άρτον και θεάματα

Σήμερα έκλεισε η Μεγάλη Βδομάδα με την Ανάσταση.
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε σούβλες, σε (γλυκανάλατη μάλλον) αγάπη και στην ελληνική παράδοση.
Όμως δεν θα το κάνω.
Πάρα πολλοί θα πούνε για αυτά.
Εγώ θα πω για την Τηλεόραση και θα την «στολίσω».
Την αφορμή μου έσωσε η ίδια με τις πολλές ταινίες με Ρωμαίους που πρόβαλε αυτήν την βδομάδα, μαζί με συγκίνηση για τον …"θείο δράμα".
Οι Ρωμαίοι λοιπόν με τις Αρένες τους και τους Μονομάχους τους, όπως το έβλεπα στον "Μπαράμπας"....

Πολλοί έχουν παρομοιάσει την σημερινή εποχή της Pax Amerikana με την εποχή της Pax Romana και ειδικότερα με την εποχή της παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Λένε ότι το πλήθος στις πόλεις εκείνης της εποχής ζούσε «για άρτον και θεάματα», τα οποία απολάμβανε μέσα στις αρένες. Εύκολα όμως, μπορεί κανείς να παρομοιάσει την απόλαυση εκείνων των άγριων, ανθρωποφαγικών θεαμάτων στο Κολοσσαίο και τους άλλους παρόμοιους χώρους με την κυριαρχία των σκουπιδιών της τηλεόρασης στην σημερινή μας ζωή.
Οι «αρένες» είναι πλέον μέσα στο σαλόνι μας. Βέβαια, είναι αλήθεια, οι σημερινοί «θιασάρχες» έχουν λάβει υπόψη την εξέλιξη που έφερε το πέρασμα τόσων αιώνων στα ανθρώπινα ήθη. Έτσι εκτός από το μπόλικο αίμα -το βασικό συστατικό κάθε «καλής συνταγής» θεαμάτων- πρόσθεσαν παραπάνω «αφροδισιακά φίλτρα» για γαρνιτούρα και βέβαια κουρελιάσματα και κατασπαράγματα άλλου είδους- όχι πια των ρούχων και της ανθρώπινης σάρκας από τα θηρία, αλλά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Βλέπετε πια μάθαμε να τρώμε τον Άλλο και με άλλους τρόπους πέρα από τον κλασσικό. Και αναμφιβόλως, όπως οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι διάγουν έναν πολιτισμένο και ειρηνικό βίο, τον οποίο μόνο η επιδρομή κάποιου βάρβαρου έθνους στη Ρωμαϊκή επικράτεια, μπορούσε να ταράξει, έτσι και εμείς δεν μπορούμε να δούμε ότι η βαρβαρότητα βρίσκεται μέσα στο σαλόνι μας κυρίως και λιγότερο στην εισβολή κάποιου τρομοκράτη Μπιν Λάντεν και καθόλου στην θέα κάποιου ταλαιπωρημένου και άπλυτου λαθρομετανάστη.
Θα διαμαρτυρηθεί κανείς πως δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί συλλήβδην η εποχή μας από την κυριαρχία των τηλεοπτικών σκουπιδιών, μια και έχει σημειωθεί τέτοια πρόοδος στον κόσμο, ιδιαίτερα δε, όσον αφορά την ανάδειξη των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των ανθρώπων.
Και στην Ρωμαϊκή Εποχή είχε καλλιεργηθεί η Φιλοσοφία, οι Καλές Τέχνες και πάρα πολλοί στοχαστές έφτασαν σε πολύ ψηλό για την εποχή σημείο στην προσπάθειά τους να ορίσουν τον Άνθρωπο και τη Φύση.
Ωστόσο, αν φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα της αρχαίας Ρώμης, πιο εύκολα σκεφτόμαστε τον Καλιγούλα, τον Νέρωνα και τις Αρένες, παρά τους Φιλοσόφους της.
Δεν κινδυνολογώ, ούτε προτείνω τον "αναχωρητισμό".
Μάλλον καταθέτω μια συνειρμική σκέψη. Από κει και πέρα οι κοινωνιολογικές διαπιστώσεις είναι γνωστές:
Η κυριαρχία της ηλεκτρονικής εικόνας έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στη κοινωνία.
Σιγά- σιγά αρχίζουμε να βιώνουμε το περιβάλλον μας, φυσικό και κοινωνικό, εμμέσως από την ηλεκτρονική εικόνα, ως εικονικό μέγεθος.
Συμβαίνει αρκετές φορές, οι σχέσεις μας, από τον πολιτικό μέχρι τον και ερωτικό τομέα, να αναπτύσσονται πρώτα «στο γυαλί», γιατί εκεί συχνά βρίσκουμε τις φόρμες για να «ντύσουμε» τις ανάγκες μας.
Το έδαφος έτσι γίνεται πρόσφορο για να σχηματιστούν αξίες σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό των άμεσων και πραγματικών κοινωνικών μας σχέσεων. Αρκεί να μεταφερθεί η πραγματικότητα, στο αφηρημένο και εικονικό επίπεδο της τηλεόρασης.
Εκεί δύνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν τη δύναμη, να παρέμβουν, να ξανασχεδιάσουν την ζωή, όπως θα έκανε και ένας καλός σχεδιαστής μόδας.