Αναρτήσεις
Το πολυτεχνείο έστω και μικρό πιτσιρίκι το έζησα.
Η "κλάση" μου, μεγάλωσε με τον μύθο του.. Όλο και θα υπήρχε κάποιος σε κάθε οικογένεια που να βίωσε από κάποια πλευρά τα γεγονότα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά στην Θεσσαλονίκη, και την Πάτρα, τα γεγονότα των λίγων ημερών, ή όσα προηγήθηκαν (Νομική), ή όσα ακολούθησαν (Κύπρος).
Όπως και να το κάνει κανείς, εκείνοι οι 12-15 μήνες, με κορυφαίες βέβαια τις τρεις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν και το τελευταίο ορόσημο της Ελληνικής Ιστορίας.
Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι κάποια μέρα θα κάνουμε το δικό μας Πολυτεχνείο, αλλά γρήγορα συμβιβαστήκαμε με την λατρεία του στυλ και της άνεσης. Το ίδιο έκαναν και αυτοί που μας μετέφεραν τα βιώματα της εξέγερσης...
Πάντως -έστω και "εν υπνώσει"- πάντα μέσα μας υπήρχαν οι "ηρωϊσμοί" που ακούγαμε στην τρυφερή ηλικία.
Μεγάλη αντίφαση: Έτσι δεν επαναστατούμε εύκολα, αλλά περιμένουμε την μεγάλη επανάσταση..
Τον συνειρμό, που μου έφερε όλα αυτά στο μυαλό, τον πυροδότησε ένα σχόλιο του Ασκαρδαμυκτί σε προηγούμενο δημοσίευμά μου (αν δεν κάνω λάθος για τα Κέντρα Πρόληψης του ΟΚΑΝΑ και των Δήμων), που σημείωνε ότι την αντίσταση τύπου "απεργία- πορεία" την βλέπει ατελέσφορη..
Αν δηλαδή μεταφερθεί ο μύθος του Πολυτεχνείου στην εποχή μας, πόσο θα άντεχε, ο κτασκευασμένος χυλός σε μια κατάληψη του Νοσοκομείου "Αττικόν", από το προσωπικό του, στην οποία θα έσπευδαν σιγά- σιγά όλοι οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ κλπ.. όλοι όσοι δεν έχουν να πληρώνουν ιδιωτικά γιατρούς και άλλοι πολλοί πολίτες Αθηναίοι;
Το θέμα είναι βέβαια γιατί δεν γίνεται;
Γιατί ας πούμε δεν ξεσηκώνονται οι πολίτες ενεργά και δυναμικά με την κατάντια της δημόσιας Υγείας;
Τι μας κρατάει στον καναπέ;
Μήπως γιατί δεν ήρθε η στιγμή να πιστέψουμε ότι έχουμε και εμείς δύναμη ("Yes we Can!"). Να πειστούμε ότι δεν κουνάν τα νήματα πάντα οι κάθε λογής εργολάβοι;
Από αυτή την άποψη η κληρονομια του Πολυτεχνείου είναι σημαντική!
.png)
17 σχόλια:
Σωστή τοποθέτηση. Όχι μόνο για το πολυτεχνείο, αλλά και γενικότερα, μόνο έτσι μπορούν να έχουν νόημα και ισχύ οι «ηρωισμοί» του παρελθόντος… εφ’ όσον μεταφραστούν τα νοήματά τους στη σύγχρονη εποχή. Αλλιώς καταντούν μνημόσυνα -στην καλύτερη περίπτωση- έως γραφικότητες…
Τσουκνίδα μου,
καλό σου απόγευμα. Είδα Πολυτεχνείο και μπήκα. Της γενιάς εκείνης εγώ, ήμουν φοιτήτρια τότε και φυσικά συμμετείχα στα γεγονότα και του Πολυτεχνείου, και της Νομικής (ήταν η Σχολή μου). Και δυστυχώς έζησα και την τραγωδία της Κύπρου αργότερα (διωγμένη από το χωριό μου στην Κερύνεια). Τι να σου πω!
Και ναι οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν και σήμερα με άλλη μορφή όμως. Τότε ήταν ζήτημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ήταν ζήτημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Σήμερα οι αγώνες μπορούν να γίνουν με άλλο τρόπο. Πρέπει όλοι οι πολίτες να ευαισθητοποιηθούν σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων, οικολογίας, μη ανοχής στη διαφθορά κλπ. Μπορούμε να κατακλύζουμε τα blog των πολιτικών και να διαμαρτυρόμαστε εγγράφως. Κι αυτό που προτείνεις εσύ με το Νοσοκομείο Αττικό, καλό μου ακούγεται.
Στην εποχή μας καμία απεργιακή κινητοποίηση δεν μπορεί να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία! Θες ο συντεχνιασμός, θες η απαξίωση του συνδικαλισμού, θες... θες... ο κόσμος ακούει "απεργία" ή "πορεία" και αμέσως σκέφτεται "ωχ, θα μας ταλαιπωρήσουν πάλι"!
Είχα γράψει στο μπλογκ ενός δασκάλου που έγραφε για απεργιακές κινητοποιήσεις: "θες να σας ακούσει η κοινωνία; Αντί να κλείσετε τα σχολεία, πηγαίντε το Σαββατοκύριακο και βάψτε οι ίδιοι της αίθουσες!"
Το ίδιο θα έλεγα και στους γιατρούς: "πηγαίντε στα σπίτια των ασθενών και εξετάστε τους δωρεάν"! Μόνο έτσι θα αρχίσει ο κόσμος να βλέπει τους απεργούς με συμπάθεια κι όχι ως δυνάστες! Και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ σκούρα για τους κυβερνώντες που ποντάρουν στο διαίρει και βασίλευε...
αυτό που λες θα μπορούσε να μπει σε ένα πλαίσιο, αλλιώς απλά είναι μια ηθική νίκη..
Ας πούμε σε σχολεία υπό κατάληψη θα μπορούσαν να γίνονται αντι-μαθήματα, μαθήματα πραγματικής γνώσης και απελευθέρωσης
Μερόπη έτσι ακριβώς
Γιώργο καλωσήρθες συμφωνώ
Επί του καναπέως ,φίλε Τσουκνίδα, επί του καναπέως,δεν κουνιέται φυλλαράκι,ούτε πρόκειται να κουνηθεί,ποτέ ξανά πια!Δυστυχώς έτσι είναι...
...ο φόβος φυλλαει τα έρμα...λέει η λαϊκη σοφία και θα πρόσθετα σήμερα και το βόλεμα
και ο μεν φόβος "σερβίρεται" πλουσιοπάροχα με όλα τα δυνατά μέσα, το δε βόλεμα "κατακτήθηκε" απο εμάς.
o φόβος μας κρατάει στον καναπέ, φίλοι βαντ και βάγκνες;
Οδυσσέες μας χρειάζονται για να μας βγάλουν από τη σπηλιά του Κύκλωπα.
Πάλι στο δρόμο; Μέχρι πότε μωρέ;
Ο δρόμος, ο κάθε δρόμος, αν γίνεται πραγματικά συμμετοχικά είναι κοινωνικότητα και πανηγύρι!
«Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε κι ‘ ελευθερία
..εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία...»
Για τα νέα παιδιά που και σήμερα ειδικά και χούντες ποικιλόμορφες βιώνουν, και την ανάγκη για πραγματική Ελευθερία και Δημόσια υγιή Παιδεία απαιτούν.Αλλά (ή άλλα) "Πολυτεχνεία" δε βλέπω. Πού θα πάνε όμως, θα ξεφυτρώσουνε, οσονούπω. Με άλλη μορφή ίσως, το ίδιο επαναστατική, μάλλον!
Ίσως πρέπει να σφύξουνε κι' άλλο τα πράγματα. Μια βαθειά κρίση θα φέρει εξεγέρσεις. Έτσι έγινε και τότε: 6 χρόνια Χούντας δεν ήταν λίγα!!
καλημέρα...
το πως μεταχειρίζετε ένας λαός μια τάξη ένα ρεύμα την εναντίωσή του σε κάτι... είναι θέμα ιστορίας και κουλτούρας....
όσο και αν προσπαθεί κανείς να θέσει τεχνιέντως μια διαφορετική ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ.... τόσο ατελέσφορη την κάνει...
η πρωτοτυπία γενικά στους κοινωνικούς αγώνες είναι ΕΥΣΕΒΗΣ ΠΟΘΟΣ... τα πάθη θα διοχετευθούν από τις κοίτες των χειμάρων...
flu flis ελπίζουμε παρέα, για να δούμε..
οριενέ συμφωνούμε, αλλά πόσα χρόνια θα περάσουν στην μαρμάγκα; Τότε είχαμε μεν τυρανία, αλλά σήμερα οι τύρανοι υπάρχουν έχουν πιο πολιτικώς ορθόν πρόσωπο, αλλά ουσιαστικά είναι χειρότεροι..
ακράτ, τι εννοείς; δεν το πιάνω..
Το πρόβλημα των πολιτών που βρίσκονται "εν υπνώσει", πιστεύω πως δημιουργήθηκε από το γεγονός πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν πια "ήρωες" για να τον σαγηνέψουν και να τον κάνουν να ξεκουνηθεί από τον καναπέ του.
Και όταν μιλώ για "ήρωες" μιλώ για το πρότυπο εκείνων των ηγετών (πολιτικών, συνδικαλιστών κλπ) που πάνω από το ατομικό τους συμφέρον θα προτάξουν το κοινό καλό. Εάν λοιπόν στην κοινωνία μας δεν παράγονται καλά "πρότυπα" πως περιμένουμε από τον πολίτη να δραστηριοποιηθεί και να συμμετάσχει στα κοινά??
Και να το θέσω κάπως αλλοιώς γιατί οι πολίτες συμμετέχουν μαζικά σε ενέργειες που αποσκοπούν στο κοινό καλό όπως π.χ. οι δενδροφυτεύσεις, ή ο εθελοντισμός????
Μήπως αυτό αποδεικνύει πως οι πολίτες δεν είναι αποχαυνωμένοι όπως παρουσιάζονται, απλά ίσως αντιδρούν σε άλλου είδους ερεθίσματα, σε εκείνα που τους εμπιστεύονται πως είναι για το καλό του συνόλου.
Θα συμφωνήσω με την θέση του ασκαρδαμυκτί. Δεν μπορούμε να θεωρούμε πως ενεργοί είναι οι πολίτες μοναχά όταν συμμετέχουν στις πορείες και στις απεργίες. Γιατί τότε που αυτές γίνονταν σπάνια είχε κάποιο νόημα. Τώρα έχουν γίνει "κατεστημένο"αφού αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.
Θα ήταν προτιμότερο λοιπόν όσοι θέλουν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο να κάνουν κάτι διαφορετικό από το "κατεστημένο". Κάτι που να δείχνει πως ενδιαφέρονται για το κοινό καλό.Και είμαι σίγουρη πως οι πολίτες θα ακολουθήσουν.
Οσο για τα προβλήματα στον τομέα της Δημόσιας Υγείας η κατάσταση είναι τραγική και ο κόσμος αγανακτισμένος. Ομως η συμπεριφορά των απεργών πολλές φορές απωθεί τους πολίτες και τους οδηγεί σε άρνηση της αποδοχής του αγώνα τους.
Σχετική ανάρτηση είχα κάνει για προσωπική μου εμπειρία στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός στο http://dyosmaraki.blogspot.com/2008/06/blog-post_18.html
Συγγνώμη για το σεντόνι....
ΥΓ. Πως προσθέτεις link στο σχόλιο?
Δυοσμαράκι, δεν ξέρω κι εγώ πως προσθέτεις λινκ στα σχόλια το κάνω κι εγώ με τον δικό σου τρόπο.
Το κάνει αντιγραφή- επικόλληση ο άλλος και το βλέπει αν θέλει..
Τώρα επί της ουσίας συμφωνώ στα περισσότερα, ειδικά στο ότι χρειάζονται ηγέτες γνήσιοι και όχι "κατασκευασμένοι"..
Εν μέρει έχω συμφωνήσει ότι οι συνδικαλιστές πρέπει να αποκτήσουν φαντασία.
Αλλά από την άλλη ο συνδικαλισμός δεν πρέπει να χάσει (αλλά μάλλον να ξαναβρεί πιο ουσιαστικά) το κινηματικό του χαρακτήρα.
Υπάρχει ένα μεγάλο θέμα και στο λέω εμπειρικά, να σπάσεις το φράγμα της σιωπής μερικές φορές...
καταλήσεις στον δρόμο και λες έτσι θα με ακούσουν τουλάχιστον...
Βλέπω κι εγώ συνέχεια πορείες όταν έρχομαι σε αυτή την έρημη την Πανεπιστημίου. Αλλά ποτέ (εκτός ίσως από τους φοιτητές) δεν είναι οι ίδιοι...
Μήπως, από την άλλη, έχουν γίνει άφθονοι όλοι όσοι έχουν έναν σοβαρό λόγο να διαμαρτύρονται;
Και δεν μπορούν, αλλιώς να πιέσουν;
Μήπως ακόμα και αυτός, ο για πολλούς αναχρονιστικός τρόπος, είναι καλύτερος από το τίποτα.
Για ένα θέμα, εγώ και άλλοι είχαμε μαζέψει χιλιάδες υπογραφές πολιτών. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να γίνουν μέσω πίεσης, γιατί δεν υπήρχαν, αν κάποιος ενημερωτικός φορέας δεν το έκανε θέμα.
Από την άλλη οι δενδοφυτεύσεις, οι συναυλίες κλπ κλπ χρειάζονται χρήμα και συνήθως αυτοί που αντιδρούν δεν το έχουν για να επενδύσουν σε αυτό τον τρόπο.
Μη φανταζόμαστε ότι όσοι κλείνουν τον δρόμο είναι πάντα του μεγέθους ΓΣΣΕ, ή ΟΛΜΕ ή ΠΑΜΕ κλπ κλπ.
Και να σου πω κι ένα προσωπικό παράδειγμα. Πριν ένα μήνα είμασταν καμιά 200αριά άτομα, που θέλαμε να πάμε απέναντι από το Μέγαρο Μαξίμου, από το Πεζοδρόμιο και χωρίς να κλείσουμε το δρόμο, για να διαμαρτυρηθούμε. Η αστυνομία μας σταμάτησε. Κλείσαμε και εμείς τον δρόμο μπροστά από τη Βουλή. Είχαμε έρθει από όλη την Ελλάδα για το δίκιο μας. Θέλαμε να ακουστούμε. Δεν γινόταν αλλιώς!
Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι...
Ίσως είναι που τότε βλέπαμε τον εχθρό απέναντι...
Τώρα ... ελπίζουμε ότι θα περάσουμε εμείς ... απέναντι ...
Δημοσίευση σχολίου