Χριστούγεννα χαραγμένα στη μνήμη.

Δυστυχώς δεν μπορώ να συμμεριστώ τα κυρίαρχα αισθήματα για τα Χριστούγεννα.
Δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου καταθλιπικός και μοναχικός τύπος, το αντίθετο θα έλεγα.
Απλά τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, μου έχουν δημιουργήσει την ανάγκγη για επανάληψη "ηδονών", που είναι κανείς δύσκολο να πάρει σήμερα.
Δεν λέω, ευχαριστιέμαι όταν πάω βόλτα με την οικογένεια μου στους Αηβασίληδες και τα άλλα χάπενιγκ και όταν ψωνίζουμε όλοι μαζί δώρα, αλλά κάτι πάντα μου λείπει από τα Χριστούγεννα. Tα "παλιά Χριστούγεννα", που συνήθως τα περνούσαμε μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο χωριό.

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το στρώσιμο και το ψήσιμο του μπακλαβά: Μαζεύονταν διάφορες γυναίκες και φτιάχναν τους μπακλαβάδες τους μαζί και μετά τους ψήνανε σε ένα παραδοσιακό φούρνο με ξύλα. Πέρα από τα αρώματα του γλυκού, σε όλη αυτή την χρονοβόρα διαδικασία (μέσα από το κουτσομπολιό είναι αλήθεια), άκουγες διάφορες ιστορίες που κέντριζαν την φαντασία: για παθιασμένους και ανεκλήρωτους έρωτες της πολύ παλιάς εποχής.... για τους πολέμους και την προσφυγιά έτσι όπως τα βίωσαν οι γυναίκες... αλλά και για ξωτικά και θαύματα αγίων..

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το κοψίδι του χοιρινού στη θράκα και τον παππού να μας λέει παραμύθια, κάθε φορά και λίγο διαφορετικά από την προηγούμενη φορά. Ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Μυλωνάς και ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Βλάχος που πήγε να παντρευτεί στην Αθήνα....

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το αλάνισμα του χωριού με τα κάλαντα και μετά το "κυλ": να κυλάς δηλαδή τα φραγκάκια και διφραγκάκια (που μάζωξες) και όποιου πάει πιο μακριά να παίρνει και των άλλων...
Μέχρι να καταλάβεις, αν έχανες, ότι η χασούρα είναι αδικαιολόγητη και τέλος πάντων δεν θα σου επιτρέψει να αγοράσεις την μπάλα που είχες βάλει στο μάτι.

Πάντα θα επιζητώ τα μεγάλα τραπέζια, όπου η κάθε οικογένεια έφερνε το φαγητά της και τα ποτά της για να γίνει μια μεγάλη "βεντάλια γεύσεων"!
Και πάντα στο τέλος υπήρχε μια κιθάρα, ή ένα ακορντεόν για τραγούδια και χορούς.
Βέβαια ορισμένες φορές γινόταν και παρεξηγήσεις, αλλά και πάλι, αυτό που μου έμεινε, ήταν οι σχεδόν πάντα πετυχημένες απόπειρες διαμεσολάβησης..

Πάντα θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη η πρώτη φορά στην εφηβεία πια, όταν μετά την πρωϊνή Εκκλησία, δεν πήγα στο σπίτι, αλλά στον καφενέ μαζί με τον παππού και τον πατέρα, όπου με κέρασαν το πρώτο μου κονιάκ..

Πάντως όλη αυτή η λαμπιονομανία και όλη αυτή η μανία "Τώρα χαρείτε!" που αντανακλά παντού με κουράζει και με εκνευρίζει καμία φορά...

Άλλες φορές θα καταφέρνω να επαναλαμβάνω αυτές τις χαρές, άλλες όχι.
Εξαρτάται από την πίεση των εργασιών και την συγκυρία της παρέας..
Οι φίλοι με τα κοινά "θέλω" έχουνε σκορπίσει και οι τωρινές παρέες θέλουνε διάφορα.
Άλλοι ρεβεγιόν σε ξενυχτάδικα..
Άλλοι μάζωξη για αθώο "χαρτάκι", για το καλό..
Άλλοι να τρέχουνε σε μοναστήρια για να βρούνε την "κατάνυξη"!
Άλλοι απλά να χαλαρώνουν στο σπίτι τους.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παλιό φίλο που "έφυγε" πριν λίγες μέρες με τραγικό τρόπο.
Μια από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να επανλάβω μέσα μου την χαρά των Χριστουγέννων, είμασταν μαζί σε κάποιον Μανώλη..
Φίλοι παλιοί και γκαρδιακοί είχαμε σμίξει μετά από χρόνια, μια κιθάρα βγήκε και ο συγχωρεμένος μας πήγε σε τραγούδια που νομίζαμε ότι τα είχαμε ξεχάσει...
Του αφιερώνω ως σπονδή "το γιλεκάκι που φορείς"...
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους...