Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2007

1907-2007 : «Τα απόνερα της Ιστορίας»

Θυμάμαι σε ένα λεωφορείο του Κ. Τ. Ε. Λ. το 1991 ένα τεράστιο αυτοκόλλητο banner πάνω από το παρμπρίζ , που έγραφε: «ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ». Θυμάμαι επίσης την προσπάθεια του οδηγού να το εξηγήσει αυτό σε έναν «μαλλιά» φοιτητή που ζητούσε για όλα εξηγήσεις.
Στο τέλος, ενώ ο φοιτητής δεν ήταν εριστικός, απλά προσπαθούσε ήρεμα να παίξει «τον δικηγόρο του διαβόλου», για να του δείξει ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ μονοσήμαντα, ο οδηγός του είπε: «Ας σταματήσουμε τη κουβέντα γιατί μου φαίνεται ότι θα σε πετάξω έξω!»
Σήμερα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο άνθρωπος αυτός, αν δεν ψηφίζει να έλκεται από την φρασεολογία του ΛΑΟΣ, γιατί αισθάνεται ότι απειλείται «η ψυχή του» (δηλαδή το κέντρο της ύπαρξής του) από τις εξελίξεις.
Το θέμα της «Μακεδονίας», είναι μόνο μια έκφανση σε μια ιστορία που ξεκινάει πολύ παλιά…*
Ξεκινάει (όχι ακριβώς, αλλά πρέπει να βάλουμε μια σχηματική αρχή) στις αρχές του 1800, όταν, ενώ είχαν ξεσηκωθεί οι Ρωμιοί σε όλα τα Βαλκάνια (και όπου δεν είχαν ξεσηκωθεί με τα όπλα, είχαν ξεσηκωθεί με το πνεύμα όπως στη Μικρά Ασία), τελικά μόνο ένα κομμάτι γης και με «επιτροπεία» κατάφεραν να αποσπάσουν από τον "Μεγάλο Aσθενή".
Αλλά και στη συνέχεια οι κυβερνήτες του μικρού Βασιλείου ήταν αναποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του αγροτικού κόσμου και όπως οι κοτσαμπάσηδες έσκυβαν το κεφάλι στους Οθωμανούς, έτσι και οι καινούργιοι κυρίαρχοι έσκυβαν το κεφάλι στις «προστάτιδες» δυνάμεις.
Καθεστώς και Λαός βρήκαν ένα πρόσφορο όχημα: Την «Μεγάλη Ιδέα» που τότε είχε μια δυναμική σχέση με την ελληνική γεωπολιτική και κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα.
Η «Μεγάλη Ιδέα» πολιτειακά συνδέθηκε με τον βαθμιαίο φιλελεύθερο και δημοκρατικό προσανατολισμό των δομών του νεοελληνικού κράτους, τον εξορθολογισμό τους, τις παραγωγικές καινοτομίες και την γενικότερη ανάπτυξη, αφού όλα αυτά τέθηκαν ως βάση της εδαφικής επέκτασης.
Ήταν το ιδεολογικό όχημα μιας εξωστρεφούς εθνικής αστικής τάξης, η οποία προέβαλε τον ηγεμονισμό της πέραν του αναιμικού κρατιδίου, αφού από άποψη και καταγωγής και δραστηριοτήτων δεν περιοριζόταν σε αυτό. Η ίδια αντιλαμβανόταν τον ρόλο της ως εκπολιτιστικό σε σχέση με το περιβάλλον της Ανατολής και των Βαλκανίων που δρούσε.
Αυτή η αίσθηση περί εκπολιτισμού της Ανατολής, δεν ήταν αποκλειστικά συνδεδεμένη με την εδαφική προέκταση του κράτους, αλλά και με την οικονομική και πολιτιστική ηγεμονία της πιο αναπτυγμένης Ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια και την εγγύς Ανατολή. (Αυτό θα το δούμε και πρόσφατα μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ με τα περίφημα «Ορθόδοξα Τόξα»..)
Το 1907 με την επανάσταση στο Γουδί η πορεία αυτή κορυφώνεται και δικαιώνεται, το 1922 κλείνει τον δημιουργικό της κύκλο τραγικά στις στάχτες της Σμύρνης.
Όλοι οι συστηματικοί μελετητές της Ιστορίας γνωρίζουν ότι τα ιδεολογικά σχήματα, δεν σταματούν την ύπαρξή τους, μετά το τέλος της κοινωνικής δυναμικής που τα ανέδειξε. Λανθάνουν, συνενώνονται με άλλες ιδέες, μεταμορφώνονται επιφανειακά..
Κυρίως, ιδιαίτερα όταν γίνονται προφάσεις άρνησης της νέας πραγματικότητας, από θετικά που ήταν στην αφετηρία τους, γίνονται αντιδραστικοί, φοβικοί εφιάλτες..
Μέσα σε ένα περιβάλλον πίκρας από την μικρασιατική καταστροφή και αφού όλο το δυναμικό της ήττας, που οδήγησε σε μια μίνι εσωτερική αναμόρφωση, συνάντησε τον τοίχο των ελλήνων καπιταλιστών, οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να ανεχτούν άλλη «αναστάτωση» (βλέπε Βενιζελικό «Ιδιώνυμο»), η αστική Μεγάλη Ιδέα συνάντησε τα ανορθολογικά εθνικιστικά κηρύγματα, περί "Γ' Ελληνικού Πολιτισμού " του Μεταξά.

Εδώ, όμως προστέθηκε ένας καινούργιος παίχτης η Κομμουνιστική Αριστερά. Αυτή έκανε ορισμένα τακτικά λάθη με την «Μακεδονική Ομοσπονδία», παραβλέποντας το γεγονός ότι οι Βαλκάνιοι προλετάριοι, αν και προλετάριοι δεν ήταν στην ίδια φάση και ότι η «μεγάλη Σοβιετική πατρίδα», έπρεπε να προστατέψει πρώτα τον εαυτό της για να επιβιώσει.
Ωστόσο σε επίπεδο φιλοσοφίας είχε δίκιο: Σε ένα χώρο με πανσπερμία εθνών ανακατεμένων, σε ένα χώρο ατέρμονων ανταγωνισμών το εθνοτικό ζήτημα ήταν τροχοπέδη στην προώθηση του κοινωνικού ζητήματος. Βέβαια το εργαλείο της «Δικτατορίας του Προλεταριάτου», που ήθελε με την ισχύ της εξουσίας να καταπνίξει τις «αντιπαραθέσεις της πολιτιστικής καθυστέρησης», έδειξε τα όρια του και στην Σοβιετική Ένωση και την Γιουγκοσλαβία, τα κατεξοχήν πολυεθνικά σοσιαλιστικά κράτη.
Πάντως ως φιλοσοφία είναι σωστή και πρέπει να διδαχτούμε και σήμερα:
«Αυτοί μας βάζουν να σφαζόμαστε, για να ανοίγουν αγορές, αλλά εμείς το μόνο που έχουμε να κερδίσουμε είναι το σφίξιμο των αλυσίδων μας», λέγανε τότε.
«Τι κέρδισε ο Μακεδόνας εργάτης και αγρότης από την επέκταση του (δήθεν) Ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια;» Μπορούμε να ρωτήσουμε σήμερα. «Αύξηση της φτώχειας» θα απαντήσουμε. «Τι κάνει το σύστημα; Φέρνει τους Αλβανούς εργάτες εδώ για να ρίχνει τις αμοιβές στις κατασκευές, τις οποίες εμείς τις πληρώνουμε με την δημόσια και ιδιωτική υπερχρέωση και βγάζει τις βιομηχανίες εντάσεως εργασίας έξω για να βρει χαμηλότερα μεροκάματα. Αυτοί κερδίζουν και εμείς χάνουμε σε όλες τις περιπτώσεις. Ενώ και τα όποια κέρδη των Βουλγάρων θα είναι πρόσκαιρα, αφού μόλις ‘’λαδώσει λίγο το αντεράκι τους’’ και ζητήσουν αύξηση της πληρωμής τους, αυτοί θα πάνε αλλού. Δεν μπορεί να υπάρξει μια διασυνοριακή συνεννόηση των εργαζομένων ενάντια στους τυχοδιώκτες; Άμα βρούμε συνεννόηση εδώ τότε θα μπορέσουμε και να ασχοληθούμε απρόσκοπτα με τον εθνικό του πολιτισμό ο καθένας. Έτσι κι αλλιώς πάνω –κάτω είναι φαγητό από το ίδιο καζάνι με διαφορετική γαρνιτούρα…»
Με την Εαμική Αντίσταση βέβαια η Κομμουνιστική Αριστερά, μπόρεσε και εμβάπτισε όλα αυτά στην Εθνική Ιστορία: Άρης Βελουχιώτης και Καραϊσκάκης έγιναν ένα πράγμα.
Καλό αυτό γιατί, όπως ειπώθηκε, ο ρεαλιστικός διεθνισμός προϋποθέτει τον ρεαλιστικό πατριωτισμό, αφού δεν μπορείς να ενωθείς με τον άλλο, αν δεν έχεις «εγώ».
Μπορεί να γίνει και κακό όμως, αν καταλήξει σε «αριστερό άλλοθι» του ανορθολογικού εθνικισμού.
Από την άλλη οι χαζοχαρούμενες ιδεολογικές προσπάθειες που αφαιρούν κάθε υπαρκτή πτυχή , κοινωνική και πολιτιστική του ζητήματος της ειρήνης και της ανάπτυξης, δημιουργούν ένα είδος φεντεραλισμού, ο οποίος ταξιδεύει σαν ρομαντική βαρκούλα εκεί που πλέουν μεγαθήρια. Τα απόνερά τους θα τη βουλιάξουν!
____
* Δεν υποτιμώ τις εντάσεις με τους Βόρειους Γείτονες, Π.Γ.Δ.Μ. και Αλβανία. Ο κίνδυνος με τους αλυτρωτισμούς είναι να αποκτήσουμε την ίδια ή και μεγαλύτερη ένταση που έχουμε στα ανατολικά σύνορά μας και στον βορρά.
Και ούτε η ένταξη στην Ε.Ε. αυτών των κρατών θα μας εξασφαλίσει πλήρως. Ήδη οι εντός Ε.Ε. εντάσεις αυξάνονται. Και όχι τυχαία, αλλά ως αποτέλεσμα επιλογής. Η ένταξη στην Ε.Ε. οικονομιών και κοινωνιών που βρίσκονται σε πολύ διαφορετικά επίπεδα, χωρίς ένα πλήρες σχέδιο ρυθμίσεων για την παραγωγική και κοινωνική λειτουργικότητα αυτής της ένωσης, αλλά με την στανική «άνωθεν» στόχευση στην «απελευθέρωση»- απορύθμιση των αγορών δρα διαλυτικά σε όλες τις χώρες και πιστεύω σε λίγο καιρό δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο αισιόδοξου φεντεραλισμού, τουλάχιστον με αυτό το κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Οι ανταγωνισμοί, οι εθνικισμοί και οι φοβίες συνεπώς θα αυξάνονται . Και των φρονίμων τα παιδιά πρέπει τώρα να λύσουν με διακρατικές συμφωνίες αυτά τα ζητήματα σε ρεαλιστική βάση όμως.

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου