Με αφορμή τα ναρκωτικά

Σήμερα θα σας απασχολήσω με τα «Κέντρα Πρόληψης» του ΟΚΑΝΑ & της Αυτοδιοίκησης.
Τι είναι αυτό το «φρούτο»; Ίσως δεν το ξέρετε πολλοί.
Είναι τοπικές υπηρεσίες που εφαρμόζουν προγράμματα πρόληψης της χρήσης ουσιών στην σχολική και την ευρύτερη κοινότητα και βεβαίως στον χώρο της οικογένειας.

Έχουν την μορφή μη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων κυρίως των Δήμων ή των Νομαρχιών και λειτουργούν με την επιστημονική εποπτεία και την συγχρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ.

Αυτό που δεν φαίνεται όμως, από αυτά τα λίγα που έγραψα σε σχέση με την ταυτότητα αυτών των Κέντρων, είναι ότι τα στελέχη τους βρίσκονται εν πολλοίς πίσω από τα περισσότερα προγράμματα Αγωγής Υγείας, που εφαρμόζονται στα Σχολεία (Ως συν-συντονιστές με τα γραφεία αγωγής υγείας σε τοπικό επίπεδο, ως επιμορφωτές των δασκάλων που συμμετέχουν, ως υποστηριχτές τους και σε πολλές περιπτώσεις -εκτός ωρών διδασκαλίας- ως εμψυχωτές σε ομάδες παιδών και εφήβων).
Αυτά τα προγράμματα είναι πραγματικά μια «όαση» μέσα στην μουντή πραγματικότητα του σχολικού χώρου, ιδιαίτερα σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών.
Βοηθούν τους νέους να έχουν μια θετική, αλλά και ρεαλιστική ταυτόχρονα, εικόνα του εαυτού τους και των ικανοτήτων τους. Πράγμα που σημαίνει να μπορούν να δεχτούν δημιουργικά την κριτική των άλλων, να αντέχουν την επιθετικότητα των άλλων, τις ματαιώσεις και τα λάθη τους. Έτσι ώστε να συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα στην κοινωνική ζωή. Προσπαθούν να μεταφέρουν στέρεα στην νεολαία την αίσθηση ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργός του κοινωνικού περιβάλλοντός του και όχι παθητικός αποδέκτης του.
Στο ίδιο πλαίσιο, οργανώνουν ομάδες συζήτησης γονέων, δίνοντας τον χρόνο και το χώρο στον γονέα, που έχει μάθει να είναι ο «σιωπηλός κουβαλητής», να προβληματιστεί με την ποιότητα της επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια του.
Οι γονείς συνήθως ξεκινάν για «μάθουν» σωστές παιδαγωγικές αρχές, έτσι όπως νομίζουμε ότι μαθαίνονται όλα στην εποχή μας, ξώπετσα και μαγικά και με ένα κίνητρο ίσως τον ανασφαλή κόσμο μας με τα ναρκωτικά και τους άλλους κινδύνους. Σιγά – σιγά όμως, συνειδητοποιούν ότι η οικογενειακή (όπως και κάθε ανθρώπινη σχέση) είναι πέρα από τα καταναλωτικά υποκατάστατα της, δεν παίρνει νόημα από τις σχολικές και άλλες εξωτερικές επιβραβεύσεις των νεαρών βλαστών της, αλλά διατηρείται μακριά από την παθογένεια, όσο παραμένει αμφίδρομη σχέση ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων, όσο περισσότερο μπορεί να περιέξει όλες τις ανάγκες των σχετιζόμενων προσώπων.

Όλο αυτό το εγχείρημα, πρωτοπορία της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό χώρο, εγχείρημα που ξεκίνησε από το πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά το ξεπερνά κατά πολύ, σήμερα βρίσκεται σε πολύ " στενό δρόμο" . Για παράδειγμα η Πολιτεία τον τελευταίο καιρό, δια του ΟΚΑΝΑ, δεν έχει τακτοποιήσει εδώ και καιρό τις οικονομικές οφειλές της προς τα Κέντρα.
Σε αρκετά έχει να δώσει χρήματα μέχρι και 2 χρόνια, από ότι λένε οι εργαζόμενοι.
Έτσι κάποιοι εργαζόμενοι στα κέντρα έχουν μείνει απλήρωτοι εδώ και 5 μήνες, αφού τελείωσαν και τα λεφτά της Αυτοδιοίκησης, που δίνονται μέσω κεντρικής παρακράτησης κάποιου ποσοστού των "Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων" των Δήμων, μετά από απόφαση της ΚΕΔΚΕ.
Να ένα παράδειγμα για το πώς οι πρωτοπορίες του κοινωνικού τομέα στην Ελλάδα οδηγούνται στην παρακμή.

Οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις για την θεσμική ενδυνάμωση των Κέντρων Πρόληψης και την εξασφάλιση της χρηματοδότησής τους

??????

Τον τελευταίο καιρό με τριβελίζουν διάφορα ερωτήματα.
Βλέπω πως πάνε τα πράγματα σε "υψηλό επίπεδο", πως έχει γίνει η κεντρική πολιτική σκηνή ένα παιγνίδι εντυπώσεων, αλλά και σε "χαμηλό" επίπεδο (στην Τ.Α. και τα σωματεία όπου κατά κάποιο τρόπο έχω εμπλακεί).
Στην καθημερινή μας δημόσια δράση, όπου η κοινωνική παθολογία που αναπαράγουν τα παράθυρα των ΜΜΕ, μας επηρρεάζει όλο και πιο πολύ.
Λέω για τα ΜΜΕ, αλλά σίγουρα μόνο είναι ο "επιταχυντής", κάπου αλλού πρέπει να βρίσκεται η "σπορά" του ανούσιου....

Προσπαθώ να τα απαντήσω και συνέχεια βλέπω πως πρέπει να βάλω και άλλες μεταβλητές στο σύστημα..

Πάντως είμαι σίγουρος, όποιος φτάσει πιο κοντά στην απάντηση, θα έχει το "κλειδί" για την επόμενη επανάσταση. (Εϊ, είπαμε δεν είναι ανάγκη πάντα να υπάρχουν γκιλοτίνες, μη μας ζαλίσετε τον έρωτα με αυτό, πέίτε το όπως θέλετε.)

Τα ερωτήματα, μετά την "αντιπροσώπευση", ποιά η επόμενη πρόταση για την δημοκρατία;
Και οι εκπρόσωποι -"έρημοι κι απρόσωποι"- αν καλά λειτουργούν, γιατί όλη αυτή η παθολογία;
Από την άλλη μήπως όλες αυτές οι προτάσεις των αμεσοδημοκρατών και των περιεκτικοδημακρατών είναι λίγο ανεδαφικές σε ένα κοινωνικό πλαίσιο ατομισμού και καταναλωτισμού..
Τόσες μα τόσες μαθημένες συμπεριφορές χρόνων!
Ποιό είναι το νόημα της "ηγεσίας", της "καθοδήγησης" της "πρωτοπορίας" σε ένα τέτοιο κόσμο.
Ας πούμε τα παιδιά με τις κουκούλες, αυτό υποσυνείδητα μπορεί να έχουν.
Να βρουν ένα σαματατζίδικο τρόπο να περάσουν την άποψή τους για δυναμική αντισυστημική πάλη.
Εδώ πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι για να μας φτιάξουνε ένα καλό ιατρείο στο χωριό μας, πρέπει του επόμενου που θα πεθάνει, επειδή δεν πρόλαβε να του δωθεί ιατρική βοήθεια, να περιφέρουμε το πτώμα του στα κανάλια, αλλιώς δεν πρόκειται να γίνει καν ζήτημα.
Αυτά, τα ολίγα και τα ακατέργαστα.

...πράγματα που έχουν επιδράσει μέσα μου...

Ίσως να λέτε, πολλά λέει αυτό το "καπιταλιστικό κομμούν".

Πολύ τα μπερδεύει..

και καπιταλιστικό και κουμούνι.

Και υπερασπίζεται τις θρησκείες αρκετές φορές και τα βάζει με τα ιερατεία τους.

Ε, να σας πω, μια και έχει περάσει πολύς καιρός για να γράψω κάτι, τα βασικά πράγματα που έχουν επιδράσει μέσα μου.

Έχουμε και λέμε :

Ο αρχαιοελληνικός κλασσικός ανθρωπισμός. ( Μέτρο «χρημάτων πάντων» ο άνθρωπος). Θα ήθελα, ας πούμε, μια ανάπτυξη που να βασίζεται σε μικρές οικονομικές δομές, στα μέτρα του ανθρώπου δηλαδή.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός με την διδασκαλία περί «προσώπου» . Νομίζω ότι γεφυρώνει την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου, το αυτεξούσιο ( από το οποίο πηγάζει η καινοτομία, η ευελιξία, η «ανοιχτότητα»), με τον Κοινωνιοκεντρισμό της Κοινότητας, χωρίς την ύπαρξη της οποίας δεν υφίσταται το ανθρώπινο ον.

Από τον Μαρξισμό, σίγουρα θα κρατούσα την θεωρία της υπεραξίας καθώς επίσης και όλη του την ανάλυση για τον ρόλο των κοινωνικών τάξεων στην ιστορία, ιδωμένη όμως μετά και τα σημερινά δεδομένα.

Από τον Διαφωτισμό, θα έπαιρνα τον σκεπτικισμό και την εργαλειακότητα του λόγου . Χωρίς όμως το επί μέρους, η μέθοδος, να γίνεται ο απόλυτος κοινωνικός στόχος.

Από όλα τα σύγχρονα οικολογικά κινήματα, θα έπαιρνα όλη την αμφισβήτηση για την απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση, χωρίς όμως τον "ιεραποστολικό" τους ζήλο ..