"Κώδικας Σαβοναρόλα" 2

Απέναντι σε αυτά τα σημεία η Ορθοδοξία μπορεί να θεολογήσει.
Για το πρώτο σημείο θα μπορούσε να μιλήσει παραινετικά χρησιμοποιώντας την παράδοση και την εμπειρία της. «Παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» θα μπορούσε να πει και πράγματα που σήμερα φαίνονται τελματωμένα, βαριά, μουντά μπορεί να αλλάξουν. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το οδυνηρό δώρο της ελευθερίας- ευθύνης και κανένα απόλυτο μυστικό σχέδιο δεν μπορεί να τον απαλλάξει. Και βέβαια αφού παραινέσει «να το γυρίσει» λίγο προς τα μέσα: «Ας δούμε όλοι ως πρόσωπα και ομάδες, τις δικές μας ειδωλολατρικές απολυτοποιήσεις…»
Για το δεύτερο σημείο θα μπορούσε να τονίσει κανείς την ίδια την πραγματικότητα της πίστης μας. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός για τα οποίο κάθε άλλο παρά υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις. Και είναι ενταγμένο πολύ σωστά αυτό στην ιστορία της σωτηρίας: Γιατί τότε η πίστη θα ήταν αποτέλεσμα μιας δεδομένης αλήθειας, παρά μιας προσωπικής επιλογής, μεταστροφής που στηρίζεται πάνω στο ρίσκο και την προσωπική ευθύνη. Διαδικασία που εν τέλει δίνει βιωματικά και μοναδικά για τον καθένα τεκμήρια δηλαδή αυθεντικές και όχι σχηματικές αποδείξεις.
Την «θρησκεία της επιστήμης», δεν μπορεί να αντιμετωπίζει κανείς με τα όπλα της, προσπαθώντας να δείξει πόσο επιστημονική είναι η «Θρησκεία του Χριστιανισμού». Έτσι την στιγμή που δεν ειπώθηκαν άλλα ουσιαστικότερα, οι ιστορικο-φιλολογικές αποδείξεις του κειμένου της Ιεραρχίας, είναι έωλες. Την Θρησκεία της Επιστήμης την αντιμετωπίζει κανείς δείχνοντας ένα άλλο, βαθύτερα ανθρωπιστικό κοινωνικό υπόδειγμα από αυτό που δημιούργησε ο επιστημονισμός.
Και ας έρθουμε στα «λαβ- στόρυ». Άλλη μια μεγάλη ευκαιρία να πει η Εκκλησία ότι δεν είναι ο «δήμιος του έρωτα», όπως την παρουσιάζουν –όχι οι εχθροί της, αυτοί που δεν την γνώρισαν ποτέ, αλλά ότι ο έρωτας είναι όλο της το περιεχόμενο. Όχι βέβαια η καρικατούρα των λαβ – στόρυ.
Αντί για αυτό πάλι μια αμηχανία απέναντι στην υποτιθεμένη σεξουαλική σχέση Μαγδαληνής – Ιησού.
Για παράδειγμα ακούστηκε ότι η ερωτική έλξη ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα είναι ένα «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης (δηλαδή μετά την «έξωση από τον παράδεισο») και γι αυτό ο Χριστός δεν «συνενώθηκε» με αυτήν την πτυχή της φύσης μας.
Το ότι η ερωτική έλξη αποτελεί «μεταπτωτικό» χαρακτηριστικό δεν είναι άποψη όλης της Εκκλησίας, αλλά τάση σε γραπτά ορισμένων μόνο Πατέρων.
Μια τέτοια παραδοχή βέβαια, εμένα προσωπικά δεν με κάνει να σκεφτώ ότι Χριστός είχε σεξουαλικές σχέσεις και σεξουαλικές φαντασιώσεις για τη Μαγδαληνή, αφού αλλιώς έχω ζήσει εντός της Εκκλησίας την αποστολή Του στον κόσμο.
Εντάξει, υπάρχει η Χριστολογία της Εκκλησίας που μπορεί να εξηγήσει μέσω της «αντίδοσης των ιδιωμάτων», πως ο άνθρωπος, που «καίγεται» για να χαρίσει μερικώς το σώμα του σε έναν άλλο άνθρωπο, ενώνεται με τον Θεό Λόγο, που χαρίζει το σώμα Του στην οικουμένη.
Ωστόσο, δεν αποτελεί «στραβοπάτημα» που μπορεί να κουτσάνει κάποιον η σκέψη ότι ο Χριστός σκέφτηκε κάποια στιγμή τη Μαγδαληνή διαφορετικά. Ειδικά, αν ο πιστός είναι σε ένα περιβάλλον που καλλιεργείται η σκέψη ότι η σχέση Δημιουργού- Δημιουργίας είναι ερωτική (με τα περιορισμένα εκφραστικά μας σχήματα), αργά ή γρήγορα θα συναισθανθεί, ότι το «Μαγδαληνόν άγος» (χι! χι!) είναι κάτι το εντελώς ασήμαντο.
Αντίθετα, η σκέψη ότι ο Χριστός είναι τιμωρός της σεξουαλικής επιθυμίας είναι ένα σοβαρό «στραβοπάτημα», που μπορεί να καθηλώσει την προκοπή της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας στο επίπεδο του αγκαθωτού σύρματος που προσαρμόζουν τα μέλη του «Όπους Ντέι» στα πόδια τους για να πονάνε, όπως μας λέει ο Νταν Μπράουν.
Για τον βαθύτερο ερωτισμό όμως που εκπέμπει το πρόσωπο του Χριστού στα Ευαγγέλια έχουν μιλήσει πάρα πολλοί, χριστιανοί και μη.
Και εκεί είναι βέβαια το πρόβλημα για τον άνθρωπο, η σεξουαλική επιθυμία χωρίς βαθύτερο έρωτα για τον Άλλο και για τη Ζωή.
Και αυτό, όχι γιατί δεν ακολούθησε κάποιον θεϊκό νόμο, αλλά γιατί σύμφωνα με την εμπειρία της Εκκλησίας, δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες που του δίνονται για την ολοκλήρωση ( τη «σωτηρία» θεολογικά) του προσώπου του.
Επίσης πρόβλημα, δεν σημαίνει αποτυχία, αλλά συνήθως αφορμή για διεργασία και αλλαγή. Άμα οι άνθρωποι δεν είχαμε προβλήματα, δεν θα γευόμασταν την προσωπική μας ιστορία, την διαφοροποίηση μας εν τέλει και θα ήμασταν απλά μηχανάκια που κάποια θα έφταναν στο τέρμα επειδή είχαν «ντούρασελ» και κάποια θα έμεναν στον δρόμο.
Τέλος όσον αφορά τα περί «Όπους Ντέι», όποια ενορία, μοναστήρι , επισκοπή κτλ, όχι μόνο δεν χρησιμοποιεί τέτοιες τακτικές, αλλά και δεν έχει τέτοιες αντιλήψεις αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στους εξωγήινους. Όμως όποιους «τους τσούζει» γιατί κάτι τους θυμίζει, ας το δουν σαν μια αφορμή δράσης.

Φτάνοντας προς το κλείσιμο…
Να κάτι που μας δένει με τους Πακιστανούς φουνταμενταλιστές εκτός από τις απαγωγές:
Η επιχειρηματολογία πολλών να λένε ότι υβρίζεται, συκοφαντείται κτλ ο Χριστός με αυτή την ταινία.
Σαν να περιμένουν να αντιμετωπίζεται ο δικός μας «Κριτής της Οικουμένης» με κανόνες μικροαστικής ευγένειας και όχι με αλήθεια, την όποια αλήθεια ακόμα και αυτή που "προς κέντρα λακτίζει.."
Μια σουλουπωμένη πίστη που δεν θέλει να της σκονίζουν το τραπεζομάντιλο που από κάτω του τα έχει κρύψει όλα.
Από αυτή την πίστη για μένα ακόμα και οι «στασιαστές» είναι προτιμότεροι...
Αυτοί τουλάχιστον μέσα από τα κονταροχτυπήματά τους ίσως κάποτε κάπου φτάσουν κάτι..
Ο ψυχαναγκασμός όμως του «όλα καθαρά» δεν οδηγεί πουθενά.

Ο τίτλος, όπως καταλαβαίνετε από όλα αυτά, δεν είναι άσχετος. Ο δρόμος του μοναχού που δεν ανεχόταν την Ελευθερία (η οποία πολλές φορές οδηγεί και στην ανταρσία απέναντι σε αυτά που εμείς θεωρούμε αξίες) τελειώνει με την Ιερά Πυρά, ακόμα και για τον ίδιο.