ΚΟΛΛΗΤΗΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!

"ΚΟΛΛΗΤΗΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!"
(Σιορ Διονύσιος)

Είχα ένα καημό αυτές τις μέρες: Μόλις πήρα την απόφαση να δημιουργήσω αυτό το μπλοκάκι γιατί είχα σκέψεις πολλές που δεν τις μοιραζόμουν, προέκυψε πολλή δουλειά. Έτσι οι σκέψεις προς το παρόν πήγανε περίπατο.
Να όμως, που σήμερα το πρωί, ενώ βρισκόμουν στο αμάξι μου και πήγαινα στη εργασία μου, ενώ άκουγα τα ράδια να λένε για τον Μανωλάκη τον Κεφαλογιάννη, μου ήρθε μια σκέψη: Να γράψω δυο λόγια για «το ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» πραγματικά. Λόγια που εμείς οι «κοινοί θνητοί» τα λέμε καθημερινά μεταξύ μας. Για το τι πραγματικά είναι και πράττουν «οι Βασιλείς και Βουλευτάδες, οι κλεφταράδες (όχι όλοι) και οι μασκαράδες»…
Πέσανε να το φάνε το παιδί, γιατί ήπιε ένα κρασάκι παραπάνω (αλήθεια που το βρήκε, εκεί στο Μπαχρέιν;) και είπε αυτό που του βάραινε την ψυχή.
Δεν είναι και λίγο να σε περνάν οι άλλοι για παντοδύναμο ( ο εκφραστής της Λαϊκής Εξουσίας) και εσύ κατά βάθος να κατανοείς ότι είσαι μια σκιά. Και είναι όντως πολύ καίριος ο παραλληλισμός του με το «Θέατρο Σκιών», τον πολυαγαπημένο μας Καραγκιόζη. Γιατί στο θέατρο με ηθοποιούς, ο ερμηνευτής έχει το καθήκον να ερμηνεύσει τον ρόλο, να προσθέσει πινελιές από την ιδιοσυγκρασία του, την ικανότητα να καταλαβαίνει τους πόνους και τις προσωπικές ιστορίες άλλων. Να κάνει τον μοναδικό Οιδίποδα του Μάνου Κατράκη ή του Αιμίλιου Βεάκη, ας πούμε.
Ενώ ο Κακομοίρης ο Καραγκιόζος, φορώντας ένα μόνιμο χαμόγελο και έχοντας ένα ξυπόλητο ποδάρι που όμως δεν κρυώνει πραγματικά πάνω στο τσιμέντο, παίρνει ανθρώπινη ουσία μόνο από το παίξιμο του Καραγκιοζοπαίχτη, ο οποίος όμως βρίσκεται πίσω από την σκιά.
Δυστυχώς αυτή είναι η ουσία της πολιτικής σήμερα, άλλοι κουνάνε τα νήματα.
Τα κουνάνε αυτοί που χρηματοδοτούν τα κανάλια και καλός πολιτικός γίνεσαι αν σε παίζουν τα κανάλια.
Τα κινούν αυτοί που μπορεί να δημιουργούν κρίσεις η ανθοφορίες στα χρηματιστήρια.
Τα κινούν αυτοί που ανά πάσα στιγμή μπορούν «να τραβήξουν το χαλί» κάτω από τα πόδια του κάθε υπουργού. Τι θα γίνει ας πούμε αν αύριο του φύγουν τεχνηέντως όλα τα πλοία του κυρ Μανωλάκη από το Αιγαίο, ή ακόμα γεμίσει το αρχιπέλαγος επιβατηγά με Σλοβένικη Σημαία και πάμφθηνα Τούρκικα Πληρώματα; Φαντάζεστε την αναταραχή; Τότε ο κάθε κυρ Μανωλάκης πάει σπίτι του και συνειδητοποιεί, ότι είναι κι αυτός αναλώσιμος, παρά τις επενδύσεις οικογενειακών παραδόσεων στην καμπούρα του.
Και τι του μένει του κάθε πολιτικού ως εξουσία . Ίσως να ικανοποιεί, ή να μην ικανοποιεί τα γούστα του Χριστόδουλου. Αν είναι και αυτό στο χέρι του. Γιατί όπως χρήσιμος είναι ο Καραγκιόζης στο θέατρο σκιών, χρήσιμοι είναι και ο Μορφονιός και ο Σταύρακας και πρέπει να έχουν και αυτοί το ρολάκι τους.
Λέγανε κάποιοι δημοσιογράφοι ( αυτοί έχουν σίγουρα τον ρόλο του Χατζηαβάτη, του τελάλη του Πασά), ότι, αν συνειδητοποιεί αυτά τα πράγματα ο κυρ- Μανωλάκης, δεν πρέπει να είναι στην Ν.Δ., αλλά αριστερότερα του ΚΚΕ.
Εγώ θα διαφωνήσω.
Η κάθε κοινωνία χρειάζεται και τους «οπισθοδρομικούς» και τους συντηρητικούς και τους προοδευτικούς και τους ριζοσπάστες. Είναι όλοι μέσα στο παιγνίδι της εξέλιξης, γιατί αν δεν έχει το αντίθετό του κανείς, αλλά και το παράπλευρο του ωστόσο όμως διαφορετικό, δεν θα μπορεί να δημιουργεί. Γιατί μέσα από τον διάλογο και την αντιπαράθεση ανακαλύπτει τα «κενά του», «τα αδύναμα σημεία» του και βρίσκεται συνεχώς σε μια κίνηση. Γιατί η σύνθεση- η οποία, όπου και όταν συμβαίνει αβίαστα, είναι ιαματική- δεν μπορεί να γίνει αναγκαστική και υποχρεωτική. Για λέμε εν κατακλείδι τα πράγματα, δεν χρειάζεται να γίνει κανείς περιθωριακός για να είναι αληθινός, όπως συχνά με χίλιους τρόπους μας διατυμπανίζεται.
Οι πολιτικοί όμως, κυρίως των 2 κομμάτων εξουσίας που έχουμε στη χώρα μας, αλλά συχνά και των άλλων παρατάξεων, πρέπει αν πουν την αλήθεια στον λαό: «Αδέλφια είμαστε αδύναμοι και αν θέλετε πραγματικά να γίνουν έστω και λίγες αλλαγές, νοικοκυρέματα, ξεκαθάρισμα τρωκτικών κλπ κλπ που υποσχόμαστε, αυτό θα σημαίνει συχνά αναταραχές. Μέσα όμως από τις μικρονίκες που μπορεί να έχουμε, σιγά –σιγά ίσως πάρουμε δύναμη απέναντι στον «κόσμο των σκιών». Πιστεύουμε όμως βαθιά, πως αυτές οι μικρονίκες μας θα εξυπηρετήσουν εν τέλει τις ζωές μεγάλων ομάδων ανθρώπων και έτσι αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούμε, έστω και αν χρειαστεί να πάμε σπίτια μας κάποιοι. Άλλοι ίσως προσωρινά, άλλοι για πάντα. Αλλά τι μ’ αυτό εμείς μέσα μας θα δικαιωθούμε. Άλλοι στο παρελθόν δεν πήγαν απλά στα σπίτια τους, αλλά στον τάφο για κάποιες θέσεις τους.»
Δυστυχώς το όλο παιγνίδι τής δείχνει σήμερα ότι έχει επικρατήσει η απογοήτευση στον χώρο της πολιτικής, αφού ο στόχος δεν είναι να κερδισθεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων, αλλά ο προσωρινός εντυπωσιασμός τους. Αυτό είναι βαρύ συναισθηματικό φορτίο για τον κάθε άνθρωπο που μπαίνει σε αυτό τον χώρο. Έστω και αν το ένα κρασάκι τον κάνει να βγάλει την προβιά του γαϊδουριού.