Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Ακούσατε το νέο τελεσίγραφο του Δ. Ν. Τ.;

Πρέπει, λέει, να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις, να αυξήσουμε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να κόψουμε επιδοτήσεις και άλλες παροχές.
Αν δεν το κάνουμε, λέει τώρα, κάποτε θα αναγκαστούμε να το κάνουμε.
Και βέβαια δεν είναι όλα αυτά μια απλή έκθεση ιδεών... Είναι «γνωμάτευση» που την ακούνε οι «επενδυτές» μέσα κι έξω απ’ τα χρηματιστήρια και την ακούνε σίγουρα οι τεχνοκράτες της Κομισιόν (Ε.Ε.).

Όλα αυτά γίνονται την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα έχουμε μια μεγάλη απεργία, μια απεργία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι -είτε τους συμπαθούμε είτε όχι -πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ίσως από τις λίγες ομάδες που έχουν ένα αβαντάζ στους αγώνες τους.
Δεν μπορούνε να τους πούνε:
- θα σας πουλήσουμε (ΔΕΚΟ)!
- θα σας καταργήσουμε (για παράδειγμα άλλες μικρές διοικητικές υπηρεσίες ή προγράμματα των δήμων, αναπτυξιακές εταιρίες κτλ)
Έτσι μερικές φορές είναι καλό να μπαίνουν μπροστά. (Ας αφήσουμε προς το παρόν το ερώτημα αν οι απαιτήσεις τους είναι μαξιμαλιστές, αν είναι έτσι βέβαια.)

Περιττό να πω βέβαια ότι από την εφηβεία μου (Σημίτης: Υπουργός Οικονομικών του Αντρέα), όποιος και να βγει στις εκλογές μετά από λίγο ακούω το ίδιο μότο:
Λιτότητα, Λιτότητα, Λιτότητα.
Εδώ το ρίχνουν στην λεγόμενη αναποτελεσματικότητά των κυβερνήσεων μας, αλλά το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.
Πάρετε για παράδειγμα την μεθοδική Γερμανία, από τον καιρό του Κολ, έχουν κι εκεί «λιτότητα».
Και στην πραγματικότητα η λιτότητα είναι το γκρέμισμα του Κοινωνικού Κράτους: Αρχίζει από την περιφέρεια π.χ. « σπαταλάμε πολλά για να 'χουμε γραμματικό στα χωριά» και σιγά- σιγά φτάνει στο κέντρο. Στο γκρέμισμα και του «κέντρου» του Κοινωνικού Κράτους, που είναι η Δημόσια Παιδεία και Υγεία.

Τελικά, που πάμε ;
Υπάρχει διέξοδος σ’ αυτό το ντόμινο έστω και μακροπρόθεσμα;

Μια λύση που φαντάζει άμεσα πραγματοποιήσιμη, είναι να φράξεις κάθε δίοδο από την οποία θα μπορούσε να περάσει το νεοφιλελεύθερο ρεύμα.
Είναι απλή: «Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!».
Μη γελάτε δεν επινόηση του ΚΚΕ, η Νορβηγία ας πούμε την εφαρμόζει εν πολλοίς. Επίσης πολλές άλλες Σκανδιναβικές χώρες (π.χ. Δανία, Φινλανδία) την εφαρμόζουν εν μέρει.
Αξίζει να μελετηθεί πως έχουν αντιδράσει οι οικονομίες τους.
Πάντως, παρόλο που μιλάμε για πολύ δυναμικές παραγωγικά χώρες, φαίνεται (από ότι μεταφέρεται εδώ) να γίνεται και εκεί ένας πόλεμος χαρακωμάτων.
Η Ελλάδα όμως, μια μεταπρατική βασικά χώρα δύσκολα θα αντέξει τις αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης. Είμαστε στα χέρια των πολυεθνικών και δεν θα μας αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Στρατηγικός στόχος αλλαγής, (πολύ μακροπρόθεσμος βέβαια) πρέπει να γίνει η ίδια η Ε.Ε. .
Αν η πολιτικές ισορροπίες μπορέσουν κάποτε να οδηγήσουν σε μια τέτοια κατάσταση που η ελίτ των πολυεθνικών να έχει πραγματικά απέναντι της την Κομισιόν της Ε.Ε. (δημοκρατικά εκλεγμένη- αυτό είναι «εκ των ων ουκ άνευ»), τότε θα έχουμε πολιτική ανατροπή μεγατόνους πιο κοσμοϊστορική από την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων.

Αυτό για να γίνει χρειάζεται νέες επεξεργασίες πάνω σε ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα στους λαούς.
Αρχικά από τους Ευρωπαϊκούς, γιατί το ψωμί του Βούλγαρου π.χ. Εργάτη γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» για την κατατρόπωση του Γάλλου Συνδικαλιστή.
Αλλά όχι μόνο, γιατί η παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές και η ανυπαρξία ουσιαστικών εργασιακών δικαιωμάτων στην Κίνα είναι δυο μόνο από συνθήκες από τις οποίες ξεκινάει το κλείσιμο των εργοστάσιων της Ελλάδας.
Θα πάρει χρόνο βέβαια και πρέπει να κερδίζονται και ενδιάμεσες μάχες για να μην κουράζονται όσοι αποφασίσουν να αγωνιστούν.
(π.χ. Φωνάζουμε για τον Ψωμιάδη οι αριστεροί, αλλά δεν οργανώσαμε ένα αποκλεισμό του λιμανιού της Θεσσαλονίκης όταν έρχονται κάποια κοντέινερ από την Κίνα, ανάλογα με αυτά που κάναμε για το ΝΑΤΟ στον πόλεμο του Κοσόβου! Ίσως τότε να είχαμε κερδίσει και μια ντουζίνα χρεοκοπημένους μικροαστούς. Στην επόμενη αναμέτρηση άλλους πέντε και πάει λέγοντας.. )
Είναι λίγο κουραστικό να θέλεις να ψάχνεις "για μιαν ηλιαχτίδα στον σκοτεινό ουρανό"....(ας το πω ποιητικά), αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς.

Εδώ όμως θα βρίσκεται το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεν αποφασίσει να επεξεργαστεί κανείς μια ρηξικέλευθη στρατηγική , τότε θα είναι σαν τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη: θα κοροϊδεύει ότι έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του, για να βγαίνει επάνω και να μας απαγοητεύει πολύ γρήγορα.
Εν τω μεταξύ η κάθε αντιδημοκρατική λύση (ρατσισμός, φασισμός, φόβος και μίσος) θα παίρνει τα πάνω της.
Ακριβώς σαν όλες τις χώρες της Ευρώπης πλέον…

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Επιπρόσθετα για την Αυτοδιοίκηση

Ακούγοντας πολλούς ηττημένους των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών να παραπονιούνται ότι δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα προγράμματά τους γιατί δεν τους έδινε τα απαραίτητα χρήματα η κεντρική διοίκηση, σκέφτηκα το εξής:
Ένα "τοπικό άρχοντα" τον εκλέγεις για να διαχειριστεί κεφάλαιο χρηματικό, υλικό, ανθρώπινο, πολιτιστικό που ήδη έχει και να διεκδικήσει και άλλους πόρους και παραπάνω δυνατότητες.
Αυτό που σπάνια άκουσα λοιπόν, ήταν μια πραγματική αποτύπωση της υποδομής και των δεδομένων πόρων που έχει μια μονάδα αυτοδιοίκησης και τι θα κάνει βήμα -βήμα με αυτά.
Επίσης δεν άκουσα τι θα διεκδικήσει και με ποιόν διαφορετικό τρόπο από ότι στο παρελθόν, έτσι ώστε να αυξήσει την προσφορά του στον κόσμο.

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

Μετεκλογικές σκέψεις:

1. Αποχή: Είναι κοινοτυπία που μιλάω για το ποσοστό της αποχής. Θέλω να θίξω όμως το εξής: Γιατί όλοι όσοι τελικά δεν βρίσκουν τι να ψηφίσουν δεν συνασπίζονται για να κατεβάσουν την πρόταση που λείπει;
Λένε κάποιοι: «Γιατί δεν θα έχει επιτυχία. Θα θαφτεί από όσους έχουν συμφέρον να μη βγει».
Ρωτάω λοιπόν ξανά: «Καλά, ρε αδέλφια, ποιος σας είπε, ότι όταν καταθέτει μια πρόταση κάποιος, το κάνει με μόνο στόχο να γίνει αμέσως πλειοψηφία; Γιατί το ενδεχόμενο να εκφράσει κάποιος απλά τον εαυτό του, το βλέπετε άσκοπο, ανώφελο, ίσως και λίγο κουζουλό;»
Θα μου πείτε: «Έχουμε δει πολλά δείγματα παρανοϊκών να το παίζουν αρχηγοί μονοπρόσωπου κόμματος.»
Όμως κι εδώ υπάρχει αντίλογος: Όταν, ρε φίλε, παραιτείσαι από την μοναδική ευκαιρία που έχεις για να ασκήσεις έλεγχο στην κάθε λογής εξουσία, με το αιτιολογικό ότι δεν βρίσκεται κανένας να εκπροσωπήσει τα «θέλω» σου (έστω μερικά, ούτε η μαμά σου δεν μπορεί να τα εκφράσει όλα), γιατί δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να σε πουν και παρανοϊκό;»
Εμένα αυτό που πιο πολύ με θύμωσε στις εκλογές ήταν εκείνο που άφηναν να εννοηθεί και κάποιοι μεγαλοπολιτικοί : «Ε, δεν είναι και μεγάλης σημασίας».
Ίσα – ίσα, εδώ που έχεις αμεσότερη εποπτεία των σκοπών και των μέσων της διοίκησης, εδώ που γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις δεν επιτρέπεται να μένεις αμέτοχος.
Επίσης και οι ετεροδημότες.
Δεν ψηφίζουν λέει εκεί που μένουν γιατί έχουν κάποιο σπιτάκι στο χωριό.
Πρόταση, λοιπόν: Ο πληθυσμός ενός μέρους (και τα αντίστοιχα κονδύλια) να μην συνάγεται μόνο από το πόσοι είναι «γραμμένοι», αλλά από το πόσοι ψηφίζουν. Είναι ένα κίνητρο για να γίνει η ψήφος υποχρεωτική, γιατί σε μια δημοκρατία η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Ψήφισε και ψήφισε λευκό ή άκυρο. Έτσι, δείχνεις την αντίθεση σου και δεν συγκρούεσαι και με την μυστικότητα της ψήφου.
Βέβαια και τα άκυρα και τα λευκά θα έπρεπε να μετράνε στο εκλογικό μέτρο, γιατί είναι και αυτά ψήφος.

2. 42%
Οι επίγονοι μετέφεραν την διαταραχή που έχουν στο Κοινοβούλιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση:
Με 42,2 ο ένας είναι διοίκηση με 42 ο άλλος έχει απλά 5 έδρες. Σκέτη παράνοια. Γιατί λέει γινόταν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Ωστόσο είχαν -έστω και έτσι- μιας μορφής συναίνεση.
Γιατί λέει πρέπει να κυβερνηθεί ο Δήμος!
Να κυβερνηθεί.. αυτό είναι το άγχος, ε τότε να ρίχνουμε και κλήρο!
Πρόταση λοιπόν και εδώ: Να εκλέγεται ένα ευάριθμο Δημοτικό ή Νομαρχιακό συμβούλιο (με τουλάχιστον τα διπλά μέλη από όσα σήμερα έχει το καθένα και άμισθα, αν εκεί είναι το θέμα) με απλή αναλογική και πολλές λίστες. Ο Δήμαρχος όμως να "βγαίνει"από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με σταυρό προτίμησης.
Έτσι οι πλειοψηφίες στο δήμο θα είναι πάντα θέμα διεργασίας, (τι κακό βρίσκεται σε αυτό;) και ο Δήμαρχος σταθερός.

3. Κόμματα και Τ.Α.
Με την υπόνοια ότι αν ο κ. Μπουτάρης, κατέβαινε σαν κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ – Συν, ίσως να γινόταν από αντίδραση ότι έγινε στην Αθήνα με την κ. Δαμανάκη το 1998, ενώ τώρα από μόνος του τα πήγε περίφημα, σκέφτηκα πόσο έωλο πράγμα είναι το λεγόμενο «χρίσμα».
Τελικά το μόνο που εξυπηρετεί είναι η ενότητα των κομμάτων.
Γιατί, πως ρε αδελφέ να συνεργαστούμε μετά για τον ένα ή τον άλλο επίγονο, αν έχουμε «φαγωθεί» πρωτύτερα για το ποιανού η φάτσα αξίζει καλύτερα να είναι στο μπερντέ των παρελάσεων μαζί με τον δέσποτα και τον αστυνόμο. Επίπλαστα βέβαια και πάλι, γιατί κάτω από το χαλί τρωγόμαστε ξανά για τον α΄ ή τον β΄ «μικρεπίγονο».

4. Πολιτικό Μάρκετινγκ
Συχνά εδώ έχω αναφερθεί αρνητικά στο πολιτικό μάρκετινγκ, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Επειδή όμως είχα μια κουβέντα με κάποιον σύμβουλο πολιτικής επικοινωνίας, αξίζει να το σημειώσω. Ένας τέτοιος ειδικός θα σε βοηθήσει στο πως θα παρουσιάσεις τις ιδέες σου. Δεν θα σου βάλει ιδέες, αν δεν έχεις.Στην σημερινή πολιτική όμως, έχουμε έλλειψη ουσιαστικών ιδεών και προτάσεων ή προτάσεις που πρέπει κάπως να τις κρύψουμε από τον λαό. Και εδώ βέβαια το μάρκετινγκ βοηθά «να χρυσωθεί το χάπι», ή η «από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» να παντρευτεί την ψήφο μας.
Άντε και καλούς επιγόνους λοιπόν.

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Ένα βενζινάδικο στα σύννεφα για το σαραβαλάκι μου…



Το βλέπετε το Σαραβαλάκι μου, μια «οιονεί» λιμουζίνα.
Με τόσα που έγραψα για την Παιδεία και εδώ και σε άλλους χώρους, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω και για τις δικές μου «νεφέλες».
Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.
Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.
«Με λογισμό και μ’ όνειρο», όπως νομίζω έλεγε και ο πρόγονος ενός σημερινού επιγόνου.
Θα μου πείτε εσύ δεν χρειάζεσαι μόνο βενζινάδικο, θέλεις και συνεργείο, θέλεις και βουλκανιζατέρ.
Ναι καλοί μου άνθρωποι! μην μου πείτε όμως να το πετάξω και να πάρω ένα από τη βιτρίνα. Γιατί δεν την έχω αυτή την πολυτέλεια να αγοράζω απ’ την βιτρίνα. (Δηλαδή να αγοράζω Παιδεία από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό «τα (χαζο)χαρούμενα αρκουδάκια», μέχρι το καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.)
Και τι καύσιμα, λιπαντικά και ανταλλακτικά ψάχνω να βρω στο ονειρώδες βενζινάδικο;

-Ένα σχολείο που να μαθαίνει στο παιδί και στον έφηβο πώς να μαθαίνει.
Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.
Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».
Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει διεξόδους στους νέους ώστε να επεξεργάζονται τα συναισθηματικά φορτία που τους κατακλύζουν, καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.

-Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.
Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)
Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν σχεδιασμένη συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που αυτοί θα εκφράζουν.
Εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αφού θα πρώτα θα συμμετέχουν θεσμικά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη, δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, αλλά υποστηριζόμενοι από κατά τόπους εξειδικευμένους συναδέλφους τους, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους εγχειρίδια, ανάλογα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα της τάξης τους.

Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή των εργαζομένων, γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη. Τα κατά τόπους τμήματα, μπορούν να αφεθούν να έχουν τα δικά τους κριτήρια , για παράδειγμα εισαγωγικά έτη. Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και σχολές υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.
(Είδα χθες κάποιους καταληψίες λυκειόπαιδες, είχαν σαν αίτημα να αλλάξει κάτι στην ύλη των «Πανελληνίων». Δεν άντεξα: «Βρε Παιδιά κάνετε ολόκληρη κατάληψη και δεν ζητάτε να καταργηθούν οι ’’Πανελλήνιες’’; Δεν μπορείτε να ονειρεύεστε;»)

Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.
Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.
Επίσης προσδοκώ ένα πανεπιστήμιο που δεν θα «αλωνίζει» ως μεσάζων ο κάθε ΔΑΠίτης. (ή ΠΑΣΠίτης, ή Κνίτης, αν και σήμερα δεν ευνοούν τους άλλους οι «ισορροπίες»…) Τολμώ να το πω, διακινδυνεύοντας να στεναχωρήσω φίλους πανεπιστημιακούς.

Υ.Γ.1. : Λένε ότι οι καλύτεροι υπουργοί Παιδείας ήταν αυτοί που «δεν έκαναν τίποτα».
Είναι σωστό αυτό από μια πλευρά . Ακόμα και μέσα στην μιζέρια ένα σύστημα βρίσκει ισορροπίες και ομοιόσταση.
Αν δεν έχεις τις υλικές, ηθικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις να κάνεις μια ουσιαστική αλλαγή, καλύτερα να μην το πειράξεις.
Υ.Γ.2: Τρεις υπουργοί Παιδείας διαχρονικά ξεσήκωσαν τόσο πολύ κόσμο. Ο Κοντογιαννόπουλος, ο Αρσένης και η Μαριέττα.
Τους 2 τελευταίους τους συνδέει και κάτι άλλο: ότι ενέργησαν θετικά ως προς τα «Εκκλησιαστικά Α.Ε.Ι.».
Όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην εσωτερική διοίκηση του Εκκλησιαστικού Θεσμού, το να δίνεις το δικαίωμα να εκπαιδεύει ειδικούς τους οποίους μετά θα απασχολεί προνομιακά, είναι σαν να δίνεις ένα όπλο σε ένα δικτάτορα. Ίσως λοιπόν αυτοί οι υπουργοί θα ήθελαν να έχουν προσωπικό με την εργασιακή και οργανωτική κουλτούρα των μητροπόλεων.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Με αφορμή τον παπά και την παπαδιά..

΄
Απόσπασμα από ένα παλαιότερο κείμενό μου.
".....Ξεκινώ βέβαια από μια επισήμανση:
Όσοι με την πολιτική τους συνέχισαν και διεύρυναν το σύστημα της «νόμω κρατούσης πολιτείας», σήμερα υποστηρίζουν τον κλιμακωτό χωρισμό.
Αυτοί που ποτέ δεν φρόντισαν να για τον εκσυγχρονισμό του και την σταδιακή αποδέσμευση του εκκλησιαστικού οργανισμού από την κρατική βακτηρία...
Ένας τέτοιος χωρισμός, κάτω από το βάρος των σκανδάλων, σαν μια προσπάθεια των πολιτικών να απομακρύνουν από πάνω τους τα μικρόβια, όχι μόνο δεν θα ανανεώσει την Εκκλησία, αλλά αντίθετα θα δημιουργήσει ένα μη συνταγματικό, μεσαιωνικό υπερκράτος στα όρια της συντεταγμένης πολιτείας.
Ο χωρισμός πρέπει να συνοδευτεί από την αναθεώρηση διοικητικών δομών και καταστάσεων στον χώρο του εκκλησιαστικού θεσμού,που οφείλονται ακριβώς στην μακρόχρονη συνοδοιπορία της θρησκείας με το κράτος.
Να προστατευτούν για παράδειγμα τα δικαιώματα του ενοριακού κλήρου και να τεθεί ένα αντικειμενικό πλαίσιο μέσα από οποίο θα υποστηρίζεται, αλλά και θα αξιολογείται η λειτουργία της κάθε ενορίας και του κάθε εφημέριου.
Επισημαίνω επίσης, ότι η Πολιτεία έχει το δικαίωμα να ζητήσει την θεσμοθέτηση τέτοιων κανόνων στην Εκκλησία, όπως και σε κάθε άλλο θρησκευτικό καθίδρυμα που λειτουργεί μέσα στα όρια της, γιατί έχει ευθύνη για κάθε νομικό πρόσωπο που αναγνωρίζει, έστω και ιδιωτικού δικαίου...."

Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006

Ο παπάς της Ενδοχώρας..

Μέσα σε όλα αυτά είναι και ο παπάς απ’ τη Φθιώτιδα (νομίζω, σπάνια δίνω σημασία στα ονόματα)…
Αυτόν που ο μητροπολίτης του τον μετέθεσε γιατί η παπαδιά του βάζει υποψήφια στις εκλογές. Σύμφωνα με την μητρόπολη, κάποιοι πιστοί ισχυρίστηκαν ότι ο παπάς ανακατεύεται υπέρ της γυναίκας του και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Θα πω δυο λόγια και γι’ αυτόν. Όχι για να αναπαράγω την φιλολογία των καναλιών, αλλά πιστεύω για να πάω λίγο πιο πίσω.
Μεγαλωμένος σε πολλά μέρη της Ενδοχώρας πάντα θυμάμαι όλους σχεδόν τους παπάδες να καταγίνονται με συνεταιρισμούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, ενώσεις γονέων και πολλούς άλλους συλλογικούς φορείς. Είχαν πολύ χρόνο και για τα χωριά της εποχής εκείνης μια σχετική μόρφωση και μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι βοηθούσαν τις τοπικές τους κοινότητες.
Αυτής της κοπής οι παπάδες, πολύ συνηθισμένοι τις δεκαετίες ‘80 & ’90, συνεχίζουν και σήμερα, πιο σπάνιοι πια, γιατί η ιδιώτευση έχει ρεύμα πλέον στις κώμες και τις μικροκώμες. Οι παπάδες της ιδιώτευσης φορούν βέβαια τον μανδύα της ψευτοπνευματικότητας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Από τις παραπάνω συλλογικότητες όμως, ξεκινούν την καριέρα τους και οι μικροί πολιτικοί της υπαίθρου, οι δήμαρχοι και οι συν αυτοίς.
Λογικό είναι λοιπόν κάποιοι παπάδες που συνεργάστηκαν με αυτά τα πρόσωπα, που ίσως μοιράστηκαν μαζί τους κάποια σχέδια να θέλουν να τους βοηθήσουν…
Εννοείται χωρίς να δίνουν το καλύτερο κομμάτι αντίδωρο στους φιλικά προσκείμενους.
Εντάξει, υπάρχει και η διαφθορά, αλλά ας μην πάει ο νους μας εξαρχής εκεί.
Στους «δεσποτάδες» από την αρχή δεν άρεσαν τέτοιες δραστηριότητες, πιστεύω γιατί οι παπάδες έπαιρναν αξία μόνο από την προσωπικότητά τους και δεν τους χρειαζόταν.
Ε, μόλις, υπήρχαν τα παραμικρά παράπονα, «τράβαγαν μαχαίρια». ..
Ο παπάς όμως στο χωριό, δεν είναι ανάγκη να προκαλέσει για να αποκτήσει εχθρούς.
Μπορεί «να τη σπάσει σε κάποιον», περιμένοντάς τον σύμβολο της δικής του θρησκευτικότητας, για χίλια ζητήματα….γιατί, ας πούμε, δεν μυρίζει το σπίτι του λιβάνι, αλλά την κολόνια της παπαδιάς !

Να άλλο ένα θέμα που δείχνει ότι η Εκκλησία σαν θεσμός δεν είναι έτοιμη.
Δεν είναι η πολιτική βέβηλη περιοχή. Και καλύτερος είναι ο παπάς, ακόμα και να κατεβαίνει σύμβουλος δια της πρεσβυτέρας, από τον αρχιεπίσκοπο.
Το παπαδάκι τουλάχιστον το κάνει ξεκάθαρα..
Και μην ξεχνάμε ότι έξω σπουδαίες προσωπικότητες υπήρξαν ιερείς σαν τον Αριστίντ στην Αϊτή.
Δηλαδή πρέπει να γίνεις πρώτα αφέντης σαν τον Μακάριο της Κύπρου, ας πούμε, για να ανακατευτείς;

Επίσης δεν λέω να μην το ψάξει ο επίσκοπος.
Εγώ αν ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα σήμερα στο χωριό, θα χτύπαγα την καμπάνα και θα ρώταγα , το θέλετε βρε τον παπά σας;
Και άμα πολλοί, όχι ένας δυο (είπαμε υπάρχουν και «λοξοί»), όταν πολλοί εκκλησιαζόμενοι στο φως της μέρας λέγανε «όχι δεν τον θέλουμε», τότε θα τον έπαιρνα!

Ενδοχώρα...

Έχω την συναίσθηση ότι ίσως γράφω κοινοτυπίες και μεμψιμοιρίες, αλλά ο τα «σεκλέτια» μου είναι, ένα ημερολόγιο είναι και το blog, ας τα γράψω λοιπόν.
Αυτή τη βδομάδα σπάσανε τα τηλέφωνα στο σπίτι για να σταυρώσουμε κάποιους, θείους και δεύτερα τρίτα ξαδέλφια, φίλοι καλοί και αδελφικοί και άλλοι απλά συμπότες και συναγελαζόμενοι κάποιας εποχής. Το κυριότερο άνθρωποι στους οποίους έχεις κάποια υποχρέωση και μην πάει ο νους σας στα ρουσφέτια. Υποχρεώσεις εδώ στην ενδοχώρα, που λειτουργούν ακόμα κάποιες κοινοτικές σχέσεις, έχουμε πολλές.
Για παράδειγμα στον άνθρωπο που σε έπαιρνε τακτικά με το αυτοκίνητο του στη δουλειά, όταν εσύ δεν είχες ακόμα το δικό σου αυτοκίνητο.
Τον πρώτο σου πελάτη όταν άνοιξες το γραφείο σου, τον άνθρωπο που μπορεί να έδωσε κατεύθυνση και σε άλλους για την αξία σου.

Έτσι ακόμα και να μην έχεις πολιτικές και άλλες ιδεολογικές ή αισθητικές προτιμήσεις, είναι τόσοι που πρέπει να βρεις ένα όμορφο τρόπο να στεναχωρήσεις, γιατί έχεις μόνο έναν ή δυο σταυρούς.
Χώρια που μπορεί να κατεβαίνουν με επικεφαλείς που σου κάθονται στο στομάχι.
«Αχ, βρε Δημήτρη, θα ήθελα πολύ να σε «τιμήσω» (έτσι το αισθανόμαστε το «σταύρωμα»), αλλά ο επικεφαλής σας, ο «μεγαλοδικηγόρος» ( ή ο «μεγαλογιατρός», ή ο «μεγαλοεργολάβος»), μου σπάει τα νεύρα με το αλαζονικό, το υπεροπτικό ύφος του, με το οποίο κρύβει την έλλειψη ουσίας στον λόγο του…»
Έτσι είπα κάποια στιγμή, σε κάποιο φίλο μου και περιμένω να δω αν θα ξαναπιούμε μαζί ένα κρασί.
Γιατί ήταν ένας φίλος με τον οποίο μπορούσες να συζητήσεις πολλά θέματα.
Από τα καινούργια βιβλία μέχρι την μετανάστευση, την ανεργία και τις σχέσεις θρησκείας και κράτους.

Συνήθως εδώ στην ενδοχώρα σπάνια βρίσκονται τέτοιοι φίλοι.
Μόλις η συζήτηση φτάσει σε σημείο που να μην χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανείς τις λέξεις Καραμανλής, Παπανδρέου, Χριστόδουλος, Παπαρήγα κτλ, η ομήγυρις αρχίζει και αραιώνει γιατί δεν θέλει ο κόσμος να σκέφτεται..
Λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν χρειάζεται να πάρεις σε αυτόν τον μικρό τόπο και την «ρετσινιά» του διανοούμενου.
Να γιατί τελικά μου φαίνεται ότι θα κολλήσω με τα μπλογκ και τα φόρουμ.

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Η απεργία των Δασκάλων

Παρακολουθώ την απεργία των Δασκάλων καθημερινά και μπορώ να πω ότι συμπαθώ τον αγώνα τους.
Και μόνο ο "ψηλομύτικος" τρόπος που τους αντιμετωπίζει η τρέχουσα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, θα δικαιολογούσε στην συνείδηση μου την συνέχιση του αγώνα τους.
Σαν συμπαθών, θα μου επιτρέψουν όμως να επισημάνω κάποια πράγματα.
Πολύς κόσμος, όπως θα διαπιστώνετε και οι "κυβερνοναύτες", είναι εναντίον τους και αυτό οφείλεται σε ένα επικοινωνιακό τους λάθος.
Ότι πληρώνονται πολύ χαμηλά είναι αλήθεια.
Και σίγουρα σαν Πολιτεία, αν θες να έχεις ένα δάσκαλο πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης με κίνητρο να είναι μέσα στον χώρο της εκπαίδευσης και να εξελίσσεται επαγγελματικά, δεν πρέπει να έχεις αυτούς τους αρχικούς αλλά και κυρίως αυτούς τους καταληκτικούς μισθούς που υπάρχουν σήμερα.
Όμως το να βγαίνουν με προμετωπίδα "δεν παίρνουμε όσα οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μας", πολλούς θυμώνει. Γιατί και ο Έλληνας εργάτης δεν παίρνει όσα ο Γερμανός συνάδελφός του, αλλά και του Γερμανού του λένε να παίρνει από δω και πέρα τα μισά, αλλιώς οι δουλειές θα πάνε στην Τουρκία π.χ.
Εξάλλου θα λύσουν το πρόβλημά τους με τα περίπου 20 ευρώ το μήνα; Τόσα είναι τα επιπλέον που διεκδικούν.
Εγώ νομίζω πως ασυνείδητα βγάζουν τον πόνο τους στα λεφτά.
Σαν συμβολικό αντάλλαγμα.
Έχουν, πολλά θέματα να ενίστανται:
Καταρχήν για τις συνεχείς ανακατατάξεις που υφίστανται, αλλαγές επί των αλλαγών που γίνονται συνήθως χωρίς να ρωτηθούν.
Για την έλλειψη στήριξης από τον εργοδότη τους, από το κράτος δηλαδή.
Για την έλλειψη συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης, τόσο απαραίτητης στον τομέα τους.
Για την έλλειψη εξέλιξης, (αν δεν μπλεχτούν με κόμματα).
Κανονικά μετά δέκα- δεκαπέντε χρόνια στην τάξη οι εκπαιδευτικοί μετά από ειδικά μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ, θα έπρεπε να διαλέγουν ανάμεσα σε 2 δρόμους ή την διεύθυνση σχολικών μονάδων, ή να γίνονται σύμβουλοι των συναδέλφων τους.
Εξυπακούεται ότι η μόνη αξιολόγηση (με σχετικό βαθμό σημασίας) που πρέπει να έχουν είναι από τους δέκτες των υπηρεσιών τους γονείς και μαθητές. Όπως επίσης καλή αξιολόγηση είναι σε ποιες μη υποχρεωτικές δραστηριότητες του σχολείου έχουν εμπλακεί. Αν θέλουμε να λέμε ότι ασκούν λειτούργημα.
Επίσης έχουν λόγους να ξεσηκώνονται για το ψυχικά ανθυγιεινό περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάζονται και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βελτιωθεί.
Σε αυτό τον αγώνα τους θα έπρεπε να έχουν προ-συνεννοηθεί με τους γονείς και τους μαθητές.
Αυτοί αν έχουν λόγους. Είναι δυνατόν για πράγματα που διδάσκονται σύμφωνα με τον νόμο στα σχολεία, να σπαταλούν (σύμφωνα με στατιστικές) τουλάχιστον το 1/3 του οικογενειακού εισοδήματος.
Φανταστείτε, αν έμεναν κλειστές για τρεις εβδομάδες όλες οι εκπαιδευτικές μονάδες, από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια, επειδή δεν πήγαιναν οι μαθητές, θα είχε «πέσει» όχι μόνο η υπουργός, αλλά ίσως και η κυβέρνηση.

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Μια φωτογραφία


Στη Φωτογραφία, ένα από τα εκκλησάκια που με εμπνέουν. Αν οι "προφήτες", που μελετούσαν κάποτε πολύ, είχαν σκύψει και πάνω σε αυτά για να γνωρίσουν το νόημά τους, το νόημα δηλαδή της ενορίας και της κοινότητας, τώρα δεν θα ήθελαν Καθήντραλς...
Θα είχαν άλλες προτεραιότητες και άλλο λόγο.

Προφήτες της Κενής Διαθήκης

Ο Προφητάναξ, χρησιμοποιώντας το κοινό του, όπως οι Εργολάβοι- Καναλάρχες το δικό τους (κανείς στην κυβερνώσα παράταξη δεν ξεχνάει το διά «Λαϊκορθοδόξου Συναγερμού» πατατράκ των προηγούμενων νομαρχιακών εκλογών), κατάφερε και πήρε γύρω στα 250 εκατ. Ευρώ από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης.
Πρόκειται για χρήματα που μας δίνονται από τους έκφυλους πολύ-πολιτισμικούς , για να στηριχθεί η Ελληνική Οικονομία και δι’ αυτής η κοινωνία μας με την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του ανοίγματος των αγορών. (Σα να λέμε, όταν όλα τα εργοστάσια της Βόρειας Ελλάδας θα μετακομίσουν στη Βουλγαρία αναζητώντας φτηνότερα εργατικά χέρια…)
Και τι τα θέλουν οι προφήτες αυτά τα χρήματα;
Να φτιάξουν λέει νέο Καθεδρικό Ναό. Βλέπεις ο Αϊ Διονύσης κάθε Κυριακή γεμίζει ασφυκτικά και κάθε σκόλη οι πιστοί φτάνουν μέχρι το Μοναστηράκι.
Να φτιάξουν λέει νέο «Συνοδικό Μέγαρο», γιατί βλέπεις διαχειρίζονται τόσο κρίσιμα θέματα για την Ελληνική Κοινωνία (σα να λέμε, το πρόβλημα της Ανεργίας), που η Μονή Πετράκη πρέπει να γίνει Βατικανό.
Βέβαια, δεν συμφέρει το Κράτος, το οποίο ανάμεσα στα άλλα Καραγκιοζιλίκια θέλει να παριστάνει και τον καλό Χριστιανό, να τους πει:
Μα καλά βρε Προφήτες, εσείς εμφανίζεστε ως επίτροποι μιας Διαθήκης. Αλλά απ’ ότι βλέπουμε, ο συντάξας την Διαθήκη πλέον απουσιάζει από αυτήν.
Είστε προφήτες της Κενής Διαθήκης!!

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου