Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

τι γίνεται με τα ναρκωτικά;

Ο κ. Ανδριανόπουλος ασχολήθηκε σε άρθρο του, σε εφημερίδα του περασμένου Σαββάτου με το θέμα των Ναρκωτικών.
Όπου πολύ σαφώς πήρε θέση να δίνονται, όχι απλά υποκατάστατα, αλλά ακόμα και οι ίδιες οι ουσίες εξάρτησης στους τοξικοεξαρτημένους. Χωρίς βέβαια να σημειώνει πως μπορεί να συμβαδίζει αυτό με τη φροντίδα για απεξάρτηση των ανθρώπων.
Πως είναι δυνατό το υγειονομικό σύστημα να δίνει στον εξαρτημένο χωρίς όρους τις ουσίες από τη μια, ενώ από την άλλη να του προτείνει την απεξάρτηση.
Έτσι το επιχείρημά του για το ψυχολογικό υπόβαθρο της χρήσης και τις δυνατότητας εξόδου, όταν αλλάξουν οι συνθήκες ψυχολογικές και κοινωνικές (όπως λέει για τους στρατιώτες του Βιετνάμ) που οδηγούν στην εξάρτηση, ταιριάζει βέβαια με τη μη δίωξη του χρήστη που προβάλει επίσης, αλλά αδυνατίζει την πρώτη θέση του, για εκτεταμένη χορήγηση ουσιών. Δίοτι, όταν υπάρχει ελπίδα απεξάρτησης με την αλλαγή κάποιων συνθηκών ψυχολογικών και κοινωνικών δεν έχει υποχρέωση η πολιτεία να δίνει το κύριο βάρος στην απεξάρτηση;
Τώρα, αν για κάποιους ανθρώπους, αυτό χρειάζεται να γίνει για κάποιο διάστημα με φαρμακευτική υποστήριξη, ή με χορήγηση υποκατάστατων, (η οποία αντιμετωπίζει μόνο τα οπιούχα ναρκωτικά και στέκεται ανήμπορη μπροστά στο μέγιστο πρόβλημα του χώρου των εξαρτήσεων, την πολύ-τοξικομανία), αυτό είναι άλλο θέμα.
Επίσης, αν υπάρχουν κάποιοι, λίγοι άνθρωποι που σαφώς δεν τους βοήθησε μέχρι τώρα οτιδήποτε άλλο και τελικά μπροστά στον επεικείμενο θάνατο, προκρίνει κανείς να συντηρούνται στη ζωή, έστω λαμβάνοντας νόμιμα την ίδια την ουσία που έπαιρναν στη πιάτσα, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί γίνει κανόνας γενικός.
Τότε θα προτείνεται ο εύκολος δρόμος της «ασφαλούς» μη λύσης του προβλήματος σε όλους, ενώ πολλοί από αυτούς μπορεί και να κέρδιζαν την ευκαιρία της πλήρους απεξάρτησης.
Γιατί στα ναρκωτικά κανείς δεν μπαίνει ουσιαστικά εθελοντικά, ούτε συνήθως φτάνει μόνο η θέληση του για να βγει..

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Δήλωση Συμπαράστασης στον Δήμαρχο Ελληνικού

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε

Σαν πολίτης αυτής της χώρας, σας ευχαριστώ που δίνετε ένα νόημα στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις οποίες συμμετέχω ως ψηφοφόρος.
Μακάρι όλοι οι αιρετοί άρχοντες να ακολουθήσουν, έστω και με άλλους, λιγότερο γενναίους τρόπους, το παράδειγμα προσωπικής δέσμευσης που αναδεικνύετε.

Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007

Προβληματισμοί για τα Νοσοκομεία -Αμαλία Καλυβίνου

Συνέχεια από το προηγούμενο..

Το χθεσινό Μπλακάουτ σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας, κατά το οποίο τρέχαν οι χειρουργοί για να ολοκληρώσουν τις επεμβάσεις πριν τελειώσουν οι μπαταρίες γιατί δεν λειτουργούσαν οι γεννήτριες αποκάλυψε το τραγικό οργανωτικό κενό του συστήματος, το οποίο ήρθαν να ολοκληρώσουν οι "εξωτερικές εργολαβίες" στην υποστήριξη των Νοσοκομείων (καθαρισμός, τεχνικοί, τραπεζοκόμοι κτλ).
Καμία φορά- ειδικά για τα θέματα υγείας- η νοοτροπία που λέει να έχω ένα ειδικευμένο υπάλληλο "να κάθεται", για να είναι σίγουρα εκεί και έτοιμος όταν τον χρειαστώ, δικαιώνεται...
Όπως και με το θάνατο του νεογνού στο Τζάνειο, επειδή δεν υπήρχε κατάλληλο όχημα (2 είναι σε όλη την Ελλάδα), δικαιώνεται η άποψη ότι το καλό υγειονομικό σύστημα είναι θέμα κρατικών δαπανών. Από τις χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες για την υγεία στην Ε.Ε., έχει η χώρα μας.

Τέλος πάντων για άλλα ξεκίνησα...

Σκεφτόμουν λοιπόν προχθές, ότι τα δημόσια νοσοκομεία, κέντρα υγείας κτλ, λίγη σημασία δίνουν στην γνώμη και τις προτάσεις των ίδιων των ασθενών. Θα μπορούσαν ακόμα και θεσμικά να έχουν κάποιο λόγο παρέμβασης.

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν κατηγορίες ασθενών,π.χ. καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, διαβητικοί που "διατρίβονται" σε νοσηλευτικά ιδρύματα...
Αυτοί θα είχαν σπουδαίες παρατηρήσεις να κάνουν..

Βέβαια υπάρχει εδώ ένας σοβαρός αντίλογος που τον σέβομαι γιατί τον έχω ζήσει στην πράξη : Ένας πονεμένος άνθρωπος δύσκολα μπορεί να παράξει Λόγο από την περιπέτειά του.
Αν γινόμασταν "οι δικηγόροι του διαβόλου", θα λέγαμε δίνοντας δίκαια και στην άλλη πλευρά, ότι αυτός ο άνθρωπος ή εκτονώνεται βρίζοντας ή θεοποιεί το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Μέσα σε αυτή την ειδική σχέση εξάρτησης δύσκολα μπορεί να βοηθήσει ως πολίτης, γιατί παραμένει πάντα και παντού εξυπηρετούμενος.

Όμως η Αμαλία, με τη στάση της μείωσε την σημασία των τελευταίων επιχειρημάτων και εμένα τουλάχιστον προσωπικά με βάζει σε κάποια ερωτήματα για το κατά πόσο η κάθε κρατική κλινική μπορεί να είναι φέουδο του διευθυντή της, όσο επαρκής επιστημονικά και αν είναι αυτός.

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Στη μνήμη της Αμαλίας, προβληματισμός…




Συνήθως από δω, δεν γράφω αμέσως.

Άκουσα και διάβασα την προσωπική ιστορία της αξιαγάπητης και μακαριστής (να ένα κι ένα πρόσωπο που αξίζει τον τίτλο) Αμαλίας Καλυβίνου.

Σήμερα πια νομίζω ότι μπορώ να πω δυο λόγια πιο κατασταλαγμένα.

Ξεκινώ με μια σκέψη για την κοινωνική ιστορία των Νοσοκομείων.
Υπάρχουν αναλυτές που έχουν παρατηρήσει ότι το δημόσιο (ή γενικότερα το κοινωφελές) νοσηλευτικό σύστημα αναπτύχθηκε στον Αγγλοσαξονικό κυρίως κόσμο την Βικτοριανή Περίοδο, ως χώρος που πήγαινε κανείς για να πεθάνει, όχι για να ζήσει…
Με λίγα λόγια οι Βικτοριανοί εστέτ, επειδή δεν «άντεχαν» με βάση τις αντιλήψεις τους τον θάνατο στους δρόμους, αποφάσισαν, μέσω της «φιλανθρωπίας», κάπου να τον «μαζέψουν»…
Από τότε , υποτίθεται ότι κύλησε «πολύ νερό στο αυλάκι» και άλλαξαν πολλά πράγματα. Απ’ ότι ξέρω κι εγώ, στο μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος μετακινήθηκαν τα πράγματα κάπως από τις Βικτοριανές νόρμες. Σήμερα βέβαια κάποιοι επιζητούν να μας ξαναγυρίσουν στην Βικτοριανή Εποχή, αλλά αφήστε το εδώ, ίσως δεν αφορά άμεσα το παρόν κείμενο.

Το θέμα μας είναι κατά πόσο το «κοινωνικό κράτος» ήρθε κάποτε ουσιαστικά στη χώρα μας.
Τις τελευταίες μέρες ο παππούς μου διηγήθηκε μια ιστορία: Πως έσωσε κάποτε τον πατέρα μου, όταν χρειάστηκε για μια σοβαρή επέμβαση να τον μεταφέρει από την Ενδοχώρα στην Αθήνα.
Αν και πριν λίγο καιρό είχε απολυθεί από τον Στρατό, με τον οποίο είχε πολεμήσει (υποτίθεται με τη σωστή πλευρά) στον Εμφύλιο, δεν είχε κάποια ασφάλιση. Ο μακαριστός γενικός γιατρός της κώμης (άλλος ένας που αξίζει τον τίτλο), που τον συμβούλεψε να τρέξει εσπευσμένα στην Αθήνα, του είπε επίσης να βρει και λεφτά, αν θέλει να σώσει το παιδί του…
Ο παππούς μου, πούλησε κοψοχρονιάς τα δυο μουλάρια του και ξεκίνησε..
Στην Αθήνα, στο «Αγία Σοφία», τα μουλάρια δεν έφταναν για τα νοσήλια, λόγω του ότι ήταν ανασφάλιστος.
Ευτυχώς ένας «κουμπάρος» τον συμβούλεψε να δηλώσει ότι θα πληρώσει στο τέλος και εν τω μεταξύ να πάρει «χαρτί απορίας».
Έριξε την περηφάνια του (γιατί τότε οι μη ακτήμονες χωρικοί το θεωρούσαν ντροπή να δηλώνουν «άποροι») και τηλεφώνησε στον πρόεδρο της κοινότητας και το χαρτί βγήκε.
Δεν πλήρωσε, δραχμή στο κράτος, αλλά τα μουλάρια έγιναν φακελάκια στους μεγαλογιατρούς της πανεπιστημιακής κλινικής κι έτσι ο πατέρας μου όχι μόνο σώθηκε αλλά μακροημέρευσε..

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι είναι θέμα ανθρώπινης προόδου η ιδέα να φορολογείσαι όταν έχεις εισόδημα , για να έχεις ανά πάσα στιγμή κοινωνικές υπηρεσίες έχεις ή δεν έχεις βαλάντιο.
Πολλές φορές εσύ ο ίδιος- ο τώρα «νοικοκύρης»- ή τα παιδιά σου μπορεί να βρεθούν στη θέση να χρειαστούν υπηρεσίες ποιότητας και να μην έχουν δραχμή στη τσέπη. Ο κόσμος ρόδα είναι και γυρίζει και δεν ξέρεις που και πως θα βρεθείς.
Νομίζω ότι στην Ψωροκώσταινα αυτό ποτέ δεν έγινε συνείδηση. Δεν ευνοήθηκαν τα υποκείμενα για περάσουν από την «μηχανική αλληλεγγύη» της μικρής κοινότητας στην «οργανική αλληλεγγύη» που χρειάζεται ο σύγχρονος κόσμος.
Γι αυτό ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά κοινωνικό κράτος, όχι τώρα που κάποιοι πάνε να μας πείσουν ότι η Ζούγκλα είναι το φυσικό μας πλαίσιο και εκεί πρέπει να ξαναγυρίσουμε…

Αυτά για την αρχή, γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς η ηρωική Αμαλία μας άνοιξε μεγάλο πεδίο για συζήτηση …
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου