Μετεκλογικές σκέψεις:

1. Αποχή: Είναι κοινοτυπία που μιλάω για το ποσοστό της αποχής. Θέλω να θίξω όμως το εξής: Γιατί όλοι όσοι τελικά δεν βρίσκουν τι να ψηφίσουν δεν συνασπίζονται για να κατεβάσουν την πρόταση που λείπει;
Λένε κάποιοι: «Γιατί δεν θα έχει επιτυχία. Θα θαφτεί από όσους έχουν συμφέρον να μη βγει».
Ρωτάω λοιπόν ξανά: «Καλά, ρε αδέλφια, ποιος σας είπε, ότι όταν καταθέτει μια πρόταση κάποιος, το κάνει με μόνο στόχο να γίνει αμέσως πλειοψηφία; Γιατί το ενδεχόμενο να εκφράσει κάποιος απλά τον εαυτό του, το βλέπετε άσκοπο, ανώφελο, ίσως και λίγο κουζουλό;»
Θα μου πείτε: «Έχουμε δει πολλά δείγματα παρανοϊκών να το παίζουν αρχηγοί μονοπρόσωπου κόμματος.»
Όμως κι εδώ υπάρχει αντίλογος: Όταν, ρε φίλε, παραιτείσαι από την μοναδική ευκαιρία που έχεις για να ασκήσεις έλεγχο στην κάθε λογής εξουσία, με το αιτιολογικό ότι δεν βρίσκεται κανένας να εκπροσωπήσει τα «θέλω» σου (έστω μερικά, ούτε η μαμά σου δεν μπορεί να τα εκφράσει όλα), γιατί δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να σε πουν και παρανοϊκό;»
Εμένα αυτό που πιο πολύ με θύμωσε στις εκλογές ήταν εκείνο που άφηναν να εννοηθεί και κάποιοι μεγαλοπολιτικοί : «Ε, δεν είναι και μεγάλης σημασίας».
Ίσα – ίσα, εδώ που έχεις αμεσότερη εποπτεία των σκοπών και των μέσων της διοίκησης, εδώ που γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις δεν επιτρέπεται να μένεις αμέτοχος.
Επίσης και οι ετεροδημότες.
Δεν ψηφίζουν λέει εκεί που μένουν γιατί έχουν κάποιο σπιτάκι στο χωριό.
Πρόταση, λοιπόν: Ο πληθυσμός ενός μέρους (και τα αντίστοιχα κονδύλια) να μην συνάγεται μόνο από το πόσοι είναι «γραμμένοι», αλλά από το πόσοι ψηφίζουν. Είναι ένα κίνητρο για να γίνει η ψήφος υποχρεωτική, γιατί σε μια δημοκρατία η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Ψήφισε και ψήφισε λευκό ή άκυρο. Έτσι, δείχνεις την αντίθεση σου και δεν συγκρούεσαι και με την μυστικότητα της ψήφου.
Βέβαια και τα άκυρα και τα λευκά θα έπρεπε να μετράνε στο εκλογικό μέτρο, γιατί είναι και αυτά ψήφος.

2. 42%
Οι επίγονοι μετέφεραν την διαταραχή που έχουν στο Κοινοβούλιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση:
Με 42,2 ο ένας είναι διοίκηση με 42 ο άλλος έχει απλά 5 έδρες. Σκέτη παράνοια. Γιατί λέει γινόταν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Ωστόσο είχαν -έστω και έτσι- μιας μορφής συναίνεση.
Γιατί λέει πρέπει να κυβερνηθεί ο Δήμος!
Να κυβερνηθεί.. αυτό είναι το άγχος, ε τότε να ρίχνουμε και κλήρο!
Πρόταση λοιπόν και εδώ: Να εκλέγεται ένα ευάριθμο Δημοτικό ή Νομαρχιακό συμβούλιο (με τουλάχιστον τα διπλά μέλη από όσα σήμερα έχει το καθένα και άμισθα, αν εκεί είναι το θέμα) με απλή αναλογική και πολλές λίστες. Ο Δήμαρχος όμως να "βγαίνει"από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με σταυρό προτίμησης.
Έτσι οι πλειοψηφίες στο δήμο θα είναι πάντα θέμα διεργασίας, (τι κακό βρίσκεται σε αυτό;) και ο Δήμαρχος σταθερός.

3. Κόμματα και Τ.Α.
Με την υπόνοια ότι αν ο κ. Μπουτάρης, κατέβαινε σαν κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ – Συν, ίσως να γινόταν από αντίδραση ότι έγινε στην Αθήνα με την κ. Δαμανάκη το 1998, ενώ τώρα από μόνος του τα πήγε περίφημα, σκέφτηκα πόσο έωλο πράγμα είναι το λεγόμενο «χρίσμα».
Τελικά το μόνο που εξυπηρετεί είναι η ενότητα των κομμάτων.
Γιατί, πως ρε αδελφέ να συνεργαστούμε μετά για τον ένα ή τον άλλο επίγονο, αν έχουμε «φαγωθεί» πρωτύτερα για το ποιανού η φάτσα αξίζει καλύτερα να είναι στο μπερντέ των παρελάσεων μαζί με τον δέσποτα και τον αστυνόμο. Επίπλαστα βέβαια και πάλι, γιατί κάτω από το χαλί τρωγόμαστε ξανά για τον α΄ ή τον β΄ «μικρεπίγονο».

4. Πολιτικό Μάρκετινγκ
Συχνά εδώ έχω αναφερθεί αρνητικά στο πολιτικό μάρκετινγκ, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Επειδή όμως είχα μια κουβέντα με κάποιον σύμβουλο πολιτικής επικοινωνίας, αξίζει να το σημειώσω. Ένας τέτοιος ειδικός θα σε βοηθήσει στο πως θα παρουσιάσεις τις ιδέες σου. Δεν θα σου βάλει ιδέες, αν δεν έχεις.Στην σημερινή πολιτική όμως, έχουμε έλλειψη ουσιαστικών ιδεών και προτάσεων ή προτάσεις που πρέπει κάπως να τις κρύψουμε από τον λαό. Και εδώ βέβαια το μάρκετινγκ βοηθά «να χρυσωθεί το χάπι», ή η «από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» να παντρευτεί την ψήφο μας.
Άντε και καλούς επιγόνους λοιπόν.