ΑΣΕΠ, «ΝΟΜΑΡΧΗΣ» & ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ Νο 2

Το προηγούμενο εξομολογητικό ποστ το έγραψα για να σας πω, ότι δεν τα βλέπω τα πράγματα ακαδημαϊκά, αλλά είμαι μέσα στο πρόβλημα, αν και δόξα το Θεώ, προς το παρόν στις παρυφές του.
Θα πάρω την Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, έχοντας ζήσει την πόλη προς τα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές του 90.
Θυμάμαι τα πρατήρια των βιοτεχνιών από την Αριστοτέλους μέχρι τον Βαρδάρη, τι ρούχα τι παπούτσια έβρισκες σε πραγματικά καλές τιμές και πραγματικά καλή ποιότητα. ( Όχι σαν σήμερα, που ακόμα και με την παιδική εργασία τα « ασιατικά», είναι ουσιαστικά μιας χρήσης…)
Θυμάμαι, παραμονές Χριστούγεννα, όταν ψώνιζα για δώρα της οικογένειας και γύριζα στην Ενδοχώρα και έδειχνα τα αποκτήματά μου και ακόμα και τότε έλεγαν κάποιοι που την ήξεραν από παλιά: «Θεσσαλονίκη Φτωχομάνα!».
Να προσθέσω ότι οι περισσότεροι Σαλονικιοί που ήξερα τότε, ή είχαν ή δούλευαν σε μια οικογενειακή βιοτεχνία.
Α, εκτός από έναν που δούλευε στην αλήστου μνήμης Goodyear…
Όλο αυτό το πράγμα σήμερα γκρεμίστηκε. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν με
«θαλασσοδάνεια, αλλά οι άνθρωποι είχαν οργανώσει έτσι τη ζωή τους. Μπορεί να πει, έτσι απλά, ότι η ελληνική βιομηχανία εντάσεως εργασίας ξεπεράστηκε από τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά αυτό εκεί μετριέται με κοινωνική απορύθμιση.
Και τέλος, όλοι τους σήμερα τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα, για όσο αντέξει «το πλαστικό χρήμα». Μετά;
Μέσα σ’ όλο αυτό τον πανικό έρχεται και η ανεργία των νέων και είναι πιο τσουχτερή από όταν άντεχε το κόστος της η πανταχού παρούσα ελληνική οικογένεια.
Να προσθέσω επίσης, ότι σήμερα είναι απείρως πιο καταθλιπτική. Παλιά είχες ένα πτυχίο Λυκείου, άντε ΑΕΙ και έλεγες έχω ακόμα κάτι να κάνω.
Τώρα έχεις ξεσκισθεί να μαζεύεις προσόντα και ανοίγει με τα χίλια ένα παραθυράκι και τσουπ να γεμίζει με φάτσες αγωνιώδεις, ακριβώς σαν την δική σου και συ να προσπαθείς να αποδείξεις, ότι δική σου, παρ’ όλα αυτά, είναι η καλύτερη.

Ο κ. Ψωμιάδης, ο «Νομάρχης», όπως αυτοαποκαλείται μπροστά στις μπούκες των «Αθηναϊκών» μικροφώνων, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί από το ντιζάϊν και το προμόσιον της σύγχρονης πολιτικής.
Γιατί ακόμα και σαν προϊόν θα μπορούσαν να ταυτιστούν με αυτό χιλιάδες δυναμικοί και κραυγαλέοι Έλληνες. Κάποιοι το θεωρούν θέμα ταμπεραμέντου, όμως με λίγη γνώση της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας θα δείτε ότι είναι μια «μαθημένη συμπεριφορά» που κληρονομείται από γενιά σε γενιά.
Και βέβαια δεν είναι η μοναδική, αλλά μπορεί να κυριαρχήσει ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί να κυριαρχήσει «αν δεν μας παίρνει αλλιώς».
Είναι ο θυμός που έχει μεταθέσει τον στόχο του, είναι η απόγνωση που δεν σφίγγουμε τα δόντια να μην εκφράσουμε γιατί φοβόμαστε μην μας βρουν κι άλλα δεινά.
Ο νταβραντισμένος οδηγός που παραλίγο να σε χτυπήσει και θα σε βρίσει, γιατί δήθεν ήσουν αφηρημένος, πριν του πεις εσύ ότι έφταιγε που έτρεχε μες την πόλη, καταπατώντας κάθε όριο ταχύτητας, δεν μοιάζει με τον Νομάρχη του, που όταν ελέγχεται από τα Μ. Μ. Ε. για κάποιες παρατυπίες, τότε θυμάται πως οι δημοσιογράφοι είναι «κατευθυνόμενοι»;
Ο απογοητευμένος γονιός που μεταθέτει την ευθύνη, στον «κακό δάσκαλο» για την σχολική αποτυχία του παιδιού του, δεν μοιάζει με τον «Νομάρχη» του, που του φταίει το «Αθηνοκεντρικό» κράτος.
Θα ήταν κοινοτυπία να συνεχίσω τους παραλληλισμούς.
Μπορείτε να κάνετε και εσείς δεκάδες.
Ένα θα σας πω, στην Σαλονίκη, όπως και σε πολλές άλλες, πόλεις πολλοί άνθρωποι αισθάνονται, «ότι δεν τους παίρνει αλλιώς».
Έτσι τρέχουν, αλαλάζοντας «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!», έστω και με το ξεχαρβαλωμένο τρίκυκλο Mazda της νεοελληνικής κραυγαλέας «μαγκιάς».
Και έτσι ένας τέτοιος πολιτικός «έχει ρεύμα», διότι καταφέρνει να μεταβιβάσει την πληροφορία: «Είμαι ένας από σας!».
Ε, αυτό «το ένας από μας» σημαίνει και το εξής άλλο: Όπως ο καλός πατριάρχης, θα κάνει το αδύνατο δυνατό, για να προστατέψει την φαμίλια του, έτσι κι ο «Νομάρχης» δεν θα αφήσει την πολιτική φαμίλια του.
Ξέρετε τι θα έλεγε από μέσα του πολύς απλός κόσμος, όταν άκουγε τις «αποκαλύψεις» για την παραπλάνηση του ΑΣΕΠ από τον «Νομάρχη»;
Όταν άκουγε για τις ειδοποιήσεις στις τοπικές για τα «δικά μας παιδιά»;
«Να ένας που δεν ξεχνάει την πολιτική του φαμίλια!»
Ξέρω τώρα όλοι οι αριστεροί ή δεξιοί εκσυγχρονιστές θα αρχίσετε να παριστάνετε τον Πόντιο Πιλάτο.
Ξέρω, ξέρω φτιάξατε, ή βελτιώσατε τον ΑΣΕΠ με τις διαφανείς διαδικασίες.
Για να μην παρεξηγούμαστε, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, να βρεθεί ένας "γυάλινος" τρόπος που να εξηγεί γιατί «κόβονται» χίλιοι και «περνάνε» δέκα, εξυπηρετεί την πιστοποίηση της τιμής της γυναίκας του Καίσαρα.
Όμως, ο κόσμος το λέει έξω, με τέτοιες διαδικασίες δεν «περνάει» ο ικανότερος, αλλά όποιος έχει τα περισσότερα τυπικά προσόντα...
Και έτσι ξαμολήθηκαν όλοι για τα Προφίσενσι των γλωσσών και των κομπιούτερ.
Έτσι, ξαμολήθηκαν όλοι για μάστερ στα Λονδίνα, μια και τα Ελληνικά ΑΕΙ δεν επαρκούν για την ζήτηση. (Άλλη ρεμούλα κι εκεί….)
Γιαυτό τα κολέγια πλέον προσφέρουν ένα νέο και πανάκριβο προϊόν: Φροντιστήρια για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.
Και γιατί όλα αυτά για μια θέση πολύ κατώτερη των προσόντων με τα οποία συναγωνίζεται κανείς.
Σε μια τράπεζα, ας πούμε, όπου τα δέκα πρώτα χρόνια ο υπάλληλος θα είναι πίσω από ένα γκισέ, μέχρι τότε τα υπέροχα Αγγλογαλλικά του θα τα ξεχάσει, μιας και θα χρησιμοποιεί τις εκατό λέξεις που του χρειάζονται σε αυτή τη θέση.
Και η Τράπεζα τι θα κάνει, δεν έχει κανένα χρέος να βοηθήσει στην βελτίωση της γλωσσομάθειας όσων υπαλλήλων ενδιαφέρονται για παραπάνω καριέρα;
Μ’ όλα αυτά δεν θέλω να εξωραΐσω «μαγκιές»…
Θέλω να πω τι κάνουμε για να μην υπάρχει ανάγκη να σφαζόμαστε για τις λίγες θέσεις της γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών που κράτησε το κράτος για τον εαυτό του. Τι απαιτούμε;Έχουμε δει διεθνώς ότι το ξεπούλημα στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο (π.χ. μείωση εργατικών εισφορών ) που παρασύρει σε ένα πλειστηριασμό εκπτώσεων στα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, δεν έδωσε σταθερές λύσεις.
Από την άλλη μέσα στο θολό τοπίο, ο κόσμος είναι δύσπιστος ακόμα στις εναλλακτικές προτάσεις και περιμένει πρακτικές λύσεις.
Λύσεις, που- πρέπει να το αναγνωρίσουμε- δεν μπορούν πλέον να αφορούν μόνο μια χώρα.
Όμως, απ’ την άλλη βαρέθηκε, τα παχιά λόγια και από την άλλη να βλέπει πολιτικές ανέξοδες, που διαφέρουν απλά στο πως μπαίνουν μέσα στον ορμητικό χείμαρρο της απορύθμισης : Με το ένα ή τα δύο πόδια.
Και όπως του παίζουνε χορεύει. Κλείνει κι αυτός πονηρά το μάτι, λέει 2-3 «μάγκικα» και πιέζει για την φαμίλια του. Και όπου υπάρχει τέτοια τεράστια πίεση, αρχίζουν όλοι να ψάχνουν για παράθυρα, μέχρι που τα παράθυρα θα γίνουν Καστρόπορτες.
Σάματις, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως γεννιούνται όλες οι ανομικές καταστάσεις.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όμως είναι καιρός να ψάχνει κανείς το θέμα διαφορετικά.Για παράδειγμα τι σχέδιο υπάρχει ώστε να προτείνει κανείς σε ένα νέο κάτι άλλο πέρα από τις δημόσιες υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία;
Τι έκανε η Πολιτεία έτσι ώστε το ρίσκο ενός δανεισμού να είναι χαμηλό για μικρές ατομικές επιχειρήσεις ή συνεταιρισμούς ανέργων σε τομείς που μελέτες θα υποδεικνύουν την βιωσιμότητά τους;
Τι πραγματικά έκανε για να υπάρχει δωρεάν δια βίου εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση υψηλού επιπέδου και συστηματικής μορφής, έτσι ώστε ο εργαζόμενος να στηριχθεί στις γρήγορες αλλαγές της εποχής μας;
Μήπως τα ΚΕΚ των ιδιωτών, αλλά και δημοσίων «Πανάγων», που απλά τρώνε δημόσιο χρήμα;

Είχα σκοπό να συνδέσω και τον Γυμνασιάρχη, που μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, συνέδεσε (αν το θέμα ήταν τα μαλλιά τελικά) την κοσμιότητα και την πειθαρχία στους κανόνες με τις τρίχες.
Αλλά για να εξηγήσω ότι κανείς αισθάνεται και έχει καταντήσει να είναι politically incorrect να το εκφράσει, έφαγα πολύ χώρο.
Θα πω όμως ότι ο κόσμος χάνεται και το σώμα μας ασχολείται με τις τρίχες της άνω κεφαλής.
Γιατί, αν ασχολούνταν με τις τρίχες της κάτω κεφαλής, θα ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό!