Ένας επίγονος (Γιώργος)

Ξαναδιαβάζοντας το προεκλογικό μου κείμενο ένιωσα την ανάγκη να πω δυο τρία "φρέσκα" πράγματα για τους κεντρικούς επιγόνους, τα οποία με ένα τσουβάλιασμα που έκανα τότε δεν βγήκαν και ίσως με κάνουνε να φαίνομαι άδικος.
Θα αναφερθώ στους "κεντρικούς επιγόνους".
Έτσι κι αλλιώς, αν ήταν μόνο αυτοί δεν θα με είχαν νευριάσει τότε τόσο πολύ. Το 80% της "πολιτικής σκηνής" κυριαρχείται πλέον από επιγόνους. Και οι άλλοι που δεν είναι επίγονοι πρέπει να έχουν λεφτά και εξουσία ή να ξεπουληθούν στο γυαλί για να φτάσουν να διοικούν.
να διοικούν; Όσο περνάει ο καιρός τόσο αισθάνομαι ότι άλλοι διοικούν και αυτοί απλώς κάνουν το "πάμπλικ ρηλέϊσον".. Κύριε Ελέησον!
Το θέμα μου εδώ βρίσκεται και όχι στο γιατί μια οικογένεια βγάζει συνέχεια πρωθυπουργούς.
Η εξήγηση είναι απλή και είναι η ίδια που δίδεται από τους ψυχολόγους στο ερώτημα γιατί μια οικογένεια βγάζει συνεχώς παλαβούς!

Ξεκινάω με τον Γ.Α.Π. και δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι μου είναι πολύ συμπαθής, αν και ουδέποτε ψήφισα αυτόν, τον μπαμπά του και το κόμμα του και ούτε τώρα είμαι έτοιμος να τον ψηφίσω.
Πρέπει επίσης να πω ότι οι 15 θέσεις του για την Παιδεία, είναι πολύ κοντά σε αυτά που σκεφτόμουν κι εγώ, ανεξάρτητα από κόμματα. (Ανεξάρτητα αν μπορεί με τα πολιτικά εργαλεία που έχει στα χέρια του να τις εφαρμόσει)

Ο Γιώργος μου είναι συμπαθής αρχικά για τα παρακάτω για τα οποία θα μιλήσω συμβολικά:
Είναι σαν να κληρονόμησε ένα υποστατικό, όπου πολλά από τα αντικείμενα και τα εργαλεία έχουν αγοραστεί με λήζινγκ και υπάρχουν διάφοροι διαχειριστές οι οποίοι έχουν τις αντιλήψεις τους τις σχέσεις τους και τις "δεσμεύσεις τους" με "έξω" και θέλουν να έχουν κάποιο υπόγειο έλεγχο χωρίς να μπορούν τα βρουν μεταξύ τους, αλλά ούτε να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα.
Υπάρχουν επίσης πάρα πολλοί εργάτες που θέλουν το υποστατικό τους να ξαναγίνει πάλι το πρώτο αρχοντικό.
Ο Γιώργος έχει νέες ιδέες και σχέδια εν σπέρματι βέβαια και διάθεση αλλαγής, που όμως όλη αυτή η κατάσταση δεν τον αφήνει να τα δουλέψει με επάρκεια.
Το υποστατικό αυτό ήταν του πατέρα του, τον οποίο, όπως κάθε φυσιολογικός γυιος, θέλει να ξεπεράσει, αλλά από την άλλη τον "κουβαλά" μαζί του.
Μαζί με αυτόν κουβαλάμε τον Ανδρέα όλοι εμείς τουλάχιστον που διαμορφωθήκαμε πολιτικά από το 80 και μετά, έστω και ως κάτι στο οποίο αντιτεθέμεθα..
Γιατί ποιος από μας δεν πρέπει να τοποθετηθεί μέσα του απέναντι στο "Η Ελλάδα στους Έλληνες", με την έννοια ότι η χώρα αυτή έχει κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο, το οποίο πρέπει να βρεθεί τρόπος να εκφράζεται χωρίς ποδηγετήσεις;
Ποίος δεν κουβαλά "το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας", με την έννοια μιας συνεχούς κριτικής ματιάς απέναντι στους θεσμούς και την ανάγκη αυτοί να συμβαδίζουν με την κοινωνία;
Ποίος δεν έχει νιώσει "ως μη προνομιούχος", ότι χρειάζεται προστασία;

Ας φύγω από το συμβολικό.
Ο Γιώργος έχει αυτή την στιγμή το πρόβλημα να βρει ξεκάθαρα ποιές κοινωνικές ομάδες, ποιους ανθρώπους θα μπορέσει να εκφράσει αυτός και το κόμμα του μακροπρόθεσμα, έτσι να εφαρμόσει με λειτουργικό τρόπο ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.
Αντ΄ αυτού, του προτείνεται από το σύστημα μέσα από το οποίο ξεπήδησε και ο ίδιος να "κλέψει" μια ευκαιριακή πλειοψηφία, η οποία θα βασίζεται στον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό για να ξαναδώσει ζωντάνια και μεγαλύτερο ρόλο στους εργάτες και τους διαχειριστές του "υποστατικού". Να γίνει ένα είδος Σεγκολέν Ρουαγιάλ δηλαδή.
Ο ίδιος, έστω και ενδόμυχα, έστω και "μπουρδουκλώνοντας τα πράγματα", αντιστέκεται.
Πρέπει να του αναγνωρίσουμε, ότι ο χώρος από τον οποίο προέρχεται πολιτικά, δηλαδή η δημοκρατική μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, εμφανίζει αυτή την στιγμή παγκόσμιο στέρεμα ιδεών. Εκτός αν εννοούμε νέες ιδέες, την υιοθέτηση ουσιαστικά της οπτικής του άλλου πολιτικού πόλου, δηλαδή της κεντροδεξιάς. Μιλώ για τον Μπλερισμό.
Άρα μιλάμε για καινούργιες επεξεργασίες πρωτογενώς, οι οποίες για να πείσουν μεγάλα τμήματα πληθυσμού πρέπει να έχουν μεγάλη πίστωση χρόνου, να εξασφαλίσουν νέους ενθουσιώδεις εργάτες που θα πειστούν ουσιαστικά για τις θέσεις, γιατί αυτές θα προέρχονται φυσικά από μέσα τους.
Όπως έγινε με την αρχική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ και της ραγδαία του εκτίναξη την δεκαετία του 70.

Το παράδειγμα του άρθρου 16 είναι καλό.
Όπως λένε διάφορα στελέχη του, δεν εφάρμοσε τον βραχυπρόθεσμο πολιτικό υπολογισμό και παρέμεινε στη θέση του για αλλαγή του άρθρου.
Η στάση του αυτή έχει διπλό μήνυμα:
Από τη μια σίγουρα φαίνεται ειλικρινής, μη θέλοντας να πει ότι το θεσμικό μας πλαίσιο εξασφαλίζει αυτή τη στιγμή τη δωρεάν παιδεία και αυτό το καταλαβαίνει ο κόσμος.
Από την άλλη όμως, δείχνει να μη κατανοεί ουσιαστικά την αμυντική στάση (ανάμεσα σε πολλούς και τη δική μου) που φοβάται , ότι όπως είναι σήμερα το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό ισοζύγιο τα πράγματα θα γίνουνε χειρότερα.
Αν είχε κατορθώσει να φτιάξει ένα πολιτικό εργαλείο, που απέναντι στον φόβο να τοποθετούσε ουσιαστικές ελπίδες, τότε δεν θα χρειαζόταν να ακροβατεί σε πολιτικαντισμούς.

Για να αλλάξει αυτό το κλίμα πρέπει να ξαναδεί συνολικά το θέμα του σοσιαλισμού και της αριστεράς.
Να δει αν κάποιες βασικές όψεις τις κριτικής της δημοκρατικής ριζοσπαστικής αριστεράς, μπορούν να καταλήξουν σε μια ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιαστική για τους πολλούς πρόταση που θα παρασύρει εκτός από τους ριζοσπάστες (οι οποίοι σε κανονικές κοινωνικές καταστάσεις είναι λίγοι) και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε μια μακρόπνοη δέσμευση, πράγμα που έκανε ο πατέρας του το 70 και μέχρι ένα σημείο το πέτυχε. Βέβαια με πολλές αγκυλώσεις ευθύς εξαρχής και αμφιταλαντεύσεις.
Το 70 υπήρχε η δικαιολογία των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων.
Το ΠΑΣΟΚ βέβαια τα εκμεταλλεύτηκε καιροσκοπικά στο έπακρο κι από κει άρχισαν οι δυσκαμψίες.

Εγώ προσωπικά θα έλεγα τον εαυτό μου ριζοσπάστη αριστερό γι’ αυτό η μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά δεν με ελκύει.
Και πιστεύω σήμερα μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν ξεκινάν από ένα πρόγραμμα γενικότερης αναπλαισίωσης του συστήματος, αργά ή γρήγορα δεν θα είναι μεταρρυθμίσεις.
Να πω βέβαια, ότι και οι επεξεργασίες των κομμάτων της αριστεράς αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με γερασμένους μηχανισμούς ή "διαχειριστές" με πολύτροπες "δεσμεύσεις", που βρέθηκαν δίπλα στους καθαυτό αγωνιστές και απομυζούν την ικμάδα των ιδεών τους.
Μαζί βέβαια με την πλήρως κατανοητή αμυντική στάση "μη προνομιούχων", που βρέθηκαν στην αριστερά, κατανικώντας κάθε προσωπική υστεροβουλία. Αυτή μάλιστα η αμυντική στάση ένα τελευταίο ανάχωμα στις διαθέσεις των ανεξέλγκτων πια πιέσεων του κεφαλαίου και των πολυθενικών.
Οι άνθρωποι αυτοί δικαίως σε πρώτο επίπεδο δεν μπορούν να προγραμματίσουν το τι θα δημιουργήσουν, αλλά το τι θα διασώσουν.

Ωστόσο, γιατί τα πάντα είναι διάλογος και ποτέ δεν σταματά ο διάλογος (πιστεύοντας στην Ηρακλείτεια διαλεκτική) χρειάζομαι την ουσιαστική μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, της ποιότητας αυτών που έστησαν το κράτος πρόνοιας στη Δυτική Ευρώπη, πριν μόλις λίγες δεκαετίες.