Κακόμοιρε φίλε μου έγινες μακό μπλουζάκι, για να σε φοράει κάθε πιτσιρικάς "αντάρτης της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά"..
Εσένα που ενώ ήσουν υπουργός, ξαναβρέθηκες με τη θέληση σου στη ζούγκλα με μια χούφτα μόνο ανθρώπους, απογοητευμένος κι από αυτούς που πήγες να ξεσηκώσεις.
Δεν γνωρίζω πολλούς που το έκαναν αυτό, μάλλον κανέναν άλλο ...
Είπα να μη γράψω τίποτα για σένα τώρα. Πολλοί θα σε θυμηθούν άλλωστε...
Όμως θυμήθηκα ένα δικό μου περιστατικό με τη φάτσα σου.
Πήγαινα στην 3η Λυκείου κάπου στην επαρχία και έπρεπε να εκπληρώσω στόχους πολλών (και δικούς μου βέβαια), απομνημονεύοντας για χιλιοστή φορά τις ημερομηνίες των "Πρωτοκόλων του Λονδίνου" και βαριόμουν ατελείωτα...
Εκεί που καθόμουν και δεν ήθελε να καθίσει και το μυαλό μου μαζί με εμένα, μου ήρθε μια ιδέα...
Κατέβασα τα εικονίσματα από το εικονοστάσι και έβαλα τη φωτογραφία σου:
"Αυτοί είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι", έγραψα δια του Ρίτσου ("Καπνισμένο Τσουκάλι"), άνοιξα την πόρτα και έφυγα, αφήνοντας τους δικούς μου να ανακαλύψουν την μικρή μου Επανάσταση..
HASTA LA VICTORIA SEMPRE, λοιπόν !