Με αφορμή τα ναρκωτικά

Σήμερα θα σας απασχολήσω με τα «Κέντρα Πρόληψης» του ΟΚΑΝΑ & της Αυτοδιοίκησης.
Τι είναι αυτό το «φρούτο»; Ίσως δεν το ξέρετε πολλοί.
Είναι τοπικές υπηρεσίες που εφαρμόζουν προγράμματα πρόληψης της χρήσης ουσιών στην σχολική και την ευρύτερη κοινότητα και βεβαίως στον χώρο της οικογένειας.

Έχουν την μορφή μη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων κυρίως των Δήμων ή των Νομαρχιών και λειτουργούν με την επιστημονική εποπτεία και την συγχρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ.

Αυτό που δεν φαίνεται όμως, από αυτά τα λίγα που έγραψα σε σχέση με την ταυτότητα αυτών των Κέντρων, είναι ότι τα στελέχη τους βρίσκονται εν πολλοίς πίσω από τα περισσότερα προγράμματα Αγωγής Υγείας, που εφαρμόζονται στα Σχολεία (Ως συν-συντονιστές με τα γραφεία αγωγής υγείας σε τοπικό επίπεδο, ως επιμορφωτές των δασκάλων που συμμετέχουν, ως υποστηριχτές τους και σε πολλές περιπτώσεις -εκτός ωρών διδασκαλίας- ως εμψυχωτές σε ομάδες παιδών και εφήβων).
Αυτά τα προγράμματα είναι πραγματικά μια «όαση» μέσα στην μουντή πραγματικότητα του σχολικού χώρου, ιδιαίτερα σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών.
Βοηθούν τους νέους να έχουν μια θετική, αλλά και ρεαλιστική ταυτόχρονα, εικόνα του εαυτού τους και των ικανοτήτων τους. Πράγμα που σημαίνει να μπορούν να δεχτούν δημιουργικά την κριτική των άλλων, να αντέχουν την επιθετικότητα των άλλων, τις ματαιώσεις και τα λάθη τους. Έτσι ώστε να συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα στην κοινωνική ζωή. Προσπαθούν να μεταφέρουν στέρεα στην νεολαία την αίσθηση ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργός του κοινωνικού περιβάλλοντός του και όχι παθητικός αποδέκτης του.
Στο ίδιο πλαίσιο, οργανώνουν ομάδες συζήτησης γονέων, δίνοντας τον χρόνο και το χώρο στον γονέα, που έχει μάθει να είναι ο «σιωπηλός κουβαλητής», να προβληματιστεί με την ποιότητα της επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια του.
Οι γονείς συνήθως ξεκινάν για «μάθουν» σωστές παιδαγωγικές αρχές, έτσι όπως νομίζουμε ότι μαθαίνονται όλα στην εποχή μας, ξώπετσα και μαγικά και με ένα κίνητρο ίσως τον ανασφαλή κόσμο μας με τα ναρκωτικά και τους άλλους κινδύνους. Σιγά – σιγά όμως, συνειδητοποιούν ότι η οικογενειακή (όπως και κάθε ανθρώπινη σχέση) είναι πέρα από τα καταναλωτικά υποκατάστατα της, δεν παίρνει νόημα από τις σχολικές και άλλες εξωτερικές επιβραβεύσεις των νεαρών βλαστών της, αλλά διατηρείται μακριά από την παθογένεια, όσο παραμένει αμφίδρομη σχέση ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων, όσο περισσότερο μπορεί να περιέξει όλες τις ανάγκες των σχετιζόμενων προσώπων.

Όλο αυτό το εγχείρημα, πρωτοπορία της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό χώρο, εγχείρημα που ξεκίνησε από το πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά το ξεπερνά κατά πολύ, σήμερα βρίσκεται σε πολύ " στενό δρόμο" . Για παράδειγμα η Πολιτεία τον τελευταίο καιρό, δια του ΟΚΑΝΑ, δεν έχει τακτοποιήσει εδώ και καιρό τις οικονομικές οφειλές της προς τα Κέντρα.
Σε αρκετά έχει να δώσει χρήματα μέχρι και 2 χρόνια, από ότι λένε οι εργαζόμενοι.
Έτσι κάποιοι εργαζόμενοι στα κέντρα έχουν μείνει απλήρωτοι εδώ και 5 μήνες, αφού τελείωσαν και τα λεφτά της Αυτοδιοίκησης, που δίνονται μέσω κεντρικής παρακράτησης κάποιου ποσοστού των "Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων" των Δήμων, μετά από απόφαση της ΚΕΔΚΕ.
Να ένα παράδειγμα για το πώς οι πρωτοπορίες του κοινωνικού τομέα στην Ελλάδα οδηγούνται στην παρακμή.

Οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις για την θεσμική ενδυνάμωση των Κέντρων Πρόληψης και την εξασφάλιση της χρηματοδότησής τους