Ευρωμονόδρομοι ή σκέτοι Μονόδρομοι;

Οι αναλυτές που μιλάνε στα βίντεο που αναμεταδώσαμε χθες, έχουν, ανάμεσα στα άλλα, ένα σημείο που φαίνεται να συγκλίνουν: Η έξοδος από το ευρώ, ή φαίνεται από τα πράγματα συνακόλουθη σε περίπτωση που η χώρα δεν ακολουθήσει τις διαταγές του διεθνούς οικονομικού διευθυντηρίου ( το οποίο έτσι κι αλλιώς οδηγεί την χώρα σε ουσιαστική χρεωκοπία), ή προτείνεται ως άμεσο πρώτο βήμα στην περίπτωση της απεμπλοκής από την περίφημη "τρόϊκα".
Το θέμα αυτό, φαίνεται να έχει γίνει μαζί με άλλα ένα αγκάθι στην αριστερά, μετά τα ερωτήματα Λαφαζάνη, την πλατφόρμα "Δραγασάκη- Βεργόπουλου- Ρομπόλη-Λινάρδου Ρυλμόν", αλλά και την δραστηριότητα "Μετώπου" ΚΟΕ- ΔΕΑ & ΑΛΑΒΑΝΟΥ, που φιλοξένησε κάποιους από τους ομιλητές.

Για ακόμα μία φορά η Αριστερά, έπεσε στη φάκα να μαλώνει για το τι θα γίνει, αν έχει την εξουσία (Και μάλιστα στην περίπτωση αυτή όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον και σε άλλα μέρη του Ευρωπαϊκού Νότου)
Βεβαίως και πρέπει να εξηγηθεί στον λαό, ότι δεν φταίει αυτός για την πτώχευση, ούτε πρωτίστως οι εγχώριες κακοδαιμονίες, αλλά κυρίως οι κεντρικές ευρωενωσιακές επιλογές σε συνδυασμό με τους "κύκλους" του κεφαλαίου.
Βεβαίως και πρέπει να διαφανεί ότι υπάρχουν λύσεις που απεμπλέκουν την χώρα από τον στενό εναγκαλισμό των δανειστών (που πήραν πίσω διπλά και τριπλά όσα μας δάνεισαν από παράλληλους δρόμους) , των τεχνοκρατών του χρήματος και των αφεντικών τους.
Ωστόσο δεν γίνεται να προεξοφλούμε τι ακριβώς θα κάνουμε αύριο, όταν θα έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε. Ασφαλώς και πρέπει να μπούνε "κόκκινες γραμμές". Δεν γίνεται να λέμε: " Λεφτά υπάρχουν" και μετά να κάνουμε το ανάποδο....
Οι "κόκκινες γραμμές" όμως πρέπει να διαγράφουν ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα υπάρχει ένα μπουκέτο δυνατών επιλογών, χωρίς εκατέρωθεν δογματισμούς και προσπάθεια για δικαίωση πρότερων στάσεων.
Αυτές οι δυνατές επιλογές μπορεί να ξεκινούν από την συνεργασία των χωρών του Νότου που προτείνει η πλατφόρμα Βεργόπουλου- Δραγασάκη κλπ και αλλαγή της λειτουργίας του μηχανισμού του ευρώ.
Ωστόσο εδώ υπάρχουν κάποια ερωτηματικά που μόνο στην πράξη μπορούν να απαντηθούν. Πως θα γίνει αυτή η συνεργασία των χωρών του Νότου, την στιγμή που οι χώρες κλιμακωτά μπαίνουν στα δύσκολα και κλιμακωτά ξυπνάν οι εργαζόμενοι;
Ακόμα και αν γινόταν αυτή η συνεργασία, η Γερμανία και χώρες σαν αυτή θα δεχόταν το "μαλακό" ευρώ, κατάσταση στην οποία θα οδηγήσει -τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα- η πολιτική εκτεταμένων δημοσίων επενδύσεων που προτείνει η πλατφόρμα;
Θα ξυπνήσουν οι Γερμανοί εργάτες θα μου πείτε...
Μα ο ίδιος ο Βεργόπουλος έχει μιλήσει για τον ρόλο των Γερμανών συνταξιούχων και των κομποδεμάτων τους σε χρήμα σε σχέση με την μανιακή προσήλωση της Μέρκελ στον Μονεταρισμό..
 Ωστόσο, δεν μπορεί να προεξοφληθούν από τώρα τα αποτελέσματα μιας πολιτικής "αντάρτικου",  η  οποία μπορεί να δοκιμαστεί πριν από μια καθαρά μετωπική αντιπαράθεση.


Στο τέλος όμως πρέπει να απαντηθεί και το ερώτημα :
"Τι θα γίνει αν η Ελλάδα μείνει μόνη χωρίς συμμάχους σε μια πιθανή κόντρα της με ένα μονεταριστικό ευρωενωσιακό οικονομικό διευθυντήριο;".
Δεν θα την βάλουν στο δίλημα "σκάσε και κολύμπα ή φεύγεις;"
Ήδη η Μέρκελ στανικά θέλει να το βάλει από τώρα.
Τότε η Ελλάδα, θα βάλει την ουρά στα σκέλια δικαιώνοντας τους "πράσσινους μηδήσαντες";
Δεν είναι καλό να μπαίνει ο λαός στο ερώτημα " Μήπως η χρεωκοπία των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και η χρόνια ύφεση είναι χειρότερο πράγμα από το να βγούμε έξω από το Ευρώ;" (Αυτό δεν σημαίνει κατ΄ανάγη έξω από την Ε.Ε., ωστόσο εν τέλει μπορεί να τεθεί και αυτό το ερώτημα.)
Σε αυτή την περίπτωση όμως πρέπει να εξηγηθεί με σαφήνεια στους μικροκαταθέτες, ότι με την εθνικοποίηση των τραπεζών θα διασώσουν πολύ μεγαλύτερο μέρος των οικονομιών μιας ζωής (με στόχο π.χ. να φτιάξουνε ένα σπίτι), από μια χρεωκοπία εντός ενός καθαρά μονεταριστικού καθεστώτος. Στο κάτω κάτω (αν χοντρύνουν πολύ τα πράγματα) μπορεί να αποζημιωθούν από τις δεκάδες απούλητες μεζονέτες χρεοκοπημένων μεγαλοεργολάβων...


Ωστόσο η οριστική απάντηση είναι πρόωρη, διότι μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το ερώτημα- δηλαδή ακόμα και μέσα στους επόμενους μήνες- πολλά πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει ασχέτως της δικής μας θέλησης, αλλά λόγω των εσωτερικών αντιθέσεων των ευρωπαϊκών ελίτ.
Μπορεί ας πούμε η Γερμανία (που ειρήθσω εν παρόδο κρατά τους μισθούς παγωμένους επί πενταετία) να βγεί αυτή από το Ευρώ...
Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οξύνουμε τις κινητοποιήσεις. Είναι το μόνο που δημιουργεί αστάθεια σε αυτό το προσωρινό οχυρό. Είναι το μόνο που δημιουργεί εξελίξεις. (Δείτε τι λέει σχετικά στον "Ιό της Κυριακής", ο Μάικλ Χάτσον, Αμερικάνος οικονομολόγος που έχει χρόνια εργαστεί ως σύμβουλος της Wall Street)
H  φούσκα δεν γίνεται να μη σκάσει.
Όσο γρηγορότερο όμως σκάσει, τόσο λιγότερα αέρια θα εκτονώσει, "σκοτώνοντας" λιγότερους.
Από την άλλη όμως πρέπει να προετοιμαζόμαστε ώστε τα "σωστικά συνεργεία" να είναι δικά μας και όχι τίποτα φασιστών..

( Η φωτό από εξύφυλλο Βρετανικού περιοδικού, το οποίο εξυμνεί την αντίσταση των Ελλήνων στις συστάσεις του ΔΝΤ, όπως αναδημοσιεύεται στην "Ελευθεροτυπία")



Κλείνοντας νομίζω ότι το πρόβλημα της "Αριστεράς" (δεν βάζω εδώ τυχαία τα εισαγωγικά) είναι κατά πόσο συνειδητοποιεί ότι βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος ενός κύκλου:

Από την μια το κεφάλαιο θέλει να πάει στον επόμενο τουλάχιστον διατηρώντας τα κέρδη του και από την άλλη οι δυνάμεις της εργασίας τουλάχιστον μη χάνοντας βασικά κεκτημένα δικαιώματα.

Και τα δυο δεν μπορεί να γίνουν...

Νομίζω και αυτοί που θα ήθελαν να ακολουθήσουν την πλατφόρμα και οι άλλοι που θα ήθελαν να ακολουθήσουν την έξοδο από το ευρώ, συμφωνούν. Αν συμφωνούν μπορούν να συμφωνήσουν και στα επιμέρους, χωρίς δογματισμούς.
Αν υπάρχουν κάποιοι που δεν συμφωνούν ότι πλέον μεσοβέζικος δρόμος δεν υπάρχει, αργά ή γρήγορα θα εγκαταλείψουν το καράβι..
Διότι τα ερωτήματα που βάζει η Αλέκα Παπαρήγα σήμερα στην Ελευθεροτυπία σχετικά με το κατά πόσο κατανοούμε την κοινωνική δυναμική σήμερα είναι πιεστικά και για μένα σωστά στη βάση τους.
Άλλο τώρα, αν ως λύση περιγράφει τον μηχανισμό γέννησης της σοβιετικής επανάστασης συν την κατάσταση που υπήρχε χοντρικά στην Ελλάδα, από το 77 περίπου μέχρι το 89: Στο κράτος οι μεγάλες επιχειρήσεις, από τα ναυπηγεία μέχρι τις τράπεζες και στους ιδιώτες σε επίπεδο συντεχνίας - συνεταιρισμού οι μικρές παραγωγικές μονάδες.
Καλά κάνει και το λέει καταρχήν, για να μην τρομάζει τους μικρομεσαίους, αλλά ο νέος κύκλος μας καλεί όλους σε πολύ νέες τοποθετήσεις.
Διότι σωστά το έβαλε -άθελά του-ένας αναγνώστης στο προηγούμενο πόστ:

Στην Ελλάδα δεν γίνεται πλέον να γεμίσουμε με βιοτεχνίες παντελονιών, αλλά ούτε με αγροτική παραγωγή με βάση την μονοκαλλιέργεια ανά περιοχή, ούτε μπορούμε υπό αυτές τις συνθήκες (που θα δυσκολέψουν σε περίπτωση ριζοσπαστικοποίησης) να στηριζόμαστε στο τουριστικό και ναυτιλιακό συνάλαγμα.

Χρειαζόμαστε ένα δίκαιο σύστημα (που θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους) που θα προωθεί την παραγωγική υπεροχή, αλλά και γενικότερα την πολιτισμική καινοτομία.
Αν μπορούσε να το σκιαγραφήσει η Αριστερά ρεαλιστικά και με κάποιο τρόπο να το εγγυηθεί συναισθηματικά στους πολλούς, θα κέρδιζε πολλά ...
Περισσότερα. από τα να τσακώνεται πρόωρα, αν θα βγει ή δεν θα βγει από το Ευρώ.