Πολυτεχνείο, το τελευταίο ορόσημο

Το πολυτεχνείο έστω και μικρό πιτσιρίκι το έζησα.

Η "κλάση" μου, μεγάλωσε με τον μύθο του.. Όλο και θα υπήρχε κάποιος σε κάθε οικογένεια που να βίωσε από κάποια πλευρά τα γεγονότα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά στην Θεσσαλονίκη, και την Πάτρα, τα γεγονότα των λίγων ημερών, ή όσα προηγήθηκαν (Νομική), ή όσα ακολούθησαν (Κύπρος).

Όπως και να το κάνει κανείς, εκείνοι οι 12-15 μήνες, με κορυφαίες βέβαια τις τρεις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν και το τελευταίο ορόσημο της Ελληνικής Ιστορίας.

Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι κάποια μέρα θα κάνουμε το δικό μας Πολυτεχνείο, αλλά γρήγορα συμβιβαστήκαμε με την λατρεία του στυλ και της άνεσης. Το ίδιο έκαναν και αυτοί που μας μετέφεραν τα βιώματα της εξέγερσης...

Πάντως -έστω και "εν υπνώσει"- πάντα μέσα μας υπήρχαν οι "ηρωϊσμοί" που ακούγαμε στην τρυφερή ηλικία.

Μεγάλη αντίφαση: Έτσι δεν επαναστατούμε εύκολα, αλλά περιμένουμε την μεγάλη επανάσταση..

Τον συνειρμό, που μου έφερε όλα αυτά στο μυαλό, τον πυροδότησε ένα σχόλιο του Ασκαρδαμυκτί σε προηγούμενο δημοσίευμά μου (αν δεν κάνω λάθος για τα Κέντρα Πρόληψης του ΟΚΑΝΑ και των Δήμων), που σημείωνε ότι την αντίσταση τύπου "απεργία- πορεία" την βλέπει ατελέσφορη..

Αν δηλαδή μεταφερθεί ο μύθος του Πολυτεχνείου στην εποχή μας, πόσο θα άντεχε, ο κτασκευασμένος χυλός σε μια κατάληψη του Νοσοκομείου "Αττικόν", από το προσωπικό του, στην οποία θα έσπευδαν σιγά- σιγά όλοι οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ κλπ.. όλοι όσοι δεν έχουν να πληρώνουν ιδιωτικά γιατρούς και άλλοι πολλοί πολίτες Αθηναίοι;

Το θέμα είναι βέβαια γιατί δεν γίνεται;

Γιατί ας πούμε δεν ξεσηκώνονται οι πολίτες ενεργά και δυναμικά με την κατάντια της δημόσιας Υγείας;

Τι μας κρατάει στον καναπέ;

Μήπως γιατί δεν ήρθε η στιγμή να πιστέψουμε ότι έχουμε και εμείς δύναμη ("Yes we Can!"). Να πειστούμε ότι δεν κουνάν τα νήματα πάντα οι κάθε λογής εργολάβοι;

Από αυτή την άποψη η κληρονομια του Πολυτεχνείου είναι σημαντική!