ΑΣΕΠ, "Νομάρχης" και Γυμνασιάρχης.

Σήμερα κατέθεσα τα χαρτιά μου για κάποιον γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Εδώ και έξι χρόνια δουλεύω ως Ιδιωτικός Υπάλληλος σε μια δουλειά που προκαλεί το ενδιαφέρον μου και μπορώ να πω ότι περνάω καλά σ’ αυτή, πράγμα από ότι ακούω σπάνιο σήμερα.
Σ’ αυτήν την δουλειά, μετά από 4 χρόνια εποχιακών απασχολήσεων, σεμιναρίων κι ανεργίας μπήκα χρησιμοποιώντας κάποιες οικογενειακές γνωριμίες, γεγονός που θέλω να ξεχάσω ειδικά όποτε πλησιάζουν δημοτικές εκλογές και πρέπει να «δουλέψω» κάποιους, ή να φανώ «ευεργετηθείς γαϊδαράκος»…
Ευτυχώς (για την ψυχική μου υγεία) έχω γίνει πια κυνικός σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε δούλεψα μουλαρίσια όλα αυτά τα χρόνια.
Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να σκέφτομαι το δημόσιο, αφού ο τομέας, που ενδέχεται να διοριστώ είναι ένας (από τους πιο «πονεμένους») που καθόλου δεν με συναρπάζει.
Αλλά παιδί έχω και επειδή στον χώρο που δουλεύω τελευταία υπάρχει αναστάτωση (μην ελέγξιμη στο επίπεδο των εργαζομένων), άρχισα να σκέφτομαι το δημόσιο...
Ναι! έναν χώρο που αισθάνεσαι ασφάλεια.
Που μπορείς να ελπίζεις ότι ουδέποτε θα βρεθείς στην ανάγκη να ζητάς και να αποδεικνύεις (τα αυτονόητα τις πιο πολλές φορές).
Γιατί λίγοι μπορεί να είναι μάγκες και να τους παίρνουν οι εργοδότες γιατί είναι κάτι σαν Μπέκαμ (στον τομέα τους):
Να μην ενδιαφέρει, ας πούμε, τα μελλοντικά αφεντικά, αν είχαν συνδικαλιστικό παρελθόν, αν έχουν «περίεργες ιδέες», αν ντύνονται έτσι κι όχι αλλιώς κτλ...
Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου είναι ανάμεσα στους Μπέκαμ και σ’ αυτούς που θέλουν να ζουν από τα επιδόματα.
Με αυτούς, με μας τι θα γίνει;
Εγώ πάντως ένα πράγμα, το σκέφτομαι σαν κίνητρο για το δημόσιο. Θα έχω τον χρόνο και την ασφάλεια, έτσι ώστε να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Θα γράψω επιτέλους το βιβλίο μου….
Σύντομα τι σχέση έχει ο Ψωμιάδης και ο Γυμνασιάρχης με όλα αυτά.
Συνεχίζεται...