Μικρό παιδί σαν πήγαινα σχολείο....

Ξεκίνησε πάλι η σχολική χρονιά, με νέα βιβλία με πολλές αλλαγές.
Μία από αυτές είναι το 7ώρο στην Ε’ Δημοτικού (αν άκουσα καλά) για να προστεθούν κι άλλα μαθήματα, ανάμεσα σε αυτά μια ακόμα ξένη γλώσσα…
Δεν είναι όμως οι αλλαγές που θα απελευθερώσουν την νέα γενιά, που θα δώσουν ώθηση στην αυριανή κοινωνία.
Δεν πρόκειται για αλλαγές στην «φιλοσοφία» της Παιδείας.
Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.
Ο νέος χρειάζεται σήμερα ψυχοκοινωνικές δεξιότητες, έτσι ώστε να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.
Να παίρνει πρωτοβουλίες..
Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…
Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….
Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…
Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.
Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια συνήθως οδηγεί σε νηπιακή προσκόλληση στα πλαίσια του παρελθόντος.
Τέλος να μπορεί να διεκδικεί και σε προσωπικό επίπεδο, διότι οι πάτρωνες χρειάζονται ζωηρές μάζες…
Βέβαια όλα αυτά προαπαιτούν απόφαση για αλλαγή.
Και η απόφαση προϋποθέτει να μην σου αρέσει η σημερινή κατάσταση.
Εμένα δεν μου αρέσει, γιατί από το Δημοτικό μου θυμίζει «προπόνηση» για μια «διά βίου» συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση σε διάφορες θέσεις της «δευτερεύουσας αγοράς εργασίας».
Θα επανέλθω συντόμως.