Η πρώτη έντονη μου ανάμνηση από την Χούντα, ήταν οι μαύρες κόλλες στα παράθυρα, λόγω της συσκότισης για τον φόβο βομβαρδισμών με την εισβολή στην Κύπρο και βέβαια η επιστράτευση.
Λίγοι μήνες για ένα μικρό παιδί, έχουν σημασία...
Βέβαια πολύ νωρίς, ίσως από την επόμενη χρονιά, το Πολυτεχνείο συνδέθηκε στη μνήμη μου με μια σιδερένια πόρτα. Ναι πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι κάποιοι σοβαροί κύριοι (η κυβέρνηση ;) να βάζουν λίγα λουλούδια πάνω της. Από τις ειδήσεις ίσως εκείνης της εποχής. Και μετά μου έρχεται ένα τραγούδι. Τραγουδημένο με την ένταση που υπάρχει στο βίντεο αυτό. Ίσως να ήταν αυτό ακριβώς το στιγμιότυπο, που ενδεχομένως να έπαιζε στην ΕΡΤ της Μεταπολίτευσης.
Δεν θυμάμαι πότε το άκουσα αλλά πολύ νωρίς έκανα μέσα μου την σύνδεση... Πολυτεχνείο για μένα είναι αυτό το τραγούδι και με αυτή την ένταση.
Όχι κυριλέ, υψηλή τέχνη τάχα μου, όπως τραγουδήθηκε από λιμοκοντόρους, όταν έγινε μουσείο και αυτό και τα μηνύματα του για ορισμένους…
Τραγουδημένο εν βρασμώ ψυχής για την απελευθέρωση της ψυχής. Σε αυτό το πλαίσιο το θυμάμαι. Άλλοτε με θαυμασμό, άλλοτε με προβληματισμό, άλλοτε με θυμό και λοιδορία, κάποτε με μια θλίψη, αλλά πάντα παρών συναισθηματικά, όπως και εκείνη την πόρτα που πλάκωσε τους νέους…
Ένα τεράστιο «ΝΤΡΟΠΗ»
-
Ετούτο που συμβαίνει στην Ελλάδα 2.0 είναι πρωτοφανές. Ο κ. πρωθυπουργός
εξήγγειλε ότι δεσμεύεται πως στο εξής θα έχουμε πιο έντονη παρουσία της
Αστυνομί...
Πριν από 1 ώρα