2008 ευχές!

2008 κανούργιοι φίλοι...
2008 στόχοι....
2008 ωραία όνειρα...
2008 "θα συνεχίσω"
2008 "μπορώ"
2008 μυριάδες "δεν πειράζει, προσπάθησα όμως"
2008 εκατομύρια αγκαλιές!

Σε όλους τους φίλους που επικοινωνούμε και από εδώ μέσα κατά καιρούς,
σε όσους λέμε ένα γεια ιντερνετικά,
σε όλους σας
ΕΥΧΟΜΑΙ:
Με Υγεία (όχι μόνο σωματική)ο καινούργιος χρόνος!
(Τα άλλα βρίσκονται..)

..δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος...

Ένα ερώτημα μου έχει κολλήσε στο μυαλό από όλη την δραματική ιστορία της συνομίληκης μου -περίπου- αρχαιολόγου. (Αυτή είναι το κεντρικό πρόσωπο και όχι ο επιστάτης...)
Μα καλά, εκεί που έφτασε, "να στηρίζει"... με τον τρόπο της την κυβέρνηση (αν είναι έστω και κατά 10% αλήθεια όλα αυτά), αυτό που τελικά επιζητούσε ήταν μια μονιμοποιήση;
Τόσο κοστολογούσε τον εαυτό της, ή τόσο απελπισμένη ήταν;
Πάνω εκεί ήρθε και ο φίλος μου ο Παναγιώτης και με προκάλεσε με τις προτάσεις του για έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι για όλους.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα με αφορμή τις εκλογές του 2004.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Πολλές ιδέες συζητάμε καθημερινά, σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες, αλλά δυστυχώς καμία δεν θα πραγματωθεί από αυτό το πολιτικό σύστημα της βιτρίνας, της υποκρισίας και της απελπισίας και της υποταγής!
Να το το κείμενο, με τίτλο "Ο Καιρός των Επιγόνων Β'"
(έχοντας στο νου μου τους επιγόνους του Αλέξανδρου...)

Στενός ο δρόμος- τον πλατύ δεν γνώρισα ποτέ
ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα
τότες που σε φιλούσα κι άκουα θάλασσα…….
…………….
Εγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπέμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ’ τις πόρτες έξω….
……
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ)»

Ας ξεκινήσουμε με αυτούς τους εξαίσιους στίχους γιατί το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που διαβαίνουν τον δρόμο τον στενό.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την γενικότερη κατάσταση και το πόσο δυσκολεύεται κανείς σήμερα να κοινωνήσει σε ευρύτερο κύκλο μιαν «αλήθεια» του, καλλιτεχνική, επιστημονική, εμπορική, πολιτισμική, αν δεν βρει ένα «στρωμένο δρόμο», ή αν δεν δημιουργήσει με τέχνασμα εν θορυβώδες «μπαμ» για το όνομά του.
Αλλά ας μείνουμε στην πολιτική που μας απασχολεί εδώ: Οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν κόψει κάθε σχέση με την πολιτική, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Αλήθεια ποιοι «εκτίθενται» στις δημοτικές εκλογές; μήπως τα στελέχη των κομμάτων και πολλές φορές όχι χωρίς πίεση από τα κεντρικά;
Μήπως, αν πρόκειται για κάποια αξιόλογη θέση, π.χ. δημάρχου, «εκτίθενται» και αυτοί που ελπίζουν να βρουν πόρους για να αντέξουν το φορτίο της επικοινωνιακής εκστρατείας, της λεγόμενης προβολής;
Φαίνεται λοιπόν ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει εξισωθεί με την επικοινωνιακή τακτική και αυτή με την πιο ανελέητη για την σκέψη μας προπαγάνδα.
Είναι σα να διαφημίζει μια γαλακτοβιομηχανία τα γιαουρτάκια της. Να αγοράζεις το προϊόν και μέσα στο κεσεδάκι, να μην υπάρχει γιαούρτι, να είναι άδειο! Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και γεμάτο, αλλά με περιεχόμενο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες που δημιουργεί το marketing.
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο αυτό. Είναι αίσθηση πολλών ανθρώπων. Είναι κάτι που λέγεται παντού.
Υπάρχουν εν πολλοίς δυο κατηγοριών παράγοντες που οι άλλοι, αυτοί που δεν είναι από το «σινάφι», είναι μακριά από την πολιτική. Από την μια δεν θέλουν γιατί δεν τους εμπνέει και από την άλλη δεν μπορούν.
Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η άποψή μας, ότι ευθύνεται η ποιότητα και η εκφορά του πολιτικού λόγου για την αποστροφή που δείχνουν οι σημερινοί Έλληνες για την πολιτική.
Έχουν βαρεθεί την προεκλογική παντοδυναμία των μπαλκονιών (πραγματικών και τηλεοπτικών) σε σχέση με την μετεκλογική αδυναμία των υπουργών. Δηλαδή να μπορούν να καλύψουν ανέξοδα τις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων προ των ψήφων και μετά τους ψήφους να βρίσκονται σε αδυναμία λόγω των περιορισμών της Ε.Ε., των διεθνών οικονομικών συμφωνιών, της οικονομικής κατάστασης, της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό, κλπ.
Έτσι το να μη λες τίποτα παρά μονάχα ωραία σλόγκαν, σαν αυτό το τελευταίο "συμμετοχική δημοκρατία" μπορεί να πείσει περισσότερους. Αυτό επιχειρούν όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να διαφέρουν από τους προηγούμενους, στάση που δίδαξε ο τέως δήμαρχος Αθηναίων κ. Αβραμόπουλος.
Όμως τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν δημιουργούν μια καλύτερη κατάσταση. Απλά βοηθούν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν κάποιους σκοπέλους και ένας τέτοιος είναι η κρίση του λαού.
Μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική, θέλει το χρόνο της. Δεν ζούμε σε επαναστατικές εποχές, γιατί δεν φαίνεται ο λαός να συμμερίζεται τώρα τις επαναστατικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι άλλοι έριξαν παλιότερα το σύνθημα "ειρηνική επανάσταση" ήταν και αυτό ένα σλόγκαν.
Οι πολιτικές προτάσεις για να δημιουργήσουν αλλαγή στην κοινωνία, πρέπει να έχουν το πλαίσιο τους, να έχουν ένα κεντρικό όραμα για το αύριο και συγκεκριμένους σταθμούς στην πορεία πραγμάτωσής του.
Με άλλα λόγια αξίζει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, να ξεκινά από κάπου και να προσπαθεί να πάει κάπου την κοινωνία.
Αν βέβαια δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο οφείλει να περιγράψει πρώτα τι είναι.
Ποιο είναι το πλαίσιο του, ποιο είναι το όραμά του για το αύριο, ποιοι είναι οι σταθμοί από όπου περνά αυτή η πρόταση του. Αλλιώς θα καταλήξει να μιλά στους επιχειρηματίες π.χ. σαν φιλελεύθερος και στους αγρότες π.χ. σαν σοσιαλιστής και να μην τον πιστεύει κανένας.
Έτσι αντί να έχει ένα κόμμα συμμέτοχων δημιουργών της μελλοντικής κοινωνίας να χρειάζεται να κατεβάσει στις εκλογές την Εθνική Ελλάδος των τηλεοπτικών και γενικότερα λαμπερών προσώπων, μήπως και τσιμπήσει μια “ξόφαλτση“ ψήφο.
Στα λαμπερά πρόσωπα υπάρχουν και νέοι ηλιακά, αλλά δεν είναι συνήθως νέοι πολιτιστικά. Είναι δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Πέρασε και η χθεσινή και δεν κρατήθηκα είπα να ανοίξω το p.c.
Για ποίο λόγο; Μα για να μάθω τα πράγματα διαφορετικά από ότι τα λένε οι ειδήσεις.
Έτσι κάπως ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια και η κυβερνορότα μου..
Σε μια μπλογκομηχανή αναζήτησης έπεσα πάνω σε αυτό:
ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Εύχομαι ο φίλος να είναι κάποιος εικοσάρης ή και μικρότερος, που βλέπει βιζαβί την "αλήθεια" του κόσμου μας και εξεγείρεται με στόχο την καταστροφή της πηγής των αρνητικών συναισθημάτων (ή ότι νομίζει αυτός για τέτοια πηγή..).
Η αλήθεια είναι, αν είσαι λίγο πιο υποψιασμένος και σε πάει το μυαλό σε αυτές τις αντιφάσεις, όσα και να έχεις δει, όσα και να 'χεις κάνει, για να μην μπορείς να βάλεις το τομάρι σου στη θέση του Μανιχαίου κριτή, η εξέγερση μπορεί να έρθει..
Βέβαια, συνήθως (πολλά επιρρήματα "πέφτουν"), μέχρι να φτάσεις να γράψεις αυτό το παραπάνω κάπου, στη λίγη ώρα που θα μεσολαβήσει, θα έχει μεταβληθεί το ύφος και ο στόχος. (Ειδικά αν έχεις δικά σου παιδιά..)

Οφείλω να ομολογήσω, αν και δεν με αγγίζει ουδόλως ο μικροαστικός καταλωτισμός, που κάνει τον φίλο μας να επαναστατεί, δεν σκέφτηκα χθες τα πεινασμένα παιδάκια και τα θύματα πολέμων.
Είχα πιο κοντινά προβλήματα, λιγότερο ίσως δύσκολα και τραγικά από αυτά που και όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες ανέφεραν χθες..
Καθημερινά θέματα που έχουνε να κάνουνε με την "μικροαστική" μας μοναξιά..
Και βρέθηκα μαζί με άλλους και γλέντησα.
Όμως το μυαλό συχνά-πυκνά με έφερνε στα "θέματά" μου..
Είτε έτσι, είτε αλλιώς λοιπόν, η μοναξιά της συνείδησης είναι ανίκητη.
Γιαυτό και εγώ χθες το μόνο που ευχόμουν ήταν Υγεία (σωματική και κυρίως συναισθηματική) για να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της συνείδησης δημιουργικά!

Χριστούγεννα χαραγμένα στη μνήμη.

Δυστυχώς δεν μπορώ να συμμεριστώ τα κυρίαρχα αισθήματα για τα Χριστούγεννα.
Δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου καταθλιπικός και μοναχικός τύπος, το αντίθετο θα έλεγα.
Απλά τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, μου έχουν δημιουργήσει την ανάγκγη για επανάληψη "ηδονών", που είναι κανείς δύσκολο να πάρει σήμερα.
Δεν λέω, ευχαριστιέμαι όταν πάω βόλτα με την οικογένεια μου στους Αηβασίληδες και τα άλλα χάπενιγκ και όταν ψωνίζουμε όλοι μαζί δώρα, αλλά κάτι πάντα μου λείπει από τα Χριστούγεννα. Tα "παλιά Χριστούγεννα", που συνήθως τα περνούσαμε μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο χωριό.

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το στρώσιμο και το ψήσιμο του μπακλαβά: Μαζεύονταν διάφορες γυναίκες και φτιάχναν τους μπακλαβάδες τους μαζί και μετά τους ψήνανε σε ένα παραδοσιακό φούρνο με ξύλα. Πέρα από τα αρώματα του γλυκού, σε όλη αυτή την χρονοβόρα διαδικασία (μέσα από το κουτσομπολιό είναι αλήθεια), άκουγες διάφορες ιστορίες που κέντριζαν την φαντασία: για παθιασμένους και ανεκλήρωτους έρωτες της πολύ παλιάς εποχής.... για τους πολέμους και την προσφυγιά έτσι όπως τα βίωσαν οι γυναίκες... αλλά και για ξωτικά και θαύματα αγίων..

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το κοψίδι του χοιρινού στη θράκα και τον παππού να μας λέει παραμύθια, κάθε φορά και λίγο διαφορετικά από την προηγούμενη φορά. Ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Μυλωνάς και ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Βλάχος που πήγε να παντρευτεί στην Αθήνα....

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το αλάνισμα του χωριού με τα κάλαντα και μετά το "κυλ": να κυλάς δηλαδή τα φραγκάκια και διφραγκάκια (που μάζωξες) και όποιου πάει πιο μακριά να παίρνει και των άλλων...
Μέχρι να καταλάβεις, αν έχανες, ότι η χασούρα είναι αδικαιολόγητη και τέλος πάντων δεν θα σου επιτρέψει να αγοράσεις την μπάλα που είχες βάλει στο μάτι.

Πάντα θα επιζητώ τα μεγάλα τραπέζια, όπου η κάθε οικογένεια έφερνε το φαγητά της και τα ποτά της για να γίνει μια μεγάλη "βεντάλια γεύσεων"!
Και πάντα στο τέλος υπήρχε μια κιθάρα, ή ένα ακορντεόν για τραγούδια και χορούς.
Βέβαια ορισμένες φορές γινόταν και παρεξηγήσεις, αλλά και πάλι, αυτό που μου έμεινε, ήταν οι σχεδόν πάντα πετυχημένες απόπειρες διαμεσολάβησης..

Πάντα θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη η πρώτη φορά στην εφηβεία πια, όταν μετά την πρωϊνή Εκκλησία, δεν πήγα στο σπίτι, αλλά στον καφενέ μαζί με τον παππού και τον πατέρα, όπου με κέρασαν το πρώτο μου κονιάκ..

Πάντως όλη αυτή η λαμπιονομανία και όλη αυτή η μανία "Τώρα χαρείτε!" που αντανακλά παντού με κουράζει και με εκνευρίζει καμία φορά...

Άλλες φορές θα καταφέρνω να επαναλαμβάνω αυτές τις χαρές, άλλες όχι.
Εξαρτάται από την πίεση των εργασιών και την συγκυρία της παρέας..
Οι φίλοι με τα κοινά "θέλω" έχουνε σκορπίσει και οι τωρινές παρέες θέλουνε διάφορα.
Άλλοι ρεβεγιόν σε ξενυχτάδικα..
Άλλοι μάζωξη για αθώο "χαρτάκι", για το καλό..
Άλλοι να τρέχουνε σε μοναστήρια για να βρούνε την "κατάνυξη"!
Άλλοι απλά να χαλαρώνουν στο σπίτι τους.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παλιό φίλο που "έφυγε" πριν λίγες μέρες με τραγικό τρόπο.
Μια από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να επανλάβω μέσα μου την χαρά των Χριστουγέννων, είμασταν μαζί σε κάποιον Μανώλη..
Φίλοι παλιοί και γκαρδιακοί είχαμε σμίξει μετά από χρόνια, μια κιθάρα βγήκε και ο συγχωρεμένος μας πήγε σε τραγούδια που νομίζαμε ότι τα είχαμε ξεχάσει...
Του αφιερώνω ως σπονδή "το γιλεκάκι που φορείς"...
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους...

Δημόσιες Επενδύσεις: Βασικά Ερωτήματα.

Επειδή, συχνά πυκνά μιλάω για δημόσιες επενδύσεις μέσα σε ένα δυναμικό, κοινωνικά στοχευμένο πλαίσιο, επενδύσεις που (κατά την ταπεινή μου γνώμη) σταδιακά θα δώσουν διέξοδο σε ένα σωρό προβλήματα της κοινωνίας μας, μου έκανε εντύπωση αυτό: Ανοίγει ο δρόμος για φθηνά και καλύτερα φάρμακα.
Αλήθεια, ποιά πολυεθνική θα χρησιμοποιήσει την επιστημονική καινοτομία των συμπατριωτών μας;
Γιατί δεν μπορεί να την αξιοποιήσει και αυτή και άλλες πολλές που συχνά ακούμε και διαβάζουμε το Ελληνικό Κράτος;

Ψυχανάλυση ΙΙ

Αν κρίνω από αυτά που λέει ο Tribes, κέρδισες κάτι;

Γνώρισες "καινούργιες πόλεις και νοοτροπίες", που θα έλεγε και ο Όμηρος που δίδαξες;

Μάλλον γνώρισες... (και μάλλον έφριξες...)

Εσύ όμως ήξερες ότι τελικά νικούν αυτοί που πολεμούν "για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη"...

Ψυχανάλυση..

Λοιπόν... γιαυτό κατά βάθος με απασχολεί από μικρό η πολιτική: για να μπορώ να συζητώ θέματα κοινού ενδιαφέροντος με τον Πάπα και να έχω επιστήθια φίλη την ωραία Κάρλα...

Δεν πάνε να γ...ουν οι ντε μεκ ηθικολόγοι με τις κασσέτες..

Τα σκάνδαλα τα βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού και δεν σκανδαλιζόμαστε..

Γι' αυτό πάνω από όλα η ΖΩΗ είναι ΩΡΑΙΑ!!

Κάτι λίγα για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ..

Πριν περίπου 15 χρόνια, ως φοιτητής δούλεψα 2 καλοκαίρια εποχιακός στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ στις βαλίτσες..
Με μέσο θα πείτε...
Με "φιλικό" μέσο..
Εξάλλου η δουλειά αυτή τότε, ως εποχιακή τα καλοκαίρια, δεν ήταν και περιζήτητη...

Τέλος πάντων ήταν μεγάλο σχολείο η υπόθεση και ευκαιρία να γνωριστείς με πολύ κόσμο. Ξεναγούς, Μετεωρολόγους, Τελωνιακούς Υπαλλήλους, Κούριερ, που μόλις είχαν αρχίσει να σκάνε μύτη (χοντρή βλακεία που δεν συνεργαστήκαμε τότε Σπύρο να πάρουμε την "ίντερμέιλ") ....
Την εταιρία την γνώρισα πάνω στο μεταίχμιο, μόλις είχε αρχίσει η κουβέντα για εξυγίανση, για χρέη κτλ.
Είχε σταματήσει να παίρνει μόνιμο προσωπικό και είχαν αρχίσει ήδη σοβαρές περικοπές. Θυμάμαι, μόλις είχαν κοπεί τα λεωφορεία που μετέφεραν τον κόσμο στα αεροδρόμια, είχαν απαγορευτεί οι υπερωρίες σε σημείο που να μη μπορεί ορισμένες μέρες με υψηλή κίνηση μέσα στον Αύγουστο, να βγει καλά το πρόγραμμα, όταν η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ εξυπηρετούσε όλα τα τσάρτερ...
Παρόλα αυτά, στις συζητήσεις μας, οι εποχιακοί λέγαμε ότι το χειμώνα, που δεν θα υπήρχαν τα τσάρτερ, το μόνιμο προσωπικό θα ήταν πράγματι υπεράριθμο..
Και οι μόνιμοι λέγανε, ότι "πληγή" της εταιρείας δεν ήταν οι παραγωγικοί υπάλληλοι στα αεροδρόμια και τα πρακτορεία, αλλά οι "βολεμένοι" στα κεντρικά γραφεία..

Επειδή έκανα φίλους εκεί, παρακολουθώ την πορεία όλα αυτά τα χρόνια.
Κάποια παιδιά από εκείνους τους "εποχιακούς", επέλεξαν (ή αναγκάστηκαν να επιλέξουν) να κυνηγήσουν την επαγγελματική τακτοποίηση μέσα από κει..
(Εν τω μεταξύ δυσκόλεψαν τα πράγματα .. και ενώ όλοι ζητούσαν να περιοριστεί το δημόσιο, όλοι θέλανε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, έστω στις βαλίτσες..).
Η Εταιρεία, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια συνταξιοδότησε όλους τους παλιούς και από ότι βλέπω λειτουργεί κυρίως με εποχιακούς, ορισμένους από τότε, που τους ανακυκλώνει κάθε οχτώ μήνες!
Οι παχυλοί μισθοί μειώθηκαν και οι περισσότεροι τωρινοί υπάλληλοι είναι τις γενιάς των 700 Ευρώ.
Επειδή έχω δει την δουλειά, δεν βλέπω παραπάνω υπαλλήλους στην "επίγεια εξυπηρέτηση" της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ , από ότι στις Ιδιωτικές εταιρείες ... (Στα επαρχιακά αεροδρόμια μπορείς να παρατηρήσεις από τα τζάμια την φόρτωση των αεροπλάνων..)
Άρα εδώ και πολύ καιρό τα φαινόμενα κακής διαχείρησης του προσωπικού, όλα αυτά που της μαρτυρούν, αν και τα δημιούργησαν οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία της "αλλάζουν τα φώτα", σε μεγάλο βαθμό δεν υφίστανται.

Εδώ και πολύ καιρό είχα διάφορες απορίες, λόγου χάρη:

1. ΔΕΗ, ΟΤΕ, Κρατικές Τράπεζες με την υψηλή κερδοφορία και τις "μαύρες μπίζνες" στα Βαλκάνια, δεν μπορούσαν να αγοράσουν μετοχές της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ;
2. Γιατί δεν συναγωνίζεται την ΕΤΖΙΑΝ στις προσφορές.
Σχεδόν όλοι κρατικοί και ιδιωτικού υπάλληλοι που ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους προτιμούν την ΕΤΖΙΑΝ, γιατί μια και η ημερομηνία του ταξιδιού τους είναι από πολύ χρόνο πριν γνωστή, κάνουν χρήση των προσφορών της ΕΤΖΙΑΝ.
Λέτε να χάνει η Λουφτάχνσα από αυτή την τακτική;
Γιατί δεν την συναγωνίζεται η δημόσια επιχείρηση;
Θα πάει κανείς μέσα για διαφυγόντα κέρδη;

Τελικά μόνο οι κασσέτες με γκόμενες παίζουν σε αυτή την κοινωνία;

Και όλα αυτά τα σκέφτομαι γιατί, ως κάτοικος νησιωτικής περιφέρειας, δεν θέλω να υποστώ στον αέρα, ότι υφίσταμαι τα τελευταία χρόνια της "απελευθέρωσης" στην θάλασσα...

Σκέψεις... Σκέψεις... σκέψεις....

Μίλαγα σήμερα με έναν "απασχολήσιμο".
Όταν η κουβέντα μας έφτασε σε καίριο σημείο, ό άνθρωπος μου είπε: "Μα τότε θα φύγουν όλοι οι επενδυτές και η οικονομία θα βουλιάξει"!
Σκεφτόμουνα μετά για πολλή ώρα "πόσα, μα πόσα ρίσκα δεν παίρνουμε σε αυτή την κοινωνία και την οικονομία της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς", αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθόλου τι θα κάναμε διαφορετικά, αν λείψουν οι επενδυτές των ασύδοτων χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων."

Το ασφαλιστικό πρέπει να εξετάζεται πιο ουσιαστικά

Πριν κάποια χρόνια για τις ανάγκες ενός μαθήματος στο Πανεπιστήμιο είχα συνθέσει μια μικρή εργασία. Τώρα με την αναστάτωση για το "ασφαλιστικό", τη θυμήθηκα γιατί μέσα από εκεί θα μπορούσα να αντλήσω "τακτοποιημένη" σκέψη για την ουσία του προβλήματος με το οποίο συνδέονται ο μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό.
(Κυρία Φάνη μου, δεν είναι Κέρκυρα Πάλας και Ση Ντάιομοντς, αυτά εδώ..)

Αυτή η μορφή λοιπόν της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι ένα παράδειγμα για την άμεση εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας με τις κοινωνικές σχέσεις. Θα λέγαμε εμφανίζει την οικονομική δραστηριότητα ως μία κοινωνική σχέση, που μπορεί να εμπεριέχει πολλές άλλες.
Στα περισσότερα οικονομικά συγγράμματα η εργασία που προσφέρει ο άνθρωπος θεωρείται ως εμπόρευμα. Όμως πριν ακόμα προσφέρει τον εαυτό του στην αγορά ως εμπόρευμα, έχει περάσει από ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων (οικογένεια, σχολείο, μικρόκοσμος των παιδικών και νεανικών χρόνων, υγειονομικό σύστημα κλπ.) που θα καθορίσουν, ως ένα σημείο, τι είδους εργασία μπορεί να προσφέρει.
Επίσης άλλες κοινωνικές σχέσεις, κοινωνικές κατασκευές και καταστάσεις (επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας, μόδα, παιδεία, νομοθετικό σύστημα κλπ.) θα κάνουν τους άλλους να δεχτούν την προσφορά του πληρώνοντας καλά, ή, όχι και τόσο καλά, ή και να μην την δεχτούν καθόλου.

Κορυφαίο κοινωνικό και οικονομικό γεγονός ο λεγόμενος καταμερισμός εργασίας. Η διαφοροποίηση δηλαδή των δραστηριοτήτων και των λειτουργιών κατά τομείς (παραγωγή διοίκηση κλπ.) και κατά κοινωνικές ομάδες (εργάτες, υπάλληλοι, έμποροι, τεχνοκράτες).[1]
Ο καταμερισμός εργασίας ήταν κεντρική έννοια σε κλασικές κοινωνιολογικές αναλύσεις Για τον Μαρξ είναι η βάση της αλλοτρίωσης. Ο χωρισμός της εργασίας από τα μέσα παραγωγής και της πνευματικής από την υλική εργασία αποξενώνει τον εργάτη από το αποτέλεσμα των έργων του.
Ο Ε. Ντυρκάιμ, παρότι αναγνωρίζει την βιαιότητα αυτής της προσαρμογής του χαρακτήρα και των ικανοτήτων του κάθε προσώπου στις απαιτήσεις του συνόλου[2], τελικά βλέπει ότι μέσα από τον καταμερισμό της εργασίας οι κοινωνοί οδηγούνται σε ένα άλλο ανώτερο τύπο αλληλεγγύης την οργανική, η οποία πηγάζει από την συνείδηση της αύξουσας αλληλεξάρτησης των ατόμων.
Και για τον Ταίνις είναι κορυφαίος σταθμός στη θεωρία του. Μέσω αυτού έχουμε την μετάπτωση από την κοινότητα στην κοινωνία. Από ένα μόρφωμα που βασίζεται στο συναίσθημα και το έθιμο σε ένα άλλο που στηρίζεται σε ένα πλέγμα λογικά διαρθρωμένων θεσμών.[3]
Σημαντικά βήματα στην κοινωνική έρευνα είναι οι θέσεις των δύο τελευταίων. Από εδώ καταλαβαίνει κανείς και τη ζωτικότητα του σημερινού προβλήματος της ανεργίας: Αν «η εξαφάνιση της εργασίας ως βασικού συντελεστή της παραγωγής πρόκειται να αποτελέσει την κυριότερη υπόθεση που θα αφήσει σε εκκρεμότητα η καπιταλιστική κοινωνία», τότε οι άνθρωποι «σκουπίδια της ανάπτυξης» σε τι είδους κοινωνικότητα μπορούν να μεταπέσουν; Και αυτό γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε πως μπορεί να οργανωθεί μια κοινωνία η οποία δεν θα βασίζεται στο ιδεώδες και την λειτουργία της εργασίας.[4] Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι οι κλασσικοί της κοινωνιολογίας μελέτησαν και το ρόλο των ανέργων και μάλιστα έθεσαν τις βάσεις για τη μελέτη του σήμερα οξυμένου προβλήματος. Όμως οι προβλέψεις εικάζουν ότι τεράστιες μάζες πληθυσμού, ίσως το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών, θα βρίσκονται στο μέλλον χωρίς ένα συγκεκριμένο επάγγελμα (= δείτε η λέξη μπορεί να ερμηνευτεί και ως "αποστολή") , χωρίς σχετική σταθερότητα στην απασχόληση, υπό τον όρο, βέβαια,ότι δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική κοινωνική αλλαγή, ικανή να αντισταθμίσει τις βαθιές αλλαγές στο χώρο της παραγωγής.

Αλλαγή πρώτα απ’ όλα των παραδοσιακά διαμορφωμένων αντιλήψεων για την εργασία, τη σκοπιμότητά της, το χαρακτήρα της ως κοινωνικής σχέσης καιτου είδους των οφελών που μπορεί να προσφέρει στο άτομο και την κοινωνία .


Και το ερώτημα που έθεσε ο Μαρξ παραμένει. Αυτό το διαπιστώνει κανείς όταν βλέπει σε κείμενα σύγχρονων οικονομολόγων (μη Μαρξιστών μάλιστα), να κάνουν διαχωρισμό στην εργασία που κάποιος χαίρεται, γιατί έχει να κάνει με βαθύτερες του ψυχικές ανάγκες και στην επαναλαμβανόμενη τυποποιημένη εργασία , ψυχικά εξαντλητική και μάλιστα αυτό τον διαχωρισμό να τον συναρτούν με τις υφιστάμενες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις[5]
Η ορθολογική οργάνωση διεξαγωγής της εργασίας αποδυνάμωσε περισσότερο τη σχέση του εργάτη με το αποτέλεσμα της εργασίας του. Η ορθολογική οργάνωση διεξαγωγής της εργασίας είναι γεγονός του αιώνα μας και θεμελιωτής της ήταν ο αμερικανός μηχανικός
Τέιλορ. Στόχος του να μειωθεί το κόστος παραγωγής και να αυξηθεί ταυτόχρονα η παραγωγή. Η εκπαίδευση του εργάτη στοίχιζε ελάχιστα και ο μόχθος του περιοριζόταν σημαντικά.
Μια άλλης μορφής όμως κόπωση εμφανίστηκε που ονομάστηκε βιομηχανική κόπωση. Η εισαγωγή των Η / Υ απλά μεταβάλει το είδος της τυποποίησης, η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα φάνηκε όταν οι εταιρείες άρχισαν να απευθύνονται στη σκέψη και την πρωτοβουλία των εργαζομένων.[6] Φυσικά για τους περισσότερους «απασχολήσιμους» του μέλλοντος δεν θα υπάρχει η δυνατότητα χρήσης της εμπειρίας, της πρωτοβουλίας και της σκέψης τους, όταν θα απασχολούνται περιστασιακά σε εργασίες που καμιά σχέση δεν θα έχουν μεταξύ τους.
Έτσι δίπλα στο άγχος της επιβίωσης θα προστίθεται και η ανία, κάνοντας την κατάσταση προβληματικότερη.

Η εργασία, λοιπόν, στα οικονομικά βιβλία θεωρείται παραγωγικός συντελεστής. «Κεφάλαιο, εργασία και φύση είναι οι τρεις συντελεστές της παραγωγής που με την συμβολή τους παράγονται τα αγαθά, καταναλωτικά αλλά και αυτά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή άλλων αγαθών (κεφαλαιουχικά).
Το χαρακτηριστικό στοιχείο που κάνει την κάθε καταβολή ανθρώπινης προσπάθειας να είναι εργασία, είναι η ενσυνείδητη προσπάθεια να δημιουργήσει οικονομικά αγαθά.
Ανθρώπινο κεφάλαιο θεωρούνται από τους οικονομολόγους οι ικανότητες η εμπειρία και οι γνώσεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην διαδικασία της παραγωγής.[7]

Σήμερα, δεδομένου ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι περισσότεροι που μπαίνουν στην λίστα των ανέργων έχουν μια κάποια ειδικότητα (ή και αρκετές ειδικότητες) και μάλιστα αποκτημένη (ες) μέσα από σπουδές ( τις οποίες πάλι συνεχίζουν με την ελπίδα ότι η νέα τους ειδίκευση θα ανταποκρίνεται στην αγορά εργασίας), η οικονομία έχει
θέσει στο περιθώριο ένα σημαντικό κομμάτι ενεργού ανθρώπινου κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιτακτικές ανάγκες τις ανθρωπότητας, αν η οικονομία ήταν προσανατολισμένη διαφορετικά.

[1] Δ. Γ. ΤΣΑΟΥΣΗ:
Χρηστικό λεξικό Κοινωνιολογίας.
Εκδόσεις GUTENMERG ΑΘΗΝΑ 1984 ,
σελ.
122,124.
[2] ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Τ.
ΓΙΟΥΛΤΣΗ : ΕΙΣΑΓΩΓΉ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ. Εκδόσεις ΑΦΟΙ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ.
Θεσσαλονίκη 1985. 3η Έκδοση, Σελ
136.
[3] Δ. Γ.
ΤΣΑΟΥΣΗ: Η Κοινωνία του Ανθρώπου.
Εκδόσεις GUTENMERG. ΑΘΗΝΑ1983
σελ.584-587.
[4] JEREMY RIFKIN
:Το τέλος της εργασίας και το
μέλλον της. Εκδόσεις «Νέα σύνορα» Α. Α.
-
ΛΙΒΑΝΗ. ΑΘΗΝΑ 1996, σελ.
63-74, 359-373.
[5] JOHN KENETH
GALBRAITH: "Η Καλή Κοινωνια", Αθήνα
1997, :σελ 151-152.
[6] JEREMY RIFKIN :
Το τέλος της εργασίας και το
μέλλον της. Εκδόσεις «Νέα σύνορα» Α. Α. -
ΛΙΒΑΝΗ. ΑΘΗΝΑ 1996., σελ.
130-140,192-206, 334-341.
[7]
Θ.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ- Θ.ΛΙΑΝΟΥ- Θ. ΜΠΕΝΟΥ - Γ.
ΤΣΕΚΟΥΡΑ- Μ. ΧΑΤΖΗΠΡΟΚΟΠΙΟΥ-
Γ.ΧΡΗΣΤΟΥ: Εισαγωγή στην πολιτική οικονομία.
Εκδόσεις GUTENMERG ΑΘΗΝΑ
1982, σελ20-21.

Τώρα, μετά από κάποια χρόνια, νομίζω πως έχω καταλήξει που είναι λύση:

Όχι αύξηση, αλλά δραματική μείωση των ωρών της τυπικής εργασίας! (Σε όλες τις χώρες, αρχής γενομένης από μία Πανευρωπαϊκή Ρύθμιση.)

Αντικατάσταση της υποχρέωσης αυτής με διαρκή εκπαίδευση και δράση για τις νέες ανάγκες της Κοινωνίας: Για παράδειγμα: Δράση για το Περιβάλλον, Ανατροφή των Παιδιών, Αντιμετώπιση των θεμάτων της Πολυπολιτισμικότητας, Δράση για τις Χώρες του "Τρίτου Κόσμου". Η Οικονομία και η Κοινωνία προχωρά και όλοι πρέπει να έχουμε οφέλη από αυτή την πρόοδο!

Από αυτή την άποψη, βαθειά μέσα μου, αισθάνομαι ότι έχουμε ένα πόλεμο.....

Κάποιοι τυχεροί δεν θέλουν να ανοίξουν την σπηλιά του πλούτου στους πολλούς.

Και το ασφαλιστικό είναι απλά μια μάχη!

Όνειρο Χειμερινής Νύχτας!

Λοιπόν χθες βράδι είδα ένα όνειρο:
Είχανε, λέει, καλέσει εμένα και όλη την αγαπημένη μου παρέα σε ένα πάρτι.
Περάσαμε ωραία, ακούσαμε ωραία αστειάκια, είπιαμε πολλά (και ποτά και άλλα πράγματα μερικοί)και όσοι από μας έμειναν μέχρι το τέλος έκαναν "οργιάκια".

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε ζαλισμένοι και κάποιοι με ανακουφισμένα τα σκέλια τους. Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ...
"Άντε θα ψάξεις για δουλειά τεμπέλη, τι περιμένεις να σε κάνουν αμέσως διευθυντή!"
"Δεσποινίς άργησες 5 λεπτά. Πρόσεχε!"
"Ναι τελικά έχω βαρεθεί την γυναίκα μου, την αγαπάω όμως κιόλας..."
"Τόσα χρόνια γιατρός, δεν έχω κάνει τίποτα από το όνειρο που είχα, όταν ξεκίνησα αυτή την δουλειά..."
"Πάλι καλά εμένα δεν μ΄ αρέσει καθόλου η δουλειά μου, κοροϊδεύω μέχρι να πάρω την σύνταξη!"
"Εγώ που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη, πότε θα μπορέσω να κάνω τα χόμπι μου;"
"Ανησυχώ για τα παιδιά μου, "φουρτουνιάζει" ο κόσμος.."
"Πάλι καλά εμένα τα παιδιά μου με λένε μαλάκα..."
"Έχω άγχος και δεν ξέρω γιατί;"
Σε λίγη ώρα ξεχάσαμε τα όργια και μείναμε στα ζόρια...

Απεργία Μαζική = Νίκη Λαϊκή

H Απεργία- Πορείες πέτυχαν!
Ο κόσμος έδειξε ότι, αν είναι ξεκάθαρος και απτός ο στόχος, κατεβαίνει και στο δρόμο.
Στις Συνδικαλιστικές ηγεσίες μένει το χρέος να μη ξεφουσκώσει το "ποτάμι της οργής":

Μικρά, κατανοητά αλλά "τσεκουράτα" και αποφασισμένα βήματα, γιατί το χθεσινό πρέπει να εκληφθεί ως "η αρχή", ειδικά από αυτούς που συμμετείχαν.

Υ.Γ. Να πω και μια παρατήρηση: Τα περισσότερα "μέσα" ήταν φιλικά προς την απεργία..
Κάποιοι λένε γιατί "χτυπήθηκε" το ταμείο των δημοσιογράφων...
Περιμένουμε την ίδια συμπαράσταση και στη συνέχεια...
Προς διάψευση!

Επτά σημεία για Το Ασφαλιστικό

1. Γενναία αύξηση της κρατικής συμμετοχής (δικαιότατη γιατί το κράτος ροκάνισε με χίλιους τρόπους μέχρι σήμερα τις εισφορές μας).
2. Ειδική φορολογία σε πολυτελείς δαπάνες, που θα πηγαίνει κατευθείαν στα ασφαλιστικά ταμεία.
3. Ειδικός φόρος, στις φαρμακοβιομηχανίες και στους εισαγωγείς φαρμάκων, υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Λειτουργία της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας, όπου θα παρασκευάζονται όλα τα ευρείας κυκλοφορίας φάρμακα και όλα τα υγειονομικά αναλώσιμα που δεν έχουν «πατέντα».
4. Φόρος στα διάφορα περίεργα τραπεζικά προϊόντα, που επαγγέλλονται συντάξεις!
5. Περιφερειακές υπηρεσίες με κοινωνική λογοδοσία στα συνδικάτα για το «τσάκισμα» της ανασφάλιστης, ή της ψευδώς ασφαλισμένης εργασίας.
6. Εξίσωση των ανδρών με τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών για μια μεταβατική εποχή. Στους καινούργιους ασφαλισμένους να γίνει πληρωμένος ελεύθερος ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ χρόνος για το κάθε παιδί της οικογένειας π.χ. 5 χρόνια για κάθε παιδί, τον οποίο θα δικαιούνται εξ' ημίσειας και οι 2 γονείς και θα μπορεί ο ένας να τον παραχωρεί στον άλλον, αν θέλει.. Επίσης, αν δεν τον χρησιμοποιήσουν θα ΤΟΝ Δικαιούνται ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ τους ΒΙΟΥ.Έτσι χωρίς να επιβαρύνεις την ανεργία, βοηθάς και την υπογεννητικότητα! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΟΤΙ Η ΚΑΘΕ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!
7. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: Ειδικός Φόρος στα χρηματιστήρια υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων και της εργασίας γενικότερα.

Αύριο όλοι στην Απεργία.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να είναι εις βάρος των πολλών.
Εργασία ζητάμε όχι δουλεία.
Έχουμε και άλλα σημαντικά να κάνουμε μετά τα 60, όσο κι αν ζήσουμε!
Δεν έχουμε μόνο χέρια (εργατικά), αλλά και βαθύτερες ανάγκες!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τα Σωματεία , οι Σύλλογοι ,οι Επιτροπές και οι πρωτοβουλίες εργαζομένων από τους χώρους της πρόληψης, της θεραπείας και της υποκατάστασης των εξαρτησιογόνων ουσιών και πιο συγκεκριμένα :
- ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ
- η Επιτροπή Εργαζομένων του 18ΑΝΩ και
-το Σωματείο Στελεχών Πρόληψης ,
σας προσκαλούν σε κοινή συνέντευξη τύπου , στις 06.12.2007 ,11.00πμ , στην αίθουσα του Οργανισμού Κατά Των Ναρκωτικών , στην Αθήνα ( Αβέρωφ 21) , με θέματα:

α) Τα τεραστια χρέη του Υπουργείου Υγειάς προς τα Κέντρα Πρόληψης και την εγκατάλειψή τους από το κράτος
β)Την εισαγωγή ενός σαφούς και λειτουργικού θεσμικού πλαισίου για τα Κέντρα Πρόληψης
γ) Την ανάγκη στήριξης από την Πολιτεία και την κοινωνία της Πρωτογενούς Πρόληψης Χρήσης Εξαρτησιογόνων Ουσιών στην Ελλάδα και
δ) Την αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών ( πρόληψη-θεραπεία –επανένταξη)

Αναλυτικότερα σας , σας επισημάνουμε , ότι αν και πριν από λίγες εβδομάδες ανέλαβε, ο νέος πρόεδρος του Οργανισμοί Κατά Των Ναρκωτικών, κ. Γ . Φωτεινόπουλος, η κατάσταση στα Κέντρα Πρόληψης είναι τραγική και δεν υπάρχει κανένα «περιθώριο προσαρμογής» για το νέο Δ.Σ του ΟΚΑΝΑ.
Σύμφωνα με στοιχεία που συγκεντρωθήκαν από τα Κέντρα Πρόληψης , οι οφειλές του ΟΚΑΝΑ , ξεπερνάνε στο 95% αυτών , τις 75.000€ για την χρονιά τουλάχιστον που διανύουμε, με αποτέλεσμα , να υπάρχουν εργαζόμενοι απλήρωτοι και ανεξόφλητα πάγια λογαριασμών όπως ΙΚΑ εργαζομένων, ενοίκια κλπ . Ενώ οι δράσεις περιστέλλονται και δημιουργείται ένας κυκεώνας χρεών , αφού , όταν ο εργοδότης καθυστερεί να αποπληρώσει το ΙΚΑ , στη συνέχεια είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τις ανάλογες άσκοπες και παράλογες, από πλευράς κατάχρησης δημοσίου χρήματος επιβαρύνσεις.
Οποτε το θέμα , ηρθε στην Βουλή με επερωτήσεις , διαφάνηκε ένας ανύπαρκτος συντονισμός ανάμεσα στο Υπουργείο Υγείας και Υπουργείο Εσωτερικών για το Θέμα αυτό. Διατυπωθήκανε μεγάλα λόγια για την πρόληψη, χωρίς όμως κανένα σαφές χρονοδιάγραμμα για το πρόβλημα της υποχρηματοδοτησης και του θεσμικού ελλείμματος των Κέντρων Πρόληψης.
Έτσι , το ένα Υπουργείο μεταφέρει τις ευθύνες του στο άλλο , και η ομηρία των εργαζομένων , όπως και η αδιαφορία για το Θεσμό των Κέντρων Πρόληψης , ¨καλά κρατεί¨…, με το θλιβερότερο από όλα τα αποτελέσματα , κάποιοι συνάδελφοι μας να μένουν για μήνες απλήρωτοι.
Τον ερχόμενο Ιανουάριο λήγει η Προγραμματική Σύμβαση ανάμεσα σε Υπουργείο Υγείας και Εσωτερικών, με αποτέλεσμα, εάν δεν υπάρξει άμεση ανανέωση (αξίζει να επισημανθεί, ότι μόνο η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος – ΚΕΔΚΕ και το Υπουργείο Εσωτερικών, έχουν αποφασίσει , εγγράφως την ανανέωση της Προγραμματικής Σύμβασης για την επόμενη πενταετία), να διακοπεί η λειτουργία των Κέντρων Πρόληψης, χωρίς να συγκεκριμενοποιείται ο ακριβής τρόπος συνέχισης τους από το «πολλά υποσχόμενο» Εθνικό Σχέδιο Δράσης για Τα Ναρκωτικά.
Για όσους , δεν γνωρίζουν αναφορικά με την πρόληψη των εξαρτησιογόνων ουσιών, διευκρινίζουμε , ότι απευθύνεται σε υγιή πληθυσμό και έχει ως σκοπό, όχι μόνο την πρόληψη των εξαρτησιογόνων ουσιών, αλλά και την προαγωγή της ψυχικής υγείας ευρύτερα. Η αποτελεσματικότητα των Κέντρων Πρόληψης στη χώρα μας , έχει αναγνωριστεί από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Κατά Των Ναρκωτικών, ως εξέχουσα , καθώς εμφανίζεται να πρωτοστατεί μαζί με τις ανάλογες δομές της Αυστρίας.
(http://ar2006.emcdda.europa.eu/el/page006- el.html
Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι ένα πολυπαραγοντικό, πολυαιτιακό κοινωνικό φαινόμενο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αποσπασματικές και επιφανειακές λύσεις που έχουν ως άξονα το χαμηλό κόστος.
Η πολιτεία πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη τις προτάσεις των εργαζομένων στις δομές πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης, γιατί αυτοί καθημερινά γνωρίζουν άμεσα τις ανάγκες του συστήματος και μπορούν να προτείνουν μακρόπνοες στρατηγικές για τον κάθε χώρο.
Και ειδικότερα για τα Κέντρα Πρόληψης , προτείνουν :
Την εργασιακή εξασφάλιση του προσωπικού
Την πιστοποίηση των στελεχών και των Κέντρων Πρόληψης ως Φορέων Πρωτογενούς Πρόληψης και Προαγωγής της Ψυχο – κοινωνικής Υγείας
Την αναγνώριση και συνέχιση του έργου που έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα Την εξασφάλιση της περιφερικότητας και της ευελιξίας στην λειτουργία τους που βοήθησε ώστε να αναδειχθούν σε πρωτοπόρες κοινωφελείς υπηρεσίες υγείας , αναγνωρισμένες διεθνώς.

Η πρόταση για το θεσμικό είναι πρόταση τριών ομόκεντρων κύκλων , όπου πυρήνας είναι η άμεση χρηματοδότηση από τα οφειλόμενα , επόμενος ομόκεντρος κύκλος η ανανέωση της πενταετούς σύμβασης 2008-2012 και τρίτος ομόκεντρος κύκλος η οριστική λύση του θεσμικού , όπου πρέπει να κινείται και παράλληλα με τους δύο προηγούμενους .

Δυστυχώς στη χώρα μας , η Πρόληψη θεωρείται υπηρεσία πολυτελείας, παρόλο που έχει το χαμηλότερο κόστος . Πιο συγκεκριμένα η αναλογία υπηρεσιών πρόληψης ανά άτομο είναι περίπου 45€ ανά τριετία ή 15€ ανά έτος.
Τα Κέντρα Πρόληψης καθημερινά μοχθούν ώστε κάθε νέος να γίνει δέκτης των υπηρεσιών πρόληψης, κάθε γονέας, εκπαιδευτικός, επαγγελματίας υγείας, φαντάρος, στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, στέλεχος των ΜΜΕ, εργαζόμενος, κάθε κάτοικος της χώρας.
Και ενώ όλοι “φωνάζουν” για την Πρόληψη χρησιμοποιώντας την ως την έννοια πασπαρτού που αγγίζει την ευαισθησία των πολλών, ειδικά σε επίκαιρες δραματοποιημένες τρομολαγνικές ιστορίες, αρκετές πόρτες των σχολείων μένουν κλειστές στην παροχή υπηρεσιών από τους Επαγγελματίες της, ενώ αρκετοί πολιτικοί που στήνουν πανυγηράκια κάθε Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών μιλώντας δήθεν για Πρόληψη σήμερα σιωπούν μπροστά στην εγκατάλειψη από την πολιτεία του Δικτύου των Κέντρων Πρόληψης , «βουβοί , μοιραίοι και άβουλοι αντάμα…»
Τα Σωματεία , οι Σύλλογοι οι Επιτροπές και οι πρωτοβουλίες εργαζομένων από τους χώρους της πρόληψης, της θεραπείας και της υποκατάστασης των εξαρτησιογόνων ουσιών και πιο συγκεκριμένα :
- ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ
- η Επιτροπή Εργαζομένων του 18ΑΝΩ και
-το Σωματείο Στελεχών Πρόληψης
εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στους συναδέλφους των Κέντρων Πρόληψης και διεκδικούμε μέσα στην επόμενη εβδομάδα τις απαντήσεις των αρμοδίων Υπουργείων και του ΟΚΑΝΑ, ως ελάχιστη ένδειξη πολιτικής για τα ναρκωτικά στη χώρα μας .
Τέλος, το Σωματείο Στελεχών Πρόληψης (οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης ) και ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ προκηρύσσουν εικοσιτετράωρη προειδοποιητική απεργιακή κινητοποίηση στις 07/12/2007 . Την ίδια μέρα θα λάβουν χώρα εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Χώρας!


ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ
email: prolipsiworkers@yahoo.gr
www.prolipsiworkers.blogspot.com

Εργασία, Ελευθερία, Εξάρτηση

Πολλές εκθέσεις γίνονται με έργα πρώην εξαρτημένων.

Αυτής μου άρεσε το μήνυμα:

Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΟΥΣΙΕΣ..

Μέρες που είναι, αν μου επιτρέπουν τα παιδιά, να γενικεύσω:

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΕΛΕΙ ΕΡΓΑΣΙΑ...

Υ.Γ. Ας στηρίξουμε όλοι αυτόν τον αγώνα. Αυτοί που μας καλούν γνωρίζουν ήδη πολλά!

Γιατί τα παιδιά στρέφονται στα ναρκωτικά; (Υποθέσεις Εργασίας)

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα σήμερα γιατί οι νέοι , στρέφονται σταδιακά όλο και περισσότερο στην κατάχρηση εξαρτησιογόνων ουσιών. Μάλιστα όπως λένε οι δικοί τους είναι οι πιο "ευαίσθητοι" .
Τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει την άισθηση ότι φταίει η περιέργεια και οι κακές συναναστροφές, η πολύ μεγάλη διαθεσιμότητα της ουσίας, ο «μύθος» που έχει δημιουργηθεί για τα ναρκωτικά, η «έλξη του απαγορευμένου» .
Τελευταία δε, φταίει και η" κακή τους μοίρα", δηλαδή τα γονίδια..
Όλα αυτά μπορεί να παίξουν ρόλο, κυρίως στο να δοκιμάσουν τα παιδιά τα ναρκωτικά..
Ακόμα όμως και γι’ αυτό το στάδιο του "πειραματισμού" υπάρχουν κοινωνικές και ψυχολογικές αιτίες. Τι έχει να μας πει ένας νέος που ψάχνεται στο "περιθώριο";
Που προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να "ταράξει τα νερά";
Μήπως δεν μπορεί να μας μιλήσει αλλιώς;
Ευτυχώς δεν θα εξαρτηθούν όλοι.

Κάποιοι έχουν παραπάνω λόγους για να εξαρτηθούν από τις ουσίες.
Να σχετιστούν με τις ουσίες έως ότου η εξάρτηση τους από αυτές γίνει ένας τυραννικός καταναγκασμός.
Τις αναζητούν γιατί τους δίνει τη δυνατότητα να φεύγουν από την πραγματικότητα που ζουν.
Τους δίνουν την δυνατότητα ανάμεσα στον εαυτό τους, που δεν τον αντέχουν, και τους άλλους, που επίσης δεν αντέχουν να βάλλουν ένα τοίχο: Ένα φοβερό τσοπανόσκυλο που μας κρατά μακριά τους. Τις Ουσίες

Δεν μπορούν τα παιδιά αυτά να δημιουργήσουν αληθινές σχέσεις με τους Άλλους, το εγώ τους είναι ασταθές, έτοιμο να σωριαστεί με το παραμικρό και να ναρκωτικά έρχονται σαν υποστήριγμα.
Αυτός ο άνθρωπος από την νηπιακή του ηλικία ένοιωσε ότι δεν μπορεί να σχετιστεί και να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους.
Ζώντας σε ένα περιβάλλον υπερπροστατευτικό, ή άτεγκτο, με δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων, βίωσε τις κοντινές σχέσεις, τις σχέσεις με τους σημαντικούς άλλους ως απειλή, γι αυτό βάζει τον τοίχο των ναρκωτικών.
Ζητά αυτό το δεκανίκι, ως απόλυτη και απρόσωπη εξάρτηση, για να συνεχίζει να είναι άβουλος.

Άλλη μία περίπτωση είναι να βίωσε έναν «υπόγειο», αλλά ωστόσο αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ των γονέων του, ή άλλων αγαπημένων του προσώπων, γεγονός που τον έκανε πολύ ευάλωτο, με τα «κομμάτια» του να είναι μέσα του σε μια διαρκή σύγκρουση. Έτσι η χρήση και η φυγή μέσα από αυτή, να είναι μια λανθασμένη βέβαια προσπάθεια κατευνασμού.

Όταν δεν του δόθηκαν οι ευκαιρίες για να δοκιμάσει μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της οικογένειας δεξιότητες, ικανότητες, είναι απροετοίμαστος για την ζωή.
Όταν δεν κατάφερε μέσα στο σπίτι να του αναγνωριστεί ότι συχνά μπορεί να κάνει και λάθη, ότι μπορεί να υπάρξουν πράγματα στα οποία δεν θα τα καταφέρνει τέλεια, το «άγχος αποχωρισμού του» από τους δικούς του, μπορεί να γίνει τόσο δυνατό, ώστε να αποτελέσει μια επιπλέον αιτία στο πολυπαραγοντικό φαινόμενο της εξάρτησης.
Χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά για να μείνει το αδύναμο, «μεγάλο παιδί» στην οικογένεια.

Χώρια, που όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που του λείπει η πρωτοβουλία και η ζωντάνια, όταν κάποια στιγμή αναγκαστικά φύγει από αυτό, μπορεί και να το ως ευκαιρία για νέες, δυνατές «εμπειρίες»...

Επιπρόσθετα για ένα άνθρωπο με αυτή την προσωπική ιστορία τα διάφορα τραυματικά μεν, αλλά πολύ πιθανά στη ζωή βιώματα, δηλαδή απώλειες, χωρισμοί, θάνατοι, κλπ, αποκτούν άλλη, τρομακτική δυναμική.

Αλλά ποιά βιώματα; Εδώ υπάρχει η γνωστή κρίση της εφηβείας…Κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει που να μην πέρασε την κρίση της εφηβείας και να μην την ξεπέρασε.
Ο έφηβος όμως με την ψυχολογική κατάσταση που περιγράψαμε, αισθάνεται να βαθαίνει το εσωτερικό του κενό και προσπαθεί σ’ αυτή τη στιγμή που μεγαλώνει ο πόνος του, η ανία, το άγχος του να ναρκώσει το ψυχικό του όργανο με ουσίες.

Θέλετε κι άλλα;
Μεγαλώνει μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν εμπνέει το άτομο να συναντήσει τους άλλους στη βάση κοινών αξιών, πεποιθήσεων, σκοπών.
Κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, ότι ζούμε το τέλος των κοινωνικών αναφορών, ζούμε σε μια εποχή ατομοκεντρισμού.
Ο νέος αισθάνεται έτσι κι αλλιώς μεγάλη μοναξιά μέσα σ’ αυτή την ατομο-κεντρική κοινωνία, μακριά από όλους, χωρίς τη δυνατότητα να έχει κοινωνικά στηρίγματα, να έχει πρότυπα. Φανταστείτε τώρα τη μοναξιά του, να επιδεινώνουν και άλλοι πιο προσωπικοί παράγοντες.
Οι γονείς του -που έτσι κι αλλιώς στην εφηβεία αισθάνεται την ανάγκη να γκρεμίσει από το βάθρο τους- του φαίνονται πολύ μικροί, δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους.
Δεν έχουν κάτι δυναμικό, κάτι δημιουργικό να του δώσουν.
Συνήθως στην Ελλάδα στερούνται ακόμα και την επικοινωνία με φίλους, γιατί δεν έχουν χρόνο. Πρέπει να δουλεύουν από το πρωί ως τα μεσάνυχτα για να του προσφέρουν ανέσεις και φροντιστήρια..

Και τι να βάλει στη θέση των γονέων. Τους σταρ που κέρδισαν σχεδόν αυτόματα και χωρίς πολύ κόπο δόξα και χρήμα;
Μάλλον αυτός δεν θα το πετύχει και βαθιά μέσα του το ξέρει και μεγαλώνει ο πόνος του..

Να αναφέρουμε και το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι περισσότεροι νέοι ήδη από το γυμνάσιο εργάζονται πάνω από 12 ώρες.
Και αυτός από μόνος του είναι ένας παράγοντας σημαντικός για την κατάχρηση ουσιών.
Μια τέτοια καταπόνηση χρειάζεται και αναλγητικά!

Ποιος θα γίνει ο Ενήλικας Υποστηρικτής αυτού του νέου;
Ο Καθηγητής;
Ο Γυμναστής;
Ο υπεύθυνος της πολιτιστικής ομάδας;
Ένα άτομο της κοινότητας που μπορεί να τον πλησιάσει;
Ο παππάς ναι, για τις μικρές κοινότητες..
Αναρωτηθείτε πόσοι από μας πλέον έχουμε αυτόν τον στόχο πέρα από την "ύλη" μας, το περιορισμένο ειδικό σκοπό μας!
Μια κοινωνία υλοκρατική και ατομοκεντρική!


Βέβαια συχνά συναντούμε και περιπτώσεις, όπου αρκετοί νέοι στράφηκαν στα ναρκωτικά, επειδή στο περιβάλλον τους κυριαρχούσε η βία, επειδή θρηνούσαν τον έναν ή και τους δυο γονείς τους, επειδή υπήρχε ελλειμματικός ή και μηδαμινός γονεϊκός έλεγχος.
Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
Ίσως εδώ να είναι προφανής η συσχέτιση, όμως δεν εξηγούν την πλειονότητα των περιπτώσεων εξάρτησης.

Πάρα πολλές περιπτώσεις που συχνά είναι φαινομενικά ανεξήγητες. Εγώ μέσα από τις καταγραφές των θεραπευτών που διάβασα, έκανα αυτή την "υπόθεση" μέσα από την οποία μπορώ να καταλάβω, γιατί -ας πούμε τα παιδιά της διπλανής πόρτας- στρέφονται στα ναρκωτικά.
Βέβαια η χρήση αυτών των στοιχείων πρέπει να γίνεται με σύνεση, γιατί μια ολόκληρη σειρά μοναδικών παραγόντων οδήγησαν το κάθε εξαρτημένο πρόσωπο, σε αυτή την νοσηρή κατάσταση και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν φτάνει μια αιτία για να εξαρτηθεί κανείς. Δεν επιδιώκω να δημιουργήσω νέα στερεότυπα, αλλά να παρουσιάσω συνοποτικά την κρυμμένη πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων.

Οι Φάκελοι του "Τσουκνίδα" και των συν-συζητητών του ...

Αντιγράφω από το πρόχειρο τετράδιο:

Οι "Φάκελοι Προτάσεων" ξεκίνησαν από μια τρελή ιδέα που είχαμε, μια ετερόκλητη ομάδα bloggers, την περίοδο που όλοι "σφαζόμασταν" με όλους για το ποιος υποψήφιος θα επικρατήσει στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.Η ιδέα ήταν απλή, θα καταπιανόμασταν κάθε φορά με ένα διαφορετικό κοινωνικό ή πολιτικό θέμα και μέσα από διάλογο θα διατυπώναμε κοινές προτάσεις.Το... πείραμα ξεκίνησε πριν από, περίπου είκοσι ημέρες και η πρώτη μας θεματική προσπάθεια ήταν για την παιδεία. Λίγες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι αυτό που δημιουργήσαμε ονομάζεται αυτοοργάνωση.Μετά από πολλές συμφωνίες και διαφωνίες, καταλήξαμε σε κάποιες κοινές προτάσεις για την παιδεία οι οποίες δεν στηρίζονται σε τεχνοκρατικές απόψεις, αλλά στις ιδέες, την τολμηρή φαντασία και την λογική, όλων των συντελεστών του blog.Από, εσάς περιμένουμε να τις διαβάσετε και να ξεκινήσετε μαζί μας έναν γόνιμο διάλογο. Επιθυμούμε να μας καταθέστε τις ενστάσεις και τις διαφωνίες σας. Μα, πάνω, απ' όλα θέλουμε και τις δικές σας ιδέες, διότι το παζλ που σας εκθέτουμε είναι, σίγουρα ημιτελές. Εγώ, το καπιταλιστικό κουμμούνι, ο not the boy next door, o Αντώνης, ο fisherman, ο vagnes, ο stefan, ο tzonakos σας περιμένουμε να συμπληρώσετε τα κομμάτια που λείπουν...

Εγώ θα συμπλήρωνα ότι το είδα σαν ένα ρίσκο επι- κοινωνίας.
Αν το έφτιαχνα μόνος μου δεν θα ήταν έτσι.
Αν το δω τώρα, αποξενωμένο από κάποια κομμάτια του που είναι και δικά μου, θα πω ότι θα μπορούσα να έχω κάποιες μικρές επιφυλάξεις.
Πάντως αυτό που προτείνουμε είναι κοντύτερα σε αυτό που θα ήθελα, από όποιαδήποτε άλλη πρόταση!

Υπάρχουν και τέτοιοι παππάδες

Επειδή έχω γράψει κατά καιρούς πολλά για την Εκκλησία, οφείλω να προβάλω και το καλό, όπου υπάρχει.

Αναδημοσιεύω από άλλον blogger (Αρθρο) για τον αγωνιστή Παππά του Ασωπού.

Παράδειγμα προς μίμηση και για τους "ανωτέρους" του!

Άξιος παππά- Γιάννη!

Η Ιστορία μιλά!

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης , Μουσική: Μάνος Λοΐζος

"Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου "γιατί".
Ποτέ δε λες η μοίρα πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία περνούσες γελαστός.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου "γιατί"."

Θα μπορούσα να καταθέσω πολλές σκέψεις για το νόημα του Πολυτεχνείου, αλλά προτίμησα αυτό το τραγούδι, το οποίο κατά την γνώμη μου πρέπει να εκφράζει τον απλό αγωνιστή εκείνης της περιόδου που βιώνει και το σήμερα..

Τον αγωνιστή που νιώθει ότι ο αγώνας του δεν δικαιώθηκε.

Τουλάχιστον ότι δεν δικαιώθηκε πλήρως...

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν κάτι μοναδικό, αλλά ένας κρίκος μιας αλυσίδας. Ίσως, αν άλλα δεν είχαν προηγηθεί, να μην υπήρχε..

(Διαδήλωση στην Αθήνα τον Καιρό της Γερμανικής Κατοχής.)


Η Ιστορία μιλά πάντα.... άλλοτε πνιχτά, άλλοτε φωναχτά!

...."Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις

για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι

ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι

μπρος στα ντουφέκια!"

Τάσος Λειβαδίτης

Ο μυλοπόταμος του "ασφαλιστικού"..

Παρακολουθώντας τα σημερινά Δελτία Ειδήσεων και τα 2 κύρια θέματά τους, το "ασφαλιστικό" και τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου, οι νευρώνες του εγκεφάλου μου έκαναν μια παράδοξη σύναψη:

2037....

Η ασφαλιστική (αντι)μεταρρύθμιση έχει περάσει σε όλη την Ευρώπη.

Οι άνθρωποι εργάζονται μέχρι τα 75 και το πρόβλημα της ανεργίας έχει λυθεί.

Τέρμα οι μεγάλες περιποιήσεις του νοσηλευτικού συστήματος στα γιαγιαδοπαππούδια.

Η πρόοδος της Ιατρικής (που κοστίζει) τίναξε στον αέρα κάθε έννοια δημόσιου συστήματος Υγείας.

Οι αναλυτές cost- benefit, είπαν: "κανέναν οίκτο" κανένα benefit.

Το άγαλμα του Μάλθους κοσμεί κάθε ΙΚΑ και ΞΙΚΑ..

Τελικά βέβαια η μπάλα πήρε και τους νεότερους..

ΣΕ ορισμένα όμως μέρη ο κόσμος αντιστέκεται .....

Οι δημοσιογράφοι μιλούν για το φαινόμενο των " Ληστογερόντων".

Αν αρρωστήσει κανείς, μπαίνουν ανά ομάδες στα δημόσια νοσοκομεία ζωσμένοι με καλάσνικωφ ή εκρηκτικά και απαιτούν ιατρική φροντίδα υψηλού επιπέδου..

Αν κάποιος "δεν μασήσει" έχουν 2 μεθόδους:

plan 1: Νταβραντισμένοι ψαρομάλληδες και ώριμες κυρίες με ζουμερά καπούλια προσφέρουν το κορμί τους σε ανθρώπους χορτασμένους από μεγάλα λόγια, ερεθιστικές εικόνες αλλά απουσία αγκαλιάς.

plan2: Αν πρόκειται για κάποιον τελείως δυσκοίλιο, ο χαμένος βρίσκεται ξαφνικά χρεωμένος με δισεκατομμύρια ευρώ σε όλες τις τράπεζες του κόσμου. Του μένουν 2 λύσεις ή να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, ή να συμφιλιωθεί με τους παππούδες -χάκερ.

καρότο και μαστίγιο , στο σχολείο της κοινωνίας ήταν καλοί μαθητές..

Ολόκληρες επιχειρήσεις εφαρμόζουν στην "μαύρη" την πρόωρη συνταξιοδότηση.

Οι άνθρωποι - γυναίκες και άντρες- μετά τα 55 δεν πατάνε στην δουλειά στην ζούλα και όλοι τους καλύπτουν. Βέβαια- βέβαια και οι γιάπηδες των επενδυτικών ταμείων που διαχειρίζονται πλέον κάθε παραγωγική δομή.

Και αυτοί παιδάκια έχουν και το οργανωμένο έγκλημα των συνταξιούχων θα τα βρει παντού.

Ενννοείται ότι κανένας "χαρτογιακάς" δεν αποκοτάει να μην φτιάξει πλαστά χαρτιά...

Ακόμα και η σύνταξη να μην υπάρχει δηλωμένη κάπου, οι ταμίες των τραπεζών την αποδίδουν...

Εννοείται ότι σε αυτές τις "μαύρες κοινωνίες" κανένα κράτος δεν έχει βρει την παραμικρή συναίνεση για να σταθεί.

Αλέστηκε στις μυλόπετρες του ποταμού....

Κάθε ομοιότητα με γνωστές καταστάσεις είναι συμπτωματική!

Σύγνεφο με παντελόνια

"Τη σκέψη σας που νείρεται

πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές

σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,εγώ θα την τσιγκλάω

επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.

Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα

ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου

κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,

ωραίος τραβάω, τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.

Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,

θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,

εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,

εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων

κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας

σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε;

θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος

-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-θέλετε-

θα 'μαι η άχραντη ευγένεια-

όχι άντρας πια,

μα σύγνεφο με παντελόνια"

Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι

(μετάφραση Γ. Ρίτσου)

Να ένα άλλο αγαπημένο ποίημα μου. Μέχρι να μου ' ρθει και μένα η έμπνευση για καινούργιο λόγο.

Εκπαιδευτικό Μανιφέστο.

Με την καινούργια μου συμμετοχή στους "Φακέλους", συνένωσα παλαιότερες δημοσιεύσεις μου για τη παιδεία, ώστε να να παρουσιάσω και τις δικές μου θέσεις.
Οι Φάκελοι είναι μια συλλογική προσπάθεια για παρουσίαση προβληματισμού, προτάσεων και πρόκληση διαλόγου πάνω στο ίδιο θέμα, το οποίο προαποφασίζεται κάθε φορά. Το κείμενο μου:

Θα ξεκινήσω έτσι: Μιλώντας για τις δικές μου «νεφέλες».
Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.
Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.
ΜΙΛΑΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟΥ, αυτού που δεν μπορεί να αγοράζει εκπαίδευση, ξεκινώντας από τον καλό ιδιωτικό παιδικό σταθμό με τον παιδοψυχολόγο και καταλήγοντας στο ονομαστό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Και τι ζητώ;Ένα σχολείο που να μαθαίνει στον νέο άνθρωπο πώς να μαθαίνει.
Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.
Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει νοητικά και ψυχο-κοινωνικά "εργαλεία" στους νέους για να επεξεργάζονται τις πολλές μελλοντικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και θα ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.
Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.Ο νέος χρειάζεται σήμερα να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.Να παίρνει πρωτοβουλίες..Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…
Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.
Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια γύρω του τον πιέζει σε νηπιακή προσκόλληση στο γνωστό μα κουραστικό.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.
Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)
Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που οι ίδιοι θα εκφράζουν.
Εκπαιδευτικούς που θα συμμετέχουν περιφερειακά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη..
Δασκάλους, που δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους , λαμβάνοντας υπόψη το ιδιαίτερο πολιτισμικό, γνωστικό και κοινωνικό δυναμικό των μαθητών τους. Θα υποστηρίζονται βεβαίως σε αυτό από κατά τόπους από εξειδικευμένους συναδέλφους τους!
Δασκάλους, που η δουλειά τους θα έχει νόημα και ενδιαφέρον, παρά τις αναμενόμενες και πολύ φυσιολογικές ματαιώσεις.

Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή όλων των εργαζομένων (δασκάλων και μη), των γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).
Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη.Θα μπορεί στα Πανεπιστήμια (η διάκριση ΑΕΙ και ΤΕΙ θα αποτελέσει παρελθόν) να λειτουργεί ένας πρώτος κύκλος ομοειδών επιστημών (π.χ. ανθρωπιστικές, βιολογικές, φυσικές, τεχνολογικές κτλ). Εκεί ο φοιτητής θα αξιολογείται καθημερινά και πιο έτοιμος και πιο γνώστης της κατάστασης θα περνά στο ειδικότερο αντικείμενο που θέλει, αν μπορεί.Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και οι σχολές των υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.

Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.
Ένα πανεπιστήμιο, ευέλικτο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.
Μια Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση, κλασσικού τύπου , αλλά και "από απόσταση", που θα δημιουργεί την αίσθηση στον πολίτη, ότι δεν πρέπει να διαλέξει το μέλλον του στα 18, αλλά, αν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του αποφασίσει να σπουδάσει, θα μπορέσει να το επιτύχει!
Αρχικά να σας δηλώσω ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν κακοέβλεπα τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι."Δεν κακοέβλεπα -εναλλακτικά και μεταβατικά μέχρι να πάρουμε το 15% "προίκα για την Παιδεία" και να χρηματοδοτήσουμε την εκπαιδευτική επανάσταση- την δυνατότητα να έχει ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα η ΓΣΣΕ, ή ο Δήμος της Αθήνας για παράδειγμα και με απείρως πιο χαμηλά δίδακτρα από αυτά που τώρα δίνουν οι γονείς σε φροντιστήρια και Φαουντέϊσον, να μπορεί να λειτουργεί.Ταυτόχρονα τέτοια Ιδρύματα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την "δια Βίου Εκπαίδευση", την οποία μέχρι τώρα έχουν ξεχάσει τα περισσότερα ΑΕΙ, ή την έχουν εκχωρήσει σε καθαρά κερδοσκοπικά σχήματα.Πίστευα βέβαια ότι τέτοια Ιδρύματα θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και τουλάχιστον την ίδια δημοκρατική λειτουργία και δικαιώματα για φοιτητές, Δ.Ε.Π. και λοιπό προσωπικό που έχουν τα σημερινά "κρατικά Α.Ε.Ι."
Σήμερα είμαι εναντίον της πιθανότητας αυτής.
Λέω δηλαδή "πιο καλά, ας παραμείνουν έτσι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο, για να μην έρθουν τα χειρότερα.."
Γιατί κατανόησα ότι όλα αυτά τα ωραία λέγονται ως προφάσεις για το ξεπούλημα και του τελευταίου δημόσιου πράγματος..
Επειδή μεταβατικά πρέπει να ανοιχτεί η παιδεία, πριν οι ντόπιοι και ξένοι πάτρωνες της ανάπτυξης της πατρίδας μας νικηθούν και μπορέσουν να γίνουν επαρκείς δημόσιες επενδύσεις, έχω να προτείνω ένα άλλο σχέδιο:
Εντατική ανάπτυξη του μοντέλου του "Ανοιχτού Πανεπιστημίου" και συνεργασία αυτών των ιδρυμάτων με δομές της αυτοδιοίκησης (ή άλλων δημοκρατικών και μη κερδοσκοπικών δομών που θα το επιδιώξουν) για να τα εξυπηρετούν στο γραμματειακό, διαχειριστικό κομμάτι και σε άλλου είδους υποδομές και όχι στο επιστημονικό- διδακτικό έργο, που θα είναι ευθύνη του συνεργαζόμενου ΑΕΙ.
Πιστοποίηση αυτής της συνεργασίας από ανεξάρτητη αρχή της Πολιτείας.
Έτσι ο καθένας που θα θέλει να σπουδάσει θα μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Τέλος όσοι εργάζονται μπορούν να πληρώνουν κάποια δίδακτρα για να υποβοηθείται το σύστημα.
Οι άνεργοι και οι αμειβόμενοι κάτω από το όριο φτώχειας, όχι μόνο θα φοιτούν δωρεάν, αλλά και θα δικαιούνται και άτοκου φοιτητικού δανείου για το πρώτο πτυχίο και το πρώτο μεταπτυχιακό.
Τότε τα κολέγια και τα φαουντέϊσον και σιγά - σιγά ακόμα και τα φροντιστήρια θα κλείσουν από μόνα τους, λόγω ελλείψεως πελατών.
Δεν χρειάζεται να απαγορευτούν!
Μέριμνα για όσους εργάζονται σε αυτές τις ιδιωτικές δομές, ώστε να περάσουν στην δημόσια εκπαίδευση.

"..ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.."

Για κάποιες μέρες δεν θα αναρτηθεί τίποτα εδώ. Είπα να είμαι μαζί σας με ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα .

Μιχάλης Κατσαρός :

" Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό
σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός
Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών στον κοντό άνθρωπο του γραφείου την εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σ’ εμένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτεσ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις
παρελάσεις
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι
συμβουλατόροι
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σ'
εμένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό
τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούριαστα γλυκερά
τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σ’ εμένα, σ’ εμένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί-καθώς διαβάστηκε-ήταν ένα ζεστό άλογο
ακέραιο.
Πριν διαβαστεί όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν αλλά σφετεριστές καταπάτησαν
τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε χρόνια καταχωνιάστηκε στα
χρονοντούλαπα από
γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο εξαφανίσανε τα
μέρη με τους ποταμούς τη νέα βουή στα δάση τον άνεμο τον σκότωσαν –τώρα
καταλαβαίνω πια τι έχασα ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Κι εσύ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογo
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.."

Κλείστε αυτά τα σχολειά!

Τα παιδιά έχουν βαρεθεί να κάνουν μάθημα, οι δάσκαλοι να διδάσκουν..

Αυτή είναι η πραγματική αφορμή, απλά κανένας δεν το λέει..

"Κλείστε αυτά τα σχολειά"..Αυτό έπρεπε να είναι το σύνθημα!
" Mέχρι να φτιάξετε καινούργια, αφήστε μας λίγο να χουχουλιάσουμε στο σπιτάκι μας.
Έχουμε πολύ από τώρα κουραστεί!
Δυστυχώς πολλοί λίγοι, έχουμε κουράγιο να φτιάξουμε μαζί σας κάτι νέο.
Αλλά δεν αντέχουμε κι αυτό που υπάρχει, έστω και αν έχουμε μάθει καλά να to κρύβουμε πίσω από την "έλλειψη υποδομών"

Ακόμα και από τον εαυτό μας το κρύβουμε:
Δεν αντέχουμε να σηκωθούμε και να πάμε στο σχολείο, δεν έχει κανένα νόημα.
Εντάξει ένα καλό μελλοντικά επάγγελμα, αυτό μας το έχετε περάσει
Αλλά δεν θα το ζητήσουμε από εκεί, αλλά απ' όπου μετράει ο παράς μας
Αυτό σε ένα γενικότερο πλάνο δεν μας μαθαίνετε, όλοι εσείς που αντιδράτε;
Και για να σας ρωτήσουμε:
Ποιό είναι, ρε σεις, το αυριανό επάγγελμα ;
Με το μεγαλύτερο κύρος;
το περισσότερο προσοδοφόρο;
το λιγότερο επίφοβο για ανεργία;
Ξέρετε;
απαντήστε ειλικρινά,
γιατί δεν κάνουμε όλοι για στρατιωτικοί...
Αν δεν ξέρετε, αφήστε μας τουλάχιστον να κοιμηθούμε, ακόμα και ο ύπνος μας λείπει..
...
Εντάξει θα πάμε στο φροντιστήριο..
Αν και δεν σας το λέμε, έχουμε μεγάλες ενοχές που δεν πάτε για ένα ουζάκι το Σάββατο στη Ραφήνα, που φοράτε και φέτος το ίδιο σακάκι για αυτό το γαμημένο φροντιστήριο!"


Παλαιότερα είχα γράψει για την παιδεία

Αυτά.. κι αυτά και πολλά άλλα ...

Υ.Γ. Από την πλευρά μου ως υποστηρικτής ένα θα ήθελα να παρακαλέσω καταληψίες και εκαπαιδευτικούς που συμπαρίστανται..
Να οργανώσουν αντι-μαθήματα και άλλες δημιουργικές δράσεις μέσα στην κατάληψη.
Για να μην μπορεί να σπεκουλάρει κανένας καλοθελητής!

Adult Sex: Από την πλευρά της ζωής..

Σχολιάζοντας στο ιστολόγιο του δημοσιογράφου Αντώνη Κοκορίκου, έγραψα αυτόματα"πως ότι παραπέμπει στον έρωτα, ακόμα και το πορνό είναι από την πλευρά της ζωής.."
Από τότε γυρνώ και ξαναβλέπω το σχόλιο μου με ένα φόβο ότι μπορεί να παρερμηνευτεί..

Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από το σεξ, όπως κάποιοι άλλοι από τα ναρκωτικά.
Ίσως αρκετοί να έχουμε γνωστά άτομα που έχουν περιορίσει το άλλα πρόπωπα στην κατηγορία του αντικειμένου ικανοποίησης πρωτοεγνών αναγκών.
Έτσι δυσκολεύονται να επενδύσουν στη διαπροσωπική σχέση...
Συνήθως η υποστηρικτική σχέση υποστηρίζει και το καλό σεξ...
Επίσης υπάρχουν άνθρωποι (ευτυχώς λίγοι) που είναι εξαρτημένοι, όχι απλά από το σεξ, αλλά από τα πορνοπεριοδικά, ή ανάλογα προϊόντα.
Άνθρωποι που φτάνουν στην κατανάλωση εθιστικών διεγερτικών ουσιών για να αντέξουν συνεχείς και καταναγκαστικούς μοναχικούς οργασμούς.

Ας συμπληρώσω ότι από την πλευρά της ζωής δεν είναι μόνο ο έρωτας, το πάθος για συνεύρεση και βιολογική αναπαραγωγή, αλλά και το να παίρνεις κι άλλες χαρές, να μεγαλώνεις ας πούμε παιδιά και να τους μεταδίδεις αξίες (κοινωνική αναπαραγωγή και συνέχεια)..
Να δημιουργείς να ένα ασφαλές οικονομικό και πολιτιστικό πλαίσιο για σένα και τα αγαπημένα σου πρόσωπα..
Να χαίρεσαι καθημερινά την επικοινωνία με τα άλλα πρόσωπα...

MAZI ME ΟΛΑ ΑΥΤΑ αποκτά ένα μεγαλειώδες νόημα και η σεξουαλική ικανοποίηση.
Αν ξεκοπεί κινδυνεύει να γίνει μια ατελέσφορη μανία..


Καλά μέχρι εδώ...
Αλλά γιατί ένα πράγμα, το οποίο, σχεδόν μόλις το σκεφτούμε, χαμογελάμε, έχουμε βαλθεί διαχρονικά ηθολόγοι, θεολόγοι, πολιτικώς ορθοί, φεμινίστριες, να το φοβόμαστε.
Να βρίσκουμε χιλιάδες προφάσεις για το παρακάμπτουμε ή να το "κουκουλώνουμε", να βλέπουμε ένα γυμνό και να λέμε ότι προσβάλει τα χρηστά ήθη, ή τον Θεό, ή την γυναικεία υπόσταση.
Σίγουρα ο άνθρωπος δεν είναι μόνον αυτό... αλλά την επίμαχη στιγμή αυτό εκπέμπει...
Ωποσδήποτε και αυτή η ευχαρίστηση, "παίρνεται" μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Αλλά στο πλαίσιο αυτό αντι-δρούμε και δια-δρούμε.
Τέλος πάντων, αυτά είχα να πω.. Εσείς τι λέτε;



Υ.Γ. Επειδή είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα το πάτε στον Χριστιανισμό..
Στην χριστιανική ασκητική (με μια σημερινή ματιά), έχει νόημα η αναπλαισίωση-όχι η άρνηση αυτού του φυσικού "πάθους"- όχι επειδή είναι κακό ή νοσηρό, αλλά αντίθετα επειδή είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο..

Οι ζεστές λαοθάλασσες ΙΙ (Κοινωνικός Σουρεαλισμός)

Η αύξηση της τιμής των άλλων μορφών ενέργειας, έχει οδηγήσει στην ανάγκη για αποθέματα κακής ενέργειας από τις ζεστές «λαοθάλασσες».
Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην πιεστική επιθυμία των μετόχων της εταιρίας Rebellious Relaxing Masturbation (R.R.M.) S. A. για πολλαπλασιασμό των κερδών !
Είχε προλάβει, βλέπετε, το δημόσιο και την έκανε «στρατηγικό εταίρο»….
Οι ήσυχες μέρες σε λίγο θα τελείωναν..

"Οι 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο "

................Καλοκαίρι 1984.

Μαζί με κάποιους φίλους έχουμε αναλάβει να βοηθήσουμε στο στήσιμο της βιβλιοθήκης του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού.
Ο σύλλογος σχεδόν μόλις έχει ιδρυθεί, έχει αποτανθεί σε εκδοτικούς οίκους για δωρεάν βιβλία και ορισμένοι από αυτούς έχουν ανταποκριθεί πολύ θετικά: Δεκάδες κιβώτια έχουν φτάσει.
Ένα - δυο εικοσάρηδες και αρκετοί έφηβοι, εθελοντικά προσφέρουν βοήθεια στο τιτάνιο έργο της καταλογογράφησης, ταξινόμησης και τοποθέτησης των βιβλίων σε ράφια.
Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ.
Ξαφνικά πέφτει στα χέρια μου το έν λόγω βιβλίο, όχι όπως είναι δίπλα (μάλλον κατά τις πρώτες του αγγλικές εκδόσεις), αλλά, αν δεν κάνω λάθος, με την μουσούδα του σύντροφου Βλαδίμηρου στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο .
"Αυτό θα το πάρω να το διαβάσω και θα το φέρω σε λίγες μέρες.."
Ο επικεφαλής-κάποιος φοιτητής- δεν ήθελε να μου το δώσει αρχικά. Εγώ επέμενα και στο τέλος λέει:
"Πάρτο, αλλά δεν φταίω εγώ, αν φωνάξουν οι γονείς σου. Ξέρεις τι περιγράφει αυτό; Την Ρώσικη Επανάσταση!"
Ε, πως δεν ήξερα.. Ένας μέσος μαθητής γυμνασίου εκείνο τον καιρό ήξερε να ξεχωρίζει τον B. Ουλιάνωφ από τον Λευτεράκη τον Κρητικό.
(Σήμερα ίσως δεν είναι σίγουρο αυτο. Πράγμα που σημαίνει ότισε κάνει να μαθαίνεις το ενδιαφέρον για κάτι. Οι τότε νέοι διατηρούσαν ακόμα κάποιο ενδιαφέρον για την ιστορία, παρά τις παπαγαλίες..)

Σήμερα σκέφτομαι ότι μάλλον το βιβλίο αυτό θα έπερεπε να το διαβάσω μεγαλύτερος.
(Όπως και την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Καζαντζάκη, που είχα διαβάσει τον προηγούμενο χειμώνα και αυτό το βιβλίο το είχα δανειστεί κανονικά από το Σχολείο..)

Η αλήθεια είναι ότι ο Τζον Ρηντ με "σημάδεψε".
Τότε μπήκε ο ακρογωνιαίος λίθος και σιγά - σιγά μου έγινε στέρεη η πεποίθηση, ότι με την κατάλληλη προετοιμασία και ηγεσία, όλοι οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν αξιόλογο πλούτο, μπορούν να πετύχουν το κοσμοϊστορικό γεγονός της πρωτοφανούς κοινωνικής μεταβολής σε μια κοινωνία χωρίς τάξεις.
Αυτή η πεποίθηση με διακατείχε πολλά χρόνια και ακόμα και σήμερα από μέσα μου σιγοβράζει, παρά την πιο ενήλικη ματιά..

Το βιβλίο αυτό το έχω ξαναδιαβάσει αρκετές φορές. Αυτό που θυμάμαι σαν το σκυλί του Παβλόφ, αμέσως μόλις το ανακαλέσω στη μνήμη μου είναι η σκηνή που κόντεψε να τουφεκίσουν με συνοπτικές διαδικασίες το συγγραφέα οι επαναστάτες, επειδή τον πέρασαν αδίκως για κατάσκοπο..
Αυτή η σκηνή, την οποία ο Ρηντ ως αγγλοσάξωνας καταγράφει ψυχρά, μου έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι ο Σταλινισμός ήταν από την αρχή μέσα στον Οκτώβρη, όπως η τρομοκρατία και ο Ναπολέων από την αρχή μέσα στην Γαλλική Επανάσταση.
Ο Σταλινισμός ήταν ο φόβος του εξεγερμένου ξεβράκωτου, ότι όλο αυτό που κατάφερε, μπορεί να γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εκ των ενόντων, αλλά και από εξωτερικές δυνάμεις.
Μόνο που τις εξωτερικές δυνάμεις είναι πιο εύκολο να τις προβάλεις ως μπαμπούλα. Ο Γεωργιανός Ιεροσπουδαστής, απλά υπήρξε ο κατάλληλος άνθρωπος στον κατάλληλο χρόνο.

Ίσως να τα σκέφτομαι κι εγώ όλα αυτά, γιατί σαν ιδιοσυγκρασία μάλλον την τύχη του Μπουχάριν θα είχα..
Τέλος πάντων ο Σταλινισμός κατά την ενήλικη ματιά μου ήταν απλά κρατικός καπιταλισμός!
Δηλαδή κεφαλαιοκρατία κεντρικά σχεδιαζόμενη, έτσι και στην αρχή πρόσφερε πολύ γρήγορη ανάπτυξη του κεφαλαίου: υλικού, ανθρώπινου, επιστημονικού και ότι θέλεις.
Μόνο που η παράκρατηση της υπεραξίας για σκοπούς που δεν ρωτήθηκαν και πολύ οι εργάτες (π.χ. για την διαστημική κούρσα) ήταν άγρια.

Από την άλλη σαν ολοκληρωτικό σύστημα - και μόνον ως αυτό- μπορούσε να αντεπεξέλθει σε κάποιες βασικές κοινωνικές ανάγκες: Και στον στρατό τρώνε όλοι και έχουν ένα κρεβάτι.
Επειδή ήταν τέτοιου τύπου καπιταλισμός, έστω
μη υποκείμενος σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις, "εν σπέρματι" είχε την τάση που θα τον μετέτρεπε τελικά στον χαώδη καπιταλισμό του Γιέλτσιν.
Κάποια στιγμή από από την ίδια την πορεία ανάπτυξής του (από την Ρωσία των κουλάκων στην Σοβιετία του Διαστήματος δηλαδή), ο Σοβιετικός κρατικός καπιταλισμός θα έδινε τη θέση του σε άλλου τύπου οικονομία και κοινωνία, που δεν θα ήταν η αταξική..
Μπορεί χωρίς την συνομωσία των ελίτ, τις οποίες ο ίδιος ο σοβιετικός κρατισμός είχε δημιουργήσει, να γινόταν τα πράγματα πιο ομαλά, αλλά δεν θα γινόταν ουσιωδώς διαφορετικά.

Το χειρότερο: με την πτώση του δυσκόλεψε των αγώνα κάθε συλλογικότητας των εργαζομένων και αμαύρωσε κάθε έννοια αμφισβήτησης του αγοραίου μοντέλου της οικονομίας..

Από την άλλη όμως όσο υπήρχε, οι πολυεθνθικές ένοιωθαν μια κάποια ενόχληση στα πόδια τους και οπωσδήποτε τα κινήματα, ιδιαίτερα τα απελευθερωτικά, είχαν ένα στρατηγικό - όχι ιδεολογικό-σύμμαχο, ενώ ορισμένες δυνάμεις όπως οι "αδέσμευτοι", μπορούσαν να παίζουν με τις ισορροπίες...
Επίσης παρά την καταπίεση δεν νομίζω ότι αυτό που διαδέχθηκε τα καθεστώτα αυτά ήταν εν τέλει πιο ελεύθερο.
Δείτε πόσες στυγνές δικατορίες υπάρχουν σε χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Ίσως οι μόνοι τελικά ευχαριστημένοι να είναι οι Ούγγροι , οι Τσέχοι και ίσως οι Πωλωνοί. Ισως γιατί αυτές οι χώρες εντάχθηκαν στανικά για γεωστρατηγικούς λόγους στο "σοσιαλιστικό στρατόπεδο", ενώ η κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση, η ανάπτυξη των κοινωνικών δυνάμεων που θα έλεγαν και οι Μαρξιστές αλλού οδηγούσε...

Εγώ όμως συνεχίζω να πάλλομαι από τα λαϊκά κινήματα και τις επαναστάσεις..

Είμαι καλά γιατρέ μου;



Υ.Γ. Για το έπος 40-44, θα γράψω με την ευκαιρία της απελευθέρωσης τον Δεκέμβρη.

Kαμπάνια: «Όχι στο Ρατσισμό από την Κούνια»

Μέχρι την επόμενη δημοσίευση μου (που θα αφορά τις "10 μέρες που συγκλόνησαν τον κόσμο"), παρακαλώ όλοι οι φίλοι και οι αναγνώστες της "Τοσυκνίδας" να διαβάσουν το παρακάτω Site:

Όχι στο ρατσισμό από την κούνια

Δείτε και υπογράψτε

Αν, έχετε άλλη άποψη, σας καλώ σε διάλογο.

Όλους, έτσι κι αλλιώς, αλλά ειδικά τους "αντιφρονούντες"!

Οι ζεστές λαοθάλασσες... (Κοινωνικός Σουρεαλισμός)

Οι ζεστές λαοθάλασσες είχαν τεράστια επιτυχία...

Όλος ο κόσμος ήθελε να κάνει τρεις φορές την μέρα ένα χαλαρωτικό μπανάκι, κατά το οποίο έχανε όλη την κακή του ενέργεια και έβγαινε έξω σαν πουλάκι…

Από την άλλη οι συσσωρευτές της κακής ενέργειας κινούσαν βιομηχανία, νοικοκυριά και έβγαζαν χρήμα με την σέσουλα….
Τα νέα κυκλοφόρησαν…
Κάτοικοι άλλων χωρών άρχισαν να φτάνουν στην «Βρωμιοσύνη μην την κλαι αι αι ς»! (Αλήθεια γιατί ένα κράτος δεν μπορεί να ονομαστεί «Μακεδονία μην τη λες!»)
Τέλος πάντων ακόμα και κάτοικοι της διπλανής Ασσασίνας ήθελαν να έχουν μια ζεστή λαοθάλασσα.
Τα αεροπλάνα ανεβοκατέβαιναν συνεχώς και έφερναν τρισεκατομμύρια ψυχές καθημερινά για ζεστά λαολουτρά.
Οι συγκοινωνίες και ο Τουρισμός είχαν εκρηκτική ανάπτυξη.
Το αγαπημένο επάγγελμα της νεολαίας ήταν λαολουτροποιός, οικονομία και διοίκηση λαοθάλασσας (σε MDA επίπεδο), ψυχαγωγός λουόμενου λαού. Έτσι και τα σχετικά πανεπιστήμια ήθελαν μόνο άριστα για να μπεις!
Όμως μαζί με όλους τους καλούς κοσμοπολίτες, ιδεολόγους, λουτρεπενδυτές είχαν αρχίσει να έρχονται άπλυτοι που λέρωναν τις λαοθάλασσες, άνθρωποι δηλαδή που το στόμα τους μύριζε παστουρμά, τυχοδιώκτες που έπαιρναν τις δουλειές των παιδιών μας και εγκληματίες που μαχαίρωναν για να μπουν γρήγορα σε κάποια λαοθάλασσα…..

.. αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα!

"Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες και περπατώ στα ξένα
κι είναι το σπίτι ορφανό αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί ένα χελιδονάκι, να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά δίπλα στο μπαλκονάκι,
στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή
Να πάει τη μάνα υπονονή δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου και στη γειτονοπούλα μου γλυκό φιλί στα χείλη"

Ερρίκος Θαλασσινός - Μίκης Θεοδωράκης

Ένα ερειπωμένο καπνομάγαζο χώρος κράτησης λαθρομεταναστών, η προσφύγων, όπως το βλέπει καθένας.

Αρκεί να μην είσαι από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, ή τη Σομαλία και κινδυνεύεις καθημερινά εσύ και το παιδί σου να σφαχτείς, απλά και μόνο γιατί γεννήθηκες από κάποια λάθος οικογένεια, σουνίτης ή σιίτης, τούσι ή χούτου, αζέρος και όχι παστούν... και πάει λέγοντας.

Φτάνουν ντουζίνες καθημερινά και μας φέρνουν ανησυχία...

Αλλά πέστε και εσείς τι να κάνουν;

Να πληρώσουμε την Αίγυπτο , όπως είπε κάποτε ο Σαρκοζί ή Μπερλουσκόνι(νομίζω) για να κάνει τεράστια στατόπεδα μέσα στην έρημο και να τους κρατάει εκεί;

Υπάρχει βέβαια και ο φοβικός εργάτης που χάνει καθημερινά μεροκάμματα και δεν ξέρει που να ρίξει το φταίξιμο. Έτσι και αλλιώς στη "δευτερεύουσα αγορά εργασίας" οι θέσεις είναι συνήθως ανειδίκευτων που μπορεί να τις κάνει και ο Σομαλός με ένα Yes ή ένα No..

Προσπαθώ απλά να εξηγήσω γιατί εχθές το δειλινό είμασταν πολύ λίγοι για να δείξουμε ότι δεν συμφωνούμε με αυτό που τους δίνεται από την Πολιτεία, αν ζήσουν από τα ναυάγια...

Δεν θα ξεχάσω και κάτι πολύ πειστικό, που είπε ένας ομιλητής, επειδή ίσως με συμφέρει σαν 35άρη. "Αυτοί εκεί μέσα που έχουμε φυλακίσει απάνθρωπα, ίσως σώσουν το ασφαλιστικό, αν ενταχθούν κανονικά στην αγορά εργασίας.."

Μετά θυμήθηκα, το χωριό μου που ερημώνει και την οικολογική γεωργία που χρειάζεται αν μη τι άλλο εργατικά χέρια..

Δεν βρίσκεις λέει κολίγα για να ενοικιάσεις τα λιοχώραφα.

Κάποιοι από αυτούς τους έγκλειστους, θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά, να μένουν στις αγροικίες μας και να τις συντηρούν και γιατί όχι, αύριο να κάνουν και τις δικές τους δίπλα.

Ή ότι δεν κατέστρεψαν οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες πρέπει να γίνει και αυτό χέρσο, ώστε πουληθεί φτηνά στους ομίλους επενδυτών;

Εννοείται ότι όλα αυτά είναι προσθετικά για μια αλλαγή πολιτικής στο μεταναστευτικό...

Πάνω από όλα αυτό που μετράει είναι ότι είμαστε άνθρωποι, που θέλουμε και "φένκ σούι" για την αρμονία μας..παναθεμά μας!

Y.Γ. τη φωτογραφία τράβηξε ο efpalinos