Η tractatus με το σημερινό της δημοσίευμα, με έκανε να ξαναρωτήσω τον εαυτό μου τι ήταν αυτό που με επανέφερε και με κρατά, μετά από ένα μακρύ ταξίδι, στην παιδική πίστη.
Δεν άργησα να καταλήξω, με βοήθησε και η εικόνα της "άκρας ταπείνωσης" του Ιησού.
Ναι, εδώ βρήκα την ταπεινή απλότητα, γεμάτη πόνο ζωής και ανθρωπιά.
Που χωρίς να καταργεί τίποτα, περνά τα στεγανά των συστημάτων.
Είναι πανάρχαια και αφήνει πίσω της, κουνώντας στοχαστικά το κεφάλι, τις μεγαλοστομίες και τα τρανά σχέδια των ιδεολογιών.
Βρίσκει ολόκληρο τον άνθρωπο στο σημείο που αυτός βρίσκεται.
Πριν του δώσει χέρι βοήθειας, αν της το ζητήσει, αποδέχεται την μεγάλη αξία του.
Έχει κάτι να του πει, ανεξαρτήτως αν πιστεύει ή όχι.
Δεν την ενδιαφέρει που ανήκει κανείς.
Κατά βάθος βέβαια, έχει στέρεα την πεποίθηση ότι όλα σε αυτήν θα καταλήξουν, αλλά δεν χρειάζεται να "φωνάξει" για αυτό.
Τα "στίγματα πταισμάτων" του κάθε Ζακχαίου, Ιούδα, Πέτρου, Πιλάτου, Μαγδαληνής ακόμα και αυτών των Φαρισαίων Υποκριτών είναι αναμενόμενα.
Είναι λέρα που πλένεται και όχι καταστροφή...
Η ταπεινή απλότητα που ξεπηδά γεμάτη ανθρωπιά μέσα από τον πόνο είναι αξία με κεφαλαιώδη σημασία σε ένα κόσμο που κυριαρχεί η λατρεία της δύναμης!