Έλεγα «μια και τυγχάνω απόφοιτος ΑΕΙ, θα πάω στη Λαμία (ΥλικοΠόλεμος), άντε στην χειρότερη περίπτωση Θήβα (Πυροβολικό), όπως έλεγε και το πρώτο χαρτί που μου είχε έρθει αμέσως μετά το Λύκειο».
Την έπεσα στον πατέρα μου, που με είχε μεταπείσει και δεν δήλωσα Ναυτικό, τότε αρχικά ως «περιοδεύων», για να γλιτώσω κάτι μήνες παραπάνω θητείας.
Όταν πήγα, όμως στην Αυλώνα κατάλαβα: Όλα σχεδόν τα αγόρια από τη σχολή μας που είχαμε πάρει μαζί πτυχίο, ήταν εκεί.
Φαίνεται είπαν: «μαύρη μοίρα τα περιμένει με την ανεργία, βάλτε τους από τώρα τον μαύρο σκούφο!».
Και φευ! Θαλαμάρχης μου θα ήταν ο φίλος μου ο Σ., ο οποίος είχε αποφοιτήσει ένα εξάμηνο νωρίτερα και τον είχε αμέσως τσακώσει η δαγκάνα του Ρουφ.
Ίσως ήλπιζαν πολύ στο πολιτισμικό, αφού σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες τον κλάδο μας ακολουθούσαν τότε, εκτός από γυναίκες, άντρες από μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα της επαρχίας.
Όντως να δεις πως τρέχαμε, αν και χοντρούληδες οι πιο πολλοί και αγύμναστοι, να πιάσουμε τα όρια για Δόκιμοι.
Έτσι για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «μπούληδες»...
Αλλά βεβαίως στο τέλος μαζί με ένα -δυο από μας (ίσως για ξεκάρφωμα), περισσότεροι δόκιμοι από την σειρά μας έγιναν 19άρηδες απόφοιτοι λυκείου, που ίσως το προσπάθησαν ποικιλοτρόπως παραπάνω.
Άσε που μέχρι να γίνει η επιλογή, με τίποτα δεν ήθελα να περάσω από την ίλη Υ.Ε.Α.......
Είχα βρει και την ειδικότητα που μου άρεσε : Σιτιστής.
Ούτε βέβαια Δόκιμος δεν έγινα, αλλά ούτε Σιτιστής.
Πήρα 100% μάχιμη ειδικότητα, όπως ακριβώς και του φίλος μου του Σ. ( Αρχηγός Πληρώματος), έστω και αν τώρα έκανε τον λοχία «μπέιμπι σίτερ» σε παιδάκια που έπαιζαν τον στρατιώτη και τον άγρυπνο φρουρό για τυχόν παλαβούς....


Λένε κάπου, ότι όταν δημιουργείς έναν εθελοντικό στρατό, δεν πρέπει να αφήνεις τους πολεμιστές έτσι "μπουλούκι".
Πρέπει να τους απονείμεις έναν τίτλο, έστω και αν προς το παρόν είναι κούφιος.
Έτσι και σε εμάς εκείνο το «αρχηγός» έλεγε ότι κάποιοι μας αναγνώριζαν μια πορεία, ότι τέλος πάντων ήμασταν λογικοί, μεθοδικοί και μπορούσαμε να καταλάβουμε την σημασία κάποιων διαταγών, π.χ. ότι ως περίπολο πρέπει να περνάς από όλες τις σκοπιές.
Τέλος πάντων, μετά έμαθα το κόλπο, που μου το είπε ένας φίλος που πέρασε από την στρατολογία:
Οι πτυχιούχοι, που δεν έγιναν δόκιμοι και δεν είχαν μέχρι την απονομή της ειδικότητας ούτε μια μέρα τιμωρία και βέβαια ήταν Ι1 (δηλαδή κατά πάντα σωματικώς υγιείς) , έγιναν όλοι Υπαξιωματικοί. Αυτοί που δεν έπιασε το «βύσμα» τους να γίνουν Υπαξιωματικοί Σιτιστές, «Κινήσεως» κτλ, έγιναν πιο «μάχιμοι υπαξιωματικοί». Αρχηγοί δηλαδή σε άρματα ή σε τζιπάκια.

Πάντως, όλη αυτή η ιστορία με την ειδικότητα είναι μια μπαρούφα.

Εγώ ο χοντρούλης, ο αγύμναστος, ο άνθρωπος που αρχικά είχα μεσάνυχτα από σκοποβολή, που τότε δεν ήξερα να οδηγώ ούτε παπί, σε γενικές γραμμές καλά πέρασα ως «αρχηγός πληρώματος».
Ενώ ένας φίλος μου που παρουσιαστήκαμε μαζί, που έβαλε μέσον για να πάει (αν και άσχετος με τα νοσηλευτικά) στο υγειονομικό και έγινε τελικά Σιτιστής Υγειονομικού, «βάρεσε» αναβολή για «ψυχολογικούς λόγους με κοινωνικό υπόβαθρο», κάπως έτσι έλεγαν τότε επισήμως το «δεν τη παλεύω».

Θυμάμαι τον μύθο του Αισώπου με το ζωγραφισμένο Λιοντάρι. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να φτιάξεις γύρω σου ένα κλουβί ασφαλείας.. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα σε προφυλάσσει σε κάθε περίπτωση. Σημασία έχει που θα βρεθείς, εδώ η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά και όπου θα βρεθείς, να μάθεις να σταθμίζεις το περιβάλλον και πάντα να ψάχνεις για διεξόδους διαφυγής, όταν χρειαστούνε.

Λένε, ότι δεν μπορούμε να μάθουμε εμείς οι έφεδροι.... Λάθος!!!! Σημασία έχει ότι μάθαμε, όσα μάθαμε με αυτό το περιβάλλον που είχε δημιουργήσει ο ελληνικός ωχαδερφισμός!!!
Την νύχτα των Ιμίων στην δική μου Ίλη ήμασταν όλοι έφεδροι.
Ο διοικητής είχε κάποια άδεια και υποδιοικητής ήταν ένας Δόκιμος που σε ένα μήνα θα απολυόταν.
(Ένας ΟΠΥ που υπήρχε, αν και οδηγός άρματος, δεν ξέρω πως βρέθηκε σιτιστής, αν και είχαμε έφεδρο με αυτή ακριβώς την ειδικότητα.... Ίσως επειδή αυτός ο κακομοίρης έφεδρος έμεινε ολονύκτιος σκοπός μέχρι να έρθουν οι επίστρατοι.)
Ήμασταν όλοι έφεδροι και όμως βγάλαμε παλιά και κακοσυντηρημένα άρματα, σε λιγότερο από τον "προβλεπόμενο χρόνο" στις θέσεις μάχης και χωρίς φώτα παρακαλώ.
Δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα και φοβόμασταν. Τουλάχιστον εγώ φοβόμουν.
Όμως δεν θέλαμε να δείξουμε «μικροί», απέναντι σε κάτι που τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή απέκτησε νόημα.

Και πώς να μάθεις....
Θυμάμαι κάτι «καυλωμένα» Λοχιάκια, που μόλις είχαν βγει από τη σχολή.
Δεν είχαν πάει σε Μονάδα και τα είχαν φέρει στο Κέντρο.
Αυτό το λέω γιατί στις μονάδες όσους υπαξιωματικούς από σχολή βρήκα, ήταν σε γενικές γραμμές επαρκείς.
Να μας δείχνουνε πως λύνονται τα πολυβόλα του άρματος.
Νύστα μεγάλη σε εκείνα τα Π.....
Εκτός κάτι Κρητικούς (ίσως και κάνα δυο άλλους που είχαν αγάπη με τα όπλα) κανείς δεν ήθελε να δοκιμάσει.
Γιατί, αν έκανες κανένα λάθος, το πρώτο πράγμα που θα έτρωγες ήταν μια κοροϊδία π.χ. «μπουμπούνα» και το δεύτερο θα ήταν μια στέρηση εξόδου (σ.εξ).
Στο έδειξε από τα έξι μέτρα και εσύ δεν πρόσεχες.
Διότι, το να μη καταλαβαίνεις εύκολα πράγματα που δεν έχεις τα «νοητικά σχήματα» για να τα πιάσεις με την πρώτη, ήταν γι αυτούς μόνο θέμα προσοχής.
Θυμάμαι, ακόμα δεν είχα αποκτήσει την συνήθεια να κρύβω λόγια είπα μια μέρα σε έναν τέτοιο Λόχα:
«Μα γιατί να παίρνουμε τέτοια όπλα από την αποθήκη οπλισμού και δεν έχουμε κάποια ειδικά για επίδειξη και εξάσκηση για να μάθουμε χωρίς τον φόβο ότι θα τα χαλάσουμε;»
Έτσι έφαγα τις πρώτες μου 2 μέρες κράτηση, που δεν γράφτηκαν βέβαια, γιατί βοηθούσα τον επιλοχία τα βράδια με τα χαρτιά (να σαι καλά φίλε Σ.) και δεν τις έγραψε στην αναφορά..
Θα έμενα έτσι κι αλλιώς μέσα τρεις μέρες, για να πάρω έξοδο το Σάββατο.

Θυμάμαι άλλη μια φορά , βρισκόμουνα τότε στην Ίλη που ήταν και ο γνωστός σαδιστής αξιωματικός, ήμασταν στον όρχο και καθαρίζαμε και λιπαίναμε τις ερπύστριες των αρμάτων που είχαν πάει για βολή.
Μαζί μας ήταν και ο συστρατιώτης μου ο Παπακίτσος, με το οποίο βρεθήκαμε και οι 2 μας υπαξιωματικοί στην ίδια μονάδα.
Του Παπακίτσου ο πατέρας ήταν μπουλτοζιέρης και ο φίλος μου ήξερε τα σχετικά πάρα πολύ καλά και μάθαινε πολύ γρήγορα τα σχετικά με τα άρματα.
Ήταν ένας που θα έπρεπε δικαιωματικά να γίνει Έφεδρος Αξιωματικός, καθώς και λίγα γραμματάκια ήξερε (είχε τελειώσει κάποιο ΙΕΚ μηχανικών, κάτι τέτοιο) και όποιος τον έβλεπε θα καταλάβαινε γιατί. Πολλοί Δόκιμοι ήταν επιεικώς ανεπαρκείς με τα λεφτά ή τις γνωριμίες του μπαμπά.
Όχι όλοι αλλά αρκετοί.
Αλλά είπαμε στρατός δουλοπαροίκων.....
Ο κακόμοιρος ο Παπακίτσος δεν μπορούσε να «χωνέψει» τον τρόπο (με κάτι ξύλα, τα οποία βουτούσαμε σε κουτιά με γράσο) που λιπαίναμε τις ερπύστριες, ή τον τρόπο που αλλάζαμε τις μπαταρίες.
"Καλά δεν έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχουν ειδικά πιστόλια, καλά δεν ξέρουν ότι υπάρχουν πτυσσόμενες σκάλες;"
Δεν κοστίζαν πολλά.
Ένα F16 λιγότερο και θα εφοδιάζαν όλο τον στρατό με αυτά και με πολλά άλλα.
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είχε έρθει ο Α/ΓΕΕΘΑ στην Αυλώνα (αν θυμάμαι καλά ο γνωστός ναύαρχος των Ιμίων), μαζί με κάποιον άλλο ξένο Στρατηγό.
Χτύπησε η καραμούζα για φαΐ και δεν θέλανε να μας πάνε, γιατί θα περνούσαμε μπροστά από το Διοικητήριο.
Καθόμασταν στο υπόστεγο και κουβεντιάζαμε για γκόμενες με τον Λοχία και παραπονιόμασταν.
"Δεν μπορώ παιδιά. Έτσι διέταξε ο .. "(«παρανοϊκός» ήθελε να πει, αλλά κόπηκε).
Κάποια στιγμή την είπα πάλι την φιλοσοφία μου:
« Κοιτάξτε ο Στρατός βασίζεται στους κανονισμούς. Και ο κανονισμός λέει ότι αυτή την ώρα οι άνδρες πάνε για φαγητό. Δεν είναι κακό να μας δει να περνάμε από μπροστά του ο Στρατηγός, κακό θα είναι αν δεν μας δει!»
Νευριάζει ο Λόχας και με διατάζει να πάω να αναφερθώ στον επικεφαλής αξιωματικό (τον «παρανοϊκό» δηλ.).
Τι να κάνω, πάω κι όποιον πάρει ο χάρος...
Προσοχή, κανονική αναφορά, αγριοκοίταγμα και μετά:
«Πες στον Λοχία να σας πάει, με βήμα όμως και φωνή».
Σκέφτηκα «τη γλίτωσα»..
Μάλλον όμως θα σκέφτηκε κι αυτός ότι κάποιο μεγάλο «βύσμα» θα έχω για να τα λέω αυτά, γιατί σε 3 μέρες που έμαθε «τι καπνό φουμάρω» έφαγα την γνωστή 10ήμερο κράτηση για τις κουβέρτες.

Στο ΚΨΜ με έστειλε ένας άλλος αξιωματικός, που τον γνώρισα ένα Σαββάτο βράδυ που ήμουνα στον Ουλαμό Επιφυλακής, δηλαδή αγγαρειών. Ρώτησε αν ήξερε κάποιος λίγο από Ψαλτική, λίγο να βοηθήσει έναν Παπά σε μια λειτουργία.
Την άλλη μέρα, βρέθηκα με τον Στρατιωτικό Παπά σε ένα ξωκλήσι, μετά μπήκα στην χορωδία που θα έψελνε το Πάσχα.
Εκεί στις πρόβες, μια και είχαμε πιάσει κουβέντα για τα εκκλησιαστικά, όπου εγώ του έκρυβα την κριτική μου ματιά απέναντι σε πολλά, του είπα τα παράπονά μου για τον συνάδελφό του. Στο τέλος της Εβδομάδας, είχα πάει στο ΚΨΜ και σε άλλη Ίλη, όπου έχασα και ένα μέρος της εκπαίδευσης.

Νευριάζω λοιπόν όταν ακούω ότι δεν μπορεί να στελεχωθεί ο στρατός με εφέδρους πια, άλλα πράγματα φταίνε.


Να κι ένα επεισόδιο από μια βολή.
Γενικά πρέπει να σημειώσω ότι όλα σχεδόν τα στελέχη τα έπιανε ένας πανικός στις βολές.
Πράγμα που μας το μετέδιδαν.
Δεν είχε στηθεί καλά το πράγμα για να βάζουν ανίδεους ανθρώπους στο νόημα.
Δεν ξεκινούσαν από ένα (λέω εγώ, ο μη ειδικός) κανονικό σκοπευτήριο με αεροβόλο όπλο, αλλά αμέσως με τα τζι 3, που πάθαιναν συχνά εμπλοκή.
Αντί για αυτό, κάναμε στη χάση και τη φέξη βολή, με ένα άγχος να φύγουν γρήγορα οι σφαίρες, να τελειώνουμε.
Πριν φύγω από την Αυλώνα, ήδη είχα ονομαστεί Λοχίας, κάναμε την τελευταία βολή.
Δεν είχα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και επειδή ένα φίλος μου, που έριχνε καλύτερα, είχε γίνει δεκανέας, ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου «κάτι».
Κάθισα λοιπόν σιγά- σιγά, να στοχεύω καλά.
Έμεινα τελευταίος.
Ο Μον. Υπάξ από πάνω μου, νόμισε ότι του είχα κάνει σημάδι ότι τέλειωσα και έδωσε το σχετικό σήμα.
Ευτυχώς τον άκουσα και γύρισα και του είπα ότι δεν τελείωσα ...
4 μέρες κράτηση, ενώ το ίδιο βράδυ θα έφευγα με τιμητική άδεια γιατί ο ουλαμός μας τα πήγε καλά στην επιθεώρηση.
Δεν άντεξα, η αδικία με τρέλανε, παραπονέθηκα στον Ίλαρχο.
Ο ήρεμος μα επιτιμητικός τρόπος που με αντιμετώπισε, με έκανε να μη θέλω να "ξαναρίξω" το εαυτό μου για μια άδεια.
Την άλλη μέρα, βέβαια μου τη χάρισε και έφυγα για την άδεια και γύρισα για να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω για τη Μονάδα.

Πρέπει να δημιουργήσουν στο στρατό σωστές υποδομές εκπαίδευσης εφέδρων και σωστή επιλογή και οργάνωση του προσωπικού τους. Εκεί ίσως παιχτούν περισσότερα πράγματα, παρά σε αγορές του αιώνα.

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου