Η Εξουσία των Τάφων

Μου έλεγε ένας φίλος χθες:
"Γιατί, βρε Τσουκνίδα, ασχολείσαι τόσο πολύ με τα θρησκευτικά θέματα; Είπαμε έχεις περάσει κάποτε από τη Θεολογική, αλλά μπορείς να σκεφτείς και να μιλήσεις για περισσότερα πράγματα.."
"Γιατί φίλε μου, όλο με ποδοπατούνε τέτοια ζητήματα, και θέλω (κι εγώ σαν τσουκνίδα) να τους τσούξω τους φίλους μας, τους ελληνοχριστιανούς, για να ξεσπάσω.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που με καίει, είναι να δείξω ότι μπορεί να υπάρξει ένας διαφορετικός Ορθόδοξος πολιτισμός στο σήμερα, μια διαφορετική Εκκλησιαστική νοοτροπία, από αυτή που έχουν σχεδόν επιβάλει τα εξαπτέρυγα του Πουριτανισμού και της Δεσποτοκρατίας."

Να, δεν μπορώ να μη πω κάτι για το θέμα της "καύσης των νεκρών", που άνοιξε με την απόφαση κάποιων να μην κηδέψουν χριστιανικά την γυναίκα του Γιάννη Μπουτάρη, αν και το ήθελε, επειδή ταυτόχρονα ήθελε να αποτεφρωθεί και όχι να θαφτεί.
Αλήθεια, δεν αναρωτήθηκαν οι φωστήρες της τρισαθλίου φαυλότητας, ποιο το νόημα ενός τέτοιου διαβήματος;
Διότι, καλά ένας που δεν θέλει χριστιανικά τρισάγια και "άμωμοι εν οδό αληλλούϊα", θέλει να "καεί", ίσως για να κατεβεί πανηγηρικά από το τρένο της Εκκλησίας.
Αλλά ο άλλος, που ζητά αποτέφρωση με εκκλησιαστική κηδεία γιατί το κάνει; Μα σαν μια πράξη, σαν ένα αίτημα, έστω και ύστατο, Ελευθερίας.
Ελευθερίας από καθιερωμένες συνήθειες, από δογματικά συστήματα, από ιεροποιημένες πρακτικές.
Ζητά το σεβασμό στην προσωπική του θέση χωρίς να θέλει να χάσει τη σχέση του με το Πρόσωπο του Χριστού.
Και τι κάνουν οι α-νόητοι απέναντι σε αυτό. Απαγορεύουν, λέγοντας: "αν ζητάς τον Χριστό, θα τον πάρεις, όπως εμείς θέλουμε."

Γιατί δεν είναι τόσο σημαντικό το θέμα της αποτέφρωσης, τέτοιο που να δικαιολογεί την μεταθανάτια έξωση από την Εκκλησιαστική κοινότητα.

Πολύ μεγάλο θέμα η άρνηση της κηδείας, όπως και να το σκεφτεί κανείς.
Θέλει πάρα μα πάρα πολύ μεγάλη σκέψη να αρνηθεί κανείς χριστιανική κηδεία.
θα έλεγα ότι ακόμα και όταν ένας μη βαφτισμένος το ζητήσει, θέλει σκέψη πολύ για να αρνηθείς, δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς για τον καθένα άνθρωπο οι χριστιανοί παρακαλάμε τον Θεό να τον αναπαύσει δίπλα Του.
Τι παραπάνω κάνουμε στην κηδεία;
Όσο και να μουγκρίζετε ντιπ για ντιπ τράγοι, οι γραφές λένε ότι στην Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν όλοι και όχι μόνο οι πιστοί.
Για "την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου" εύχεστε κάθε Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι εύχεστε για την σωτηρία και του τελευταίου αγριολούλουδου που ομορφαίνει τη ζωή του ανθρώπου.
Άρα τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Ινδών, που με τις στάχτες τους έχουν γεμίσει την ιλύ του Γάγκη, τι θα γίνουν;
Οι Αχαιοί κάτοικοι της ομηρικής Ελλάδας;
Όσοι εξαϋλώθηκαν στην Χοροσίμα;

Εντάξει, αναγνωρίζω ότι η ταφή συνδέεται για "εκπαιδευτικούς" και πολιτιστικούς λόγους με την "Μνήμη Θανάτου", μια πραγματικότητα πάνω στην οποία "δουλεύει" και η πνευματική σχέση του πιστού με το άρρητο, αλλά αισθανόμενο "Θανάτω, Θάνατον πατήσας".
Και μένα αν με ρωτήσει κανείς, θα έλεγα ότι μου δίνουν ένα νόημα τα κοιμητήρια δίπλα στους ναούς και τα μνημόσυνα ενώπιον όλης της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας.
(Βέβαια από την άλλη όλο αυτό το κλίμα δύσκολα μεταφέρεται στα τεράστια και απομακρυσμένα νεκροταφεία των πόλεων, με τις γειτονικές "καφετέρειες" για τα μνημόσυνα οι κηδείες στην ουρά και τα ακαταλαβίστικα τρισάγια στην σειρά για τον παρά.
Άρα οι άνθρωποι έχουν και ένα λόγο που δυσκολεύονται να το κατανοήσουν βιωματικά, γιατί να είναι προτιμότερη η ταφή.)
Να πω λοιπόν, ότι θα καταλάβαινα να τονίζει το ιερατείο στωϊκά, μαρτυρικά, αδελφικά την προτίμηση της ταφής, που - ειρήσθω εν παρόδω- έχει νόημα για τους άλλους, όχι για τους μεταστάντες.
Άλλο είναι όμως αυτό και άλλο την στιγμή που ο άλλος έχει τελειώσει, που είναι στα χέρια άλλου Κριτή, να θέλουνε με απαγορεύσεις να επιβάλουν δευτερεύοντα πράγματα.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου δογματικό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι βρίσκονται σε ένα άλλο κόσμο.
Ένα κόσμο που τους ξαναφέρνει μπροστά τους- με κάθε ενάργεια- την ανάγκη επιστροφής στο γνήσιο πνεύμα του Χριστού, που είναι βασικά ένα πνεύμα ελευθερίας και όχι εξουσίας.
Αντί γι αυτό, κάθονται σε μια γωνιά και στανικά κλωτσάνε τις πέτρες σαν τα κακομαθημένα παιδιά.
"Θα μας ακούτε, θα μας ακούτε , θα μας ακούτε" και χτυπάν τη γοθιά όπου βρουν.
Σε λίγο θα είναι μαζί τους, μόνο όσοι θέλουν να είναι στην γωνιά θυμωμένοι από τις αλλαγές. Αλλαγές, που αν πιστεύουν, θα κατανοούν ότι δεν μπορεί να είναι άσχετες με το θέλημα του Θεού.