Εθνικό Σχέδιο?

(Ο Υφ.Υγείας κ. Θ. Γιαννόπουλος σε διημερίδα του ΟΚΑΝΑ για την Πρωτογενή Πρόληψη)

Σαν βγω απ΄ αυτή τη φυλακή
Κανείς δεν θα με περιμένει
Οι δρόμοι θα' ναι αδειανοί
κι η πολιτεία μου πιο ξένη
(Δ. Σαββόπουλος)

Κάπως έτσι ίσως νιώθει ένας τοξικοεξαρτημένος που έχει επιτύχει την βιολογική του αποτοξίνωση, αλλά μέσα του παραμένουν όλες οι αιτίες που κάποτε τον οδήγησαν στον κόσμο της εξάρτησης.

Θα ήταν πολύ εύκολο οι αιτίες της χρήσης ουσιών να ήταν μόνο βιολογικές, τότε θα βρίσκαμε ένα χημικό κοκτέιλ το οποίο θα χορηγούσαμε υποχρεωτικά σε όσους είχαν το ύποπτο DNΑ. Όμως, η πραγματικότητα πεισματικά επιμένει να διαψεύδει όσους διαλαλούν τις εύκολες λύσεις. Επίσης, είναι περίπου βέβαιο πως στις διάφορες τυπολογίες «επικίνδυνων» προς εξάρτηση προσωπικοτήτων, οι περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαμε πάρα πολύ εύκολα να ενταχτούμε:

-Πόσοι από μας δεν έχουν την τάση να «στρεσάρονται» πολύ, κυνηγώντας υψηλούς προσωπικούς και επαγγελματικούς στόχους;

-Πόσοι δεν έχουν αντικομφορμιστικές τάσεις;

-Πόσοι δεν είχαν στον ευρύτερο οικογενειακό τους κύκλο ένα παππού που έπινε παραπάνω κρασάκι;

-Πόσοι, επίσης, δεν είχαν κοντινή ή μακρινή συγγενή μια γυναίκα με καταθλιπτική κατά καιρούς συμπεριφορά (ή «υστερική»), άσχετα αν εκείνο τον καιρό δεν είχε ευαισθητοποιηθεί το περιβάλλον ώστε να υπάρχουν ιατρικές διαγνώσεις;

Τέτοιες παρατηρήσεις έχουν πάρει έναν βιολογικό (γονιδιακό) χαρακτήρα, γιατί υπάρχει δυσκολία από μερικούς να παραδεχτούν ότι οι αιτίες είναι στις ανθρώπινες σχέσεις, κάποιες από τις οποίες κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες μπορεί να γίνουν εξαιρετικά ψυχοπιεστικές και να οδηγήσουν κάποιους να διαλέξουν έναν τρόπο εκτόνωσης και αναλγησίας που θα ταιριάζει βέβαια στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση τους. Ένας τέτοιος τρόπος είναι και η χρήση ουσιών .

Σκεφτήκα λοιπόν, με αφορμή την κατάθεση στην Βουλή του «Νέου Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Αντιμετώπιση των Ναρκωτικών», ότι μπορεί να γίνει ένας διάλογος για την πολιτική πρόληψης της ουσιοεξάρτησης (ή τοξικοεξάρτησης).

Διάλογος που τα κυρίαρχα ΜΜΕ (ιδιωτικά και κρατικά) δεν βοήθησαν να γίνει αν και ο σχετικός χώρος αυτόν τον καιρό κυριαρχείται από κινητοποιήσεις, ζυμώσεις κτλ.

Η πολιτική αντιμετώπισης των Ναρκωτικώντουλάχιστον μέχρι τώρα- είχε τρεις βασικές διαστάσεις:

Πρωτογενή Πρόληψη= Δράσεις στον ευρύ πληθυσμό με στόχο την μείωση του αριθμού των ατόμων που καταφεύγουν στην χρήση ουσιών.

Δευτερογενή Πρόληψη= Θεραπευτική αντιμετώπιση περιστασιακών χρηστών και εξαρτημένων χρηστών

Τριτογενή Πρόληψη= Κοινωνική επανένταξη πρώην χρηστών.

Και στις τρία αυτά επίπεδα φαίνονται να προωθούνται αλλαγές, για τις οποίες δεν δόθηκε χώρος να γίνει διάλογος ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται από πιο κοντά με το ζήτημα.

Χθες βέβαια το Υπουργείο Υγείας είπε ότι θα γίνει τώρα διάλογος.

Ευκαιρία λοιπόν να ξεκινήσω και εγώ, εδώ πέρα μια κουβέντα.

"Γιατί η άμυνα"; (¨Αρθρο 16)

Προσπαθώντας να γράψω για "έναν Δάσκαλο στο Δημοτικό με τριμμένο σακάκι.." και να το συνδέσω όλο αυτό με την κρίση της Παιδείας και της Κοινωνίας, είδα ότι αρχίζει να μου βγαίνει ένα διήγημα.
Ε, κάποια στιγμή θα το δείτε..

Όμως, χτες το βράδι, παρακολουθώντας μια εκπομπή για την Παιδεία στη ΝΕΤ με καλεσμένους τους 2 Γραμματείς των κομμάτων εξουσίας, μου ήρθαν μερικές σκέψεις που θεώρησα καλό να τις μοιραστώ μαζί σας.

Αρχικά να σας δηλώσω ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν κακοέβλεπα τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι."
Σαν άνθρωπος που ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου, θέλοντας να πάρω γνώσεις και δεξιότητες κοντινών θεματικών περιοχών με τον δικό μου επιστημονικό χώρο και έφαγα κυριολεκτικά αλλεπάληλες φορές τα μούτρα μου για το 3% των κατακτηρίων, δεν κακοέβλεπα -εναλλακτικά και μεταβατικά μέχρι να πάρουμε το 15% "προίκα για την Παιδεία"- την δυνατότητα να έχει ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα η ΓΣΣΕ, ή ο Δήμος της Κοζάνης (που του παίρνουν τεχνηέντως τώρα το Τ.Ε.Ι.) και με απείρως πιο χαμηλά δίδακτρα από αυτά που τώρα δίνουν οι γονείς σε φροντιστήρια και Φαουντέϊσον, να μπορεί να λειτουργεί.
Ταυτόχρονα τέτοια Ιδρύματα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την "δια Βίου Εκπαίδευση", την οποία μέχρι τώρα έχουν ξεχάσει τα περισσότερα ΑΕΙ,ή την έχουν εκχωρήσει σε καθαρά κερδοσκοπικά σχήματα.
Πίστευα βέβαια ότι τέτοια Ιδρύματα θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και τουλάχιστον την ίδια δημοκρατική λειτουργία και δικαιώματα για φοιτητές, Δ.Ε.Π. και λοιπό προσωπικό που έχουν τα σημερινά "κρατικά Α.Ε.Ι."

Σήμερα είμαι εναντίον της αλλαγής του άρθρου 16 του συντάγματος. Λέω δηλαδή πιο καλά, ας παραμείνουν έτσι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο, για να μην έρθουν τα χειρότερα..

Είδα τι έγινε με τα ημικρατικά Εκκλησιαστικά Πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητές εισάγονται με ραβασάκι του δεσπότη, παραμένουν εσώκλειστοι και όταν αποφοιτήσουν απασχολούνται κατά προτίμηση σε θέσεις της Εκκλησίας που χρηματοδοτεί το κράτος! (Σαν την Σχολή Ικάρων, θα έχουμε την Σχολή Νεωκόρων του τεράστιου Καθεδρικού Ναού, για τον οποίο χρηματοδοτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος από την Κυβέρνηση..) !

Είδα τι γίνεται με τον χώρο της Πρόληψης της Ουσιοεξάρτησης...(βλέπε δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" 29/10, της "Αυγής" την ίδια ημερομηνία και του "Ριζοσπάτη" σήμερα 7/11).
Η δημόσια δράση Πολιτείας &Αυτοδιοίκησης (Κέντρα Πρόληψης) σε αυτόν τον χώρο, έχει αποσπάσει τα συγχαρητήρια Ευρωπαϊκών Οργανισμών.
Άλλο αν φαινομενικά κοστίζει ακριβά και για αυτόν τον λόγο και κάποιοι από εκεί μας λένε να αλλάξουμε το Πλαίσιο..

Είδα τι έγινε με την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Ολόκληρες κοινωνίες στα νύχια του Καρτέλ του Αιγαίου...

Είδα τί έγινε με την υποκρισία της βάσης του 10: Όποιος έχει την εμπειρία των Πανελληνίων, καταλαβαίνει ότι ο βαθμός στις εξετάσεις δεν είναι ενδεικτικός των πραγματικών δυνατοτήτων των μαθητών.

Διάβασα τι σχεδιάζεται να γίνει με την κατάργηση του σταθρού ημερήσιου χρόνου εργασίας...


Η Επίθεση είναι μαζική (δεν είναι θέμα μόνο κυβερνητικής πολιτικής)και χρησιμοποιούνται πολλά προσχήματα.
Γιαυτό φοβάμαι αυτό το "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά", παρόλο που αναγνωρίζω ότι σημερινό σύστημα προσέγγισης σε ακαδημαϊκή γνώση πάσχει σοβαρά.
Φοβάμαι ότι είναι ένα πρόσχημα για πολύ Ιδιωτικά και πολύ Κερδοσκοπικά.

Έτσι είμαι ενάντιος στην αλλαγή του άρθρου 16.
Πλήττομαι από παντού και το μόνο που προς το παρόν μπορώ να κάνω είναι να αμύνομαι.

Ένα τηλεφώνημα...

Πριν λίγες μέρες είχα έναν τηλεφωνικό διάλογο με έναν αγαπημένο παιδικό φίλο και συμμαθητή μου στο δημοτικό, που διαβάζει την "Τσουκνίδα".

Αυτός μου θύμισε τον Δάσκαλο μας σε κάποιες τάξεις, ο οποίος με το πρόσχημα ότι θέλει να συγγράψει (συνταξιούχος ων) την ιστορία του σχολείου του, ρωτά να μάθει τι έκαναν στη ζωή τους όλοι οι μαθητές του και το καταγράφει κάπου....

Ο ίδιος καλός φίλος μου είπε και το παρακάτω, που με προβληματίζει πολύ:

"Καλά όλα αυτά που λες....

Συμφωνώ και εγώ και επαυξάνω, αλλά το πρόβλημα της χώρας μας δεν το λύνει πια μόνο η πολιτική..."

Η στιχομυθία αυτή μου γέμισε μια σειρά από σκέψεις.

Απλά σκέφτομαι ότι η πολιτική πράξη πρέπει να συμπεριλαμβάνεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο νοηματοδότησης της Ζωής.

Έχω λόγο να δρω έτσι, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να βάλω ένα λιθαράκι-έστω το ελάχιστο- στην πορεία του πολιτισμού και όχι γιατί απλά έτσι με συμφέρει.

Κάποια στιγμή οι σκόρπιες σκέψεις θα πάρουν μια μορφή...

Θέλω απλά να γράψω κάτι λίγο πιο προσωπικό, γιατί είναι γνωστή η διελκυστίνδα περί "της τέχνης του εφικτού" (και όχι μόνο) και δεν μου αρέσει απλά να προσθέσω ακόμα μία φωνή.

Μέχρι τότε....εσείς τι λέτε;

Ακούσατε το νέο τελεσίγραφο του Δ. Ν. Τ.;

Πρέπει, λέει, να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις, να αυξήσουμε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να κόψουμε επιδοτήσεις και άλλες παροχές.
Αν δεν το κάνουμε, λέει τώρα, κάποτε θα αναγκαστούμε να το κάνουμε.
Και βέβαια δεν είναι όλα αυτά μια απλή έκθεση ιδεών... Είναι «γνωμάτευση» που την ακούνε οι «επενδυτές» μέσα κι έξω απ’ τα χρηματιστήρια και την ακούνε σίγουρα οι τεχνοκράτες της Κομισιόν (Ε.Ε.).

Όλα αυτά γίνονται την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα έχουμε μια μεγάλη απεργία, μια απεργία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι -είτε τους συμπαθούμε είτε όχι -πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ίσως από τις λίγες ομάδες που έχουν ένα αβαντάζ στους αγώνες τους.
Δεν μπορούνε να τους πούνε:
- θα σας πουλήσουμε (ΔΕΚΟ)!
- θα σας καταργήσουμε (για παράδειγμα άλλες μικρές διοικητικές υπηρεσίες ή προγράμματα των δήμων, αναπτυξιακές εταιρίες κτλ)
Έτσι μερικές φορές είναι καλό να μπαίνουν μπροστά. (Ας αφήσουμε προς το παρόν το ερώτημα αν οι απαιτήσεις τους είναι μαξιμαλιστές, αν είναι έτσι βέβαια.)

Περιττό να πω βέβαια ότι από την εφηβεία μου (Σημίτης: Υπουργός Οικονομικών του Αντρέα), όποιος και να βγει στις εκλογές μετά από λίγο ακούω το ίδιο μότο:
Λιτότητα, Λιτότητα, Λιτότητα.
Εδώ το ρίχνουν στην λεγόμενη αναποτελεσματικότητά των κυβερνήσεων μας, αλλά το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.
Πάρετε για παράδειγμα την μεθοδική Γερμανία, από τον καιρό του Κολ, έχουν κι εκεί «λιτότητα».
Και στην πραγματικότητα η λιτότητα είναι το γκρέμισμα του Κοινωνικού Κράτους: Αρχίζει από την περιφέρεια π.χ. « σπαταλάμε πολλά για να 'χουμε γραμματικό στα χωριά» και σιγά- σιγά φτάνει στο κέντρο. Στο γκρέμισμα και του «κέντρου» του Κοινωνικού Κράτους, που είναι η Δημόσια Παιδεία και Υγεία.

Τελικά, που πάμε ;
Υπάρχει διέξοδος σ’ αυτό το ντόμινο έστω και μακροπρόθεσμα;

Μια λύση που φαντάζει άμεσα πραγματοποιήσιμη, είναι να φράξεις κάθε δίοδο από την οποία θα μπορούσε να περάσει το νεοφιλελεύθερο ρεύμα.
Είναι απλή: «Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!».
Μη γελάτε δεν επινόηση του ΚΚΕ, η Νορβηγία ας πούμε την εφαρμόζει εν πολλοίς. Επίσης πολλές άλλες Σκανδιναβικές χώρες (π.χ. Δανία, Φινλανδία) την εφαρμόζουν εν μέρει.
Αξίζει να μελετηθεί πως έχουν αντιδράσει οι οικονομίες τους.
Πάντως, παρόλο που μιλάμε για πολύ δυναμικές παραγωγικά χώρες, φαίνεται (από ότι μεταφέρεται εδώ) να γίνεται και εκεί ένας πόλεμος χαρακωμάτων.
Η Ελλάδα όμως, μια μεταπρατική βασικά χώρα δύσκολα θα αντέξει τις αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης. Είμαστε στα χέρια των πολυεθνικών και δεν θα μας αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Στρατηγικός στόχος αλλαγής, (πολύ μακροπρόθεσμος βέβαια) πρέπει να γίνει η ίδια η Ε.Ε. .
Αν η πολιτικές ισορροπίες μπορέσουν κάποτε να οδηγήσουν σε μια τέτοια κατάσταση που η ελίτ των πολυεθνικών να έχει πραγματικά απέναντι της την Κομισιόν της Ε.Ε. (δημοκρατικά εκλεγμένη- αυτό είναι «εκ των ων ουκ άνευ»), τότε θα έχουμε πολιτική ανατροπή μεγατόνους πιο κοσμοϊστορική από την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων.

Αυτό για να γίνει χρειάζεται νέες επεξεργασίες πάνω σε ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα στους λαούς.
Αρχικά από τους Ευρωπαϊκούς, γιατί το ψωμί του Βούλγαρου π.χ. Εργάτη γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» για την κατατρόπωση του Γάλλου Συνδικαλιστή.
Αλλά όχι μόνο, γιατί η παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές και η ανυπαρξία ουσιαστικών εργασιακών δικαιωμάτων στην Κίνα είναι δυο μόνο από συνθήκες από τις οποίες ξεκινάει το κλείσιμο των εργοστάσιων της Ελλάδας.
Θα πάρει χρόνο βέβαια και πρέπει να κερδίζονται και ενδιάμεσες μάχες για να μην κουράζονται όσοι αποφασίσουν να αγωνιστούν.
(π.χ. Φωνάζουμε για τον Ψωμιάδη οι αριστεροί, αλλά δεν οργανώσαμε ένα αποκλεισμό του λιμανιού της Θεσσαλονίκης όταν έρχονται κάποια κοντέινερ από την Κίνα, ανάλογα με αυτά που κάναμε για το ΝΑΤΟ στον πόλεμο του Κοσόβου! Ίσως τότε να είχαμε κερδίσει και μια ντουζίνα χρεοκοπημένους μικροαστούς. Στην επόμενη αναμέτρηση άλλους πέντε και πάει λέγοντας.. )
Είναι λίγο κουραστικό να θέλεις να ψάχνεις "για μιαν ηλιαχτίδα στον σκοτεινό ουρανό"....(ας το πω ποιητικά), αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς.

Εδώ όμως θα βρίσκεται το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεν αποφασίσει να επεξεργαστεί κανείς μια ρηξικέλευθη στρατηγική , τότε θα είναι σαν τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη: θα κοροϊδεύει ότι έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του, για να βγαίνει επάνω και να μας απαγοητεύει πολύ γρήγορα.
Εν τω μεταξύ η κάθε αντιδημοκρατική λύση (ρατσισμός, φασισμός, φόβος και μίσος) θα παίρνει τα πάνω της.
Ακριβώς σαν όλες τις χώρες της Ευρώπης πλέον…

Επιπρόσθετα για την Αυτοδιοίκηση

Ακούγοντας πολλούς ηττημένους των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών να παραπονιούνται ότι δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα προγράμματά τους γιατί δεν τους έδινε τα απαραίτητα χρήματα η κεντρική διοίκηση, σκέφτηκα το εξής:
Ένα "τοπικό άρχοντα" τον εκλέγεις για να διαχειριστεί κεφάλαιο χρηματικό, υλικό, ανθρώπινο, πολιτιστικό που ήδη έχει και να διεκδικήσει και άλλους πόρους και παραπάνω δυνατότητες.
Αυτό που σπάνια άκουσα λοιπόν, ήταν μια πραγματική αποτύπωση της υποδομής και των δεδομένων πόρων που έχει μια μονάδα αυτοδιοίκησης και τι θα κάνει βήμα -βήμα με αυτά.
Επίσης δεν άκουσα τι θα διεκδικήσει και με ποιόν διαφορετικό τρόπο από ότι στο παρελθόν, έτσι ώστε να αυξήσει την προσφορά του στον κόσμο.

Μετεκλογικές σκέψεις:

1. Αποχή: Είναι κοινοτυπία που μιλάω για το ποσοστό της αποχής. Θέλω να θίξω όμως το εξής: Γιατί όλοι όσοι τελικά δεν βρίσκουν τι να ψηφίσουν δεν συνασπίζονται για να κατεβάσουν την πρόταση που λείπει;
Λένε κάποιοι: «Γιατί δεν θα έχει επιτυχία. Θα θαφτεί από όσους έχουν συμφέρον να μη βγει».
Ρωτάω λοιπόν ξανά: «Καλά, ρε αδέλφια, ποιος σας είπε, ότι όταν καταθέτει μια πρόταση κάποιος, το κάνει με μόνο στόχο να γίνει αμέσως πλειοψηφία; Γιατί το ενδεχόμενο να εκφράσει κάποιος απλά τον εαυτό του, το βλέπετε άσκοπο, ανώφελο, ίσως και λίγο κουζουλό;»
Θα μου πείτε: «Έχουμε δει πολλά δείγματα παρανοϊκών να το παίζουν αρχηγοί μονοπρόσωπου κόμματος.»
Όμως κι εδώ υπάρχει αντίλογος: Όταν, ρε φίλε, παραιτείσαι από την μοναδική ευκαιρία που έχεις για να ασκήσεις έλεγχο στην κάθε λογής εξουσία, με το αιτιολογικό ότι δεν βρίσκεται κανένας να εκπροσωπήσει τα «θέλω» σου (έστω μερικά, ούτε η μαμά σου δεν μπορεί να τα εκφράσει όλα), γιατί δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να σε πουν και παρανοϊκό;»
Εμένα αυτό που πιο πολύ με θύμωσε στις εκλογές ήταν εκείνο που άφηναν να εννοηθεί και κάποιοι μεγαλοπολιτικοί : «Ε, δεν είναι και μεγάλης σημασίας».
Ίσα – ίσα, εδώ που έχεις αμεσότερη εποπτεία των σκοπών και των μέσων της διοίκησης, εδώ που γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις δεν επιτρέπεται να μένεις αμέτοχος.
Επίσης και οι ετεροδημότες.
Δεν ψηφίζουν λέει εκεί που μένουν γιατί έχουν κάποιο σπιτάκι στο χωριό.
Πρόταση, λοιπόν: Ο πληθυσμός ενός μέρους (και τα αντίστοιχα κονδύλια) να μην συνάγεται μόνο από το πόσοι είναι «γραμμένοι», αλλά από το πόσοι ψηφίζουν. Είναι ένα κίνητρο για να γίνει η ψήφος υποχρεωτική, γιατί σε μια δημοκρατία η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Ψήφισε και ψήφισε λευκό ή άκυρο. Έτσι, δείχνεις την αντίθεση σου και δεν συγκρούεσαι και με την μυστικότητα της ψήφου.
Βέβαια και τα άκυρα και τα λευκά θα έπρεπε να μετράνε στο εκλογικό μέτρο, γιατί είναι και αυτά ψήφος.

2. 42%
Οι επίγονοι μετέφεραν την διαταραχή που έχουν στο Κοινοβούλιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση:
Με 42,2 ο ένας είναι διοίκηση με 42 ο άλλος έχει απλά 5 έδρες. Σκέτη παράνοια. Γιατί λέει γινόταν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Ωστόσο είχαν -έστω και έτσι- μιας μορφής συναίνεση.
Γιατί λέει πρέπει να κυβερνηθεί ο Δήμος!
Να κυβερνηθεί.. αυτό είναι το άγχος, ε τότε να ρίχνουμε και κλήρο!
Πρόταση λοιπόν και εδώ: Να εκλέγεται ένα ευάριθμο Δημοτικό ή Νομαρχιακό συμβούλιο (με τουλάχιστον τα διπλά μέλη από όσα σήμερα έχει το καθένα και άμισθα, αν εκεί είναι το θέμα) με απλή αναλογική και πολλές λίστες. Ο Δήμαρχος όμως να "βγαίνει"από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με σταυρό προτίμησης.
Έτσι οι πλειοψηφίες στο δήμο θα είναι πάντα θέμα διεργασίας, (τι κακό βρίσκεται σε αυτό;) και ο Δήμαρχος σταθερός.

3. Κόμματα και Τ.Α.
Με την υπόνοια ότι αν ο κ. Μπουτάρης, κατέβαινε σαν κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ – Συν, ίσως να γινόταν από αντίδραση ότι έγινε στην Αθήνα με την κ. Δαμανάκη το 1998, ενώ τώρα από μόνος του τα πήγε περίφημα, σκέφτηκα πόσο έωλο πράγμα είναι το λεγόμενο «χρίσμα».
Τελικά το μόνο που εξυπηρετεί είναι η ενότητα των κομμάτων.
Γιατί, πως ρε αδελφέ να συνεργαστούμε μετά για τον ένα ή τον άλλο επίγονο, αν έχουμε «φαγωθεί» πρωτύτερα για το ποιανού η φάτσα αξίζει καλύτερα να είναι στο μπερντέ των παρελάσεων μαζί με τον δέσποτα και τον αστυνόμο. Επίπλαστα βέβαια και πάλι, γιατί κάτω από το χαλί τρωγόμαστε ξανά για τον α΄ ή τον β΄ «μικρεπίγονο».

4. Πολιτικό Μάρκετινγκ
Συχνά εδώ έχω αναφερθεί αρνητικά στο πολιτικό μάρκετινγκ, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Επειδή όμως είχα μια κουβέντα με κάποιον σύμβουλο πολιτικής επικοινωνίας, αξίζει να το σημειώσω. Ένας τέτοιος ειδικός θα σε βοηθήσει στο πως θα παρουσιάσεις τις ιδέες σου. Δεν θα σου βάλει ιδέες, αν δεν έχεις.Στην σημερινή πολιτική όμως, έχουμε έλλειψη ουσιαστικών ιδεών και προτάσεων ή προτάσεις που πρέπει κάπως να τις κρύψουμε από τον λαό. Και εδώ βέβαια το μάρκετινγκ βοηθά «να χρυσωθεί το χάπι», ή η «από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» να παντρευτεί την ψήφο μας.
Άντε και καλούς επιγόνους λοιπόν.

Ένα βενζινάδικο στα σύννεφα για το σαραβαλάκι μου…

Το βλέπετε το Σαραβαλάκι μου, μια «οιονεί» λιμουζίνα.
Με τόσα που έγραψα για την Παιδεία και εδώ και σε άλλους χώρους, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω και για τις δικές μου «νεφέλες».
Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.
Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.
«Με λογισμό και μ’ όνειρο», όπως νομίζω έλεγε και ο πρόγονος ενός σημερινού επιγόνου.
Θα μου πείτε εσύ δεν χρειάζεσαι μόνο βενζινάδικο, θέλεις και συνεργείο, θέλεις και βουλκανιζατέρ.
Ναι καλοί μου άνθρωποι! μην μου πείτε όμως να το πετάξω και να πάρω ένα από τη βιτρίνα. Γιατί δεν την έχω αυτή την πολυτέλεια να αγοράζω απ’ την βιτρίνα. (Δηλαδή να αγοράζω Παιδεία από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό «τα (χαζο)χαρούμενα αρκουδάκια», μέχρι το καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.)
Και τι καύσιμα, λιπαντικά και ανταλλακτικά ψάχνω να βρω στο ονειρώδες βενζινάδικο;

-Ένα σχολείο που να μαθαίνει στο παιδί και στον έφηβο πώς να μαθαίνει.
Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.
Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».
Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει διεξόδους στους νέους ώστε να επεξεργάζονται τα συναισθηματικά φορτία που τους κατακλύζουν, καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.

-Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.
Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)
Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν σχεδιασμένη συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που αυτοί θα εκφράζουν.
Εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αφού θα πρώτα θα συμμετέχουν θεσμικά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη, δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, αλλά υποστηριζόμενοι από κατά τόπους εξειδικευμένους συναδέλφους τους, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους εγχειρίδια, ανάλογα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα της τάξης τους.

Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή των εργαζομένων, γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη. Τα κατά τόπους τμήματα, μπορούν να αφεθούν να έχουν τα δικά τους κριτήρια , για παράδειγμα εισαγωγικά έτη. Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και σχολές υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.
(Είδα χθες κάποιους καταληψίες λυκειόπαιδες, είχαν σαν αίτημα να αλλάξει κάτι στην ύλη των «Πανελληνίων». Δεν άντεξα: «Βρε Παιδιά κάνετε ολόκληρη κατάληψη και δεν ζητάτε να καταργηθούν οι ’’Πανελλήνιες’’; Δεν μπορείτε να ονειρεύεστε;»)

Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.
Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.
Επίσης προσδοκώ ένα πανεπιστήμιο που δεν θα «αλωνίζει» ως μεσάζων ο κάθε ΔΑΠίτης. (ή ΠΑΣΠίτης, ή Κνίτης, αν και σήμερα δεν ευνοούν τους άλλους οι «ισορροπίες»…) Τολμώ να το πω, διακινδυνεύοντας να στεναχωρήσω φίλους πανεπιστημιακούς.

Υ.Γ.1. : Λένε ότι οι καλύτεροι υπουργοί Παιδείας ήταν αυτοί που «δεν έκαναν τίποτα».
Είναι σωστό αυτό από μια πλευρά . Ακόμα και μέσα στην μιζέρια ένα σύστημα βρίσκει ισορροπίες και ομοιόσταση.
Αν δεν έχεις τις υλικές, ηθικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις να κάνεις μια ουσιαστική αλλαγή, καλύτερα να μην το πειράξεις.
Υ.Γ.2: Τρεις υπουργοί Παιδείας διαχρονικά ξεσήκωσαν τόσο πολύ κόσμο. Ο Κοντογιαννόπουλος, ο Αρσένης και η Μαριέττα.
Τους 2 τελευταίους τους συνδέει και κάτι άλλο: ότι ενέργησαν θετικά ως προς τα «Εκκλησιαστικά Α.Ε.Ι.».
Όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην εσωτερική διοίκηση του Εκκλησιαστικού Θεσμού, το να δίνεις το δικαίωμα να εκπαιδεύει ειδικούς τους οποίους μετά θα απασχολεί προνομιακά, είναι σαν να δίνεις ένα όπλο σε ένα δικτάτορα. Ίσως λοιπόν αυτοί οι υπουργοί θα ήθελαν να έχουν προσωπικό με την εργασιακή και οργανωτική κουλτούρα των μητροπόλεων.

Με αφορμή τον παπά και την παπαδιά..

΄
Απόσπασμα από ένα παλαιότερο κείμενό μου.
".....Ξεκινώ βέβαια από μια επισήμανση:
Όσοι με την πολιτική τους συνέχισαν και διεύρυναν το σύστημα της «νόμω κρατούσης πολιτείας», σήμερα υποστηρίζουν τον κλιμακωτό χωρισμό.
Αυτοί που ποτέ δεν φρόντισαν να για τον εκσυγχρονισμό του και την σταδιακή αποδέσμευση του εκκλησιαστικού οργανισμού από την κρατική βακτηρία...
Ένας τέτοιος χωρισμός, κάτω από το βάρος των σκανδάλων, σαν μια προσπάθεια των πολιτικών να απομακρύνουν από πάνω τους τα μικρόβια, όχι μόνο δεν θα ανανεώσει την Εκκλησία, αλλά αντίθετα θα δημιουργήσει ένα μη συνταγματικό, μεσαιωνικό υπερκράτος στα όρια της συντεταγμένης πολιτείας.
Ο χωρισμός πρέπει να συνοδευτεί από την αναθεώρηση διοικητικών δομών και καταστάσεων στον χώρο του εκκλησιαστικού θεσμού,που οφείλονται ακριβώς στην μακρόχρονη συνοδοιπορία της θρησκείας με το κράτος.
Να προστατευτούν για παράδειγμα τα δικαιώματα του ενοριακού κλήρου και να τεθεί ένα αντικειμενικό πλαίσιο μέσα από οποίο θα υποστηρίζεται, αλλά και θα αξιολογείται η λειτουργία της κάθε ενορίας και του κάθε εφημέριου.
Επισημαίνω επίσης, ότι η Πολιτεία έχει το δικαίωμα να ζητήσει την θεσμοθέτηση τέτοιων κανόνων στην Εκκλησία, όπως και σε κάθε άλλο θρησκευτικό καθίδρυμα που λειτουργεί μέσα στα όρια της, γιατί έχει ευθύνη για κάθε νομικό πρόσωπο που αναγνωρίζει, έστω και ιδιωτικού δικαίου...."

Ο παπάς της Ενδοχώρας..

Μέσα σε όλα αυτά είναι και ο παπάς απ’ τη Φθιώτιδα (νομίζω, σπάνια δίνω σημασία στα ονόματα)…
Αυτόν που ο μητροπολίτης του τον μετέθεσε γιατί η παπαδιά του βάζει υποψήφια στις εκλογές. Σύμφωνα με την μητρόπολη, κάποιοι πιστοί ισχυρίστηκαν ότι ο παπάς ανακατεύεται υπέρ της γυναίκας του και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Θα πω δυο λόγια και γι’ αυτόν. Όχι για να αναπαράγω την φιλολογία των καναλιών, αλλά πιστεύω για να πάω λίγο πιο πίσω.
Μεγαλωμένος σε πολλά μέρη της Ενδοχώρας πάντα θυμάμαι όλους σχεδόν τους παπάδες να καταγίνονται με συνεταιρισμούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, ενώσεις γονέων και πολλούς άλλους συλλογικούς φορείς. Είχαν πολύ χρόνο και για τα χωριά της εποχής εκείνης μια σχετική μόρφωση και μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι βοηθούσαν τις τοπικές τους κοινότητες.
Αυτής της κοπής οι παπάδες, πολύ συνηθισμένοι τις δεκαετίες ‘80 & ’90, συνεχίζουν και σήμερα, πιο σπάνιοι πια, γιατί η ιδιώτευση έχει ρεύμα πλέον στις κώμες και τις μικροκώμες. Οι παπάδες της ιδιώτευσης φορούν βέβαια τον μανδύα της ψευτοπνευματικότητας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Από τις παραπάνω συλλογικότητες όμως, ξεκινούν την καριέρα τους και οι μικροί πολιτικοί της υπαίθρου, οι δήμαρχοι και οι συν αυτοίς.
Λογικό είναι λοιπόν κάποιοι παπάδες που συνεργάστηκαν με αυτά τα πρόσωπα, που ίσως μοιράστηκαν μαζί τους κάποια σχέδια να θέλουν να τους βοηθήσουν…
Εννοείται χωρίς να δίνουν το καλύτερο κομμάτι αντίδωρο στους φιλικά προσκείμενους.
Εντάξει, υπάρχει και η διαφθορά, αλλά ας μην πάει ο νους μας εξαρχής εκεί.
Στους «δεσποτάδες» από την αρχή δεν άρεσαν τέτοιες δραστηριότητες, πιστεύω γιατί οι παπάδες έπαιρναν αξία μόνο από την προσωπικότητά τους και δεν τους χρειαζόταν.
Ε, μόλις, υπήρχαν τα παραμικρά παράπονα, «τράβαγαν μαχαίρια». ..
Ο παπάς όμως στο χωριό, δεν είναι ανάγκη να προκαλέσει για να αποκτήσει εχθρούς.
Μπορεί «να τη σπάσει σε κάποιον», περιμένοντάς τον σύμβολο της δικής του θρησκευτικότητας, για χίλια ζητήματα….γιατί, ας πούμε, δεν μυρίζει το σπίτι του λιβάνι, αλλά την κολόνια της παπαδιάς !

Να άλλο ένα θέμα που δείχνει ότι η Εκκλησία σαν θεσμός δεν είναι έτοιμη.
Δεν είναι η πολιτική βέβηλη περιοχή. Και καλύτερος είναι ο παπάς, ακόμα και να κατεβαίνει σύμβουλος δια της πρεσβυτέρας, από τον αρχιεπίσκοπο.
Το παπαδάκι τουλάχιστον το κάνει ξεκάθαρα..
Και μην ξεχνάμε ότι έξω σπουδαίες προσωπικότητες υπήρξαν ιερείς σαν τον Αριστίντ στην Αϊτή.
Δηλαδή πρέπει να γίνεις πρώτα αφέντης σαν τον Μακάριο της Κύπρου, ας πούμε, για να ανακατευτείς;

Επίσης δεν λέω να μην το ψάξει ο επίσκοπος.
Εγώ αν ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα σήμερα στο χωριό, θα χτύπαγα την καμπάνα και θα ρώταγα , το θέλετε βρε τον παπά σας;
Και άμα πολλοί, όχι ένας δυο (είπαμε υπάρχουν και «λοξοί»), όταν πολλοί εκκλησιαζόμενοι στο φως της μέρας λέγανε «όχι δεν τον θέλουμε», τότε θα τον έπαιρνα!

Ενδοχώρα...

Έχω την συναίσθηση ότι ίσως γράφω κοινοτυπίες και μεμψιμοιρίες, αλλά ο τα «σεκλέτια» μου είναι, ένα ημερολόγιο είναι και το blog, ας τα γράψω λοιπόν.
Αυτή τη βδομάδα σπάσανε τα τηλέφωνα στο σπίτι για να σταυρώσουμε κάποιους, θείους και δεύτερα τρίτα ξαδέλφια, φίλοι καλοί και αδελφικοί και άλλοι απλά συμπότες και συναγελαζόμενοι κάποιας εποχής. Το κυριότερο άνθρωποι στους οποίους έχεις κάποια υποχρέωση και μην πάει ο νους σας στα ρουσφέτια. Υποχρεώσεις εδώ στην ενδοχώρα, που λειτουργούν ακόμα κάποιες κοινοτικές σχέσεις, έχουμε πολλές.
Για παράδειγμα στον άνθρωπο που σε έπαιρνε τακτικά με το αυτοκίνητο του στη δουλειά, όταν εσύ δεν είχες ακόμα το δικό σου αυτοκίνητο.
Τον πρώτο σου πελάτη όταν άνοιξες το γραφείο σου, τον άνθρωπο που μπορεί να έδωσε κατεύθυνση και σε άλλους για την αξία σου.

Έτσι ακόμα και να μην έχεις πολιτικές και άλλες ιδεολογικές ή αισθητικές προτιμήσεις, είναι τόσοι που πρέπει να βρεις ένα όμορφο τρόπο να στεναχωρήσεις, γιατί έχεις μόνο έναν ή δυο σταυρούς.
Χώρια που μπορεί να κατεβαίνουν με επικεφαλείς που σου κάθονται στο στομάχι.
«Αχ, βρε Δημήτρη, θα ήθελα πολύ να σε «τιμήσω» (έτσι το αισθανόμαστε το «σταύρωμα»), αλλά ο επικεφαλής σας, ο «μεγαλοδικηγόρος» ( ή ο «μεγαλογιατρός», ή ο «μεγαλοεργολάβος»), μου σπάει τα νεύρα με το αλαζονικό, το υπεροπτικό ύφος του, με το οποίο κρύβει την έλλειψη ουσίας στον λόγο του…»
Έτσι είπα κάποια στιγμή, σε κάποιο φίλο μου και περιμένω να δω αν θα ξαναπιούμε μαζί ένα κρασί.
Γιατί ήταν ένας φίλος με τον οποίο μπορούσες να συζητήσεις πολλά θέματα.
Από τα καινούργια βιβλία μέχρι την μετανάστευση, την ανεργία και τις σχέσεις θρησκείας και κράτους.

Συνήθως εδώ στην ενδοχώρα σπάνια βρίσκονται τέτοιοι φίλοι.
Μόλις η συζήτηση φτάσει σε σημείο που να μην χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανείς τις λέξεις Καραμανλής, Παπανδρέου, Χριστόδουλος, Παπαρήγα κτλ, η ομήγυρις αρχίζει και αραιώνει γιατί δεν θέλει ο κόσμος να σκέφτεται..
Λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν χρειάζεται να πάρεις σε αυτόν τον μικρό τόπο και την «ρετσινιά» του διανοούμενου.
Να γιατί τελικά μου φαίνεται ότι θα κολλήσω με τα μπλογκ και τα φόρουμ.

Η απεργία των Δασκάλων

Παρακολουθώ την απεργία των Δασκάλων καθημερινά και μπορώ να πω ότι συμπαθώ τον αγώνα τους.
Και μόνο ο "ψηλομύτικος" τρόπος που τους αντιμετωπίζει η τρέχουσα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, θα δικαιολογούσε στην συνείδηση μου την συνέχιση του αγώνα τους.
Σαν συμπαθών, θα μου επιτρέψουν όμως να επισημάνω κάποια πράγματα.
Πολύς κόσμος, όπως θα διαπιστώνετε και οι "κυβερνοναύτες", είναι εναντίον τους και αυτό οφείλεται σε ένα επικοινωνιακό τους λάθος.
Ότι πληρώνονται πολύ χαμηλά είναι αλήθεια.
Και σίγουρα σαν Πολιτεία, αν θες να έχεις ένα δάσκαλο πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης με κίνητρο να είναι μέσα στον χώρο της εκπαίδευσης και να εξελίσσεται επαγγελματικά, δεν πρέπει να έχεις αυτούς τους αρχικούς αλλά και κυρίως αυτούς τους καταληκτικούς μισθούς που υπάρχουν σήμερα.
Όμως το να βγαίνουν με προμετωπίδα "δεν παίρνουμε όσα οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μας", πολλούς θυμώνει. Γιατί και ο Έλληνας εργάτης δεν παίρνει όσα ο Γερμανός συνάδελφός του, αλλά και του Γερμανού του λένε να παίρνει από δω και πέρα τα μισά, αλλιώς οι δουλειές θα πάνε στην Τουρκία π.χ.
Εξάλλου θα λύσουν το πρόβλημά τους με τα περίπου 20 ευρώ το μήνα; Τόσα είναι τα επιπλέον που διεκδικούν.
Εγώ νομίζω πως ασυνείδητα βγάζουν τον πόνο τους στα λεφτά.
Σαν συμβολικό αντάλλαγμα.
Έχουν, πολλά θέματα να ενίστανται:
Καταρχήν για τις συνεχείς ανακατατάξεις που υφίστανται, αλλαγές επί των αλλαγών που γίνονται συνήθως χωρίς να ρωτηθούν.
Για την έλλειψη στήριξης από τον εργοδότη τους, από το κράτος δηλαδή.
Για την έλλειψη συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης, τόσο απαραίτητης στον τομέα τους.
Για την έλλειψη εξέλιξης, (αν δεν μπλεχτούν με κόμματα).
Κανονικά μετά δέκα- δεκαπέντε χρόνια στην τάξη οι εκπαιδευτικοί μετά από ειδικά μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ, θα έπρεπε να διαλέγουν ανάμεσα σε 2 δρόμους ή την διεύθυνση σχολικών μονάδων, ή να γίνονται σύμβουλοι των συναδέλφων τους.
Εξυπακούεται ότι η μόνη αξιολόγηση (με σχετικό βαθμό σημασίας) που πρέπει να έχουν είναι από τους δέκτες των υπηρεσιών τους γονείς και μαθητές. Όπως επίσης καλή αξιολόγηση είναι σε ποιες μη υποχρεωτικές δραστηριότητες του σχολείου έχουν εμπλακεί. Αν θέλουμε να λέμε ότι ασκούν λειτούργημα.
Επίσης έχουν λόγους να ξεσηκώνονται για το ψυχικά ανθυγιεινό περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάζονται και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βελτιωθεί.
Σε αυτό τον αγώνα τους θα έπρεπε να έχουν προ-συνεννοηθεί με τους γονείς και τους μαθητές.
Αυτοί αν έχουν λόγους. Είναι δυνατόν για πράγματα που διδάσκονται σύμφωνα με τον νόμο στα σχολεία, να σπαταλούν (σύμφωνα με στατιστικές) τουλάχιστον το 1/3 του οικογενειακού εισοδήματος.
Φανταστείτε, αν έμεναν κλειστές για τρεις εβδομάδες όλες οι εκπαιδευτικές μονάδες, από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια, επειδή δεν πήγαιναν οι μαθητές, θα είχε «πέσει» όχι μόνο η υπουργός, αλλά ίσως και η κυβέρνηση.

Μια φωτογραφία

Στη Φωτογραφία, ένα από τα εκκλησάκια που με εμπνέουν. Αν οι "προφήτες", που μελετούσαν κάποτε πολύ, είχαν σκύψει και πάνω σε αυτά για να γνωρίσουν το νόημά τους, το νόημα δηλαδή της ενορίας και της κοινότητας, τώρα δεν θα ήθελαν Καθήντραλς...
Θα είχαν άλλες προτεραιότητες και άλλο λόγο.

Προφήτες της Κενής Διαθήκης

Ο Προφητάναξ, χρησιμοποιώντας το κοινό του, όπως οι Εργολάβοι- Καναλάρχες το δικό τους (κανείς στην κυβερνώσα παράταξη δεν ξεχνάει το διά «Λαϊκορθοδόξου Συναγερμού» πατατράκ των προηγούμενων νομαρχιακών εκλογών), κατάφερε και πήρε γύρω στα 250 εκατ. Ευρώ από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης.
Πρόκειται για χρήματα που μας δίνονται από τους έκφυλους πολύ-πολιτισμικούς , για να στηριχθεί η Ελληνική Οικονομία και δι’ αυτής η κοινωνία μας με την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του ανοίγματος των αγορών. (Σα να λέμε, όταν όλα τα εργοστάσια της Βόρειας Ελλάδας θα μετακομίσουν στη Βουλγαρία αναζητώντας φτηνότερα εργατικά χέρια…)
Και τι τα θέλουν οι προφήτες αυτά τα χρήματα;
Να φτιάξουν λέει νέο Καθεδρικό Ναό. Βλέπεις ο Αϊ Διονύσης κάθε Κυριακή γεμίζει ασφυκτικά και κάθε σκόλη οι πιστοί φτάνουν μέχρι το Μοναστηράκι.
Να φτιάξουν λέει νέο «Συνοδικό Μέγαρο», γιατί βλέπεις διαχειρίζονται τόσο κρίσιμα θέματα για την Ελληνική Κοινωνία (σα να λέμε, το πρόβλημα της Ανεργίας), που η Μονή Πετράκη πρέπει να γίνει Βατικανό.
Βέβαια, δεν συμφέρει το Κράτος, το οποίο ανάμεσα στα άλλα Καραγκιοζιλίκια θέλει να παριστάνει και τον καλό Χριστιανό, να τους πει:
Μα καλά βρε Προφήτες, εσείς εμφανίζεστε ως επίτροποι μιας Διαθήκης. Αλλά απ’ ότι βλέπουμε, ο συντάξας την Διαθήκη πλέον απουσιάζει από αυτήν.
Είστε προφήτες της Κενής Διαθήκης!!

ΑΣΕΠ, «ΝΟΜΑΡΧΗΣ» & ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ Νο 2

Το προηγούμενο εξομολογητικό ποστ το έγραψα για να σας πω, ότι δεν τα βλέπω τα πράγματα ακαδημαϊκά, αλλά είμαι μέσα στο πρόβλημα, αν και δόξα το Θεώ, προς το παρόν στις παρυφές του.
Θα πάρω την Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, έχοντας ζήσει την πόλη προς τα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές του 90.
Θυμάμαι τα πρατήρια των βιοτεχνιών από την Αριστοτέλους μέχρι τον Βαρδάρη, τι ρούχα τι παπούτσια έβρισκες σε πραγματικά καλές τιμές και πραγματικά καλή ποιότητα. ( Όχι σαν σήμερα, που ακόμα και με την παιδική εργασία τα « ασιατικά», είναι ουσιαστικά μιας χρήσης…)
Θυμάμαι, παραμονές Χριστούγεννα, όταν ψώνιζα για δώρα της οικογένειας και γύριζα στην Ενδοχώρα και έδειχνα τα αποκτήματά μου και ακόμα και τότε έλεγαν κάποιοι που την ήξεραν από παλιά: «Θεσσαλονίκη Φτωχομάνα!».
Να προσθέσω ότι οι περισσότεροι Σαλονικιοί που ήξερα τότε, ή είχαν ή δούλευαν σε μια οικογενειακή βιοτεχνία.
Α, εκτός από έναν που δούλευε στην αλήστου μνήμης Goodyear…
Όλο αυτό το πράγμα σήμερα γκρεμίστηκε. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν με
«θαλασσοδάνεια, αλλά οι άνθρωποι είχαν οργανώσει έτσι τη ζωή τους. Μπορεί να πει, έτσι απλά, ότι η ελληνική βιομηχανία εντάσεως εργασίας ξεπεράστηκε από τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά αυτό εκεί μετριέται με κοινωνική απορύθμιση.
Και τέλος, όλοι τους σήμερα τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα, για όσο αντέξει «το πλαστικό χρήμα». Μετά;
Μέσα σ’ όλο αυτό τον πανικό έρχεται και η ανεργία των νέων και είναι πιο τσουχτερή από όταν άντεχε το κόστος της η πανταχού παρούσα ελληνική οικογένεια.
Να προσθέσω επίσης, ότι σήμερα είναι απείρως πιο καταθλιπτική. Παλιά είχες ένα πτυχίο Λυκείου, άντε ΑΕΙ και έλεγες έχω ακόμα κάτι να κάνω.
Τώρα έχεις ξεσκισθεί να μαζεύεις προσόντα και ανοίγει με τα χίλια ένα παραθυράκι και τσουπ να γεμίζει με φάτσες αγωνιώδεις, ακριβώς σαν την δική σου και συ να προσπαθείς να αποδείξεις, ότι δική σου, παρ’ όλα αυτά, είναι η καλύτερη.

Ο κ. Ψωμιάδης, ο «Νομάρχης», όπως αυτοαποκαλείται μπροστά στις μπούκες των «Αθηναϊκών» μικροφώνων, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί από το ντιζάϊν και το προμόσιον της σύγχρονης πολιτικής.
Γιατί ακόμα και σαν προϊόν θα μπορούσαν να ταυτιστούν με αυτό χιλιάδες δυναμικοί και κραυγαλέοι Έλληνες. Κάποιοι το θεωρούν θέμα ταμπεραμέντου, όμως με λίγη γνώση της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας θα δείτε ότι είναι μια «μαθημένη συμπεριφορά» που κληρονομείται από γενιά σε γενιά.
Και βέβαια δεν είναι η μοναδική, αλλά μπορεί να κυριαρχήσει ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί να κυριαρχήσει «αν δεν μας παίρνει αλλιώς».
Είναι ο θυμός που έχει μεταθέσει τον στόχο του, είναι η απόγνωση που δεν σφίγγουμε τα δόντια να μην εκφράσουμε γιατί φοβόμαστε μην μας βρουν κι άλλα δεινά.
Ο νταβραντισμένος οδηγός που παραλίγο να σε χτυπήσει και θα σε βρίσει, γιατί δήθεν ήσουν αφηρημένος, πριν του πεις εσύ ότι έφταιγε που έτρεχε μες την πόλη, καταπατώντας κάθε όριο ταχύτητας, δεν μοιάζει με τον Νομάρχη του, που όταν ελέγχεται από τα Μ. Μ. Ε. για κάποιες παρατυπίες, τότε θυμάται πως οι δημοσιογράφοι είναι «κατευθυνόμενοι»;
Ο απογοητευμένος γονιός που μεταθέτει την ευθύνη, στον «κακό δάσκαλο» για την σχολική αποτυχία του παιδιού του, δεν μοιάζει με τον «Νομάρχη» του, που του φταίει το «Αθηνοκεντρικό» κράτος.
Θα ήταν κοινοτυπία να συνεχίσω τους παραλληλισμούς.
Μπορείτε να κάνετε και εσείς δεκάδες.
Ένα θα σας πω, στην Σαλονίκη, όπως και σε πολλές άλλες, πόλεις πολλοί άνθρωποι αισθάνονται, «ότι δεν τους παίρνει αλλιώς».
Έτσι τρέχουν, αλαλάζοντας «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!», έστω και με το ξεχαρβαλωμένο τρίκυκλο Mazda της νεοελληνικής κραυγαλέας «μαγκιάς».
Και έτσι ένας τέτοιος πολιτικός «έχει ρεύμα», διότι καταφέρνει να μεταβιβάσει την πληροφορία: «Είμαι ένας από σας!».
Ε, αυτό «το ένας από μας» σημαίνει και το εξής άλλο: Όπως ο καλός πατριάρχης, θα κάνει το αδύνατο δυνατό, για να προστατέψει την φαμίλια του, έτσι κι ο «Νομάρχης» δεν θα αφήσει την πολιτική φαμίλια του.
Ξέρετε τι θα έλεγε από μέσα του πολύς απλός κόσμος, όταν άκουγε τις «αποκαλύψεις» για την παραπλάνηση του ΑΣΕΠ από τον «Νομάρχη»;
Όταν άκουγε για τις ειδοποιήσεις στις τοπικές για τα «δικά μας παιδιά»;
«Να ένας που δεν ξεχνάει την πολιτική του φαμίλια!»
Ξέρω τώρα όλοι οι αριστεροί ή δεξιοί εκσυγχρονιστές θα αρχίσετε να παριστάνετε τον Πόντιο Πιλάτο.
Ξέρω, ξέρω φτιάξατε, ή βελτιώσατε τον ΑΣΕΠ με τις διαφανείς διαδικασίες.
Για να μην παρεξηγούμαστε, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, να βρεθεί ένας "γυάλινος" τρόπος που να εξηγεί γιατί «κόβονται» χίλιοι και «περνάνε» δέκα, εξυπηρετεί την πιστοποίηση της τιμής της γυναίκας του Καίσαρα.
Όμως, ο κόσμος το λέει έξω, με τέτοιες διαδικασίες δεν «περνάει» ο ικανότερος, αλλά όποιος έχει τα περισσότερα τυπικά προσόντα...
Και έτσι ξαμολήθηκαν όλοι για τα Προφίσενσι των γλωσσών και των κομπιούτερ.
Έτσι, ξαμολήθηκαν όλοι για μάστερ στα Λονδίνα, μια και τα Ελληνικά ΑΕΙ δεν επαρκούν για την ζήτηση. (Άλλη ρεμούλα κι εκεί….)
Γιαυτό τα κολέγια πλέον προσφέρουν ένα νέο και πανάκριβο προϊόν: Φροντιστήρια για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.
Και γιατί όλα αυτά για μια θέση πολύ κατώτερη των προσόντων με τα οποία συναγωνίζεται κανείς.
Σε μια τράπεζα, ας πούμε, όπου τα δέκα πρώτα χρόνια ο υπάλληλος θα είναι πίσω από ένα γκισέ, μέχρι τότε τα υπέροχα Αγγλογαλλικά του θα τα ξεχάσει, μιας και θα χρησιμοποιεί τις εκατό λέξεις που του χρειάζονται σε αυτή τη θέση.
Και η Τράπεζα τι θα κάνει, δεν έχει κανένα χρέος να βοηθήσει στην βελτίωση της γλωσσομάθειας όσων υπαλλήλων ενδιαφέρονται για παραπάνω καριέρα;
Μ’ όλα αυτά δεν θέλω να εξωραΐσω «μαγκιές»…
Θέλω να πω τι κάνουμε για να μην υπάρχει ανάγκη να σφαζόμαστε για τις λίγες θέσεις της γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών που κράτησε το κράτος για τον εαυτό του. Τι απαιτούμε;Έχουμε δει διεθνώς ότι το ξεπούλημα στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο (π.χ. μείωση εργατικών εισφορών ) που παρασύρει σε ένα πλειστηριασμό εκπτώσεων στα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, δεν έδωσε σταθερές λύσεις.
Από την άλλη μέσα στο θολό τοπίο, ο κόσμος είναι δύσπιστος ακόμα στις εναλλακτικές προτάσεις και περιμένει πρακτικές λύσεις.
Λύσεις, που- πρέπει να το αναγνωρίσουμε- δεν μπορούν πλέον να αφορούν μόνο μια χώρα.
Όμως, απ’ την άλλη βαρέθηκε, τα παχιά λόγια και από την άλλη να βλέπει πολιτικές ανέξοδες, που διαφέρουν απλά στο πως μπαίνουν μέσα στον ορμητικό χείμαρρο της απορύθμισης : Με το ένα ή τα δύο πόδια.
Και όπως του παίζουνε χορεύει. Κλείνει κι αυτός πονηρά το μάτι, λέει 2-3 «μάγκικα» και πιέζει για την φαμίλια του. Και όπου υπάρχει τέτοια τεράστια πίεση, αρχίζουν όλοι να ψάχνουν για παράθυρα, μέχρι που τα παράθυρα θα γίνουν Καστρόπορτες.
Σάματις, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως γεννιούνται όλες οι ανομικές καταστάσεις.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όμως είναι καιρός να ψάχνει κανείς το θέμα διαφορετικά.Για παράδειγμα τι σχέδιο υπάρχει ώστε να προτείνει κανείς σε ένα νέο κάτι άλλο πέρα από τις δημόσιες υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία;
Τι έκανε η Πολιτεία έτσι ώστε το ρίσκο ενός δανεισμού να είναι χαμηλό για μικρές ατομικές επιχειρήσεις ή συνεταιρισμούς ανέργων σε τομείς που μελέτες θα υποδεικνύουν την βιωσιμότητά τους;
Τι πραγματικά έκανε για να υπάρχει δωρεάν δια βίου εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση υψηλού επιπέδου και συστηματικής μορφής, έτσι ώστε ο εργαζόμενος να στηριχθεί στις γρήγορες αλλαγές της εποχής μας;
Μήπως τα ΚΕΚ των ιδιωτών, αλλά και δημοσίων «Πανάγων», που απλά τρώνε δημόσιο χρήμα;

Είχα σκοπό να συνδέσω και τον Γυμνασιάρχη, που μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, συνέδεσε (αν το θέμα ήταν τα μαλλιά τελικά) την κοσμιότητα και την πειθαρχία στους κανόνες με τις τρίχες.
Αλλά για να εξηγήσω ότι κανείς αισθάνεται και έχει καταντήσει να είναι politically incorrect να το εκφράσει, έφαγα πολύ χώρο.
Θα πω όμως ότι ο κόσμος χάνεται και το σώμα μας ασχολείται με τις τρίχες της άνω κεφαλής.
Γιατί, αν ασχολούνταν με τις τρίχες της κάτω κεφαλής, θα ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό!

ΑΣΕΠ, "Νομάρχης" και Γυμνασιάρχης.

Σήμερα κατέθεσα τα χαρτιά μου για κάποιον γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Εδώ και έξι χρόνια δουλεύω ως Ιδιωτικός Υπάλληλος σε μια δουλειά που προκαλεί το ενδιαφέρον μου και μπορώ να πω ότι περνάω καλά σ’ αυτή, πράγμα από ότι ακούω σπάνιο σήμερα.
Σ’ αυτήν την δουλειά, μετά από 4 χρόνια εποχιακών απασχολήσεων, σεμιναρίων κι ανεργίας μπήκα χρησιμοποιώντας κάποιες οικογενειακές γνωριμίες, γεγονός που θέλω να ξεχάσω ειδικά όποτε πλησιάζουν δημοτικές εκλογές και πρέπει να «δουλέψω» κάποιους, ή να φανώ «ευεργετηθείς γαϊδαράκος»…
Ευτυχώς (για την ψυχική μου υγεία) έχω γίνει πια κυνικός σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε δούλεψα μουλαρίσια όλα αυτά τα χρόνια.
Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να σκέφτομαι το δημόσιο, αφού ο τομέας, που ενδέχεται να διοριστώ είναι ένας (από τους πιο «πονεμένους») που καθόλου δεν με συναρπάζει.
Αλλά παιδί έχω και επειδή στον χώρο που δουλεύω τελευταία υπάρχει αναστάτωση (μην ελέγξιμη στο επίπεδο των εργαζομένων), άρχισα να σκέφτομαι το δημόσιο...
Ναι! έναν χώρο που αισθάνεσαι ασφάλεια.
Που μπορείς να ελπίζεις ότι ουδέποτε θα βρεθείς στην ανάγκη να ζητάς και να αποδεικνύεις (τα αυτονόητα τις πιο πολλές φορές).
Γιατί λίγοι μπορεί να είναι μάγκες και να τους παίρνουν οι εργοδότες γιατί είναι κάτι σαν Μπέκαμ (στον τομέα τους):
Να μην ενδιαφέρει, ας πούμε, τα μελλοντικά αφεντικά, αν είχαν συνδικαλιστικό παρελθόν, αν έχουν «περίεργες ιδέες», αν ντύνονται έτσι κι όχι αλλιώς κτλ...
Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου είναι ανάμεσα στους Μπέκαμ και σ’ αυτούς που θέλουν να ζουν από τα επιδόματα.
Με αυτούς, με μας τι θα γίνει;
Εγώ πάντως ένα πράγμα, το σκέφτομαι σαν κίνητρο για το δημόσιο. Θα έχω τον χρόνο και την ασφάλεια, έτσι ώστε να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Θα γράψω επιτέλους το βιβλίο μου….
Σύντομα τι σχέση έχει ο Ψωμιάδης και ο Γυμνασιάρχης με όλα αυτά.
Συνεχίζεται...

«Τι θα γίνει με τον δρόμο στην Άνω Ραχούλα;»

Αγαπητοί Φίλοι, η μέρα των δημοτικών εκλογών είναι πολύ κοντά.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους δήμους, αυτό που κυριαρχεί στις εξαγγελίες των υποψήφιων δημοτικών αρχόντων, είναι δρόμοι, γιοφύρια, γήπεδα και όπου υπάρχει τουρισμός κανένα φεστιβάλ για ατραξιόν. Και κάπου στα προγράμματα κάτω-κάτω, για τους λίγους «άλλους» δυο γραμμές για την κοινωνική πολιτική την παιδεία και τον πολιτισμό.
Και δεν έχουν άδικο, οι «μικροί πολιτικοί μας», αυτό τους ρωτάν και στις πλατείες οι ψηφοφόροι τους: «Τι θα γίνει με τον δρόμο στην Άνω Ραχούλα;»
Σπάνια κανείς λέει «Τι θα γίνει με τον Πρόγραμμα ’’Βοήθεια στο Σπίτι’’;»
(Το τόσο αναγκαία για τα χωριά των γερόντων μας. Αυτό που ούτε η Πολιτεία, ούτε η Τοπική Αυτοδιοίκηση φαίνεται να αγκαλιάζουν με την καρδιά τους.
Αν δεν υπήρχε η μεγάλη ανεργία που αναγκάζει νέους επαγγελματίες υγείας να δουλεύουν με τρεις και εξήντα, ή πολλές φορές και απλήρωτους, θα είχε μείνει απλά ένα σχέδιο..)
Και όμως, οι κρίσιμοι τομείς για επόμενα χρόνια κατά την γνώμη μου θα είναι άλλοι και ίσως κοστίζουν λίγο, αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση ενασχόλησης και δημιουργική φαντασία.
(Θυμηθείτε όλοι τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών μετά από «το Φονικό της Βέροιας» και Βέροια είναι πάνω κάτω η κάθε πόλη της Ενδοχώρας μας) :
Θέτω λοιπόν τα δικά ερωτήματα προς τους τοπικούς πολιτευτές:
Πως μεγαλώνουν οι νέοι σήμερα; τι εναλλακτικές δυνατότητες τους προσφέρονται πέρα από το «τρίγωνο»: σχολείο-φροντιστήριο- καφετέρια ;
Τι μπορεί να γίνει συντονισμένα από τις τοπικούς φορείς για αυτόν τον σκοπό;
Πως «διαχειρίζεται» η τοπική κοινωνία τη μοναξιά, το άγχος ή την ανασφάλεια που υπάρχει στους κόλπους της;
Τι σχέδιο υποστήριξης υπάρχει για τις νέες οικογένειες που συχνά καλούνται να επιβιώσουν με συνολικό εισόδημα κάτω από το όριο φτώχειας και με τους δυο συντρόφους να εργάζονται; ( Δεν είναι στην προβληματική μου η υποκριτική φιλανθρωπία).
Υπάρχει ενδιαφέρον για να στηριχθούν όσοι για κάποια στιγμή στη ζωή τους μπορεί να βρεθούν σε μια δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση;
Πως μπορεί να εντάξει μια κοινότητα λειτουργικά στους κόλπους της τις μειονότητές της;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι να βοηθήσουμε τους υποψήφιους να οργανώσουν την σκέψη τους και την δράση τους σε αυτόν τον τομέα με τις απαιτήσεις μας.
Να μην τους αφήσουμε περιθώρια να πουν: «Ξέρετε,το έργο δεν είναι επιλέξιμο στα πλαίσια του Δ’ Κ.Π.Σ.»
Να εργαστούμε μαζί τους.
Πως είπατε , απόψε θέλετε να δείτε το Σαρβάιβορ;
Καλά, ξέρω εσείς είστε μαζί με τον δήμαρχο που το πιο πετυχημένο έργο του είναι ο δημοτικός αναμεταδότης του ΑΛΤΕΡ και του ΑΛΦΑ!

«Μαυρογυαλούροι»

Η αλήθεια είναι ότι με τους «κουμπάρους» βρήκα τον μπελά μου…
Όποιοι φίλοι είδαν το άρθρο, είχαν τις αντιρρήσεις τους ( και κατ΄ ιδίαν και ιντερνετικά).
Οι αντιρρήσεις ήταν κυρίως για τις λύσεις που πρότεινα, δηλαδή: 1.νομοθετική «άρση της μονιμότητας» των πολιτικών (χι, χι,)
2.απλή αναλογική
3.άμβλυνση του ρόλου «της εκλογικής πελατείας»
4.διεύρυνση των σωμάτων λήψης των αποφάσεων πέραν των «επαγγελματιών πολιτικών».
Άλλοι επισήμαναν ότι το θέμα ξεφεύγει από τα "κανονιστικά πλαίσια" και ξεκινάει από βαθύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές ακόμα 'ρίζες", που δεν γίνεται να αντιμετωπιστούν απλά με νομοθετικές ρυθμίσεις.
Έτσι όλη αυτή η κουβέντα με βοήθησε να σκεφτώ κι άλλες «συνδέσεις» για το θέμα μας….

Καταρχήν είναι η οικονομική απορύθμιση, που με τον καιρό γίνεται και κοινωνική.
Όλη αυτή η ιστορία του "υγειούς ανταγωνισμού" που υποτίθεται ότι βασίζεται σε «φυσικές ορμές» του ανθρώπου και εν τέλει αποδεικνύεται ένα ακόμη δόγμα.
Η "αγορά" σαν μηχανισμός μπορεί να δώσει κάποια πιο γρήγορα βήματα στην οικονομική ανάπτυξη επειδή παρέχει τρία καθοριστικά κίνητρα:
που είναι η ανταμοιβή α) της καινοτομίας,β) της τεχνολογικής υπεροχής & γ) της εξοικονόμησης υλικού και ανθρώπινου κεφαλαίου.
Άλλο όμως ένας μηχανισμός και άλλο το επί μέρους να γίνεται "κορωνίδα" όλων.
Άλλο η πραγματικότητα και άλλο η ιδεολογία.
Για παράδειγμα τα τελευταία γεγονότα:
Ποίος είπε στους αστέρες των οικονομικών ότι οι 3-4 εταιρίες γαλακτοκομικών που ελέγχουν το 95% του κλάδου τους, δεν θα συνεργαστούν για να εμποδίσουν άλλους να τους πάρουν το φαΐ απ' τα χέρια;
"Όχι, λέει, θα ανταγωνίζεστε με το στανιό!!!"
Βλέπετε, εκτός από τον ανταγωνισμό και η συνεργασία (έστω και στρεβλωμένα στην περίπτωσή μας) είναι στην φύση του ανθρώπου.
Και να μην πάμε σε ένα ακόμα δόγμα που λέιε ότι η οικονομική ανάπτυξη (δηλαδή η παραγωγή όλων και περισσότερων αγαθών) είναιτο μόνο μέτρο της εποχής μας …..
Αλλά ας μην μπούμε επί του παρόντος τόσο βαθιά και πάθουμε κατάθλιψη..
Η όλη ιστορία αποδεικνύει επίσης, με κάθε (μελανή) έμφαση, το έλλειμμα κοινωνικής αντιπροσώπευσης της εποχής μας.
Κάπου διάβασα, ότι ο πρώην υπουργός κ. Τζουμάκας κατάγγειλε ότι οι εταιρείες (π.χ. γαλακτοκομικών ειδών) χρησιμοποιούν ως λομπίστες αρκετούς βουλευτές, για να έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση για τον κλάδο τους, αφού προηγουμένως τους δελεάσουν με την κατευθυνόμενη "σταυροδότηση" των υπαλλήλων τους.
Ω ρε, Αμέρικα γίναμε!!!.
Σκεφτόμουν, επίσης και την αρχική πρότασή μου για συμμετοχή άλλων κοινωνικών φορέων (πχ. συνδικαλισμός, επιμελητήρια), στα σώματα λήψης των αποφάσεων που αναδεικνύουν τις διοικήσεις οργανισμών, ανεξάρτητων αρχών κλπ.
Αλήθεια όμως, υπάρχει εχέγγυο ακόμα και για αυτούς, τους μη κοινοβουλευτικούς πολιτικούς (γιατί περί αυτού πρόκειται),υπάρχει κάποια διασφάλιση, στην εποχή μας, την εποχή του πολιτικού μάρκετινγκ, ότι θα είναι "άτρωτοι" από το "πολιτικό χρήμα";
Έτσι ο ανώνυμος συντάκτης ενός ιντερνετικού σχολίου είχε δίκαιο:
«.. Από όπου φεύγουμε εμείς, εκεί έρχονται οι ''Πανάγοι''..»
Τέλος, για όσα σκάνδαλα βγαίνουν «παραέξω», υπογραμμίζω τον ρόλο της επεξεργασίας τους από τα ιδιωτικά μήντια.
Ο κ. Τσιτουρίδης είναι υπουργός απασχόλησης.
Φταίει βέβαια, σαν τον «εξωγήινο» πλην όμως τίμιο «Μαυρογυαλούρο» της ταινίας, για τους συνεργάτες που επέλεξε .
Φανταστείτε όμως πόσο ανίσχυρος είναι αυτός, αλλά και οι επόμενοι υπουργοί απασχόλησης, απέναντι στους επιχειρηματίες των μήντια , των οποίων «τα μαγαζάκια» είναι, σύμφωνα με τις καταγγελίες συνδικαλιστών στον χώρο των Μ.Μ.Ε.,"φυτώρια εκμετάλλευσης των εργαζομένων".
Ε, έχουν τον τρόπο μαζί με τον Σ.Ε.Β. του κ. Δασκαλόπουλου της γαλακτοκομικής «Δέλτα»,να δείχνουν τα δόντια τους στον εκάστοτε υπουργό απασχόλησης, αφού το ζητούμενο αυτής της τετραετίας από όλους τους «μεγαλοκαρχαρίες», όπως λέει ο λαός τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι η περαιτέρω ελαστικότητα στην αγορά εργασίας;

Οι πολιτικοί βέβαια πρέπει να θυμούνται ότι υπάρχουν δυο κίνητρα για να μπει κανείς στην πολιτική: Η νομή της εξουσίας και η πραγμάτωση κάποιων ιδεών.
Συχνά τα δυο κίνητρα είναι αξεδιάλυτα .
Όμως αυτό που έχει σημασία είναι προς τα που γέρνει η τραμπάλα.. Ποιο βγαίνει προς τα έξω τελικά.

Η "επανίδρυση" των κουμπάρων

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πολλά και προσπαθούσα να βρω χρόνο για να κάνω τις σκέψεις λέξεις και να γράψω εδώ μέσα δυο πράγματα
α)για τις "προτεραιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης" και
β)"για τον μετεωρισμό της εποχής μας",
αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα "των κουμπάρων" και είπα να μην τα αφήσω ασχολίαστα....
Αρχικά θυμήθηκα τους παλιούς πολιτικούς με τα χίλια βαφτιστήρια και λέω :"Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ζούσαν στην εποχή μας; Πόσο είχαν ανοιχτεί αυτοί οι άνθρωποι στον ενδεχόμενο δόλο ενός κουμπάρου; ή μήπως συνέβαιναν και τότε;"
Θυμάμαι την ταινία με τον Ηλιόπουλο "Φωνάζει ο κλέφτης", κάτι θα ήξεραν οι δημιουργοί της και τον καιρό εκείνο, του χωροφύλακα, μας το έδωσαν δήθεν στη πλάκα...
Ίσως δεν υπήρχαν τα αδηφάγα ΜΜΕ, για να ακούγονται εύκολα "οι λαδιές".
Και βέβαια οι καναλάρχες, δεν το κάνουν αυτό σήμερα για την ψυχή της μάνας τους, ούτε για την ηθικοποίηση της κοινωνίας, άλλα βλέπω να έχουν στο μυαλό τους (βλέπε Μπερλουσκονισμό) και αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.
Εγώ δέχομαι ότι όλοι οι αιρετοί άρχοντες (υπουργοί, νομάρχες)είναι "καθαροί" και ότι τα "τρωκτικά της εξουσίας", όπου μυριστούν τυρί τρέχουν ...
Έτσι, όμως κανείς πολιτικός δεν θα μπορέσει με κατασταλτικά μέσα να σταματήσει την διαφθορά.
Γιατί αυτή έχει τρυπώσει και φωλιάσει κάτω από τα βαριά έπιπλα του σπιτιού του χωρίς να το πάρει χαμπάρι.
Επίσης, όσο και να εκπαιδεύει τη γάτα για να πιάνει πιο πολλά ποντίκια, αυτά γεννούν συνέχεια και έτσι όλο και κάποιο θα βγαίνει στην επιφάνεια και θα τον εκθέτει..
Καταρχήν πρέπει να μιλούν για περιορισμό της διαφθοράς και όχι για "πάταξη" της(παντού υπάρχει,θυμάστε το σκάνδαλο της Enron;)
Εγώ όπου ακούω παχιά λόγια δεν περιμένω και πολλά, γιατί όποιος τα λέει μοιάζει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Ο περιρισμός, λοιπόν, της διαφθοράς θα είναι κατά την γνώμη μου ένα αποτέλεσμα θεραπείας άλλων δομικών δυσλειτουργιών του πολιτικού μας συστήματος.
Διάβασα στο "Θέμα" ότι ο "Πανάγος"(ο εις εκ των κουμπάρων)είχε "πιάσει δουλειά" και στο πολιτικό γραφείο του νυν πρωθυπουργού όταν αυτός ως νέος βουλευτής, αν και με μεγάλο όνομα, προσπαθούσε να βρει εκλογική πελατεία σε βάρος ίσως άλλων "γερόλυκων" της πολιτικής στην πόλη του και χρειαζόταν έναν "Γκρούεζα" (Παπαγιαννόπουλο), για να μεταστρέψει το ρεύμα από υπέρ του "αειαθλούς Γκόρτζου με τη μαγγούρα", υπέρ του "νέου και ελπιδοφόρου Μαντά".
Σκέφτηκα πόσοι "Πανάγοι" είναι μέσα στα πολιτικά γραφεία των περισσότερων πολιτευτών τουλάχιστον των αστικών κομμάτων, πόσο χρόνο -υποτίθεται από χόμπι και εθελοντικά- σπαταλάνε για να βοηθήσουν τον βουλευτή τους.
Επίσης τι μέσα μπορεί να μεταχειρίζονται;
Τι διαφορετικό για παράδειγμα χρειάζεται να πούνε κατ' ιδίαν στον ψηφοφόρο από αυτό που ο ίδιος ο βουλευτής μπορεί να πει στο μπαλκόνι ή στη Βουλή; Υποτίθεται ότι για την διοικητική υποστήριξη του γραφείου τους, οι βουλευτές και οι νομάρχες διακαιούνται να έχουν πληρωμένους από το κράτος κάποιους συμβούλους (που και εδώ πρέπει να μπουν κάποια αξιοκρατικά στοιχεία).
Έτσι, δεν είναι λογικό όταν έρχεται το "πλήρωμα του χρόνου", όταν ο προστατευόμενος τους αποκτήσει την εξουσία που είναι απαραίτητη, να νομίζουν οι "Πανάγοι" 'οτι είναι καιρός να αποζημιωθούν.
Το δομικό ζήτημα συνεπώς που μπαίνει, είναι να βρεθεί ένας τρόπος να περιοριστεί η επιρροή των "Πανάγων".
Αυτό κατά την γνώμη θα γίνει με ένα και μόνο αποφασιστικό χτύπημα στην επαγγελματική πολιτική που θα είναι ο χρονικός περιορισμός της δυνατότητας ορισμένων ατόμων να λαμβάνουν αιρετά αξιώματα.
Δηλαδή αν έβγαινε μια συνταγματική διάταξη, που θα έλεγε ότι κανείς μόνο τρεις θητείες θα μπορούσε να έχει για βουλευτής, νομάρχης ή δήμαρχος, συνολικά και για τα 3 αξιώματα ποιόν θα έβλαφτε;
Επίσης, μια αλλαγή στον εκλογικό νόμο επί το αναλογικότερον μαζί με άλλα στοιχεία, όπως ας πούμε να σταυροδοτούμε όλους τους υποψηφίους όλων των συνδυασμών, ανεξαρτήτως του κόμματος που προτιμάμε, πάλι θα βοηθούσε στον περιορισμό της κομματικής επετηρίδας και των κομματικών παρατρεχάμενων.
Επίσης, όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει ακόμα ένα άλλο δομικό στοιχείο που συνδέει την εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων με το χρήμα.
Αφορά την δυνατότητα των υπουργών να διορίζουν τα Δ.Σ., τους γενικούς διευθυντές και τους διευθύνοντες συμβούλους των αρχών και των οργανισμών που εποπτεύουν. Επίσης συχνά φέρνει επικεφαλής θεσμών ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν ουσιαστική σχέση με τον χώρο και ακριβώς επειδή δεν μπορούν να έχουν σχέση, θέλουν να φέρουν τον χώρο στα μέτρα τους. Αυτό όχι για την υποθέση των κουμπάρων αλλά για άλλες υποθέσεις που λιμνάζουν.
Θα μπορούσε επί πραδείγματι ο Γενικός Διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού να διοριζόταν από ένα σώμα που θα αποτελείται από εκπροσώπους παραγωγών, εμπόρων και καταναλωτών (αυτών δηλαδή που παρεμβαίνουν στο όλο θέμα του ανταγωνισμού) και με μια πλειοψηφία που να είναι της τάξης των 3/5. Να είχε συγκεριμένη θητεία και χωρίς να έχει κανείς δικαίωμα αλλαγής, παρά μόνο για λόγους διαφθοράς ή ζημίας της αρχής.
Υποτίθεται ότι η κυρίαρχη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει όλον τον λαό, είναι αλήθεια όμως αυτό; Ιδού το ερώτημα...
Αυτό προπαθούσε να απαντήσει- στον εαυτό του πρώτα από όλους- και ο εξαπατηθείς πλην όμως έχων "τσίπα" "Μαυρογιαλούρος". Και μαζί με αυτόν τόσες δεκαετίες όλοι εμείς...

Μικρό παιδί σαν πήγαινα σχολείο....

Ξεκίνησε πάλι η σχολική χρονιά, με νέα βιβλία με πολλές αλλαγές.
Μία από αυτές είναι το 7ώρο στην Ε’ Δημοτικού (αν άκουσα καλά) για να προστεθούν κι άλλα μαθήματα, ανάμεσα σε αυτά μια ακόμα ξένη γλώσσα…
Δεν είναι όμως οι αλλαγές που θα απελευθερώσουν την νέα γενιά, που θα δώσουν ώθηση στην αυριανή κοινωνία.
Δεν πρόκειται για αλλαγές στην «φιλοσοφία» της Παιδείας.
Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.
Ο νέος χρειάζεται σήμερα ψυχοκοινωνικές δεξιότητες, έτσι ώστε να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.
Να παίρνει πρωτοβουλίες..
Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…
Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….
Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…
Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.
Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια συνήθως οδηγεί σε νηπιακή προσκόλληση στα πλαίσια του παρελθόντος.
Τέλος να μπορεί να διεκδικεί και σε προσωπικό επίπεδο, διότι οι πάτρωνες χρειάζονται ζωηρές μάζες…
Βέβαια όλα αυτά προαπαιτούν απόφαση για αλλαγή.
Και η απόφαση προϋποθέτει να μην σου αρέσει η σημερινή κατάσταση.
Εμένα δεν μου αρέσει, γιατί από το Δημοτικό μου θυμίζει «προπόνηση» για μια «διά βίου» συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση σε διάφορες θέσεις της «δευτερεύουσας αγοράς εργασίας».
Θα επανέλθω συντόμως.

Μια άλλη ανάλυση των αποτελεσμάτων των "Πανελληνίων"

Θα ήθελα να σας πω τη σκέψη που μου γεννήθηκε με τα αποτελέσματα αυτά.
Έβλεπα στις εφημερίδες 2 στήλες μια με αυτή με τα Τ.Ε.Ι. που κινδυνεύουν να κλείσουν μετά την εφαρμογή της βαθμολογικής βάσης του δέκα και μία με τα πιο περιζήτητα ΤΕΙ (με βαθμολογικές βάσεις περιζήτητες ακόμα και από πανεπιστημιακά τμήματα).
Στην πρώτη, τη "μαύρη" στήλη τμήματα Γεωτεχνικών και άλλων τεχνολογικών εφαρμογών, στην δεύτερη την "λαμπρή" τμήματα όπως Διακοσμητικής, Φυσικοθεραπείας, Λογοθεραπείας, Γραφιστικής, κλπ, κλπ...
Δεν αντανακλά αυτό το αποτέλεσμα μια παραγωγική δυσκαμψία της Ελληνικής Οικονομίας, μιας οικονομίας που παράγει όλο και λιγότερα προϊόντα (και γεωργικά και τεχνολογικά) και αντίθετα διαθέτει διογκωμένο τομέα υπηρεσιών (κάποιων υπηρεσιών) που πολλές φορές δεν εξυπηρετούν ανάγκες, αλλά καταναλωτικές νεο-ανάγκες ή μετα-ανάγκες; (κατά πως λένε και πολλοί ειδικότεροι εμού).Υπηρεσίες που είναι αποτελέσματα ρεκλάμας δηλαδή.
Γιατί βρε αδελφέ τι να διακοσμήσουν αυτοί οι κανούργιοι απόφοιτοι; Αυτό που δεν δημιουργείται;
Ή αυτό που είχε διακοσμηθεί μόλις πέρυσι και φέτος η μετα-ανάγκη λέει ότι πάλι πρέπει να ξαναματαδιακοσμηθεί;
Περιμένω τις σκέψεις και ίσως επανέλθω και εγώ

Άστραψε πάλι ο "Αρχιεπίσκοπος Κεραυνός"!

Ο κατά "Στόχον" αρχιεπίσκοπος κεραυνός κ.κ. Χριστόδουλος, όπως άκουσα το πρωί στο ράδιο, σε χθεσινή ομιλία του αναφέρθηκε στο μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία.
Δεν έκανε την έκπληξη. Όπως θα περίμενε κανείς εναντιώθηκε και στην ενδεχόμενη μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος, αλλά μίλησε και κατά της αναβάθμισης (κατά την ταπεινή μου γνώμη και όχι μόνο) από μάθημα παλαιομοδίτικης κατήχησης σε μάθημα γνωριμίας του υπαρκτού θρησκευτικού πολιτισμού.
Χρησιμοποίησε βέβαια και το "ατράνταχτο" επιχείρημα (όπως το άκουσα στο ράδιο): "Όταν οι μαθητές στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι Ορθόδοξοι, γιατί να διδάσκονται τι λένε οι άλλες θρησκείες; Για την γενική ενημέρωση τους υπάρχει πρόβλεψη να διδάσκονται ορισμένα πράγματα στη Β' Λυκείου"

Και έτσι είπα να γράψω κι εγώ 2 λόγια, καθώς είναι ένα θέμα που με απασχολεί από "πολύ μέσα".
Στην πραγματικότητα έχω στον σκληρό μου δίσκο εκαντοντάδες αράδες για το θέμα.
Θα ανεβάσω συνοπτικά ορισμένες και περιμένω την γνώμη σας..
1. Για την Θρησκειολογία που διδάσκεται στη Β' Λυκείου:
Είναι λάθος σε μια κοινωνία χειραφέτησης (δηλαδή εκεί που ο καθένας ψάχνει το προσωπικό του στίγμα ακόμα και στην θρησκευτική έκφραση) να "το παίζεις" κρατική θρησκεία.
Είναι λάθος για την ίδια την Εκκλησία να υποχρεώνειτο κράτος να έχει στη Β' Λυκείου βιβλίο θρησκευτικών,που λέει δογματικά: "... ο Χριστιανισμός είναι κάτι παραπάνω από Θρησκεία, επειδή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα."
Εκ των προτέρων δηλαδή βάζεις τον/την έφηβο απέναντι σε μια παραδοχή που δεν τον αφήνεις να την ψάξει.
Έτσι ενδέχεται να αντιμετωπίζει τον Χριστιανισμό σε όλη την ζωή του σαν ένα "θέσφατο" που το δίνει το κράτος αναγκαστικά και πρέπει να το διαχειριστεί, όπως μπορεί και όπως θέλει.

2.Για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος:
Η Εκκλησία εκμεταλλεύεται την ατολμία των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας που δεν έχουν ξεκαθαρίσει το περιεχόμενο αυτού του μαθήματος για λόγους ψηφοθηρικούς.
Δεν Θέλουν να πουν ανοιχτά ότι τα θρησκευτικά είναι ένα μάθημα γνώσης του υπαρκτού θρησκευτικού πολιτισμού (με ιδιαίτερο ασφαλώς ενδιαφέρον για τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό, εξ αιτίας του χωροχρονικού εντοπισμού) και όχι μάθημα κατήχησης.
Δεν ειπώθηκε καθαρά ότι για να σταθεί ένα τέτοιο μάθημα στα πλαίσια ενός ανοιχτού και δια-πολιτισμικού πλαισίου δημόσιας εκπαίδευσης δεν μπορεί να είναι ώρα προπαγάνδισης (έστω και «λάϊτ») μιας οποιασδήποτε ομολογίας.
Ακόμα και αν η πλειοψηφία των γονιών θέλει κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατό να μη δεχτεί κανείς το δικαίωμα των νέων να διαμορφώνουν ελεύθεροι την θρησκευτική τους συνείδηση, τουλάχιστον χωρίς σκόπιμη κρατική προπαγάνδα.
Από την άλλη η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να μεταφέρει αδογμάτιστα πληροφορίες και γνώσεις για τον θρησκευτικό πολιτισμό που περιβάλλει τη νέα γενιά, γιατί αν δεν το κάνει αυτό αφήνει χώρο σε κάθε λογής φανατικούς, μάγους και φουνταμενταλιστές να δράσουν.

3. Επίσης για την σχέση του σημερινού χαρακτήρα του μαθήματος με το σύγχρονο σχολείο:
Αλλά και τι ποιότητα κατήχησης να δώσει κανείς σε ένα περιθωριοποιημένο μάθημα, ανάμεσα σε άλλα μαθήματα με τα οποία δεν συνδέεται οργανικά; Έτσι σε κάθε κρίση στον χώρο της δημόσιας παιδείας, το μάθημα των θρησκευτικών κατηγορείται ως ένας ενδεικτικός αναχρονισμός της κατάντιας της παιδείας.

4.Τέλος πως μπορεί και πρέπει να δει θετικά (κατά την γνώμη μου) ο Ορθόδοξος Έλληνας και πολύ περισσότερο αν είναι Θεολόγος Καθηγητής την μετεξέλιξη του μαθήματος θρησκευτικών:
Να μη χρησιμοποιοεί ως ασπίδα την ορθόδοξη χριστιανική πίστη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά την εκπαίδευσή του και την διάθεσή του για αποτελεσματική εργασία.
Είναι μάλιστα ενθαρρυντικό ότι με ένα τέτοιο πλαίσιο για το ρόλο και το έργο του θεολόγου - καθηγητή, η επαγγελματική του θέση στο δημόσιο σχολείο δεν αμφισβητείται ούτε με βάση την οδηγία του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Δεν αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους οι θεολόγοι αισθάνονται μέλη της Εκκλησίας, πρέπει όμως να κατανοήσουν ότι ο χώρος δουλειάς τους στην κοινωνία δεν προσφέρεται για Ιεραποστολή.
Ή μάλλον καλύτερα, μπορούν να κάνουν και Ιεραποστολή με άλλον τρόπο. Αυτό-παραιτούμενοι από την διάθεση επέκτασης της ομολογίας τους και προωθώντας την συνάντηση, την συνεννόηση και την αλήθεια του Άλλου, γίνονται, με την σιγουριά τους, οι ίδιοι φωνές της Ανάστασης του Χριστού, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν απολογητική.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάν ότι, όπως το Ελλαδικό κράτος τους έδωσε κάποτε ουσιαστικά την εντολή να κάνουν κήρυγμα στα σχολεία για τους δικούς του ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς, μπορεί για τους ίδιους λόγους αύριο να τους αφαιρέσει κάθε δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση. Τότε σε άλλες ικανότητές του πρέπει να στηριχτούν και όχι στην δεξιότητα τους να «κηρύττουν τον Λόγο του Θεού».
Με όλα αυτά πιστεύω ότι η επάρκεια κάθε Θεολόγου μπορεί να ζυγιαστεί στο αν δημιουργεί ένα κριτικό ενδιαφέρον για τον θρησκευτικό πολιτισμό, ανταποκρινόμενος στην πραγματικότητα του χειραφετημένου ανθρώπου (εν πολλοίς και του πιστού – μέλους της Εκκλησίας).
Ο άνθρωπος σήμερα, αν ανήκει κάπου, θέλει να ανήκει «μέσα από τον δικό του δρόμο». Μπορεί βέβαια να τον κοιμήσεις με την τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου για λίγο, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί στατικές καταστάσεις. Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η εξέλιξη είναι κυρίως αρνητική, είναι αδύνατο να αποκτήσουν οργανικό σύνδεσμο με την κοινωνία .
Τότε τους μένει μόνο η προπαγάνδα και η άμυνα μέσω θεσμικών διευκολύνσεων.
Σαν τον γονιό που χάνει την σχέση του με την οικογένειά του και ζητά δικαστικές αποφάσεις για να βλέπει τα παιδιά του.

Ποιητικός Επίλογος στα Διεθνή Γεγονότα

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ

Θυμάσαι που’ πες στην αρχή
«για μια βραδιά ας κοιμηθώ
στης ποταμιάς το γυάλινο χαλίκι»;
Ένα χλωμό είδωλο του φεγγαριού
σε κείνο το φευγαλέο καθρέφτη
έκαμες φλάμπουρο , αλλά ποτέ
δεν γεύτηκες την χουρμαδιά
της Καρχηδόνας.

Θυμάσαι π’ άκουσες βουή
από τ’ αγέρι του βουνού
μες της σπηλιάς το άσπιλο ψαλτήρι .
Μ’ ένα σφοδρό πόλεμο και φονικά
εκείνο το ψωραλέο σεντόνι
έλαβες λάφυρο, αλλά στο τέλος
ήθελες μια βάρκα κι ένα
μαϊστράλι.

Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική τσιγάρισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου .

Πρόταση κατά της τρομοκρατίας στις αερομεταφορές

......και υπέρ της ολόπλευρης επικοινωνίας!!

Ξέρω, αρκετοί θα πουν ότι η τρομοκρατία είναι πολύ σοβαρό θέμα για χιούμορ...

Μετά, όμως, από αυτό που έγινε χθες με αφορμή ένα σωληνάριο βαζελίνης στην Εγγλεζοαμερικανική πτήση , είναι μια σοβαρή πρόταση.
Κανείς δεν θα υποπτεύεται κανένα.
Α, ξέχασα..... οι επιβάτες, θα ελέγχονται, για να διαπιστωθεί αν προσέρχονται με άδειο στομάχι στην πτήση.

Λόρενς της Αραβίας

Αφορμή για τις παρακάτω αράδες στάθηκε ένα δημοσίευμα του αρθρογράφου των «Νέων» κ. Θεωδορόπουλου ( ΤΑ ΝΕΑ , 12/08/2006 , Σελ.: P12).
Και αυτό γιατί με το προηγούμενο κείμενό μου («καλοκαιρινή ραστώνη και αλλα λοιπά») ο κ. Θεοδωρόπουλος ίσως με κατέτασσε στο 99% των Ελλήνων που μάλλον σκέφτεται στερεοτυπικά.
Ας δούμε όμως τι λέει, ανάμεσα στα άλλα και με έκανε να ξυπνήσω:
“Και κάπως έτσι, μέρα με την ημέρα, επεισόδιο το επεισόδιο, για μια ακόμη φορά ζούμε αυτό που ο Νίκος Δήμου είχε περιγράψει ως Ελλάδα του 99%, μια κραυγαλέα ομοφωνία η οποία στηρίζεται στην σιωπηρή αποδοχή ορισμένων προδιαγραφών της σκέψης μας. Βάσει αυτών των προδιαγραφών το Ισραήλ, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η ύπαρξή του δεν είναι εντελώς παράνομη, συμπεριφέρεται ως ιμπεριαλιστική δύναμη και ότι ο πόλεμος αυτός είναι ένα ακόμη κεφάλαιο στη βουλιμική διάθεση που του προκαλούν τα εδάφη του Λιβάνου - άποψη η οποία αποσιωπά το γεγονός ότι η μακροβιότερη δύναμη κατοχής στον Λίβανο ήταν και είναι η Συρία και όχι το Ισραήλ.
Και εννοείται ότι είτε το Ισραήλ καθοδηγεί την Αμερική είτε η Αμερική το Ισραήλ και οι μεν και οι δε στόχο έχουν τις πετρελαιοπηγές του αραβικού κόσμου - γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε την μαρξιστική μας αλφαβήτα που μάθαμε μικροί.
Δεν χρειάζεται εδώ να προσθέσω ότι τα παρελκόμενα της κραυγαλέας μας ομοφωνίας οδηγούν στο συμπέρασμα πως όσοι δεν αποδέχονται αυτές τις προδιαγραφές είναι αυτομάτως ανάλγητοι, αν όχι απάνθρωποι, αφού παρακολουθούν ασυγκίνητοι τις εικόνες των χτυπημένων αμάχων και των παιδιών στην τηλεόραση. Κι όσοι δεν είναι ανάλγητοι, ή απάνθρωποι, είναι απλώς πουλημένοι - άποψη που θεωρεί δεδομένο ότι όποιος επιθυμεί να πουληθεί βρίσκει πάραυτα και κάποιον αγοραστή και ότι όσοι δεν είναι πουλημένοι δεν είναι, όχι επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους αγοράσει, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν να πουληθούν.
…… …… ……
Όλα αυτά τα προβλήματα είναι υπαρκτά, όλες αυτές οι δυνάμεις είναι ενεργές, δεν έχω αντίρρηση. Όσο ενεργές όμως είναι και οι δυνάμεις του ισλαμικού σκοταδισμού, του «Κόμματος του Θεού», οι ρουκέτες του οποίου, εύστοχες ή άστοχες δεν έχει τόση σημασία, επικαλούνται μια δικαιοσύνη που παραβιάζει κατάφωρα το δικό μου αίσθημα περί δικαίου. Είναι η δικαιοσύνη που καταδικάζει σε θάνατο τον Σάλμαν Ρούσντι και τις μοιχαλίδες, η δικαιοσύνη των θλιβερών μουλάδων.
Κι αν αυτά είναι τα συμπτώματα, αυτά προδίδουν την πραγματική αιτία που με όλο και περισσότερο θάρρος, και όλο και περισσότερο θράσος ομολογείται: πως η εντέλει δικαίωση αυτού του κόσμου είναι η απόλυτη άρνηση του κόσμου στον οποίον ζω. Αν η άρνησή μου να αποδεχθώ τη δικαιοσύνη αυτού του Ισλάμ είναι ισλαμοφοβία τότε είμαι ισλαμόφοβος.
Και επειδή, παρά τις κακοτεχνίες του, τις αδικίες του και τις αναπηρίες του ο κόσμος στον οποίον ζω είναι ο κόσμος στον οποίον θέλω να συνεχίσω να ζω γι'αυτό αισθάνομαι πως ανήκω σε όσους αντιμετωπίζουν με αμηχανία όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή.”

Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Δεν πρέπει να είναι ο a priori «κακοί» οι «μοχθηροί και καταχθόνιοι Οβριοί», αλλά οι «απολίτιστοι Μουσουλμάνοι». Και γράφω όλα αυτά για να πω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να πω ότι το φαινόμενο του πολιτικού Ισλάμ στο βαθμό που έχει ταυτιστεί με τον Φουνταμενταλισμό και τον Φανατισμό, οφείλει αυτήν του την παρουσία στην σχέση της Δύσης με αυτόν τον κόσμο.
Και δηλώνω ευθύς εξαρχής είμαι κάθετα αντίθετος στην θανατική ποινή και υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών. (Όπως και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού πιστεύω.) Μάλιστα, αν ήμουν πολιτικός, θα έκανα προσπάθειες ώστε η Ε.Ε. να υιοθετήσει τέτοια κριτήρια στις εμπορικές σχέσεις της, ώστε να πιεστούν τα τρίτα κράτη, τουλάχιστον στον νομικό τους πολιτισμό, να καταργήσουν την εσχάτη των ποινών και να λάβουν μέριμνα για την εξάλειψη κάθε κοινωνικής διάκρισης. Αλλά πως θα γίνει αυτό όταν η «μαμά Αμερική» για πολλούς νέο-φιλελευθέρους, νέο-συντηρητικούς γενικά νέο- διανοητές, έχει τέτοια πράγματα;
Άρα δεν δέχομαι καμιά κουβέντα περί συμπάθειάς προς την ιδεολογία των κάθε λογής Ταλιμπάν.
Όμως δεν μπορώ να μην δω τις ευθύνες ενός μέρους, μιας έκφανσης- ας πούμε- της Δύσης, στην εμφάνιση και την γιγάντωση κάθε λογής «Τζιχάντ», σε ένα σημείο μάλιστα να φτάσει να αποσταθεροποιεί αυτό που θεωρούμε κόσμο μας, με τα «Γκουαντανάμο», τους «προληπτικούς πολέμους», την παρακολούθηση των φρονημάτων, την δυσχέρεια στις συγκοινωνίες και τις επικοινωνίες.
Αυτή η έκφανση της Δύσης (δεν θα πάω πίσω στις Σταυροφορίες) είναι η αποικιοκρατία και η νεοαποικιοκρατία. Έτσι την γνώρισαν κυρίως την Δύση οι Άραβες και κατ’ επέκταση όλοι οι Μουσουλμάνοι. Δεν έχουν περάσει ούτε 100 χρόνια από τότε που συνοπτικά οι Άγγλοι αποικιοκράτες εκτελούσαν στην Αίγυπτο χιλιάδες εξεγερμένους «αδελφούς μουσουλμάνους», έχουν περάσει πολύ λιγότερα από τότε που μέσω του Λόρενς της Αραβίας ξεσήκωναν τους Άραβες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ίδια στιγμή , δια του Μπάλφουρ, ΥΠ.ΕΞ. της Α.Μ., έταζαν την Παλαιστινιακή γη στους Σιωνιστές. Ακόμα λιγότερα έχουν περάσει από τότε που παρασκηνιακά προωθούσαν και επιφανειακά ανεχόταν τον καιροσκοπικό επαν-αποικισμό των Εβραίων στην ίδια περιοχή. Έχουν περάσει μόλις 58 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε εδάφη ακόμα μεγαλύτερα από αυτά που θα μπορούσαν να έχουν ακόμα και με τον επαν-αποικισμό.
Με αυτά και με άλλα, πρώτα από όλα βέβαια με το Παλαιστινιακό, η Δύση στα μάτια όλου του Αραβικού πληθυσμού (και κατ’ επέκταση όλων οι Μουσουλμάνων) τείνει να καταστεί συνώνυμο της διαφθοράς, της αδικίας , του κυνικού πολιτικού πραγματισμού. Και είναι λογικό απορρίπτοντας συνολικά την σύγχρονη τους πορεία να θέλουν να γυρίσουν πίσω. Στην Κοινότητα των Υποταγμένων στον Θεό (Ισλάμ αυτό σημαίνει), όπου υπήρχε ένα πολύ αυστηρό, «σιδερένιο», αλλά πάντως υπήρχε ένα πλαίσιο που δημιουργούσε μιαν ασφάλεια και όχι σαν τώρα που δεν ξέρουν τι μέρα θα τους ξημερώσει, ποιανού θα είναι η βόμβα «που θα τους φάει». Θα σκεφτούν την ελεημοσύνη την μέριμνα για τους φτωχούς που επιβάλει το Ισλάμ και βέβαια, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια μυθοποιείται και το ένδοξο παρελθόν γίνεται αδιαπραγμάτευτη αξία. Ασφαλώς και βλέπουν τα δικά τους λάθη. Πάλι όμως, όπως είναι φυσικό, πρώτα από όλα θα πάει ο νους τους στις ηγεσίες τους, στους φατριασμούς των, στη διαφθορά και θέλουν να τις αλλάξουν. Όμως στην Δύση δεν αρέσει αυτή η αλλαγή και πώς να αρέσει βέβαια εδώ που έφτασε το πράγμα και συνεχίζει να υποστηρίζει σθεναρά κάποια ανελεύθερα καθεστώτα (π.χ. Σαουδική Αραβία) που δεν διαφέρουν βέβαια ως προς τις ελευθερίες σε σχέση με άλλα (π.χ. Ιράν, Συρία) που τα θεωρεί πηγή του κακού.
Μέσα σε όλα υπάρχει και το θέμα της εκδίκησης, η μόνη αντίδραση που φαίνεται πραγματοποιήσιμη από πολλούς εκεί κάτω, λόγω της μονομερούς υποστήριξης του Ισραήλ και να ! τους έχεις έτοιμους τους «Μάρτυρες».
Με όλα αυτά για μένα φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η επιστροφή της Ηθικής στην Πολιτική.
Και δεν υπάρχει πιο κραυγαλέα απόδειξη για την επιστροφή της Ηθικής στην Διεθνή Πολιτική παρά την διεθνή πίεση για να ξαναγυρίσει το Ισραήλ στα σύνορα του 1967 και να βρεθεί λύση στο δράμα των Παλαιστινίων Προσφύγων, ακόμα και αυτών που εστίες τους ήταν μέσα στο Ισραήλ του 1948.
Θα πει κανείς, ότι αυτά είναι ευχολόγια. Δεν είναι πρέπει όσοι έχουμε το βλέμμα καθαρό να ξέρουμε τι θέλουμε. Και να πιέζουμε. Αλίμονο αν ότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην αποσταθεροποίηση του πολιτισμού μας γίνει όχι μόνο κυνικός ρεαλισμός, αλλά και ιδεολογία.

Υ.Γ.1. Δεν είμαι κατά του δικαιώματος των Εβραίων να έχουν πατρίδα. Όμως το 1948, πιο δίκαιο θα ήταν αυτή να είναι ένα κράτος που να περιελάμβανε την μισή Βαρσοβία, την μισή Θεσσαλονίκη και το μισό Αμβούργο, παρά εκεί που πήγε και έγινε. Και δεν φτάνει αυτό. Του δώσανε διπλάσια γη από ότι στους γηγενείς Άραβες. Εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες εξαναγκάστηκαν να φύγουν με την ανοχή όλων, αρχικά και των Σοβιετικών, ενώ εκατομμύρια ίσως Εβραίοι άποικοι εισέρευσαν. Θα ήταν παρανοϊκά παράλογο να πιστεύει κανείς ότι οι Άραβες θα το δεχόταν αυτό ειρηνικά. Αφού η διεθνής κοινότητα είχε αποφασίσει αυτό, να κάνει το πρωτοφανές στην Ιστορία, θα έπρεπε να βρει λύση και για τις αντιδράσεις. (πχ. εκτεταμένη αυτονομία των Αράβων μέσα στο Ισραήλ). Αντί για αυτό δέχτηκε στα πράγματα την καταστρατήγηση μετά το 1967 ακόμα και των συνόρων που η ίδια αποφάσισε.
Άρα το πρόβλημα δεν είναι Αραβοισραηλινό, αλλά πρόβλημα όλης της διεθνούς κοινότητας με τους Άραβες .
Υ.Γ.2 «Όσοι πιστεύουν πως ο πόλεμος του Λιβάνου είναι η αποκάλυψη του Απόλυτου Κακού επί γης, και δεν είναι μόνον οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ, έχουν αναγορεύσει τον Τρούμαν, έστω και ως άγαλμα, σε υπεύθυνο για όλες τις κακοτεχνίες της ζωής στον πλανήτη» , έτσι λέει ο κ. Θεοδωρόπουλος. Όμως ο Τρούμαν δεν είναι ο όποιος Αμερικάνος πρόεδρος, είναι αυτός που αποφάσισε την ρίψη της ατομικής βόμβας, όταν ο πόλεμος έγερνε προς το τέλος του. Είχε εμπλοκή στον Εμφύλιο της Ελλάδας τέλος πάντων. Εμπλοκή βεβαίως είχε και ο Στάλιν, αλλά το άγαλμά του δεν υπάρχει σε δημόσιο χώρο…. Εγώ λέω και το εξής, για ευχαριστήσουμε τους ΑΧΕΠΑΝΣ, υπάρχει άλλος Αμερικάνος πρόεδρος , να βάλουμε στη θέση του, ο Μονρόε, που ήταν ο πρώτος ηγέτης κράτους που αναγνώρισε ντε φάκτο την Ελληνική Επανάσταση.
Υ.Γ.3. Μάλλον δεν είναι συγκυριακή όλη η κρίση με την νίκη της Χαμάς στις Παλαιστινιακές εκλογές και βέβαια την έμπρακτη άρνηση των περισσοτέρων δυτικών κρατών να το δεχτούν. Άλλη μια εκδήλωση της αδικίας της Δύσης για τον Μουσουλμανικό κόσμο. Δεν μπορεί να κάνεις πόλεμο για την εξαγωγή της Δημοκρατίας και να μην δέχεσαι μια δημοκρατική διαδικασία. Δεν είπα βέβαια να ανεχτούμε την επιβολή της Σαρίας, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα από την Χαμάς.

Καλοκαιρινή Ραστώνη & άλλα λοιπά

Οι διακοπές μου τέλειωσαν σχεδόν ένα μήνα τώρα.



Ο καύσων όμως και η καλοκαιρινή ραστώνη δεν έχουν αφήσει χώρο στο μυαλό. Θα έλεγα ότι αυτό που με απασχολεί έντονα αυτό τον καιρό είναι η βραδινή βόλτα, να πάμε σε κανένα άλλο καφέ, εκτός από τα δύο τρία γνωστά εδώ στην ενδοχώρα και να ανακαλύψουμε καμιά άλλη βολική μα ωραία συνάμα παραλία.

Θα έλεγα βέβαια ψέματα, αν έλεγα ότι δεν με απασχολεί τίποτα "δημόσιο" αυτόν τον καιρό. Άσχετα, αν βρίσκομαι στην αφασία.
θέλω δεν θέλω εξάλλου, δεν μπορώ με τα δραματικά δελτία ειδήσεων.

Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη μόνο για το δράμα του Λιβάνου και της Παλαιστίνης μπορεί να έγραφα.>>Αλλά, δεν μου πάει να πω τίποτα.
50 χρόνια λέμε, λέμε διάφοροι το μακρύ μας και το κοντό μας και το πρόβλημα δεν λέει να λυθεί, όλο και πιο έντονο γίνεται.
Και με τον ένα τρόπο ή τον άλλο: Ισλαμικός Φουνταμενταλισμός, Τρομοκρατία (να χέζεσαι σε λίγο μιλάμε αν μπαίνεις σε διεθνή πτήση) παγκόσμια αναστάτωση και μέσα στο γενικό χαμό, να κάνουν και τη δουλίτσα τους οι "διαρρήκτες της γειτονιάς", καλή ώρα σαν τη δική μας γειτονιά.
Θα ήταν καλά, να υπήρχε ένας αποδιοπομπαίος τράγος:
Ο "παγκόσμιος Σιωνισμός" για παράδειγμα, αλλά δεν υπάρχει.
Η αλλοίωση του πληθυσμιακού στάτους της Παλαιστίνης, οι συνεχείς επεκτάσεις του Ισραήλ έγιναν γιατί το ήθελαν και εξυπηρετούνταν με αυτό πολύ μεγαλύτερα συμφέροντα από τον εθνικισμό των Σιωνιστών.

Η λύση είναι απλή: Να επέμβουν δυναμικά με εμπάργκο, ακόμα και στρατιωτικά τα ισχυρά κράτη για να περιοριστεί το Ισραήλ στα προ του 1967 σύνορα (που και αυτά ήταν τεράστια σύμφωνα με την προπολεμική ιστορική πραγματικότητα...)
Δεν θα υσηχάσουν τα πράγματα αμέσως, γιατί τόσα γεγονότα απανωτά έχουν δημιουργήσει ανεπανόρθωτο τραύμα στους λααύς της Μέσης Ανατολής.
Όμως, οι Άραβες θα πάρουν για πρώτη φορά κάτι. Τόσα χρόνια τους βαρούσαν...
Θα δούνε ότι κάτι μπορεί να γίνει άμεσα και δεν χρειάζονται να γίνουν ανθρώπινες βόμβες για έλθει η Δικαιοσύνη (Οι πραγματιστές δυτικοί δεν πρέπει να τη ξεχνάνε αυτή την λέξη. Παίζει μεγάλο ρόλο στο Ισλάμ, όπως και σε κάθε παραδοσιακό αξιακό σύστημα.)
>Αλλά δεν το θέλουν αυτό τα αφεντικά... και δως του πόνος, γιατί τα μελαμψάκια είναι κομμάτι "τσαούσηδες" και δεν λένε να χάψουν τα "τετελεσμένα"... και δημιουργούν αφορμές.
Αυτά και πολλά είπα!!

Ένα περιστατικό της παιδικής μου ηλικίας.

Σαν άνθρωπος και σαν γονιός είμαι συγκλονισμένος αυτές τις μέρες από την τραγική ιστορία του μικρού Άλεξ στη Βέροια.
Επίσης ώς πολίτης, ακούω και προβληματίζομαι όλη αυτή την συζήτηση για την αύξηση της παιδικής & νεανικής παραβατικότητας & εγκληματικότητας.
Και ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις αναζητούνται "αποδιοπομπαίοι τράγοι" και ένας από αυτούς είναι το σχολείο.
Δεν μειώνουμε τις ευθύνες των παιδαγωγικών μας θεσμών που είναι πλήρως προσηλωμένοι στον μοναδικό τους στόχο τις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και την επαγγελματική επιτυχία. (Αν είναι και αυτό πραγματικότητα και δεν πρόκειται απλώς για ένα "μπάχαλο", καθρέφτισμα των πολλών "ανοιχτών θεμάτων" της ελληνικής κοινωνίας.)
Το παλαιό αυστηρό σχολείο, μπορεί να είχε μύρια όσα κακά, αλλά είχε μια πολύ σημαντική δύναμη.
Είχε αυτοεκτίμηση για τον ρόλο του στα πλαίσια του τότε κοινωνικού συστήματος. Γράφει ένας φίλος σε ένα φόρουμ:
"Αναπολώ με μεγάλη συμπάθεια μια "αυστηρή" φιλόλογο που είχα στο Γυμνάσιο και δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς ότι "δεν σημαίνει οτι όποιος είναι καλός μαθητής οτι είναι και σωστός άνθρωπος" και ότι την ενδιαφέρει περισσότερο να είμαστε σωστοί άνθρωποι παρά καλοί μαθητές!"
Όμως από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σχολείο είναι κομμάτι της κοινωνίας και δεν μπορεί να τα κάνει όλα από μόνο του.
Γράφει ένα άλλος φίλος:
"Η σχολική βία είναι κομμάτι της βίας και της παραβατικότητας που εμφανίζεται και στην κοινωνία. Το θύμα και ο θύτης είναι άνθρωποι από την κοινωνία στην οποία βρίσκεται το σχολείο. Η στάση τους και η συμπεριφορά τους αντανακλά και αναπαράγει ότι το οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον καλλιεργεί. Ο έλεγχος της βίας στη σχολική κοινότητα, χωρίς μέτρα πολιτικής που να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα που υπάρχει στην ευρύτερη κοινωνία, δεν είναι μόνο ένα απλό ημίμετρο, είναι μέτρο συντήρησης και διαιώνισης της βίας. Παράλληλα με το σχεδιασμό πολιτικών για τον έλεγχο της σχολικής βίας χρειάζεται να σχεδιαστούν και να λειτουργήσουν μέτρα και πολιτικές για την πρόληψη της βίας στην κοινωνία. "
Η Βέροια και πολλές πόλεις της Β. Ελλάδας εμφανίζουν στις στατιστικές κατακόρυφη πτώση του επιπέδου διαβίωσης. Ανεργία, φτώχεια, οικονομικές δυσπραγίες του αγροτικού πληθυσμού.
Και είναι φυσικό αυτή η διάχυτη βία κάποιους να επηρεάσει περισσότερο.
Εξάλλου η βία κατά των παιδιών (και η βία από παιδιά) δεν είναι τωρινό φρούτο.
Υπάρχει και ένα βιβλίο οι "Άθλιοι των Αθηνών", που μιλάει για παιδική εγκληματικότητα στην Αθήνα του περασμένου αιώνα.
Όμως οι σημερινές συνθήκες πολλαπλασιάζουν τις αιτίες εμφάνισης τους.
Είναι δύσκολα τα πράγματα σε μια εποχή γρήγορων αλλαγών σαν την δική μας και το κυριότερο μια εποχή που όλο και περισσότεροι κλείνονται στα σπίτια τους και στον καναπέ τους.
Θα μεταφέρω μια πραγματικότητα, χωρίς να λέω να ξαναγυρίσουμε σε αυτού του είδους την κοινωνία. Δεν μπορούμε πάνω από όλα. Μπορούμε όμως να σκεφτόμαστε και να δούμε πως μεταφέρονται ορισμένες αρχές στα καινούργια κοινωνικά πλαίσια.
Στις παραδοσιακές κοινωνίες, λοιπόν, την εποπτεία των παιδιών την είχε όλη η κοινότητα -τώρα κανείς δεν ασχολείται με το παιδί του άλλου...

Και να το περιστατικό μου.
Ήμουν 10 χρονών και όπως κάθε θέρος, ξεκαλοκαιριάζαμε στο χωριό των παππούδων μου.
Μαζί με τον κολλητό μου τον Ιπποκράτη κάναμε παρέα με κάτι άλλα παιδιά, ένα δυο χρόνια μεγαλύτερα.
Σε ένα χάλασμα δίπλα από την πλατεία του χωριού είχαμε βρει κάτι γατιά, είχανε δεν είχανε ανοίξει τα μάτια τους και κάποια από τα μεγαλύτερα παιδιά είχανε δέσει με σπάγο τις ουρές των γατιών.
Τραβούσε το ένα δώθε, το άλλο κείθε και όλο νιαούριζαν. εμείς δεν συμμετείχαμε κι ούτε τολμούσαμε να πούμε κάτι διαφορετικό στους μεγαλύτερους, αν διαφωνούσαμε..
Τρεις παππούδες, φεύγοντας από την πλατεία μας πήραν είδηση, θες τυχαία, θες επειδή άκουγαν τα επίμονα νιαουρητά.
Μόλις κατάλαβαν οι παππούδες τι κάναμε, μας πήραν στο κυνηγητό με τις μαγκούρες.
"Βρε σεις, αν βασανίζετε τώρα γατιά, τι θα κάνετε σε λίγα χρόνια;"
Και δεν έφτανε μόνο αυτό, το βράδι το είπανε στο καφενείο και στους πατεράδες μας.
Ο πατέρας, ούτε που ήθελε να ακούσει τις δικαιολογίες μου ότι εγώ δεν έκανα τίποτα.
"Όμως καθόσουν εκεί κι έβλεπες!"
Δεν ήθελα να ξανααντικρύσω το γεμάτο απογοήτευση αυστηρό βλέμμα του.

Και μιλάμε για εποχές που ο πετροπόλεμος έδινε και έπαιρνε και δεν έλεγε κανείς τίποτα. Βέβαια, αν τραυματιζόταν κανείς σοβαρά και χρειαζόταν κάτι παραπάνω από λίγο ιώδιο, ή επαζε κανένα τζάμι, ο πετροπόλεμος θα σταματούσε για βδομάδες..
Αυτό σημαίνει ευθύνη για την νέα γεννιά.

Οθωμανικά 2

Καμιά φορά είναι αναγκαίες και οι "δεύτερες σκέψεις"...
Όταν τα έγραψα αυτά, που έγραψα εψές, κάτι μου έλεγε ότι ή σκέψη μου ήταν αποσπαματική.
Να κι ένα άλλο στοιχείο:
Ο ρόλος του στρατού στην Τουρκιά.
Από την εμφάνιση αυτού του έθνους (εδώ με την ανθρωπολογική σημασία και όχι την ιδεολογική) των Οθωμανών, οι πολεμιστές σε αυτό έχουν μια κεντρική σημασία.
Με την θεσμοποίηση του πολιτισμού αυτού του έθνους, η στρατιωτική αριστοκρατία έχει τον συνεκτικό ρόλο για το κράτος.
Πασάδες, Αγάδες (Οι ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί στην σημερινή πραγματικότητα) νέμονται την γη των κατηκτημένων, που τους δίνεται ως αντιμισθία της προσφοράς τους στον Σουλτάνο και όταν το καλέσουν οι καιροί, μετατρέπουν τους καλλιεργητές των κτημάτων τους σε εφεδρικό στρατό σε "ασκερι" και "λεφούσι".
(Τακτικό στρατό γνώρισε η Τουρκία μετά το 1821 μιμούμενη Ελλάδα και Αίγυπτο του Μωχάμεντ Άλη).
Άρα δεν είναι άσχετη η σημερινή πραγματικότητα με το παρελθόν της Οθωμανίας.
Παρόλα αυτά το "ντοβλέτι" είχε και άλλες δυνατότητες και άλλες ευχέρειες που προανέφερα (τις οποίες γνώρισε από Άραβες και Βυζαντινούς και ενσωμάτωσε σιγά -σιγά) και χρησιμοποιούσε τα "ασκερια", στις έσχατες περιπτώσεις.
Και πάλι αυτή η σκέψη μια όψη ενός τεράστιου υλικού στοχάζεται.
Όμως χίλιες φορές να στοχαζόμαστε πάνω σε ένα φλέγον ζήτημα, παρά να αναμασάμε την "μπαγιάτικη" τροφή των ΜΜΕ.

Οθωμανικά....
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν, πως θα ήταν, άν στην θέση της Κεμαλικής Τουρκίας, υπήρχε μία Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αν, ας πούμε οι "Νεότουρκοι", δεν κατάφερναν να κυριαρχήσουν, ή τέλος πάντων, αν υπήρχε παλινόρθωση των Σουλτάνων.
Μήπως με το σύστημα των "Μιλέτ" (περιορισμένη αυτοδιοίκηση των εθνοτήτων), θα είχε κατορθώσει να ελέγξει το Κουρδικό;
Μήπως οι Ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, θα είχαν μπει σε ένα καλό δρόμο με ένα εκατέρωθεν "αλησβερίσι" τόσο αγαπητό στους Οθωμανούς;
Μήπως θα είχε αναπτυχθεί τελικά περισσότερο η χώρα τους, αφού οι επιχειρηματίες δεν θα αισθανόταν τόσο "σφιχτό" τον χαλκά της στρατιωτικοδιπλωματικής ελίτ.
Μήπως τελικά είχε εξελιχθεί σε μια βασιλευομένη πολυεθνική δημοκρατία, ή μήπως θα είχε γίνει κάτι σαν την Αλγερία ή την Αίγυπτο;
Πάντως σίγουρα και ο Λαός της θα είχε κερδίσει πιο πολλά από ότι τώρα.
Δεν αγνοώ ότι το Οθωμανικό Κράτος ήταν ο ιδεότυπος της διαφθοράς, από όπου κατασπάραζαν πολλοί, ανάμεσα σε αυτούς και οι παμπόνηροι Ρωμιοί επιχειρηματίες, πράγμα που ανέδειξε και τους υπερεθνικιστές Νεότουρκους.
Οστόσο ακόμα και την "κρίση" του (από τα τέλη του 18ου μ.χ. αιώνα) την διαχειρίστηκε καλύτερα από ότι το σημερινό "Βαθύ Κράτος" τα προβλήματα της σύγχρονης Τουρκίας.
Άν είχε βρεθεί αυτή η κοντόβθαλμη ελίτ στις γεωπολιτικές συνθήκες του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, θα είχε χάσει ακόμα και την Άγκυρα.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

ΛΟΙΠΟΝ
* Χθες έβλεπα στον αγώνα της Εθνικής μας με την Αυστραλία το πάθος των Ελληνοαυστραλών για της Εθνική της Ελλάδας.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και μιλάμε ότι ήταν οι περισσότεροι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Ίσως οι παππούδες τους και οι πατεράδες τους έφυγαν από την "Ψωροκώσταινα" γιατί δεν είχαν μια μπουκιά ψωμί να φάνε. Ίσως- ειδικά στην μεταπολεμική περίοδο- να έφυγαν διωγμένοι από πολιτικά μίση. Και βρήκαν ψωμί εκεί -με τον ιδρώτα τους βέβαια- και προκοπή.
Όμως το "νόστιμον ήμαρ", το κέντρο της ταυτότητάς τους είναι η "Ψωροκώσταινα".
Αυτά είναι ένα καλό μάθημα για εδώ, που έχουμε γίνει πλέον χώρος υποδοχής μεταναστών. Που έχουμε επίσης ιστορικές μειονότητες.
Δεν λέω να φοβόμαστε, ούτε να κλεινόμαστε. Αλλά να συνειδητοποιήσουμε, πως, ότι και να γίνει, πλήρης αφομοίωση των νέων πολιτισμικών ομάδων δεν θα υπάρξει.
Αυτό που μας μένει είναι να συνεχίσουν να περνάνε καλά εδώ, πολύ κακλύτερα από τις χώρες προέλευσής τους, ελπίζοντας ότι αν χρειαστεί να διαλέξουν πάντα, θα μπουν μπροστά οι πραγματικές τους ανάγκες και όχι οι φαντασιακές.
** Κάτι που ξέχασα χθες και είναι σημαντικό. Ο Χριστιανισμός έτσι κι αλλιώς ιστορικά είναι η θρησκεία της Μαγαληνής και των άλλων Μυροφόρων.
Ενώ οι 11 μαθητές κρύβονταν για "τον φόβο των Ιουδαίων", οι Μυροφόρες διέδωσαν τον μύνημα της Ανάστασης και προσπάθησαν να πείσουν τους μετέπειτα απόστολους για το γεγονός που έδειξαν δυσπιστία ως προς την Ανάσταση αρχικά.
Για αυτές όμως χρειάστηκε ένας άδειος τάφος και ένας Νεανίας.
Δυστυχώς ούτε αυτό ακούστηκε επ' αφορμής της ταινίας... πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι έχει και μια μικρούλα βάση η άποψη Λάγκτον για την εξορία του γυναικείου στοιχείου από τον Χριστιανισμό.

"Κώδικας Σαβοναρόλα" 2

Απέναντι σε αυτά τα σημεία η Ορθοδοξία μπορεί να θεολογήσει.
Για το πρώτο σημείο θα μπορούσε να μιλήσει παραινετικά χρησιμοποιώντας την παράδοση και την εμπειρία της. «Παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» θα μπορούσε να πει και πράγματα που σήμερα φαίνονται τελματωμένα, βαριά, μουντά μπορεί να αλλάξουν. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το οδυνηρό δώρο της ελευθερίας- ευθύνης και κανένα απόλυτο μυστικό σχέδιο δεν μπορεί να τον απαλλάξει. Και βέβαια αφού παραινέσει «να το γυρίσει» λίγο προς τα μέσα: «Ας δούμε όλοι ως πρόσωπα και ομάδες, τις δικές μας ειδωλολατρικές απολυτοποιήσεις…»
Για το δεύτερο σημείο θα μπορούσε να τονίσει κανείς την ίδια την πραγματικότητα της πίστης μας. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός για τα οποίο κάθε άλλο παρά υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις. Και είναι ενταγμένο πολύ σωστά αυτό στην ιστορία της σωτηρίας: Γιατί τότε η πίστη θα ήταν αποτέλεσμα μιας δεδομένης αλήθειας, παρά μιας προσωπικής επιλογής, μεταστροφής που στηρίζεται πάνω στο ρίσκο και την προσωπική ευθύνη. Διαδικασία που εν τέλει δίνει βιωματικά και μοναδικά για τον καθένα τεκμήρια δηλαδή αυθεντικές και όχι σχηματικές αποδείξεις.
Την «θρησκεία της επιστήμης», δεν μπορεί να αντιμετωπίζει κανείς με τα όπλα της, προσπαθώντας να δείξει πόσο επιστημονική είναι η «Θρησκεία του Χριστιανισμού». Έτσι την στιγμή που δεν ειπώθηκαν άλλα ουσιαστικότερα, οι ιστορικο-φιλολογικές αποδείξεις του κειμένου της Ιεραρχίας, είναι έωλες. Την Θρησκεία της Επιστήμης την αντιμετωπίζει κανείς δείχνοντας ένα άλλο, βαθύτερα ανθρωπιστικό κοινωνικό υπόδειγμα από αυτό που δημιούργησε ο επιστημονισμός.
Και ας έρθουμε στα «λαβ- στόρυ». Άλλη μια μεγάλη ευκαιρία να πει η Εκκλησία ότι δεν είναι ο «δήμιος του έρωτα», όπως την παρουσιάζουν –όχι οι εχθροί της, αυτοί που δεν την γνώρισαν ποτέ, αλλά ότι ο έρωτας είναι όλο της το περιεχόμενο. Όχι βέβαια η καρικατούρα των λαβ – στόρυ.
Αντί για αυτό πάλι μια αμηχανία απέναντι στην υποτιθεμένη σεξουαλική σχέση Μαγδαληνής – Ιησού.
Για παράδειγμα ακούστηκε ότι η ερωτική έλξη ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα είναι ένα «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης (δηλαδή μετά την «έξωση από τον παράδεισο») και γι αυτό ο Χριστός δεν «συνενώθηκε» με αυτήν την πτυχή της φύσης μας.
Το ότι η ερωτική έλξη αποτελεί «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό δεν είναι άποψη όλης της Εκκλησίας, αλλά τάση σε γραπτά ορισμένων μόνο Πατέρων.
Μια τέτοια παραδοχή βέβαια, εμένα προσωπικά δεν με κάνει να σκεφτώ ότι Χριστός είχε σεξουαλικές σχέσεις και σεξουαλικές φαντασιώσεις για τη Μαγδαληνή, αφού αλλιώς έχω ζήσει εντός της Εκκλησίας την αποστολή Του στον κόσμο.
Εντάξει, υπάρχει η Χριστολογία της Εκκλησίας που μπορεί να εξηγήσει μέσω της «αντίδοσης των ιδιωμάτων», πως ο άνθρωπος, που «καίγεται» για να χαρίσει μερικώς το σώμα του σε έναν άλλο άνθρωπο, ενώνεται με τον Θεό Λόγο, που χαρίζει το σώμα Του στην οικουμένη.
Ωστόσο, δεν αποτελεί «στραβοπάτημα» που μπορεί να κουτσάνει κάποιον η σκέψη ότι ο Χριστός σκέφτηκε κάποια στιγμή τη Μαγδαληνή διαφορετικά. Ειδικά, αν ο πιστός είναι σε ένα περιβάλλον που καλλιεργείται η σκέψη ότι η σχέση Δημιουργού- Δημιουργίας είναι ερωτική (με τα περιορισμένα εκφραστικά μας σχήματα), αργά ή γρήγορα θα συναισθανθεί, ότι το «Μαγδαληνόν άγος» (χι! χι!) είναι κάτι το εντελώς ασήμαντο.
Αντίθετα, η σκέψη ότι ο Χριστός είναι τιμωρός της σεξουαλικής επιθυμίας είναι ένα σοβαρό «στραβοπάτημα», που μπορεί να καθηλώσει την προκοπή της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας στο επίπεδο του αγκαθωτού σύρματος που προσαρμόζουν τα μέλη του «Όπους Ντέι» στα πόδια τους για να πονάνε, όπως μας λέει ο Νταν Μπράουν.
Για τον βαθύτερο ερωτισμό όμως που εκπέμπει το πρόσωπο του Χριστού στα Ευαγγέλια έχουν μιλήσει πάρα πολλοί, χριστιανοί και μη.
Και εκεί είναι βέβαια το πρόβλημα για τον άνθρωπο, η σεξουαλική επιθυμία χωρίς βαθύτερο έρωτα για τον Άλλο και για τη Ζωή.
Και αυτό, όχι γιατί δεν ακολούθησε κάποιον θεϊκό νόμο, αλλά γιατί σύμφωνα με την εμπειρία της Εκκλησίας, δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες που του δίνονται για την ολοκλήρωση ( τη «σωτηρία» θεολογικά) του προσώπου του.
Επίσης πρόβλημα, δεν σημαίνει αποτυχία, αλλά συνήθως αφορμή για διεργασία και αλλαγή. Άμα οι άνθρωποι δεν είχαμε προβλήματα, δεν θα γευόμασταν την προσωπική μας ιστορία, την διαφοροποίηση μας εν τέλει και θα ήμασταν απλά μηχανάκια που κάποια θα έφταναν στο τέρμα επειδή είχαν «ντούρασελ» και κάποια θα έμεναν στον δρόμο.
Τέλος όσον αφορά τα περί «Όπους Ντέι», όποια ενορία, μοναστήρι , επισκοπή κτλ, όχι μόνο δεν χρησιμοποιεί τέτοιες τακτικές, αλλά και δεν έχει τέτοιες αντιλήψεις αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στους εξωγήινους. Όμως όποιους «τους τσούζει» γιατί κάτι τους θυμίζει, ας το δουν σαν μια αφορμή δράσης.

Φτάνοντας προς το κλείσιμο…
Να κάτι που μας δένει με τους Πακιστανούς φουνταμενταλιστές εκτός από τις απαγωγές:
Η επιχειρηματολογία πολλών να λένε ότι υβρίζεται, συκοφαντείται κτλ ο Χριστός με αυτή την ταινία.
Σαν να περιμένουν να αντιμετωπίζεται ο δικός μας «Κριτής της Οικουμένης» με κανόνες μικροαστικής ευγένειας και όχι με αλήθεια, την όποια αλήθεια ακόμα και αυτή που "προς κέντρα λακτίζει.."
Μια σουλουπωμένη πίστη που δεν θέλει να της σκονίζουν το τραπεζομάντιλο που από κάτω του τα έχει κρύψει όλα.
Από αυτή την πίστη για μένα ακόμα και οι «στασιαστές» είναι προτιμότεροι...
Αυτοί τουλάχιστον μέσα από τα κονταροχτυπήματά τους ίσως κάποτε κάπου φτάσουν κάτι..
Ο ψυχαναγκασμός όμως του «όλα καθαρά» δεν οδηγεί πουθενά.

Ο τίτλος, όπως καταλαβαίνετε από όλα αυτά, δεν είναι άσχετος. Ο δρόμος του μοναχού που δεν ανεχόταν την Ελευθερία (η οποία πολλές φορές οδηγεί και στην ανταρσία απέναντι σε αυτά που εμείς θεωρούμε αξίες) τελειώνει με την Ιερά Πυρά, ακόμα και για τον ίδιο.

"Κώδικας Σαβοναρόλα"

Τελικά αποφάσισα να γράψω 2 λόγια για την ταινία «Κώδικας Ντα Βίντσι» που βγαίνει τώρα στους Ελληνικούς Κινηματογράφους και έχει δημιουργήσει ήδη πολλές συζητήσεις γύρω από αυτήν και το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε.
Δεν κρύβω πως για αυτές τις αράδες που θα ακολουθήσουν έχω κι ένα προσωπικό κίνητρο:
Ήμουν μαθητής Λυκείου, όταν είχαν γίνει τα επεισόδια με αφορμή την προβολή της ταινίας του Σκορτζέζε: «Τελευταίος Πειρασμός», που ήταν βασισμένη πάνω στο βιβλίο του δικού μας Νίκου Καζαντζάκη.
Εκείνο τον καιρό διάβαζα πολύ αυτόν τον συγγραφέα, ξεκινώντας από τον «Φτωχούλη του Θεού», έργο που αναφέρεται στην ζωή του Αγίου Φραγκίσκου. Τα βιβλία μάλιστα τα δανειζόμουν από την βιβλιοθήκη του σχολείου μου. Έχοντας διαβάσει τον «Τελευταίο Πειρασμό», έβλεπα εντελώς ανόητη όλη εκείνη την φασαρία των παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων που είχε μάλιστα από την ανοχή έως και την κάλυψη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
«Δεν είναι δυνατόν, να μην αντιλαμβάνονται ποίος είναι ο τελευταίος πειρασμός;», σκεφτόμουν..
(Τα περί λεπτών δογματικών διαπιστώσεων επί του εδάφους της Χριστολογίας, δεν αφορούν ένα λογοτεχνικό έργο, αφού ο συγγραφέας του δεν παρέδωσε μια «Ομολογία Πίστεως», αλλά ένα φιλοσοφικό στοχασμό με μυθιστορηματικό περίβλημα.)
Πάνω στον Σταυρό, ο Θεός που έγινε Άνθρωπος, αυτός που λέει προς στιγμήν ενώπιον όλων, «Πατέρα να το πιω αυτό το ποτήρι;», αναλογίζεται κάποια από τα βασικά δεδομένα της ανθρώπινης μοίρας.
Να ερωτευτεί για παράδειγμα μια γυναίκα και να την παντρευτεί.
Μιας ανθρώπινης μοίρας που την ευλόγησε ο ίδιος ο Θεός της Βίβλου, ας θυμηθούμε το «σαρξ εκ της σαρκός μου» της Γένεσης.
Όλο αυτή η διήγηση δεν είναι τίποτα άλλο δηλαδή, παρά ένας "πειρασμός".
Την ανθρώπινη μοίρα ο συγγραφέας «ζυγιάζει» δια του Ιησού σε σχέση με την υπέρτατη θυσία Του, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η μυθιστορηματική αυτή πλοκή που γίνεται γύρω από το πρόσωπο του Χριστού, δεν δείχνει τίποτ’ άλλο, παρά μια βαθιά αποδοχή του ανθρώπινου, το οποίο ωστόσο μπορεί, αν το θελήσει, να γίνει «μια βολίδα προς τον Ουρανό»...
Με πόνο βέβαια και πένθος για αυτά από τα οποία χωρίζεται...
(Κάποια στιγμή οι «άνθρωποι της Εκκλησίας» θα πρέπει να σκεφτούν ότι ο Χριστός δεν χάρισε το πρόσωπο του μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλον τον Κόσμο. Όταν το πρόσωπο του Χριστού «διακινεί» πράγματα και συναισθηματικά και λογικά σε πολλούς ανθρώπους, δεν μπορεί να μπαίνει αυτόματα σε καταναγκασμούς και εξωτερικά καλούπια, γιατί έτσι καταστρέφεται «η αλήθεια της συνάντησης». Ας αποχτήσουν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι την σοφία που σαν καταστάλαγμα αφήνει πίσω της η ιστορία 2000 χρόνων «ευαγγελισμού της οικουμένης».)

Ξαναγυρνώντας στις ενθυμήσεις μου, ξαναζώ την ένταση που βίωνα εκείνες τις μέρες. Όταν οι παραεκκλησιαστικοί, συνεπικουρούμενοι και από κάποιους παπάδες, προσπαθούσαν να ματαιώσουν την προβολή της ταινίας. Γιατί έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν είναι «μηχανάκι» και οι ίδιοι ήταν «μηχανάκια», έστω και «χριστιανικά» κουρδισμένα…
Αυτή ήταν η για μένα η βαθύτερη αιτία του ζήλου τους.
Απέναντι σε αυτό το συρφετό επαναστάτησα και ήθελα ενδεικτικά να πάω να παρακολουθήσω την ταινία, όταν αυτοί όλοι θα ήταν απέξω φωνάζοντας. Να διαρρήξω έτσι κάθε σχέση μαζί τους. Εγώ που πριν δυο χρόνια ήμουν ένα «καλό κατηχητόπουλο»…
Κι όλα αυτά ήταν η απαρχή μιας πρόσκαιρης απομάκρυνσης μου από την Εκκλησία, την οποία συνάντησα αρκετά χρόνια μετά, μέσα από δαιδαλώδεις δρόμους, θέλω να πιστεύω με ωριμότητα.
(Και να μνημονεύσω ξανά τον κοιμηθέντα προσφάτως καθηγητή Νίκο Ματσούκα, που ανάμεσα στα άλλα τεκμηρίωσε την Ορθόδοξη Χριστιανική προέλευση του στοχασμού του Νίκου Καζαντζάκη.)

Τώρα βέβαια η επίσημη εκκλησία πήρε αρκετές αποστάσεις από τις κραυγές. Ίσως την βοήθησε και η φύση του λογοτεχνήματος και της ταινίας. (Αλήθεια γιατί να μην σταματήσει την προβολή του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»…)
Ωστόσο όμως η Εκκλησιατική Ιεραρχία- παρά τον διπλωματικό της ελιγμό- έχασε την ευκαιρία να θεολογήσει ουσιαστικά πάνω σε ένα θέμα που είχε την προσοχή του Κόσμου…
Εντύπωση επίσης προκαλεί το γεγονός ότι πάρα πολλοί θεολόγοι και ιερείς που καλούνται από τα ΜΜΕ, δείχνουν με την στάση τους ότι φοβούνται τελικά την ταινία.
Άκουγα τον συνήθως «ριζοσπάστη» θεολόγο Μουστάκη, να μιλά «για το κεφάλαιο που θέλει να μας κάνει όλους πολτό, χωρίς ρίζες και πολιτιστικές αναφορές» κτλ κτλ.
Και σκέφτηκα. «Έχει πλάκα: Ένα πόνημα που αναπαράγει και ενοποιεί διάφορες χιλιοειπωμένες θεωρίες συνωμοσίας (βλέπε το «εκκρεμές του Φυκώ» του Ουμβέτου Έκο), αντιμετωπίζεται με συνωμοσιολογικό τρόπο και από τους Ορθοδόξους.
Χωρίς να σκεφτεί κανείς σοβαρά από τους συμπαριστάμενους, που μπορεί να εδράζονται οι θεωρίες συνωμοσίας, ένθεν και ένθεν και πως γίνονται πιστευτές και να «πουλάνε».
Πουλάνε γιατί ανταποκρίνονται σε πραγματικές κοινωνικές καταστάσεις.
- Στην απογοήτευση του κόσμου από την Ιστορία. (Τόσοι αιώνες κοινωνικών κινημάτων και ξαναγυρίσαμε πάλι σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία που διαχειρίζεται την ανθρωπότητα με φοβερό κυνισμό; «Μήπως κάποιο λάκκο έχει φάβα;» Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό σχέδιο βάσει του οποίου όλοι κινούμαστε σαν πιόνια;)
- Στην απαξίωση κάθε «δεδομένης αλήθειας», γιατί όχι και του Χριστιανισμού. Ζούμε στην εποχή του «Μαιρισμού», όπως λένε οι κοινωνιολόγοι της θρησκείας. (Από την «θρησκεία της Μαίρυ». Όταν ρωτήσανε κάποτε μια Μαίρυ σε ποια θρησκεία πιστεύει, είπε στην δική μου, την «θρησκεία της Μαίρυ» και αυτό θεωρήθηκε ότι ανταποκρίνεται γενικότερα στο σημερινό θρησκευτικό προφίλ του δυτικού ανθρώπου)
- Στην επικράτηση ως κυρίαρχης ιδεολογίας, «της θρησκείας της Επιστήμης». Όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, όσο και να συναντά σήμερα την κριτική. Η « θρησκεία της Επιστήμης», ως η τελευταία θρησκεία, έχει μεγαλύτερη επιρροή από την κάθε άλλη, όχι στο τι δηλώνει κανείς, αλλά στον πυρήνα της σκέψης μας. Δεν είναι τυχαίο που το αρχέτυπο του επιστήμονα ο Ντα Βίντσι, είναι κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την ιστορία.
- Στο στέγνωμα του κόσμου από συναισθήματα και στην εξάρτηση του από «συναισθηματικά βοηθήματα». «Η Ωραιότερη (κατά Χόλυγουντ) Ιστορία του Κόσμου» μπορεί τελικά να γίνει ένα λαβ- στόρυ Μαγδαληνής – Ιησού.
- Και να μην ξεχάσουμε και κάποια εμφανή ιστορικά δεδομένα. Για παράδειγμα η "Όπους Ντέι", η οποία όντως είναι μια συνωμοτική οργάνωση που βοήθησε να μην βλαστήσει η Θεολογική Αναγέννηση στον χώρο του Καθολικισμού.


Απέναντι σε αυτά τα σημεία η Ορθοδοξία μπορεί να θεολογήσει.



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ