Αφορμή για τις παρακάτω αράδες στάθηκε ένα δημοσίευμα του αρθρογράφου των «Νέων» κ. Θεωδορόπουλου ( ΤΑ ΝΕΑ , 12/08/2006 , Σελ.: P12).
Και αυτό γιατί με το προηγούμενο κείμενό μου («καλοκαιρινή ραστώνη και αλλα λοιπά») ο κ. Θεοδωρόπουλος ίσως με κατέτασσε στο 99% των Ελλήνων που μάλλον σκέφτεται στερεοτυπικά.
Ας δούμε όμως τι λέει, ανάμεσα στα άλλα και με έκανε να ξυπνήσω:
“Και κάπως έτσι, μέρα με την ημέρα, επεισόδιο το επεισόδιο, για μια ακόμη φορά ζούμε αυτό που ο Νίκος Δήμου είχε περιγράψει ως Ελλάδα του 99%, μια κραυγαλέα ομοφωνία η οποία στηρίζεται στην σιωπηρή αποδοχή ορισμένων προδιαγραφών της σκέψης μας. Βάσει αυτών των προδιαγραφών το Ισραήλ, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η ύπαρξή του δεν είναι εντελώς παράνομη, συμπεριφέρεται ως ιμπεριαλιστική δύναμη και ότι ο πόλεμος αυτός είναι ένα ακόμη κεφάλαιο στη βουλιμική διάθεση που του προκαλούν τα εδάφη του Λιβάνου - άποψη η οποία αποσιωπά το γεγονός ότι η μακροβιότερη δύναμη κατοχής στον Λίβανο ήταν και είναι η Συρία και όχι το Ισραήλ.
Και εννοείται ότι είτε το Ισραήλ καθοδηγεί την Αμερική είτε η Αμερική το Ισραήλ και οι μεν και οι δε στόχο έχουν τις πετρελαιοπηγές του αραβικού κόσμου - γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε την μαρξιστική μας αλφαβήτα που μάθαμε μικροί.
Δεν χρειάζεται εδώ να προσθέσω ότι τα παρελκόμενα της κραυγαλέας μας ομοφωνίας οδηγούν στο συμπέρασμα πως όσοι δεν αποδέχονται αυτές τις προδιαγραφές είναι αυτομάτως ανάλγητοι, αν όχι απάνθρωποι, αφού παρακολουθούν ασυγκίνητοι τις εικόνες των χτυπημένων αμάχων και των παιδιών στην τηλεόραση. Κι όσοι δεν είναι ανάλγητοι, ή απάνθρωποι, είναι απλώς πουλημένοι - άποψη που θεωρεί δεδομένο ότι όποιος επιθυμεί να πουληθεί βρίσκει πάραυτα και κάποιον αγοραστή και ότι όσοι δεν είναι πουλημένοι δεν είναι, όχι επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους αγοράσει, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν να πουληθούν.
…… …… ……
Όλα αυτά τα προβλήματα είναι υπαρκτά, όλες αυτές οι δυνάμεις είναι ενεργές, δεν έχω αντίρρηση. Όσο ενεργές όμως είναι και οι δυνάμεις του ισλαμικού σκοταδισμού, του «Κόμματος του Θεού», οι ρουκέτες του οποίου, εύστοχες ή άστοχες δεν έχει τόση σημασία, επικαλούνται μια δικαιοσύνη που παραβιάζει κατάφωρα το δικό μου αίσθημα περί δικαίου. Είναι η δικαιοσύνη που καταδικάζει σε θάνατο τον Σάλμαν Ρούσντι και τις μοιχαλίδες, η δικαιοσύνη των θλιβερών μουλάδων.
Κι αν αυτά είναι τα συμπτώματα, αυτά προδίδουν την πραγματική αιτία που με όλο και περισσότερο θάρρος, και όλο και περισσότερο θράσος ομολογείται: πως η εντέλει δικαίωση αυτού του κόσμου είναι η απόλυτη άρνηση του κόσμου στον οποίον ζω. Αν η άρνησή μου να αποδεχθώ τη δικαιοσύνη αυτού του Ισλάμ είναι ισλαμοφοβία τότε είμαι ισλαμόφοβος.
Και επειδή, παρά τις κακοτεχνίες του, τις αδικίες του και τις αναπηρίες του ο κόσμος στον οποίον ζω είναι ο κόσμος στον οποίον θέλω να συνεχίσω να ζω γι'αυτό αισθάνομαι πως ανήκω σε όσους αντιμετωπίζουν με αμηχανία όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή.”
Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Δεν πρέπει να είναι ο a priori «κακοί» οι «μοχθηροί και καταχθόνιοι Οβριοί», αλλά οι «απολίτιστοι Μουσουλμάνοι». Και γράφω όλα αυτά για να πω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να πω ότι το φαινόμενο του πολιτικού Ισλάμ στο βαθμό που έχει ταυτιστεί με τον Φουνταμενταλισμό και τον Φανατισμό, οφείλει αυτήν του την παρουσία στην σχέση της Δύσης με αυτόν τον κόσμο.
Και δηλώνω ευθύς εξαρχής είμαι κάθετα αντίθετος στην θανατική ποινή και υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών. (Όπως και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού πιστεύω.) Μάλιστα, αν ήμουν πολιτικός, θα έκανα προσπάθειες ώστε η Ε.Ε. να υιοθετήσει τέτοια κριτήρια στις εμπορικές σχέσεις της, ώστε να πιεστούν τα τρίτα κράτη, τουλάχιστον στον νομικό τους πολιτισμό, να καταργήσουν την εσχάτη των ποινών και να λάβουν μέριμνα για την εξάλειψη κάθε κοινωνικής διάκρισης. Αλλά πως θα γίνει αυτό όταν η «μαμά Αμερική» για πολλούς νέο-φιλελευθέρους, νέο-συντηρητικούς γενικά νέο- διανοητές, έχει τέτοια πράγματα;
Άρα δεν δέχομαι καμιά κουβέντα περί συμπάθειάς προς την ιδεολογία των κάθε λογής Ταλιμπάν.
Όμως δεν μπορώ να μην δω τις ευθύνες ενός μέρους, μιας έκφανσης- ας πούμε- της Δύσης, στην εμφάνιση και την γιγάντωση κάθε λογής «Τζιχάντ», σε ένα σημείο μάλιστα να φτάσει να αποσταθεροποιεί αυτό που θεωρούμε κόσμο μας, με τα «Γκουαντανάμο», τους «προληπτικούς πολέμους», την παρακολούθηση των φρονημάτων, την δυσχέρεια στις συγκοινωνίες και τις επικοινωνίες.
Αυτή η έκφανση της Δύσης (δεν θα πάω πίσω στις Σταυροφορίες) είναι η αποικιοκρατία και η νεοαποικιοκρατία. Έτσι την γνώρισαν κυρίως την Δύση οι Άραβες και κατ’ επέκταση όλοι οι Μουσουλμάνοι. Δεν έχουν περάσει ούτε 100 χρόνια από τότε που συνοπτικά οι Άγγλοι αποικιοκράτες εκτελούσαν στην Αίγυπτο χιλιάδες εξεγερμένους «αδελφούς μουσουλμάνους», έχουν περάσει πολύ λιγότερα από τότε που μέσω του Λόρενς της Αραβίας ξεσήκωναν τους Άραβες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ίδια στιγμή , δια του Μπάλφουρ, ΥΠ.ΕΞ. της Α.Μ., έταζαν την Παλαιστινιακή γη στους Σιωνιστές. Ακόμα λιγότερα έχουν περάσει από τότε που παρασκηνιακά προωθούσαν και επιφανειακά ανεχόταν τον καιροσκοπικό επαν-αποικισμό των Εβραίων στην ίδια περιοχή. Έχουν περάσει μόλις 58 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε εδάφη ακόμα μεγαλύτερα από αυτά που θα μπορούσαν να έχουν ακόμα και με τον επαν-αποικισμό.
Με αυτά και με άλλα, πρώτα από όλα βέβαια με το Παλαιστινιακό, η Δύση στα μάτια όλου του Αραβικού πληθυσμού (και κατ’ επέκταση όλων οι Μουσουλμάνων) τείνει να καταστεί συνώνυμο της διαφθοράς, της αδικίας , του κυνικού πολιτικού πραγματισμού. Και είναι λογικό απορρίπτοντας συνολικά την σύγχρονη τους πορεία να θέλουν να γυρίσουν πίσω. Στην Κοινότητα των Υποταγμένων στον Θεό (Ισλάμ αυτό σημαίνει), όπου υπήρχε ένα πολύ αυστηρό, «σιδερένιο», αλλά πάντως υπήρχε ένα πλαίσιο που δημιουργούσε μιαν ασφάλεια και όχι σαν τώρα που δεν ξέρουν τι μέρα θα τους ξημερώσει, ποιανού θα είναι η βόμβα «που θα τους φάει». Θα σκεφτούν την ελεημοσύνη την μέριμνα για τους φτωχούς που επιβάλει το Ισλάμ και βέβαια, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια μυθοποιείται και το ένδοξο παρελθόν γίνεται αδιαπραγμάτευτη αξία. Ασφαλώς και βλέπουν τα δικά τους λάθη. Πάλι όμως, όπως είναι φυσικό, πρώτα από όλα θα πάει ο νους τους στις ηγεσίες τους, στους φατριασμούς των, στη διαφθορά και θέλουν να τις αλλάξουν. Όμως στην Δύση δεν αρέσει αυτή η αλλαγή και πώς να αρέσει βέβαια εδώ που έφτασε το πράγμα και συνεχίζει να υποστηρίζει σθεναρά κάποια ανελεύθερα καθεστώτα (π.χ. Σαουδική Αραβία) που δεν διαφέρουν βέβαια ως προς τις ελευθερίες σε σχέση με άλλα (π.χ. Ιράν, Συρία) που τα θεωρεί πηγή του κακού.
Μέσα σε όλα υπάρχει και το θέμα της εκδίκησης, η μόνη αντίδραση που φαίνεται πραγματοποιήσιμη από πολλούς εκεί κάτω, λόγω της μονομερούς υποστήριξης του Ισραήλ και να ! τους έχεις έτοιμους τους «Μάρτυρες».
Με όλα αυτά για μένα φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η επιστροφή της Ηθικής στην Πολιτική.
Και δεν υπάρχει πιο κραυγαλέα απόδειξη για την επιστροφή της Ηθικής στην Διεθνή Πολιτική παρά την διεθνή πίεση για να ξαναγυρίσει το Ισραήλ στα σύνορα του 1967 και να βρεθεί λύση στο δράμα των Παλαιστινίων Προσφύγων, ακόμα και αυτών που εστίες τους ήταν μέσα στο Ισραήλ του 1948.
Θα πει κανείς, ότι αυτά είναι ευχολόγια. Δεν είναι πρέπει όσοι έχουμε το βλέμμα καθαρό να ξέρουμε τι θέλουμε. Και να πιέζουμε. Αλίμονο αν ότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην αποσταθεροποίηση του πολιτισμού μας γίνει όχι μόνο κυνικός ρεαλισμός, αλλά και ιδεολογία.
Υ.Γ.1. Δεν είμαι κατά του δικαιώματος των Εβραίων να έχουν πατρίδα. Όμως το 1948, πιο δίκαιο θα ήταν αυτή να είναι ένα κράτος που να περιελάμβανε την μισή Βαρσοβία, την μισή Θεσσαλονίκη και το μισό Αμβούργο, παρά εκεί που πήγε και έγινε. Και δεν φτάνει αυτό. Του δώσανε διπλάσια γη από ότι στους γηγενείς Άραβες. Εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες εξαναγκάστηκαν να φύγουν με την ανοχή όλων, αρχικά και των Σοβιετικών, ενώ εκατομμύρια ίσως Εβραίοι άποικοι εισέρευσαν. Θα ήταν παρανοϊκά παράλογο να πιστεύει κανείς ότι οι Άραβες θα το δεχόταν αυτό ειρηνικά. Αφού η διεθνής κοινότητα είχε αποφασίσει αυτό, να κάνει το πρωτοφανές στην Ιστορία, θα έπρεπε να βρει λύση και για τις αντιδράσεις. (πχ. εκτεταμένη αυτονομία των Αράβων μέσα στο Ισραήλ). Αντί για αυτό δέχτηκε στα πράγματα την καταστρατήγηση μετά το 1967 ακόμα και των συνόρων που η ίδια αποφάσισε.
Άρα το πρόβλημα δεν είναι Αραβοισραηλινό, αλλά πρόβλημα όλης της διεθνούς κοινότητας με τους Άραβες .
Υ.Γ.2 «Όσοι πιστεύουν πως ο πόλεμος του Λιβάνου είναι η αποκάλυψη του Απόλυτου Κακού επί γης, και δεν είναι μόνον οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ, έχουν αναγορεύσει τον Τρούμαν, έστω και ως άγαλμα, σε υπεύθυνο για όλες τις κακοτεχνίες της ζωής στον πλανήτη» , έτσι λέει ο κ. Θεοδωρόπουλος. Όμως ο Τρούμαν δεν είναι ο όποιος Αμερικάνος πρόεδρος, είναι αυτός που αποφάσισε την ρίψη της ατομικής βόμβας, όταν ο πόλεμος έγερνε προς το τέλος του. Είχε εμπλοκή στον Εμφύλιο της Ελλάδας τέλος πάντων. Εμπλοκή βεβαίως είχε και ο Στάλιν, αλλά το άγαλμά του δεν υπάρχει σε δημόσιο χώρο…. Εγώ λέω και το εξής, για ευχαριστήσουμε τους ΑΧΕΠΑΝΣ, υπάρχει άλλος Αμερικάνος πρόεδρος , να βάλουμε στη θέση του, ο Μονρόε, που ήταν ο πρώτος ηγέτης κράτους που αναγνώρισε ντε φάκτο την Ελληνική Επανάσταση.
Υ.Γ.3. Μάλλον δεν είναι συγκυριακή όλη η κρίση με την νίκη της Χαμάς στις Παλαιστινιακές εκλογές και βέβαια την έμπρακτη άρνηση των περισσοτέρων δυτικών κρατών να το δεχτούν. Άλλη μια εκδήλωση της αδικίας της Δύσης για τον Μουσουλμανικό κόσμο. Δεν μπορεί να κάνεις πόλεμο για την εξαγωγή της Δημοκρατίας και να μην δέχεσαι μια δημοκρατική διαδικασία. Δεν είπα βέβαια να ανεχτούμε την επιβολή της Σαρίας, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα από την Χαμάς.
Αναρτήσεις
