Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Ένα βενζινάδικο στα σύννεφα για το σαραβαλάκι μου…



Το βλέπετε το Σαραβαλάκι μου, μια «οιονεί» λιμουζίνα.
Με τόσα που έγραψα για την Παιδεία και εδώ και σε άλλους χώρους, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω και για τις δικές μου «νεφέλες».
Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.
Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.
«Με λογισμό και μ’ όνειρο», όπως νομίζω έλεγε και ο πρόγονος ενός σημερινού επιγόνου.
Θα μου πείτε εσύ δεν χρειάζεσαι μόνο βενζινάδικο, θέλεις και συνεργείο, θέλεις και βουλκανιζατέρ.
Ναι καλοί μου άνθρωποι! μην μου πείτε όμως να το πετάξω και να πάρω ένα από τη βιτρίνα. Γιατί δεν την έχω αυτή την πολυτέλεια να αγοράζω απ’ την βιτρίνα. (Δηλαδή να αγοράζω Παιδεία από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό «τα (χαζο)χαρούμενα αρκουδάκια», μέχρι το καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.)
Και τι καύσιμα, λιπαντικά και ανταλλακτικά ψάχνω να βρω στο ονειρώδες βενζινάδικο;

-Ένα σχολείο που να μαθαίνει στο παιδί και στον έφηβο πώς να μαθαίνει.
Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.
Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».
Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει διεξόδους στους νέους ώστε να επεξεργάζονται τα συναισθηματικά φορτία που τους κατακλύζουν, καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.

-Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.
Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)
Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν σχεδιασμένη συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που αυτοί θα εκφράζουν.
Εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αφού θα πρώτα θα συμμετέχουν θεσμικά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη, δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, αλλά υποστηριζόμενοι από κατά τόπους εξειδικευμένους συναδέλφους τους, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους εγχειρίδια, ανάλογα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα της τάξης τους.

Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή των εργαζομένων, γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη. Τα κατά τόπους τμήματα, μπορούν να αφεθούν να έχουν τα δικά τους κριτήρια , για παράδειγμα εισαγωγικά έτη. Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και σχολές υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.
(Είδα χθες κάποιους καταληψίες λυκειόπαιδες, είχαν σαν αίτημα να αλλάξει κάτι στην ύλη των «Πανελληνίων». Δεν άντεξα: «Βρε Παιδιά κάνετε ολόκληρη κατάληψη και δεν ζητάτε να καταργηθούν οι ’’Πανελλήνιες’’; Δεν μπορείτε να ονειρεύεστε;»)

Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.
Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.
Επίσης προσδοκώ ένα πανεπιστήμιο που δεν θα «αλωνίζει» ως μεσάζων ο κάθε ΔΑΠίτης. (ή ΠΑΣΠίτης, ή Κνίτης, αν και σήμερα δεν ευνοούν τους άλλους οι «ισορροπίες»…) Τολμώ να το πω, διακινδυνεύοντας να στεναχωρήσω φίλους πανεπιστημιακούς.

Υ.Γ.1. : Λένε ότι οι καλύτεροι υπουργοί Παιδείας ήταν αυτοί που «δεν έκαναν τίποτα».
Είναι σωστό αυτό από μια πλευρά . Ακόμα και μέσα στην μιζέρια ένα σύστημα βρίσκει ισορροπίες και ομοιόσταση.
Αν δεν έχεις τις υλικές, ηθικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις να κάνεις μια ουσιαστική αλλαγή, καλύτερα να μην το πειράξεις.
Υ.Γ.2: Τρεις υπουργοί Παιδείας διαχρονικά ξεσήκωσαν τόσο πολύ κόσμο. Ο Κοντογιαννόπουλος, ο Αρσένης και η Μαριέττα.
Τους 2 τελευταίους τους συνδέει και κάτι άλλο: ότι ενέργησαν θετικά ως προς τα «Εκκλησιαστικά Α.Ε.Ι.».
Όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην εσωτερική διοίκηση του Εκκλησιαστικού Θεσμού, το να δίνεις το δικαίωμα να εκπαιδεύει ειδικούς τους οποίους μετά θα απασχολεί προνομιακά, είναι σαν να δίνεις ένα όπλο σε ένα δικτάτορα. Ίσως λοιπόν αυτοί οι υπουργοί θα ήθελαν να έχουν προσωπικό με την εργασιακή και οργανωτική κουλτούρα των μητροπόλεων.

6 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δεν ζητάς και πολλά ....

Ανώνυμος είπε...

Απ’ ότι καταλαβαίνω φίλε μου, είσαι κι εσύ υπέρμαχος του διαλόγου. Για να πιάσω από κάπου το ωραίο, αλλά και δύσκολο θέμα που άνοιξες, θα ήθελα "πατήσω" ακριβώς σ’ αυτή τη μαγική λέξη. ΔΙΑΛΟΓΟΣ λοιπόν... η έκφραση της δημοκρατίας. Πότε έγινε ένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ διάλογος, ανάμεσα σε ΟΛΟΥΣ τους φορείς της παιδείας ? Απ’ όλες τις κυβερνήσεις, έχουν εκπονηθεί δεκάδες μεταρρυθμιστικά σχέδια και κανένα δεν προέκυψε από ουσιαστικό και εφ’ όλης της ύλης διάλογο, με εκπροσώπους όλων των φορέων και ιδιοτήτων, που βρίσκονται σε άμεση και έμμεση σχέση με την παιδεία. Κάθε υπουργός, προσλαμβάνει κομματικούς ημετέρους, με την υποτιθέμενη ιδιότητα του συμβούλου και το πολύ πολύ, να συζητήσεις κάποιες παραμέτρους, με επίσης ημετέρους εκπαιδευτικούς συνδικαλιστικούς φορείς και στην καλύτερη περίπτωση και με κάποιους εκπροσώπους μαθητών, επιλεγμένων επίσης από τις κομματικές μαθητικές παρατάξεις. Και όλο αυτό, για να έχει το τελικό αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας, τη σφραγίδα του εκάστοτε υπουργού, δηλαδή του κομματικού στελέχους. Ένας μονόλογος είναι στην ουσία, που κατ’ ευφημισμόν παρουσιάζεται ως διάλογος. Προτάσεις του ενός και των ημετέρων συμβούλων του, με τις οποίες δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσουν σε καίρια σημεία, οι εμπλεκόμενοι φορείς, εφόσον απαρτίζονται από ημέτερους. Η λύση των μεγάλων προβλημάτων (και όχι μόνο στον τομέα της παιδείας) απαιτεί ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, η οποία απουσιάζει απ’ όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Η έλλειψη διάθεσης για συνεργασία, είναι για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εμείς οι ίδιοι με την ψήφο μας, δείχνουμε ότι δεν έχουμε διάθεση για συνεργασία, αποδεχόμενοι ένα εκλογικό σύστημα που δίνει στον εκάστοτε πλειοψηφούντα τη δυνατότητα (πείτε το και δύναμη ή εξουσία) και την ελευθερία, να ασχοληθεί ΜΟΝΟΣ, με τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ προβλήματα. "Ο λαός με την ψήφο του, επέλεξε ΕΜΑΣ", θα πουν οι εκάστοτε ηγέτες, μετά την εκλογική τους νίκη, "για να διαχειριστούμε τον δημόσιο βίο και να κυβερνήσουμε. Για ποιο λόγο να συνεργαστούμε με τους ΑΛΛΟΥΣ ?" Έλα ντε... να σας κλέψουν τη δόξα ? Τι διάολο, τόσα χρήματα σπαταλήσατε για να απολαμβάνετε ΜΟΝΟΙ τα προνόμια της εξουσίας... για να κατεβάσετε από την καρέκλα τους προηγούμενους και να ανέβετε εσείς. Θέμα νοοτροπίας ? Δε νομίζω. Ο άνθρωπος προσαρμόζεται, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει να λύσει (θέλω να πιστεύω). Θέμα ρόλων ? Ίσως... αλλά κι αυτούς, ποιος τους θέτει ? Ποιος θέτει το ρόλο του εκπαιδευτικού, τις προτεραιότητές του, το πώς πρέπει να διδάσκει, το τι πρέπει να διδάσκει ? Ποιος δάσκαλος έκανε ποτέ διάλογο στην τάξη του ? Δε λέω, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά οι περισσότεροι, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά μονόλογο σε πειθήνιους ακροατές. Πόσοι καθηγητές ενθαρρύνουν τη συνεργασία των μαθητών τους, για να τους μάθουν το διάλογο και να τους εμφυσήσουν από νωρίς, την αξία της ομαδικότητας ? Απαιτούν από τις κυβερνήσεις το διάλογο, ενώ οι ίδιοι δεν τον εφαρμόζουν, πρώτα απ’ όλα στις αίθουσες που διδάσκουν, γιατί πολύ απλά, πιστεύουν πως ο ΡΟΛΟΣ τους, είναι να κάνουν μονόλογο. Μοιραία, τίθενται τα ερωτήματα : Είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί για διάλογο ? Άνθρωποι που παρερμηνεύουν την έννοια του διαλόγου, η οποία δεν είναι "συζητώ μόνο για να πείσω, αλλά πρωτίστως για να ακούσω τη διαφορετική άποψη", μπορούν να κάνουν διάλογο ? Άνθρωποι που έχουν μάθει (ή έχουν συνηθίσει) σ’ έναν ρόλο "εξουσιαστή" του χώρου τους, μπορούν να εκτιμήσουν, να σεβαστούν και να αποδεχτούν το διαφορετικό ? Η άποψη που υπερισχύει, αυτόματα δίνει στον εκφραστή της, το ρόλο του ηγέτη. Η νοοτροπία ενός ηγέτη όμως, όταν αναπτύσσεται, το πρώτο που καταλύει, είναι ο διάλογος και η συνεργασία. Μια κοινωνία για να υπάρξει, έχει ανάγκη από ηγέτες ? Αν απαντήσουμε σ’ αυτό, θα έχουμε αρχίσει να ξετυλίγουμε και το κουβάρι...

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραία αυτά που λες και συμφωνώ μαζί σου, θα παντήσω και εκτενέστερα πιστεύω αύριο.
Διάλογος σημαίνει ικανότητα, αλλά και διάθεση να ακούσω πραγματικά. Θα δώσω λίγο χρόνο για να "ακούσω" πιο πολύ αυτά που έγραψες και με συγκίνησαν.

Ανώνυμος είπε...

@vermint.
Για μένα ο ουσιαστικός διάλογος, θα πρέπει να γίνει ένα από τα κύρια αιτήματα μιας πραγματικά ανανεωτικής πολιτικής οντότητας.
Βέβαια εδώ υπάρχει ένα αλλά.
Ο διάλογος είναι σημαντικός, αλλά δεν μπορεί να τα λύσει αυτόματα τα θέματα, χρειάζεται να υπάρχει και αλληλοκατανόηση αναγκών. Για παράδειγμα ο εφοπλιστής δεν μπορεί να καταλάβει την ανάγκη μου του νησιώτη για ανεμπόδιστη επικοινωνία. Για αυτόν το όσο περισσότερο εμποδίζομαι σημαίνει περισσότερο χρήμα με λιγότερες υπηρεσίες.
Άρα υπάρχουν σημεία που μετά τον διάλογο πρέπει να επιλέξεις σταθμίζοντας τις ανάγκες σου.
Τέλος για την προσοντούχο ιντελιγκέντσια, που εφαρμόζει σχέδια στου κασίδη την κεφάλα, έχεις δίκαιο και είμαι μαζί σου συναισθηματικά (γιατί ότι έχω αποκτήσει γνωστικά το πήρα στην ελλάδα αγωνιζόμενος) και ιδεολογικά. Αλλά υπάρχει ένα σχόλιο στο παραπάνω πόστ που με κάνει να το σκέφτομαι κάπως.
Συχνά υπάρχει και το άλλο άκρο (ειδικά στην επαρχία), άνθρωποι που το μόνο τους προσόν είναι οι δημόσιες σχέσεις διοικούν, δημιουργούν κτλ χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους κανένα επιστημονικό, καλλιτεχνικό κτλ δεδομένο με αποτελέσμα να παράγουν εκτρώματα.
η πραγματική άμεση δημοκρατία πρέπει να επιτρέπει την σύζευξη γνώσης και κοινωνικής εμπειρίας.
Είναι και αυτό ένα ζήτημα προς ανάλυση και προβληματισμό και εκπόνηση συγκεριμένων προτάσεων από ένα ανανεωτικό πολιτικό οργανισμό.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο. Βλέπεις, το χρήμα είναι η ταφόπλακα κάθε διαλόγου. Τι επιχειρήματα έχει να αντιτάξει κανείς στο κέρδος ? Γι αυτό και δε μιλώ για απευθείας διάλογο του κατοίκου ενός νησιού της άγονης γραμμής πχ με έναν εφοπλιστή. Ο νησιώτης από μόνος του, δεν έχει καμία δύναμη να πείσει ή να πιέσει τον εφοπλιστή, άσε που δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να κάνει διάλογο μαζί του. Εκείνη που έχει υποχρέωση να κάνει διάλογο και με τους δυο και είναι ίσως η πρώτιστη ευθύνη της, είναι η πολιτεία. Εδώ είναι και το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι μας ως πολίτες. Παραχωρούμε τα δικαιώματα και τη δύναμή μας, εξαγοραζόμενοι με μικρά ρουσφετάκια ή κάποια ξεροκόμματα που μας πετάνε απλά για να επιβιώνουμε, σε κυβερνήσεις που είναι ανίκανες να κατανοήσουν τα βαθύτερα προβλήματά μας και να εργαστούν για μας, γιατί ουσιαστικά, εκείνοι θα έπρεπε να είναι υπάλληλοί μας κι όχι εμείς δικοί τους. Αποδεχόμενοι αυτόν τον διαστρεβλωμένο ρόλο, αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στον κάθε εφοπλιστή, στον κάθε μεγαλοβιομήχανο, στον κάθε ιδιοκτήτη ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος εν προκειμένω, να συνδιαλέγεται και να συνάπτει σχέσεις με τις κυβερνήσεις, με βάση (φυσικά) το δικό του κέρδος. Εν ολίγοις, ως πολίτες είμαστε ηττοπαθείς και κοντόφθαλμοι – κοιτάμε δηλαδή το ξεροκόμματο και χάνουμε τη φρατζόλα – και ξαναψηφίζουμε τους ανθρώπους που μας "πουλάνε". Κι όσο δεν αλλάζει αυτό, γίνεται καθεστώς.

Ανώνυμος είπε...

Vermint, "γειά σ' τα λόγια σου", που λέμε στο χωριό μου...
Το τελευταίο σου σχόλιο, είναι ένα πραγματικό "μανιφέστο ενάντια στην κοινωνία του καναπέ"..

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου