ΚΚΕ για σήμερα

Σήμερα είπα ότι θα μιλήσω για τα "μικρά" -λεγόμενα- κόμματα.
Ας αρχίσουμε με το ΚΚΕ για σήμερα.
Είναι ένα κόμμα που κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει για επικοινωνιακό λόγο.
Μπορεί να το κατηγορήσει για ιδεολογική σκλήρυνση, για δυσκαμψία, για ακινησία.
Αλλά όχι ότι δεν λέει όσα πραγματικά πιστεύει.
Δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς σε "αλήθειες" που ο άλλος έχει δεχτεί βαθιά μέσα του. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα γίνει πραγματικότητα η "αταξική κοινωνία". Συνεπώς με κέντρο αυτή την πεποίθηση δομούν τον πολιτικό τους λόγο.
(Για πολλούς μπορεί να είναι "μεταφυσική" αυτή η πεποίθηση, αλλά είναι σίγουρα λιγότερο από την θρησκευτική προσήλωση στην "αγορά", διότι αυτοί προβλέπουν τουλάχιστον μια πορεία, ενώ οι αγορολάγνοι έχουν μια μαγική εκδοχή: Βρήκαν το ελιξίριο της νεότητας..)
Ένα για μένα είναι το αρνητικό του, τουλάχιστον με βάση τη δική μου θεώρηση που λέει ότι ο νεόπτωχος θέλει εδώ και τώρα κάποιες λύσεις" για να βγει απ' το λήθαργο.
Να παλέψει για πράγματα που θα φανούν στον κόσμο που υποφέρει εφικτά αύριο και όχι μεθαύριο.
Εντάξει, χρειάζεται μια συνολική ανατροπή για να γίνουν τα πράγματα πολύ καλύτερα..
Είναι όμως κακό να προσπαθήσει να κάνει κανείς τα πράγματα λίγο καλύτερα;
Δηλαδή έχεις τις βασικές σου αντιρρήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι όμως λύση να προτείνεις σήμερα μόνο την έξοδο από αυτή, όταν βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον όπου θα αδυνατείς να κάνεις άλλες συμμαχίες, σε ένα περιβάλλον όπου τα συμφέροντα που προασπίζει το διευθυντήριο των Βρυξελών, έχουν πολλούς άλλους τρόπους να επιβληθούν στις κοινωνίες, πέρα από το εργαλείο ελέγχου (ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ) που λέγεται Ε.Ε.; Όταν αυτό το διακύβευμα του κεφαλαίου (γιατί έχει βασικά σήμερα αυτή τη μορφή) σου δίνει έστω κάποιες δυνατότητες συμμαχιών, ελιγμών κ.τ.λ. για να ξεκινήσεις την αντίδραση...
Και να το πω με ένα παράδειμα: Το Κ.Κ.Ε, μάλλον είχε δίκαιο για το "Μάαστριχτ" την πορεία δηλαδή στην Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση που έφερε το "σκληρό ευρώ", την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τις ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλονται πλέον υπό την απειλή εξοντωτικών προστίμων και άλλα κακά για αυτούς που βασίζονται στην πώληση της εργασίας τους και δεν έχουν άλλες πηγές εισοδήματος.
Τότε όμως που τα έλεγε, δεν μπορούσε να πείσει πολλούς, γιατί όλοι μέναμε στην κάθετη άρνηση του για την Ε.Ε., από την οποία τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε πάρει σαν λαός πολύ χρήμα, άλλο αν δεν το χρησιμοποιήσαμε σωστά.
Για να συνοψίσω, νομίζω ότι μπορεί να κρατήσει την απώτερη στρατηγική του, αλλά να εντάξει μια πιο ευέλικτη τακτική στον σχεδιασμό του!
Δηλαδή τι θα χάλαγε την ιδεολογική του καθαρότητα, αν προπαγάνδιζε ένα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ "NEW DEAL" της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας με αλλαγή του βασικού αναπτυξιακού της προσανατολισμού.

Να ορισμένα σημεία μιας τέτοια συμφωνίας:
Καθιέρωση του 35ώρου.
Λύση του Ασφαλιστικού, χωρίς αυξήσεις ορίων ηλικίας και χωρίς αύξηση των εισφορών για τους εργαζόμενους (Που είναι σε μέση και χαμηλή οικονομική κατάσταση οικονομική ανάγκη, κάτω ας πούμε από 15.000 Ευρώ εισόδημα συν 5000 για κάθε παιδί.)
Καμία ιδιωτικοποίηση από δω και μπρος. Περιπτώσεις σαν της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, που είναι στα μαύρα της τα χάλια, αλλά έχει ένα σπουδαίο κοινωνικό έργο να επιτελέσει (π.χ. άγονες γραμμές), θα εξεταστούν με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνίας, τόσο τα ειδικά, όσο και τα γενικά.
Αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων με άξονα τις δημόσιες επενδύσεις στις κοινωνικές υπηρεσίες και το περιβάλλον.
Φορολογική μεταρρύθμιση με άξονα το δημόσιο συμφέρον. Για παράδειγμα μπορεί να δεχτεί κάποιος ειδικό καθεστώς σε επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας, φιλικές στο περιβάλλον που έχουν βάσιμες πιθανότητες να δημιουργήσουν στεθερές θέσεις εργασίας στο άμεσο μέλλον. Γιατί να δίνονται κίνητρα για επιχειρήσεις που δημιουργούν επισφαλείς θέσεις εργασίας (π.χ. πολυκαταστήματα κτλ)ή επιβαρύνουν το περιβάλλον (δείτε τι έγινε στα Οινόφυτα..);
"Θέλεις να επενδύσεις, εντάξει θα επενδύσεις όμως όπου θέλει η οργανωμένη κοινωνία και έχει ανάγκη!"
Τέλος ο ρεαλισμός επιτάσει, όπου έχουν δημιουργηθεί από τον ιδιωτικό τομέα καλά αμοιβόμενες και σταθερές θέσεις εργασίας δεν θα "πειραχτούν" αυτοί οι τομείς ακόμα κι αν προέρχονται από ιδιωτικοποιήσεις (πράγμα μάλλον σπάνιο).
Δηλαδή το κριτήριο να είναι το συμφέρον το κόσμου της εργασίας.
Αντίθετα, για τομείς όπως η ΑΚΤΟΠΛΟΪΑ, το να γυρίσει άμεσα σε σκληρή κρατική ρύθμιση, έστω κι αν δεν ήταν τέλεια, θα ήταν καλύτερα.

Αυτά όλα για να γίνουν μόνο με ρήξεις και άλλου είδους συμμαχίες μέσα στην Ε. Ε.(π.χ. με τα ευρωπαϊκά συνδικάτα) μπορεί να επιτευχθούν. Επίσης δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτύχει.
Το πιθανό είναι να πέσουν να την φάνε μια τέτοια κυβέρνηση σαν τον Αλλιέντε στη Χιλή.
Βέβαια δεν μπορούν εύκολα να κατεβάσουν τα τανκς πλέον κι έτσι έχοντας κρατούμενα, αλλά δοκιμάζοντας με ορίζοντα συγκεκριμένου χρόνου κάποια πιο ευέλικτη πολιτική, μπορείς να ριζοσπαστικοποίησεις ακόμα περισσότερους πολίτες, που ίσως ακολουθούσαν άλλες δυνάμεις, οι οποίες ίσως θα δίστασουν να υπερασπίσουν το New Deal ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗς ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ..