Υπάρχει Κέντρο σήμερα;

Λένε και οι δύο δικομματικοί μονομάχοι ότι τους ενδιαφέρει το Κέντρο.
Μα κανείς τους δεν είναι Κέντρο.
Η Ν.Δ. θα μπορούσε να είναι, ναι.
Ως ένα συντηρητικό δημοκρατικό κόμμα.
Τι σημαίνει όμως αυτό;
Ότι, ωραία, θέλει να συντηρήσει το σύστημα, αλλά βασιζόμενη σε μια τουλάχιστον ανοχή μεγάλων πλειοψηφικών κοινωνικών ομάδων.
Αυτή την ανοχή κακά τα ψέματα δεν την είχε μέχρι τώρα. Γι' αυτό έκρυβε, ωραιοποιούσε, πελαγοδρομούσε.
Στην πραγματικότητα πολύ λίγοι πλέον θέλουν περισσότερη απορύθμιση.. Μπορείς να τους κοροϊδέψεις ακόμα λίγο:
"Θα "απορυθμίσω" τον χ που είναι "τεμπέλης", εσένα ψ θα σ' ενισχύσω" και στον ψ να του λες τ' αντίθετα.
Αλλά πόσο θα τραβήξει αυτό;

Η Ν.Δ. είναι μόνο Δεξιό κόμμα.
Στην πραγματικότητα παλαντζάρει ανάμεσα σε έναν διαρκώς επελαύνοντα νεο-φασισμό και σε έναν ήδη κοινωνικά χρεοκοπημένο νεο-φιλελευθερισμό.
Το παράδειγμα της κας Γιαννάκου το λέει ξεκάθαρα:
Από τη μια ενισχύει σημαντικά μια συνεχώς αναδιπλούμενη στις πλέον αντιδραστικές θέσεις εκκλησιαστική ιεραρχία (βλέπε π.χ. εκκλησιαστικές ακαδημίες με κρατικό χρήμα)και από την άλλη προσπαθεί με θατσερικό τρόπο να σπάσει αντιστάσεις κι όχι μόνο για το άρθρο 16. Και η υπόθεση του βιβλίου βέβαια της έρχεται κουτί ως η πάντα αναγκαία επίφαση "κέντρου".

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη και μετά την αποτυχία του εγχειρήματος Μητσοτάκη προσπάθησε να παίξει το Κέντρο.
Στην αρχή κάπως το πάλαιψε.
Απέτυχε εν τέλει όμως γιατί ροκάνισε, ή δεν μπόρεσε να μη του ροκανίσουν, τα πόδια του: Τα μικροαστικά κοινωνικά στρώματα.
Γιατί πως αδελφέ θέλεις να σε στηρίξει το ασφαλές στέλεχος του Δημοσίου Τομέα (τα "ρετιρέ" του Αντρέα), όταν δεν μπορεί τουλάχιστον να αναπράξει τον εαυτό του, να είναι τα παιδιά του δηλαδή στην ίδια θέση;
Από ένα σημείο και πέρα ήταν κι αυτό Δεξιό στη ουσία κόμμα με το να συντηρεί απλά το σύστημα (= να αφήνεις τα πράγματα ανοιχτά στην απορύθμιση), ονομάζοντας μάλιστα ως σπουδαίο "εκσυγχρονισμό" κάποια δευτερεύοντα πράγματα .
Προσπαθούσε δηλαδή να εξασφαλίζει την εύθραυστη συναίνεση με "τινάγματα". Τέτοια τίναγμα ήταν οι "ταυτότητες", η νέα "μεγάλη ιδέα" των Ολυμπιακών Αγώνων, τα "έργα", οι "επιτυχίες" στην εξωτερική πολιτική.
Δεν θέλω να πω ότι έγινε Δεξιό κόμμα, επειδή το ήθελαν τα στελέχη του, ακόμα και αυτά που πίστεψαν στον "εκσυγχρονισμό", αλλά γιατί σιγά-σιγά ενσωματώθηκαν χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Σήμερα με το σκούνητημα έχουν μια ευκαιρία να ξυπνήσουν. Όσο ξυπνάνε και μαζί με την αριστερά μπορούν να ξυπνάνε τον κόσμο της εργασίας, τόσο και η Ν.Δ. θα έρεχεται προς το πολιτικό κέντρο. θα ζητά δηλαδή συμβιβασμό με τον κόσμο της εργασίας.

Βέβαια πρέπει να τους αναγνωριστεί ένα ελαφρυντικό; η ένδεια ενδοσυστημικών προτάσεων με μακρόχρονο ορίζοντα.
Όταν, ας πούμε, είναι ο Σαρκοζί είναι πιο "βαρβάτη" Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά πρόταση, τι να κάνει ο Καραμανλής ο νέος;
Υπάρχουν λοιπόν εποχές που το κέντρο είναι η λύση και εποχές που δεν είναι.
Το μαρτυρά και η πορεία της απροκάλυπτης ακροδεξιάς που γίνεται σιγά- σιγά συστημική πρόταση (δες συγκυβερνήσεις στην Ευρώπη, θα το δούμε συγκαλυμμένα ίσως και στη χώρα μας).
Υπάρχει βέβαια και η Αριστερά ,η δεδηλωμένη και η αδήλωτη: ( Στην τελευταία μπορεί να μπουν και κάποια τμήματα του ΠΑΣΟΚ, αν ξύπνησαν πραγματικά, αλλά και πολλοί που είναι στην Ν.Δ., επειδή επέλεξαν το ισχυρότερο κατά τη γνώμη τους δεξιό κόμμα).
Η Αριστερά σήμερα – αν θέλουμε να πούμε ένα ιστορικό προηγούμενο- βρίσκεται σε επίπεδα Προυντόν και Φουριέ. Ψαχουλεύει τις αιτίες και προτείνει μια γενική θεραπεία: Αντίσταση.
Ίσως καλά κάνει και δεν βιάζεται να κυβερνήσει.
Αν δεν θέλει να γίνει και αυτή Δεξιά γρήγορα, είναι αναγκαίο να έχει μαζί της μεγάλα κοινωνικά τμήματα, αποφασισμένα να συγκρουστούν μέχρι το τέλος με ισχυρές αντίπαλες δυνάμεις και όχι απλά να δώσουν μια ψήφο.
Για να το κάνει βέβαια αυτό πρέπει να τα εμπνεύσει,δηλαδή να δημιουργήσει έναν νέο «ηγεμονικό λόγο».
Αν μπορώ να αποπειραθώ μια προφητεία μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο.
Τώρα το ερώτημα δεν είναι Αριστερά ή Κέντρο.
Το ερώτημα είναι η δρόμος, η "ποιότητα του οδοστρώματος" και η ταχύτητα προς την συστημική μεταβολή.
Εδώ οπωσδήποτε πρέπει να διδαχτεί η Αριστερά και να συνθέσει.