Ωστόσο αυτή η προπαγανδιστική χρήση εννοιών και πραγμάτων από τους σημερινούς κυρίαρχους της πληροφόρησης με εκνευρίζει.
Τα πράγματα σπάνια είναι μαύρα ή άσπρα γι' αυτό σημειώνω:
- Η λεγόμενη "ιδιωτική πρωτοβουλία", "ελεύθερη αγορά", έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στον κρατικό προγραμματισμό, αφού ενισχύει την καινοτομία και τη δημιουργικότητα, διότι συνήθως οι ομάδες διέπονται περισσότερο από τάσεις διατήρισης του ισχύοντος από ότι τα άτομα. Αυτό όμως το πλεονέκτημα υπονομεύεται από άλλο ένα χαρακτηριστικό της "αγοράς" που και κύριο χαρακτηριστικό της οικονομίας της εποχής μας : Με σκοπό την επιδιώξη του μέγιστου κέρδους οι επιχειρήσεις συνεχώς γιγαντώνονται και προσπαθούν να δημιουργούν συνθήκες, όπου καμία άλλη δύναμη εκτός της ισχύος του κεφαλαίου (π.χ. εργασία, ανθρώπινη επινοητικότητα) δεν θα έχει επιρροή. Συνεπώς αντικείμενο της πολιτικής είναι η χρήση του ενός χαρακτηριστικού και η αποφυγή του άλλου. Για παράδειγμα εγώ θα έβλεπα ως μερική λύση στο πρόβλημα της ανεργίας των νέων ενταντική υποστήριξη άνεργων νέων επιστημόνων, οι οποίοι θα θελήσουν να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις (ακόμα και συνεταιριστικά) σε τομείς που η πολιτεία θα θεωρήσει ότι πρέπει να δοθεί έμφαση (π.χ. παραγωγή περιβαλλοντικά χρηστής ενέργειας).
- Οι δημόσιες θέσεις εργασίας, μπορεί να είναι θέσεις "κυφήνων", όμως μπορεί να είναι και θέσεις σε τομείς παραγωγικούς, όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν έχει κίνητρο το άμεσο κέρδος να επενδύσει, ενώ βάσει μακροχρόνιων δεικτών το κέρδος για την κοινωνία είναι υψηλό. Παρόλα αυτά -είτε παραγωγικές είναι οι δημόσιες θέσεις είτε όχι- έχουν πάλι ένα όφελος για την συνολική πραγματική οικονομία. Καθώς πρόκειται για εργαζόμενους οι οποίοι έχουν ένα σταθερό εισόδημα και μπορούν να κάνουν με μεγαλύτερη ασφάλεια ένα προγραμματισμό ζωής, με τα χρήματά τους ενισχύουν πολλούς άλλους τομείς (π.χ. οικοδομή). Ρωτήστε γι' αυτό τις Τράπεζες (χα, χα..)
- Το πόσο χρήμα θα έχει ο άνθρωπος δεν είναι ο μόνος δείκτης οικονομίας, όπως λέει ο μεγάλος οικονομολόγος Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ, άλλες οι αξίες του επιχειρηματία, άλλες του ποιητή. Μια κοινωνία όμως πρέπει να μπορεί να υποστηρίξει όλους τους ανθρώπους που την συναποτελούν και να μην είναι μονομερής. Ο άνθρωπος , χρειάζεται κάποια σχετική ασφάλεια για να μπορέσει να απολαύσει τη χαρά της γνώσης και της ανακάλυψης, να μπορέσει να κάνει παιδιά και να τους δώσει την κατάλληλη αγωγή, να ερωτευτεί και να τον ερωτευθούν, να επικοινωνήσει βαθύτερα με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό δεν μπορεί από μόνη της η αγορά να το εξασφαλίσει..
- Το αν αρκετοί πετυχαίνουν σε αυτά τα πλαίσια, δεν αποτελεί κριτήριο αποτελεσματικότητας του συστήματος. Έτσι κι αλλιώς αυτοί που το έχουν σχεδιάσει, μιλούν για κοινωνίες των 2/3, πράγμα που σημαίνει ότι λιγότεροι από το 1/3 θα είναι οι επιτυχημένοι, περισσότεροι από το 1/3 θα επιβιώνουν (θα είναι σε μια μέση κατάσταση που θα νομίζουν ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν τους επιτυχημένους και θα φοβούνται να πέσουν στο παρακάτω σκαλί) και 1/3 θα φυτοζοεί στη λεγόμενη δευτερεύουσα αγορά εργασίας ή θα βρίσκεται περιθωριοποιημένο ακόμα παρακάτω.. Και πάλι ακόμα και για αυτούς πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου, έτσι ώστε να μην εξεγερθούν.. Το αν κάποιοι είναι στην μία κατάσταση ή στην άλλη δεν εξαρτάται τόσο από τις δυνατότητές τους, αλλά κυρίως από άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους για παράδειγμα οι αξίες τους. Όμως δεν είναι δυνατό να γίνουν όλοι επιχειρηματίες για να ζήσουν με ασφάλεια...
- Το Σημαντικό, το 1/3 , "το αποτυχημένο" διαθέτει ψήφο, ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΥΤΟ;