"....Ότι για να βγάλεις πολλά λεφτά ένας είναι ο δρόμος: να σκέφτεσαι αυτό και μόνο κάθε μέρα και κάθε ώρα και να ενεργείς ανάλογα. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, αν βέβαια αφήσει κανείς κατά μέρος τον παράγοντα τύχη. Λέγοντας αυτή την αλήθεια στους μικρούς ανίδεους, τα πράγματα θα ξεκαθάριζαν αρκετά. Όσοι αποφάσιζαν να ριχτούν στην περιπέτεια του πλουτισμού θα ήξεραν ότι εγκαταλείπουν άλλες χαρές και ότι δεν γίνεται να τα έχουν όλα. ...
Όπου και να κοιτάξουν προβάλλει το ίδιο είδωλο, φτιαγμένο από περιοδικά, εκπομπές και ταινίες, είδωλο που καλούνται να το μιμηθούν. Είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει αρκετά λεφτά για να κάνει το κέφι του. Να όμως που τα παιδιά αμέσως παρατηρούν ότι του λείπει το κέφι! Αυτά τα ωχρά πρόσωπα με τις νευρικές εκφράσεις και τα βιαστικά χαμόγελα προκαλούν κατά βάθος περισσότερο τρόμο απ΄ ό,τι ο μπαμπούλας της παλιάς εποχής. Με τη διαφορά ότι σήμερα είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί το σαρκοβόρο πρότυπο...
...Μέσα από εκεί πότε πότε βγαίνει η απελπισία, άλλοτε με μια σύριγγα στο χέρι και άλλοτε με ένα κοκτέιλ μολότοφ. Δεν αντέχουν οι μικρές ηλικίες να σκέφτονται ότι όσα πάλλουν μέσα τους για να αναγνωριστούν πρέπει να γίνουν χαρτονόμισμα, ότι πρέπει ολόκληροι να χωρέσουν μέσα σ΄ έναν αριθμό. Και αν δεν τους πείσει για το αντίθετο η κοινωνία, θα συνεχίσουν να την εκδικούνται. Είτε αυτοκτονώντας είτε ρίχνοντας τυφλά βόμβες σε τράπεζες και υπουργεία που θα τους φαίνονται σαν παραρτήματα τραπεζών. "
Σκέψη δική μου: Εδώ δεν "υπακούν" όλες οι αλλαγές από το ασφαλιστικό μέχρι τις αλλαγές στην Εκπαίδευση και την Υγεία- Πρόνοια;
Στην εικόνα - ιδεολογικό πρόταγμα του ανθρώπου που σκέφτεται κάθε μέρα και κάθε ώρα πως να βγάλει λεφτά;
Όχι δεν είμαστε όλοι άρρωστοι, θέλουμε χώρο, θέλουμε χρόνο και για άλλες μεγαλύτερες χαρές.
Δεν σπαταλούμε ενέργεια μόνο για το χρήμα, αλλά και για την δημιουργία.
Γιαυτό, δεν θέλουμε να προσφέρουμε μισθωτή εργασία μέχρι που να να γίνουμε ραμολιμέντα.