Πρωτομαγιά με τον Σουγιά.. (Αναμνήσεις και άλλα)

Ήταν η πρώτη Πρωτομαγιά που έχει μείνει στη μνήμη μου η πρωτομαγιά του 1976.

Εγώ πήγαινα δεν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού. Η δημοσιοϋπαλληλική οικογένειά μου σε κάποια πόλη της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα άλλα μέλη της μεγάλης φαμίλιας του νησιού σε σχετικά κοντινές πόλεις. Άλλος φοιτητής στην Θεσσαλονίκη κι άλλος τεχνικός της ΔΕΗ σε κάποια άλλη πόλη κοντινή.
Δώσαμε όλοι ραντεβού την Πρωτομαγιά στους καταρράκτες της Έδεσσας.
Τσουκ – Τσούκ με τον Καρβουνιάρη πήγαμε. Αξέχαστες εποχές…
Θυμάμαι, όταν έμπλεκε αυτή η παρέα, πάντα το ωραίο ήταν οι διαφωνίες γύρω από τα πολιτικά. Άλλον τον έμπλεκε το ζιβάγκο του Αντρέα, άλλον το «αράχνιασμα» της ΕΔΗΚ, άλλος, ο φοιτητής, ασκούσε γενική κριτική από τα αριστερά.

Ο φοιτητής έφερε πρώτος την είδηση. Σκότωσαν τον Παναγούλη!!!
Και όλη η παρέα πάγωσε. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο είναι ότι όλοι αυτοί, που συνήθως διαφωνούσαν για τους πολιτικούς σχηματισμούς της εποχής, είχαν ως ήρωα τον «Αλέκο» και είχαν θυμώσει πολύ με τον θάνατό του και ούτε διαφώνησαν με τον «ποιος τον έφαγε;»
«Πολλούς έμπλεκε», λέγανε… και όλη η παρέα έμεινε χωρίς διαφωνίες και θλιμμένη μέχρι το τέλος εκείνης της εκδρομής.

Σήμερα, σκέφτομαι ότι πάντα έτσι πρέπει να γίνεται με τους ανυποχώρητους, τους αυτοφυείς που δεν χωράνε πουθενά, τους αυτόφωτους και αυτοδύναμους, τους αναρχικούς της πράξης…


Υ.Γ. κατά τα άλλα η φετινή πρωτομαγιά σημαδεύτηκε από την σκληρή κόντρα Πασόκων και Συριζικών συνδικαλιστών.

Από τις διπλές επιθέσεις Κομισιόν και ΔΝΤ στα δικαιώματα των εργαζομένων και από την μάλλον χλιαρή συμμετοχή στις εκδηλώσεις.
Έχω γράψει από εδώ μέσα ότι το εργατικό κίνημα, πρέπει να αναπροσαρμόσει την τακτική του.
Η απεργία από μόνη της δεν φτάνει. Ίσως εδώ το ΠΑΜΕ να έχει δείξει τον δρόμο, όπως και ο Στρατούλης του ΣΥΝ.
Εννοείται ότι και αυτά ως πρωτόλεια πρέπει να ειδωθούν και τα επόμενα πρέπει να αποκτήσουν μαζικότητα.
Ε, και κύριε Παναγόπουλε της ΓΣΕΕ, ο ηγέτης πρέπει να αναγνωρίζει τα λάθη του.
Εντάξει, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσες να κερδίσεις πολλά περισσότερα.
Όμως σε αυτό το πλαίσιο τι παραπάνω κινδύνευες να χάσεις;
Θα καθυστερήσεις με αυτόν τον τρόπο τις αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο που ετοιμάζονται;
Τι θα πείραζε να μην υπογράψεις τόσο εύκολα και να εντείνεις τις πολλαπλές πιέσεις; Θα συμμαχούσες έτσι με το αίσθημα πολλών εργαζομένων που αναζητούν κάτι που να μην τους αφήνει και άφωνους από πάνω!