ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

ΛΟΙΠΟΝ
* Χθες έβλεπα στον αγώνα της Εθνικής μας με την Αυστραλία το πάθος των Ελληνοαυστραλών για της Εθνική της Ελλάδας.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και μιλάμε ότι ήταν οι περισσότεροι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Ίσως οι παππούδες τους και οι πατεράδες τους έφυγαν από την "Ψωροκώσταινα" γιατί δεν είχαν μια μπουκιά ψωμί να φάνε. Ίσως- ειδικά στην μεταπολεμική περίοδο- να έφυγαν διωγμένοι από πολιτικά μίση. Και βρήκαν ψωμί εκεί -με τον ιδρώτα τους βέβαια- και προκοπή.
Όμως το "νόστιμον ήμαρ", το κέντρο της ταυτότητάς τους είναι η "Ψωροκώσταινα".
Αυτά είναι ένα καλό μάθημα για εδώ, που έχουμε γίνει πλέον χώρος υποδοχής μεταναστών. Που έχουμε επίσης ιστορικές μειονότητες.
Δεν λέω να φοβόμαστε, ούτε να κλεινόμαστε. Αλλά να συνειδητοποιήσουμε, πως, ότι και να γίνει, πλήρης αφομοίωση των νέων πολιτισμικών ομάδων δεν θα υπάρξει.
Αυτό που μας μένει είναι να συνεχίσουν να περνάνε καλά εδώ, πολύ κακλύτερα από τις χώρες προέλευσής τους, ελπίζοντας ότι αν χρειαστεί να διαλέξουν πάντα, θα μπουν μπροστά οι πραγματικές τους ανάγκες και όχι οι φαντασιακές.
** Κάτι που ξέχασα χθες και είναι σημαντικό. Ο Χριστιανισμός έτσι κι αλλιώς ιστορικά είναι η θρησκεία της Μαγαληνής και των άλλων Μυροφόρων.
Ενώ οι 11 μαθητές κρύβονταν για "τον φόβο των Ιουδαίων", οι Μυροφόρες διέδωσαν τον μύνημα της Ανάστασης και προσπάθησαν να πείσουν τους μετέπειτα απόστολους για το γεγονός που έδειξαν δυσπιστία ως προς την Ανάσταση αρχικά.
Για αυτές όμως χρειάστηκε ένας άδειος τάφος και ένας Νεανίας.
Δυστυχώς ούτε αυτό ακούστηκε επ' αφορμής της ταινίας... πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι έχει και μια μικρούλα βάση η άποψη Λάγκτον για την εξορία του γυναικείου στοιχείου από τον Χριστιανισμό.

"Κώδικας Σαβοναρόλα" 2

Απέναντι σε αυτά τα σημεία η Ορθοδοξία μπορεί να θεολογήσει.
Για το πρώτο σημείο θα μπορούσε να μιλήσει παραινετικά χρησιμοποιώντας την παράδοση και την εμπειρία της. «Παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» θα μπορούσε να πει και πράγματα που σήμερα φαίνονται τελματωμένα, βαριά, μουντά μπορεί να αλλάξουν. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το οδυνηρό δώρο της ελευθερίας- ευθύνης και κανένα απόλυτο μυστικό σχέδιο δεν μπορεί να τον απαλλάξει. Και βέβαια αφού παραινέσει «να το γυρίσει» λίγο προς τα μέσα: «Ας δούμε όλοι ως πρόσωπα και ομάδες, τις δικές μας ειδωλολατρικές απολυτοποιήσεις…»
Για το δεύτερο σημείο θα μπορούσε να τονίσει κανείς την ίδια την πραγματικότητα της πίστης μας. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός για τα οποίο κάθε άλλο παρά υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις. Και είναι ενταγμένο πολύ σωστά αυτό στην ιστορία της σωτηρίας: Γιατί τότε η πίστη θα ήταν αποτέλεσμα μιας δεδομένης αλήθειας, παρά μιας προσωπικής επιλογής, μεταστροφής που στηρίζεται πάνω στο ρίσκο και την προσωπική ευθύνη. Διαδικασία που εν τέλει δίνει βιωματικά και μοναδικά για τον καθένα τεκμήρια δηλαδή αυθεντικές και όχι σχηματικές αποδείξεις.
Την «θρησκεία της επιστήμης», δεν μπορεί να αντιμετωπίζει κανείς με τα όπλα της, προσπαθώντας να δείξει πόσο επιστημονική είναι η «Θρησκεία του Χριστιανισμού». Έτσι την στιγμή που δεν ειπώθηκαν άλλα ουσιαστικότερα, οι ιστορικο-φιλολογικές αποδείξεις του κειμένου της Ιεραρχίας, είναι έωλες. Την Θρησκεία της Επιστήμης την αντιμετωπίζει κανείς δείχνοντας ένα άλλο, βαθύτερα ανθρωπιστικό κοινωνικό υπόδειγμα από αυτό που δημιούργησε ο επιστημονισμός.
Και ας έρθουμε στα «λαβ- στόρυ». Άλλη μια μεγάλη ευκαιρία να πει η Εκκλησία ότι δεν είναι ο «δήμιος του έρωτα», όπως την παρουσιάζουν –όχι οι εχθροί της, αυτοί που δεν την γνώρισαν ποτέ, αλλά ότι ο έρωτας είναι όλο της το περιεχόμενο. Όχι βέβαια η καρικατούρα των λαβ – στόρυ.
Αντί για αυτό πάλι μια αμηχανία απέναντι στην υποτιθεμένη σεξουαλική σχέση Μαγδαληνής – Ιησού.
Για παράδειγμα ακούστηκε ότι η ερωτική έλξη ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα είναι ένα «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης (δηλαδή μετά την «έξωση από τον παράδεισο») και γι αυτό ο Χριστός δεν «συνενώθηκε» με αυτήν την πτυχή της φύσης μας.
Το ότι η ερωτική έλξη αποτελεί «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό δεν είναι άποψη όλης της Εκκλησίας, αλλά τάση σε γραπτά ορισμένων μόνο Πατέρων.
Μια τέτοια παραδοχή βέβαια, εμένα προσωπικά δεν με κάνει να σκεφτώ ότι Χριστός είχε σεξουαλικές σχέσεις και σεξουαλικές φαντασιώσεις για τη Μαγδαληνή, αφού αλλιώς έχω ζήσει εντός της Εκκλησίας την αποστολή Του στον κόσμο.
Εντάξει, υπάρχει η Χριστολογία της Εκκλησίας που μπορεί να εξηγήσει μέσω της «αντίδοσης των ιδιωμάτων», πως ο άνθρωπος, που «καίγεται» για να χαρίσει μερικώς το σώμα του σε έναν άλλο άνθρωπο, ενώνεται με τον Θεό Λόγο, που χαρίζει το σώμα Του στην οικουμένη.
Ωστόσο, δεν αποτελεί «στραβοπάτημα» που μπορεί να κουτσάνει κάποιον η σκέψη ότι ο Χριστός σκέφτηκε κάποια στιγμή τη Μαγδαληνή διαφορετικά. Ειδικά, αν ο πιστός είναι σε ένα περιβάλλον που καλλιεργείται η σκέψη ότι η σχέση Δημιουργού- Δημιουργίας είναι ερωτική (με τα περιορισμένα εκφραστικά μας σχήματα), αργά ή γρήγορα θα συναισθανθεί, ότι το «Μαγδαληνόν άγος» (χι! χι!) είναι κάτι το εντελώς ασήμαντο.
Αντίθετα, η σκέψη ότι ο Χριστός είναι τιμωρός της σεξουαλικής επιθυμίας είναι ένα σοβαρό «στραβοπάτημα», που μπορεί να καθηλώσει την προκοπή της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας στο επίπεδο του αγκαθωτού σύρματος που προσαρμόζουν τα μέλη του «Όπους Ντέι» στα πόδια τους για να πονάνε, όπως μας λέει ο Νταν Μπράουν.
Για τον βαθύτερο ερωτισμό όμως που εκπέμπει το πρόσωπο του Χριστού στα Ευαγγέλια έχουν μιλήσει πάρα πολλοί, χριστιανοί και μη.
Και εκεί είναι βέβαια το πρόβλημα για τον άνθρωπο, η σεξουαλική επιθυμία χωρίς βαθύτερο έρωτα για τον Άλλο και για τη Ζωή.
Και αυτό, όχι γιατί δεν ακολούθησε κάποιον θεϊκό νόμο, αλλά γιατί σύμφωνα με την εμπειρία της Εκκλησίας, δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες που του δίνονται για την ολοκλήρωση ( τη «σωτηρία» θεολογικά) του προσώπου του.
Επίσης πρόβλημα, δεν σημαίνει αποτυχία, αλλά συνήθως αφορμή για διεργασία και αλλαγή. Άμα οι άνθρωποι δεν είχαμε προβλήματα, δεν θα γευόμασταν την προσωπική μας ιστορία, την διαφοροποίηση μας εν τέλει και θα ήμασταν απλά μηχανάκια που κάποια θα έφταναν στο τέρμα επειδή είχαν «ντούρασελ» και κάποια θα έμεναν στον δρόμο.
Τέλος όσον αφορά τα περί «Όπους Ντέι», όποια ενορία, μοναστήρι , επισκοπή κτλ, όχι μόνο δεν χρησιμοποιεί τέτοιες τακτικές, αλλά και δεν έχει τέτοιες αντιλήψεις αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στους εξωγήινους. Όμως όποιους «τους τσούζει» γιατί κάτι τους θυμίζει, ας το δουν σαν μια αφορμή δράσης.

Φτάνοντας προς το κλείσιμο…
Να κάτι που μας δένει με τους Πακιστανούς φουνταμενταλιστές εκτός από τις απαγωγές:
Η επιχειρηματολογία πολλών να λένε ότι υβρίζεται, συκοφαντείται κτλ ο Χριστός με αυτή την ταινία.
Σαν να περιμένουν να αντιμετωπίζεται ο δικός μας «Κριτής της Οικουμένης» με κανόνες μικροαστικής ευγένειας και όχι με αλήθεια, την όποια αλήθεια ακόμα και αυτή που "προς κέντρα λακτίζει.."
Μια σουλουπωμένη πίστη που δεν θέλει να της σκονίζουν το τραπεζομάντιλο που από κάτω του τα έχει κρύψει όλα.
Από αυτή την πίστη για μένα ακόμα και οι «στασιαστές» είναι προτιμότεροι...
Αυτοί τουλάχιστον μέσα από τα κονταροχτυπήματά τους ίσως κάποτε κάπου φτάσουν κάτι..
Ο ψυχαναγκασμός όμως του «όλα καθαρά» δεν οδηγεί πουθενά.

Ο τίτλος, όπως καταλαβαίνετε από όλα αυτά, δεν είναι άσχετος. Ο δρόμος του μοναχού που δεν ανεχόταν την Ελευθερία (η οποία πολλές φορές οδηγεί και στην ανταρσία απέναντι σε αυτά που εμείς θεωρούμε αξίες) τελειώνει με την Ιερά Πυρά, ακόμα και για τον ίδιο.

"Κώδικας Σαβοναρόλα"

Τελικά αποφάσισα να γράψω 2 λόγια για την ταινία «Κώδικας Ντα Βίντσι» που βγαίνει τώρα στους Ελληνικούς Κινηματογράφους και έχει δημιουργήσει ήδη πολλές συζητήσεις γύρω από αυτήν και το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε.
Δεν κρύβω πως για αυτές τις αράδες που θα ακολουθήσουν έχω κι ένα προσωπικό κίνητρο:
Ήμουν μαθητής Λυκείου, όταν είχαν γίνει τα επεισόδια με αφορμή την προβολή της ταινίας του Σκορτζέζε: «Τελευταίος Πειρασμός», που ήταν βασισμένη πάνω στο βιβλίο του δικού μας Νίκου Καζαντζάκη.
Εκείνο τον καιρό διάβαζα πολύ αυτόν τον συγγραφέα, ξεκινώντας από τον «Φτωχούλη του Θεού», έργο που αναφέρεται στην ζωή του Αγίου Φραγκίσκου. Τα βιβλία μάλιστα τα δανειζόμουν από την βιβλιοθήκη του σχολείου μου. Έχοντας διαβάσει τον «Τελευταίο Πειρασμό», έβλεπα εντελώς ανόητη όλη εκείνη την φασαρία των παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων που είχε μάλιστα από την ανοχή έως και την κάλυψη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
«Δεν είναι δυνατόν, να μην αντιλαμβάνονται ποίος είναι ο τελευταίος πειρασμός;», σκεφτόμουν..
(Τα περί λεπτών δογματικών διαπιστώσεων επί του εδάφους της Χριστολογίας, δεν αφορούν ένα λογοτεχνικό έργο, αφού ο συγγραφέας του δεν παρέδωσε μια «Ομολογία Πίστεως», αλλά ένα φιλοσοφικό στοχασμό με μυθιστορηματικό περίβλημα.)
Πάνω στον Σταυρό, ο Θεός που έγινε Άνθρωπος, αυτός που λέει προς στιγμήν ενώπιον όλων, «Πατέρα να το πιω αυτό το ποτήρι;», αναλογίζεται κάποια από τα βασικά δεδομένα της ανθρώπινης μοίρας.
Να ερωτευτεί για παράδειγμα μια γυναίκα και να την παντρευτεί.
Μιας ανθρώπινης μοίρας που την ευλόγησε ο ίδιος ο Θεός της Βίβλου, ας θυμηθούμε το «σαρξ εκ της σαρκός μου» της Γένεσης.
Όλο αυτή η διήγηση δεν είναι τίποτα άλλο δηλαδή, παρά ένας "πειρασμός".
Την ανθρώπινη μοίρα ο συγγραφέας «ζυγιάζει» δια του Ιησού σε σχέση με την υπέρτατη θυσία Του, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η μυθιστορηματική αυτή πλοκή που γίνεται γύρω από το πρόσωπο του Χριστού, δεν δείχνει τίποτ’ άλλο, παρά μια βαθιά αποδοχή του ανθρώπινου, το οποίο ωστόσο μπορεί, αν το θελήσει, να γίνει «μια βολίδα προς τον Ουρανό»...
Με πόνο βέβαια και πένθος για αυτά από τα οποία χωρίζεται...
(Κάποια στιγμή οι «άνθρωποι της Εκκλησίας» θα πρέπει να σκεφτούν ότι ο Χριστός δεν χάρισε το πρόσωπο του μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλον τον Κόσμο. Όταν το πρόσωπο του Χριστού «διακινεί» πράγματα και συναισθηματικά και λογικά σε πολλούς ανθρώπους, δεν μπορεί να μπαίνει αυτόματα σε καταναγκασμούς και εξωτερικά καλούπια, γιατί έτσι καταστρέφεται «η αλήθεια της συνάντησης». Ας αποχτήσουν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι την σοφία που σαν καταστάλαγμα αφήνει πίσω της η ιστορία 2000 χρόνων «ευαγγελισμού της οικουμένης».)

Ξαναγυρνώντας στις ενθυμήσεις μου, ξαναζώ την ένταση που βίωνα εκείνες τις μέρες. Όταν οι παραεκκλησιαστικοί, συνεπικουρούμενοι και από κάποιους παπάδες, προσπαθούσαν να ματαιώσουν την προβολή της ταινίας. Γιατί έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν είναι «μηχανάκι» και οι ίδιοι ήταν «μηχανάκια», έστω και «χριστιανικά» κουρδισμένα…
Αυτή ήταν η για μένα η βαθύτερη αιτία του ζήλου τους.
Απέναντι σε αυτό το συρφετό επαναστάτησα και ήθελα ενδεικτικά να πάω να παρακολουθήσω την ταινία, όταν αυτοί όλοι θα ήταν απέξω φωνάζοντας. Να διαρρήξω έτσι κάθε σχέση μαζί τους. Εγώ που πριν δυο χρόνια ήμουν ένα «καλό κατηχητόπουλο»…
Κι όλα αυτά ήταν η απαρχή μιας πρόσκαιρης απομάκρυνσης μου από την Εκκλησία, την οποία συνάντησα αρκετά χρόνια μετά, μέσα από δαιδαλώδεις δρόμους, θέλω να πιστεύω με ωριμότητα.
(Και να μνημονεύσω ξανά τον κοιμηθέντα προσφάτως καθηγητή Νίκο Ματσούκα, που ανάμεσα στα άλλα τεκμηρίωσε την Ορθόδοξη Χριστιανική προέλευση του στοχασμού του Νίκου Καζαντζάκη.)

Τώρα βέβαια η επίσημη εκκλησία πήρε αρκετές αποστάσεις από τις κραυγές. Ίσως την βοήθησε και η φύση του λογοτεχνήματος και της ταινίας. (Αλήθεια γιατί να μην σταματήσει την προβολή του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»…)
Ωστόσο όμως η Εκκλησιατική Ιεραρχία- παρά τον διπλωματικό της ελιγμό- έχασε την ευκαιρία να θεολογήσει ουσιαστικά πάνω σε ένα θέμα που είχε την προσοχή του Κόσμου…
Εντύπωση επίσης προκαλεί το γεγονός ότι πάρα πολλοί θεολόγοι και ιερείς που καλούνται από τα ΜΜΕ, δείχνουν με την στάση τους ότι φοβούνται τελικά την ταινία.
Άκουγα τον συνήθως «ριζοσπάστη» θεολόγο Μουστάκη, να μιλά «για το κεφάλαιο που θέλει να μας κάνει όλους πολτό, χωρίς ρίζες και πολιτιστικές αναφορές» κτλ κτλ.
Και σκέφτηκα. «Έχει πλάκα: Ένα πόνημα που αναπαράγει και ενοποιεί διάφορες χιλιοειπωμένες θεωρίες συνωμοσίας (βλέπε το «εκκρεμές του Φυκώ» του Ουμβέτου Έκο), αντιμετωπίζεται με συνωμοσιολογικό τρόπο και από τους Ορθοδόξους.
Χωρίς να σκεφτεί κανείς σοβαρά από τους συμπαριστάμενους, που μπορεί να εδράζονται οι θεωρίες συνωμοσίας, ένθεν και ένθεν και πως γίνονται πιστευτές και να «πουλάνε».
Πουλάνε γιατί ανταποκρίνονται σε πραγματικές κοινωνικές καταστάσεις.
- Στην απογοήτευση του κόσμου από την Ιστορία. (Τόσοι αιώνες κοινωνικών κινημάτων και ξαναγυρίσαμε πάλι σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία που διαχειρίζεται την ανθρωπότητα με φοβερό κυνισμό; «Μήπως κάποιο λάκκο έχει φάβα;» Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό σχέδιο βάσει του οποίου όλοι κινούμαστε σαν πιόνια;)
- Στην απαξίωση κάθε «δεδομένης αλήθειας», γιατί όχι και του Χριστιανισμού. Ζούμε στην εποχή του «Μαιρισμού», όπως λένε οι κοινωνιολόγοι της θρησκείας. (Από την «θρησκεία της Μαίρυ». Όταν ρωτήσανε κάποτε μια Μαίρυ σε ποια θρησκεία πιστεύει, είπε στην δική μου, την «θρησκεία της Μαίρυ» και αυτό θεωρήθηκε ότι ανταποκρίνεται γενικότερα στο σημερινό θρησκευτικό προφίλ του δυτικού ανθρώπου)
- Στην επικράτηση ως κυρίαρχης ιδεολογίας, «της θρησκείας της Επιστήμης». Όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, όσο και να συναντά σήμερα την κριτική. Η « θρησκεία της Επιστήμης», ως η τελευταία θρησκεία, έχει μεγαλύτερη επιρροή από την κάθε άλλη, όχι στο τι δηλώνει κανείς, αλλά στον πυρήνα της σκέψης μας. Δεν είναι τυχαίο που το αρχέτυπο του επιστήμονα ο Ντα Βίντσι, είναι κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την ιστορία.
- Στο στέγνωμα του κόσμου από συναισθήματα και στην εξάρτηση του από «συναισθηματικά βοηθήματα». «Η Ωραιότερη (κατά Χόλυγουντ) Ιστορία του Κόσμου» μπορεί τελικά να γίνει ένα λαβ- στόρυ Μαγδαληνής – Ιησού.
- Και να μην ξεχάσουμε και κάποια εμφανή ιστορικά δεδομένα. Για παράδειγμα η "Όπους Ντέι", η οποία όντως είναι μια συνωμοτική οργάνωση που βοήθησε να μην βλαστήσει η Θεολογική Αναγέννηση στον χώρο του Καθολικισμού.


Απέναντι σε αυτά τα σημεία η Ορθοδοξία μπορεί να θεολογήσει.



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Το Βίντσι του Ντα Βίντσι.

Βίντσι στα παιδικά μου χρόνια σε ένα νησί κάπου στην Ενδοχώρα, λέγανε οι εργάτες του λιμανιού, το γερανό που ανύψωνε τα εμπορεύματα και τα έβαζε στα αμπάρια των Μότορ Σίπ. Ποιός ξέρει, ίσως να έλκει το όνομά του από τον πολυεπιστήμονα Ντα Βίντσι...

Έχω στο μυαλό μου να γράψω κάτι για τον "κώδικα Ντα Βίντσι" και τις αντιδράσεις που ξεσηκώνει Πανευρωπαϊκά αλλά και στη χώρα μας...
Για να σας προϊδεάσω, θα αναφέρεται στα πρότερα βιώματα μου του "Τελευταίου Πειρασμού"
(Δεν συγκρίνω τον Καζαντζάκη με τον Νταν Μπράουν σε σχέση με τη δύναμη του στοχασμού τους, αλλά υπάρχει μια συσχέτιση στην αντιμετώπιση των έργων τους από πολλούς "Χριστιανούς" ).
Θα αναφέρεται επίσης στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που αναπαράγει το βιβλίο και τον συνωμοσιολογικό τρόπο που το αντιμετωπίζουν πολλοί "ορθόδοξοι".
Θα αναφέρεται στις αιτίες που κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι τέτοια μυθιστορήματα είναι κοντά στην πραγματικότητα:
Για παράδειγμα η "Όπους Ντέι", είναι μια συνωμοτική οργάνωση που βοήθησε πολύ να περιοριοριστεί η "Άνοιξη της Β' Βατικανής συνόδου" στους κόλπους του Καθολικισμού και των κύρηγμα της Θεολογίας της Ελπίδας των επισκόπων - μαρτύρων της Λατινικής Αμερικής.
Θα μιλήσω επίσης για το ότι η Εκκλησιατική Ιεραρχία- παρά τον διπλωματικό της ελιγμό- έχασε την ευκαιρία να θεολογήσει ουσιαστικά πάνω σε ένα θέμα που είχε την προσοχή του Κόσμου και να δείξει την διαφορά της Ορθόδοξης προσσέγγισης- αν την ήξερε βέβαια.
Και για να μην πολυλογώ τώρα : Μου κάνει εντύπωση η επιχειρηματολογία πολλών να λένε ότι υβρίζεται, συκοφαντείται κτλ κτλ ο Χριστός με αυτή την ταινία.
Σαν να περιμένουν να αντιμετωπίζεται ο "επί ξύλου κρεμάμενος" και ο "έν ύδασιν την γην κρεμάσας" με κανόνες μικροαστικής ευγένειας και όχι με αλήθεια, την όποια αλήθεια ακόμα και αυτή που "προς κέντρα λακτίζει.."
Μια σουλουπωμένη πίστη που δεν θέλει να της σκονίζουν το τραπεζομάντηλο που από κάτω του τα έχει κρύψει όλα. Από αυτή την πίστη για μένα ακόμα και οι Λάγκτον είναι προτιμότεροι...

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω και αιωνία η μνήμη για τον Καθηγητή μου της Ορθόδοξης Δογματικής Θεολογίας Νίκο Ματσούκα, που πέθανε πριν λίγες μέρες και ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να δώσει την ορθόδοξη προσσέγγιση στο θέμα, άμα τον καλούσαν βέβαια τα ΜΜΕ, μια και οι ΠαπαΤσάκαλοι πουλάνε περισσότερο.

Αντιγράφοντας το Χόλιγουντ Σύντομα koντά σας
_________________

ΚΟΛΛΗΤΗΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!

"ΚΟΛΛΗΤΗΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!"
(Σιορ Διονύσιος)

Είχα ένα καημό αυτές τις μέρες: Μόλις πήρα την απόφαση να δημιουργήσω αυτό το μπλοκάκι γιατί είχα σκέψεις πολλές που δεν τις μοιραζόμουν, προέκυψε πολλή δουλειά. Έτσι οι σκέψεις προς το παρόν πήγανε περίπατο.
Να όμως, που σήμερα το πρωί, ενώ βρισκόμουν στο αμάξι μου και πήγαινα στη εργασία μου, ενώ άκουγα τα ράδια να λένε για τον Μανωλάκη τον Κεφαλογιάννη, μου ήρθε μια σκέψη: Να γράψω δυο λόγια για «το ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» πραγματικά. Λόγια που εμείς οι «κοινοί θνητοί» τα λέμε καθημερινά μεταξύ μας. Για το τι πραγματικά είναι και πράττουν «οι Βασιλείς και Βουλευτάδες, οι κλεφταράδες (όχι όλοι) και οι μασκαράδες»…
Πέσανε να το φάνε το παιδί, γιατί ήπιε ένα κρασάκι παραπάνω (αλήθεια που το βρήκε, εκεί στο Μπαχρέιν;) και είπε αυτό που του βάραινε την ψυχή.
Δεν είναι και λίγο να σε περνάν οι άλλοι για παντοδύναμο ( ο εκφραστής της Λαϊκής Εξουσίας) και εσύ κατά βάθος να κατανοείς ότι είσαι μια σκιά. Και είναι όντως πολύ καίριος ο παραλληλισμός του με το «Θέατρο Σκιών», τον πολυαγαπημένο μας Καραγκιόζη. Γιατί στο θέατρο με ηθοποιούς, ο ερμηνευτής έχει το καθήκον να ερμηνεύσει τον ρόλο, να προσθέσει πινελιές από την ιδιοσυγκρασία του, την ικανότητα να καταλαβαίνει τους πόνους και τις προσωπικές ιστορίες άλλων. Να κάνει τον μοναδικό Οιδίποδα του Μάνου Κατράκη ή του Αιμίλιου Βεάκη, ας πούμε.
Ενώ ο Κακομοίρης ο Καραγκιόζος, φορώντας ένα μόνιμο χαμόγελο και έχοντας ένα ξυπόλητο ποδάρι που όμως δεν κρυώνει πραγματικά πάνω στο τσιμέντο, παίρνει ανθρώπινη ουσία μόνο από το παίξιμο του Καραγκιοζοπαίχτη, ο οποίος όμως βρίσκεται πίσω από την σκιά.
Δυστυχώς αυτή είναι η ουσία της πολιτικής σήμερα, άλλοι κουνάνε τα νήματα.
Τα κουνάνε αυτοί που χρηματοδοτούν τα κανάλια και καλός πολιτικός γίνεσαι αν σε παίζουν τα κανάλια.
Τα κινούν αυτοί που μπορεί να δημιουργούν κρίσεις η ανθοφορίες στα χρηματιστήρια.
Τα κινούν αυτοί που ανά πάσα στιγμή μπορούν «να τραβήξουν το χαλί» κάτω από τα πόδια του κάθε υπουργού. Τι θα γίνει ας πούμε αν αύριο του φύγουν τεχνηέντως όλα τα πλοία του κυρ Μανωλάκη από το Αιγαίο, ή ακόμα γεμίσει το αρχιπέλαγος επιβατηγά με Σλοβένικη Σημαία και πάμφθηνα Τούρκικα Πληρώματα; Φαντάζεστε την αναταραχή; Τότε ο κάθε κυρ Μανωλάκης πάει σπίτι του και συνειδητοποιεί, ότι είναι κι αυτός αναλώσιμος, παρά τις επενδύσεις οικογενειακών παραδόσεων στην καμπούρα του.
Και τι του μένει του κάθε πολιτικού ως εξουσία . Ίσως να ικανοποιεί, ή να μην ικανοποιεί τα γούστα του Χριστόδουλου. Αν είναι και αυτό στο χέρι του. Γιατί όπως χρήσιμος είναι ο Καραγκιόζης στο θέατρο σκιών, χρήσιμοι είναι και ο Μορφονιός και ο Σταύρακας και πρέπει να έχουν και αυτοί το ρολάκι τους.
Λέγανε κάποιοι δημοσιογράφοι ( αυτοί έχουν σίγουρα τον ρόλο του Χατζηαβάτη, του τελάλη του Πασά), ότι, αν συνειδητοποιεί αυτά τα πράγματα ο κυρ- Μανωλάκης, δεν πρέπει να είναι στην Ν.Δ., αλλά αριστερότερα του ΚΚΕ.
Εγώ θα διαφωνήσω.
Η κάθε κοινωνία χρειάζεται και τους «οπισθοδρομικούς» και τους συντηρητικούς και τους προοδευτικούς και τους ριζοσπάστες. Είναι όλοι μέσα στο παιγνίδι της εξέλιξης, γιατί αν δεν έχει το αντίθετό του κανείς, αλλά και το παράπλευρο του ωστόσο όμως διαφορετικό, δεν θα μπορεί να δημιουργεί. Γιατί μέσα από τον διάλογο και την αντιπαράθεση ανακαλύπτει τα «κενά του», «τα αδύναμα σημεία» του και βρίσκεται συνεχώς σε μια κίνηση. Γιατί η σύνθεση- η οποία, όπου και όταν συμβαίνει αβίαστα, είναι ιαματική- δεν μπορεί να γίνει αναγκαστική και υποχρεωτική. Για λέμε εν κατακλείδι τα πράγματα, δεν χρειάζεται να γίνει κανείς περιθωριακός για να είναι αληθινός, όπως συχνά με χίλιους τρόπους μας διατυμπανίζεται.
Οι πολιτικοί όμως, κυρίως των 2 κομμάτων εξουσίας που έχουμε στη χώρα μας, αλλά συχνά και των άλλων παρατάξεων, πρέπει αν πουν την αλήθεια στον λαό: «Αδέλφια είμαστε αδύναμοι και αν θέλετε πραγματικά να γίνουν έστω και λίγες αλλαγές, νοικοκυρέματα, ξεκαθάρισμα τρωκτικών κλπ κλπ που υποσχόμαστε, αυτό θα σημαίνει συχνά αναταραχές. Μέσα όμως από τις μικρονίκες που μπορεί να έχουμε, σιγά –σιγά ίσως πάρουμε δύναμη απέναντι στον «κόσμο των σκιών». Πιστεύουμε όμως βαθιά, πως αυτές οι μικρονίκες μας θα εξυπηρετήσουν εν τέλει τις ζωές μεγάλων ομάδων ανθρώπων και έτσι αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούμε, έστω και αν χρειαστεί να πάμε σπίτια μας κάποιοι. Άλλοι ίσως προσωρινά, άλλοι για πάντα. Αλλά τι μ’ αυτό εμείς μέσα μας θα δικαιωθούμε. Άλλοι στο παρελθόν δεν πήγαν απλά στα σπίτια τους, αλλά στον τάφο για κάποιες θέσεις τους.»
Δυστυχώς το όλο παιγνίδι τής δείχνει σήμερα ότι έχει επικρατήσει η απογοήτευση στον χώρο της πολιτικής, αφού ο στόχος δεν είναι να κερδισθεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων, αλλά ο προσωρινός εντυπωσιασμός τους. Αυτό είναι βαρύ συναισθηματικό φορτίο για τον κάθε άνθρωπο που μπαίνει σε αυτό τον χώρο. Έστω και αν το ένα κρασάκι τον κάνει να βγάλει την προβιά του γαϊδουριού.