Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

"To σύστημα είναι ένοχο"

Είναι αναγκαίο να τονίσω, μετά το προηγούμενο πόστ ότι δεν θέλω να είμαι απλουστευτικός και με ιδεολογικές παρωπίδες.

Όταν προτείνω αντισυστημικό αγώνα, αναφέρομαι στην καρδιά του σημερινού συστήματος, που δεν αφήνει συμβιβαστικές προσπάθειες να καρποφορήσουν.
Για παράδειγμα, επειδή παρακολουθώ τις πολιτικές για την ανεργία, από το 94 σχεδόν, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί χωρίς να θιγεί βέβαια η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της οικονομίας. Δεν ήταν όλων από την αρχή το πρόταγμα ελαστικοποίηση των όρων εργασίας και μείωση μισθών.Όμως αργά ή γρήγορα και με σκαμπανεβάσματα όλοι εκεί κατέληξαν.


Αναφέρομαι σε ορισμένα χαρακτηριστικά, σχεδόν πάγια ( «νομοθετημένα» πλέον στη χώρα μας με την ευρωοπαϊκή νομισματική ένωση) :
Ολοκληρωτική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, κατακόρυφη πτώση της παραγωγής και του εισοδήματος στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, αυξανόμενη εξάρτηση από τη διεθνή αγορά και όχι οποιαδήποτε αγορά αλλά αυτή των χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» και των ολοένα και πιο υδροκέφαλων πολυεθνικών .
Κοινωνικό «ντάμπινγκ» που οδηγεί αλυσιδωτά τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχώς σε χειρότερο επίπεδο. Χωρίς υπερβολή, αν δεν μπουν σκόπελοι από την πολιτική πράξη, κάποια στιγμή οι Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις θα γίνουν σαν τη Καλκούτα .

Και βέβαια δεν είναι θέμα δεικτών.
Για παράδειγμα ακόμα και αν πέσει το ποσοστό ανεργίας (όπως έγινε τελευταία στην χώρα μας), εξ αιτίας ελαστικότερων όρων εργασίας και μείωσης των βασικών μισθών, δεν βελτιώνεται η κατάσταση.
Αυτοί που προσλαμβάνονται με μειωμένο βασικό μισθό και ελαστικούς όρους εργασίας συνήθως καταλήγουν στην λεγόμενη δευτερεύουσα αγορά εργασίας. Περιλαμβάνει εργασίες που προσφέρονται συνήθως για ανειδίκευτους και δεν είναι σταθερές. Αργότερα οι όροι της δευτερεύουσας αγοράς εργασίας, αρχίζουν και να ισχύουν και σε τμήματα της «πρωτεύουσας»: 700άρηδες Καλημέρα!

Ταυτόχρονα στις Καλκούτες, μόνο ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού βελτιώνει την κατάστασή και οι υπόλοιποι εξαθλιωμένοι και αγανακτισμένοι μπουκάρουν ως λαθρομετανάστες στην πρώην «γη της ευημερίας», ξεσηκώνοντας φοβικά ένστικτα και ενισχύοντας τους φασίστες.
Αυτή ήταν μια δομική ανωμαλία ίσως του "κράτους ευημερίας".
Μάλλον βασιζόταν σε υπερεκμετάλευση των πρώτων υλών που έρχονταν από τρίτες χώρες και στηρίζονταν μονομερώς στην ανάγκη των χωρών αυτών για τεχνολογικά αγαθά. Τώρα του Ευρωπαίου εργάτη του ήρθε από εκεί το μεγαλύτερο σκούντημα με το "ντάμπινγκ".

Η αποδόμηση του περιεχομένου κάθε έννοιας Δημόσιου Αγαθού είναι πλέον δόγμα, η παιδεία γίνεται κατάρτιση και την παιδεία μας την αναλβάνει η Τιβι.

Είναι πλέον εμφανές τελικά ότι στην καρδιά του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία συναίνεση.

Για να έχει προοπτική και μόνο η καλυτέρευση της θέσης των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης κάποιοι πρέπει να χάσουν σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο και κάποιοι πρέπει να κερδίσουν.
Ακόμα και εντελώς τεχνοκρατικά να το δει κανείς:
Η δυτική μεταπολεμική κοινωνία βασίστηκε στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Αυτή πάλι προέρχεται από την παραγωγική δραστηριότητα. Η παραγωγική δραστηριότητα όμως, όταν βασίζεται στην αγορά και όχι σε ένα κεντρικό σχεδιασμό, είναι ανάλογη της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Έτσι η οικονομία γίνεται ένας κλειστός κύκλος και το ερώτημα παραμένει μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου. Μήπως αυτός ο κύκλος είναι αυτοκαταστροφικός και για να λειτουργεί χρειάζεται εξωτερική στήριξη της αγοραστικής δύναμης ;
Να ο «παθολογικός» υπερ-δανεισμός , νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτός ανέλαβε τον ρόλο του ενισχυτή.
Βέβαια η αριστερά, είναι αναγκαίο να γενικεύσει τον στόχο , δεν πρέπει να στοχεύει μόνο στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, αλλά γενικότερα της δύναμης του κόσμου της εργασίας.
Την αναδιανομή όλου του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού κεφαλαίου.
Αυτό είναι το ερώτημα για τον επόμενο κύκλο μετά το τέλμα του «κράτους ευημερίας».

Εδώ είναι και ένα σημείο το οποίο μπορεί να συναντηθεί η πρώην μεταρρυθμιστική και η πρώην επαναστατική αριστερά.
Να ριζοσπαστικοποιηθεί η πρώτη, βλέποντας ότι δεν γίνεται αλλιώς να προστατέψει τον κόσμο της εργασίας και η δεύτερη να ξεφύγει από την ιδεολογική αυτάρκεια και να περάσει στον πολιτικό ρεαλισμό κρατώντας όμως τις αξίες της.
Τις απώτερες στοχεύσεις της μπορεί και πρέπει να τις κρατήσει, χωρίς άγχος όμως να επιβεβαιωθούν σύντομα.

Το σημερινό αντισυστημικό πράταγμα που μπορεί να ενώσει πολλές δυνάμεις ένα είναι:
ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΩΣ "ΠΥΡΟΚΡΟΤΗΤΗΣ" ΜΙΑΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:
Οι δεκαετίες της ανάπτυξης του δυτικού κόσμου βασίστηκαν και στις αυξημένες δημόσιες δαπάνες. Που είναι το «μόνο βιώσιμο μέσο αντιμετώπισης της αναποτελεσματικής ζήτησης», όπως υποστηρίζει ο διαπρεπής οικονομολόγος Πολ Σάμιουελσον.
Ο τρόπος, ο στόχος, η συνεξάρτηση των δημοσίων δαπανών πρέπει να συζητηθούν.
Είναι αναγκαίο πάντως να αυξηθούν γενναία!
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σε ένα μεγάλο μέρος τους μπορούν να χρηματοδοτήσουν, με ένα εργαλειακό και όχι ιδεολογικό τρόπο, νέες μορφές και δομές παραγωγικής δραστηριότητας, προωθώντας με μοντέρνο τρόπο τον κοινωνικό έλεγχο των παραγωγικών μέσων.
Πάντως και μόνη η αύξηση των δημοσίων δαπανών, είναι αντισυστημική.
Υπάρχουν αναφορές σοβαρών οικονομολόγων ότι μειώνει τα περιθώρια κερδοφορίας των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και αυτός ο στόχος είναι σήμερα η "καρδιά" του συστήματος.

Το ξέρατε; Αμ, δε..
Με τον έλεγχο των "λαίκών" πηγών πληροφόρησης μαθαίνετε άλλα πράγματα..
Κυριαρχεί η «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων, χωρίς καμιά συζήτηση για το πραγματικό τους περιεχόμενο. Για τα ελλείμματα φταίει μόνο η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους καιδεν γίνεται αναφορά σε άλλες παραμέτρους. Στη χώρα μας π.χ. καμία κουβέντα δε γίνεται για τα υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς (που σχεδόν μας επιβάλουν οι «σύμμαχοι») και τις οικονομικές υπερβάσεις των δημοσίων έργων, (τα οποία πολλές φορές είναι έξω από έναν κοινωνικό σχεδιασμό).
Θα σας πουν ότι οι Δημόσιες Δαπάνες δεν δημιουργούν πλούτο. Στη χώρα μας μπορεί και να πιάσει αυτό ως επιχείρημα γιατί ως δημόσιες δαπάνες έχουμε συνηθίσει τα παραπάνω αναφερόμενα, πήγαινε να το πεις όμως αυτό σε ένα δυτικοευρωπαίο που έχει ζήσει την Δεκαετία του 60.

Η παγκόσμια απορύθμιση, δηλαδή η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» πρέπει να δώσει τη θέση της στην παγκόσμια ρύθμιση με πρώτο ρόλο σε άλλες αξίες κι όχι στο κέρδος.
Το κακό είναι ότι ένα –ένα τα κράτη τελικά θα αποφασίσουν να τραβήξουν το σκοινί, ενώ οι πολυεθνικές έχουν δύναμη παντού.
Ένα στρατηγικό ερώτημα είναι πως μπορεί να τραβηχτεί το σκοινί ταυτόχρονα σε ομάδες κρατών σαν την Ε.Ε. Πάντως πρέπει να τραβηχτεί το σκοινί.
Μπορούμε να μιλάμε για άλλη οικονομία, «πράσινη», μη συγκεντρωτική, «κοινωνικής αγοράς» κτλ, η αναζήτηση καλή είναι, αλλά οι πολυεθνικές και τα Funds δεν θα αφήσουν τίποτα να προκόψει, αν δεν χτυπηθούν πρώτα, έστω ταυτόχρονα.

Δεν πιστεύω στα άκρα. Αντίθετα νομίζω ότι στον πολιτιστικό τομέα θα μπορούσαν να γίνουν πολλά με συναίνεση. Αλλά ότι και να γίνει πολύ γρήγορα θα υπονομευτεί από την οικονομική βάση.
Και από αυτή τη βάση κάποιοι υποφέρουν σήμερα και κάποιοι θησαυρίζουν.
“Είναι πολλά τα λεφτά Άρη”. Μόνο ίσως αν σκεφτούν το περιβάλλον μπορεί να λογικευτούν, αλλά δεν το βλέπω. Πάντως πρέπει να πιεστούν σθεναρά. Και δεν πιέζεται κανείς αν σε βλέπει υποταγμένο!

Δεν είμαι οικονομολόγος και ούτε είστε όλοι όσοι συζητάμε εδώ μέσα.
Όπωσδήποτε όλα αυτά για να γίνουν πράξη, πρέπει να περάσουν από το "φορμάρισμα" των ειδικών.
Όμως εμείς οι πολίτες με δημοκρατικές διαδικασίες -υποτίθεται- δίνουμε την εντολή στους ειδικούς για την πολιτική οικονομία και αυτοί απλά αναλαμβάνουν να εκτελέσουν την εντολή μας με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.
Η εντολή αυτή θεωρητικά βασίζεται στις ανάγκες μας. Και ο αγώνας που κάνω κι εγώ από δω μέσα είναι να φανερωθούν πραγματικά.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007

Υπάρχει Κέντρο σήμερα;

Λένε και οι δύο δικομματικοί μονομάχοι ότι τους ενδιαφέρει το Κέντρο.
Μα κανείς τους δεν είναι Κέντρο.
Η Ν.Δ. θα μπορούσε να είναι, ναι.
Ως ένα συντηρητικό δημοκρατικό κόμμα.
Τι σημαίνει όμως αυτό;
Ότι, ωραία, θέλει να συντηρήσει το σύστημα, αλλά βασιζόμενη σε μια τουλάχιστον ανοχή μεγάλων πλειοψηφικών κοινωνικών ομάδων.
Αυτή την ανοχή κακά τα ψέματα δεν την είχε μέχρι τώρα. Γι' αυτό έκρυβε, ωραιοποιούσε, πελαγοδρομούσε.
Στην πραγματικότητα πολύ λίγοι πλέον θέλουν περισσότερη απορύθμιση.. Μπορείς να τους κοροϊδέψεις ακόμα λίγο:
"Θα "απορυθμίσω" τον χ που είναι "τεμπέλης", εσένα ψ θα σ' ενισχύσω" και στον ψ να του λες τ' αντίθετα.
Αλλά πόσο θα τραβήξει αυτό;

Η Ν.Δ. είναι μόνο Δεξιό κόμμα.
Στην πραγματικότητα παλαντζάρει ανάμεσα σε έναν διαρκώς επελαύνοντα νεο-φασισμό και σε έναν ήδη κοινωνικά χρεοκοπημένο νεο-φιλελευθερισμό.
Το παράδειγμα της κας Γιαννάκου το λέει ξεκάθαρα:
Από τη μια ενισχύει σημαντικά μια συνεχώς αναδιπλούμενη στις πλέον αντιδραστικές θέσεις εκκλησιαστική ιεραρχία (βλέπε π.χ. εκκλησιαστικές ακαδημίες με κρατικό χρήμα)και από την άλλη προσπαθεί με θατσερικό τρόπο να σπάσει αντιστάσεις κι όχι μόνο για το άρθρο 16. Και η υπόθεση του βιβλίου βέβαια της έρχεται κουτί ως η πάντα αναγκαία επίφαση "κέντρου".

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη και μετά την αποτυχία του εγχειρήματος Μητσοτάκη προσπάθησε να παίξει το Κέντρο.
Στην αρχή κάπως το πάλαιψε.
Απέτυχε εν τέλει όμως γιατί ροκάνισε, ή δεν μπόρεσε να μη του ροκανίσουν, τα πόδια του: Τα μικροαστικά κοινωνικά στρώματα.
Γιατί πως αδελφέ θέλεις να σε στηρίξει το ασφαλές στέλεχος του Δημοσίου Τομέα (τα "ρετιρέ" του Αντρέα), όταν δεν μπορεί τουλάχιστον να αναπράξει τον εαυτό του, να είναι τα παιδιά του δηλαδή στην ίδια θέση;
Από ένα σημείο και πέρα ήταν κι αυτό Δεξιό στη ουσία κόμμα με το να συντηρεί απλά το σύστημα (= να αφήνεις τα πράγματα ανοιχτά στην απορύθμιση), ονομάζοντας μάλιστα ως σπουδαίο "εκσυγχρονισμό" κάποια δευτερεύοντα πράγματα .
Προσπαθούσε δηλαδή να εξασφαλίζει την εύθραυστη συναίνεση με "τινάγματα". Τέτοια τίναγμα ήταν οι "ταυτότητες", η νέα "μεγάλη ιδέα" των Ολυμπιακών Αγώνων, τα "έργα", οι "επιτυχίες" στην εξωτερική πολιτική.
Δεν θέλω να πω ότι έγινε Δεξιό κόμμα, επειδή το ήθελαν τα στελέχη του, ακόμα και αυτά που πίστεψαν στον "εκσυγχρονισμό", αλλά γιατί σιγά-σιγά ενσωματώθηκαν χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Σήμερα με το σκούνητημα έχουν μια ευκαιρία να ξυπνήσουν. Όσο ξυπνάνε και μαζί με την αριστερά μπορούν να ξυπνάνε τον κόσμο της εργασίας, τόσο και η Ν.Δ. θα έρεχεται προς το πολιτικό κέντρο. θα ζητά δηλαδή συμβιβασμό με τον κόσμο της εργασίας.

Βέβαια πρέπει να τους αναγνωριστεί ένα ελαφρυντικό; η ένδεια ενδοσυστημικών προτάσεων με μακρόχρονο ορίζοντα.
Όταν, ας πούμε, είναι ο Σαρκοζί είναι πιο "βαρβάτη" Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά πρόταση, τι να κάνει ο Καραμανλής ο νέος;
Υπάρχουν λοιπόν εποχές που το κέντρο είναι η λύση και εποχές που δεν είναι.
Το μαρτυρά και η πορεία της απροκάλυπτης ακροδεξιάς που γίνεται σιγά- σιγά συστημική πρόταση (δες συγκυβερνήσεις στην Ευρώπη, θα το δούμε συγκαλυμμένα ίσως και στη χώρα μας).
Υπάρχει βέβαια και η Αριστερά ,η δεδηλωμένη και η αδήλωτη: ( Στην τελευταία μπορεί να μπουν και κάποια τμήματα του ΠΑΣΟΚ, αν ξύπνησαν πραγματικά, αλλά και πολλοί που είναι στην Ν.Δ., επειδή επέλεξαν το ισχυρότερο κατά τη γνώμη τους δεξιό κόμμα).
Η Αριστερά σήμερα – αν θέλουμε να πούμε ένα ιστορικό προηγούμενο- βρίσκεται σε επίπεδα Προυντόν και Φουριέ. Ψαχουλεύει τις αιτίες και προτείνει μια γενική θεραπεία: Αντίσταση.
Ίσως καλά κάνει και δεν βιάζεται να κυβερνήσει.
Αν δεν θέλει να γίνει και αυτή Δεξιά γρήγορα, είναι αναγκαίο να έχει μαζί της μεγάλα κοινωνικά τμήματα, αποφασισμένα να συγκρουστούν μέχρι το τέλος με ισχυρές αντίπαλες δυνάμεις και όχι απλά να δώσουν μια ψήφο.
Για να το κάνει βέβαια αυτό πρέπει να τα εμπνεύσει,δηλαδή να δημιουργήσει έναν νέο «ηγεμονικό λόγο».
Αν μπορώ να αποπειραθώ μια προφητεία μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο.
Τώρα το ερώτημα δεν είναι Αριστερά ή Κέντρο.
Το ερώτημα είναι η δρόμος, η "ποιότητα του οδοστρώματος" και η ταχύτητα προς την συστημική μεταβολή.
Εδώ οπωσδήποτε πρέπει να διδαχτεί η Αριστερά και να συνθέσει.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2007

περί Ιστορίας Εθνικής...

Είμαι θυμωμένος που ένα πολύ δευτερεύον θέμα ξαναβγήκε δυναμικά στον ειδησειογραφικό "αφρό".
Και είναι πολύ δευτερεύον γιατί σχολικά βιβλία ιστορίας θα γραφτούν και θα ξαναγραφτούν, αλλά δεν είμαι σίγουρος -μέσα στο γενικότερο χάλι της παγαλίζουσας παιδείας- τι θα αφήσουν από τα νάματά τους στους μαθητές..
Από τη αρχή που είχε βγει το θέμα, έλεγα δεξιά και αριστερά, ότι σε τέτοια μαθήματα, Ιστορία, Πολιτική Οικονομία, Θρησκευτικά, Κοινωνονιολογία κτλ, ότι και κατευθύνσεις να δώσεις, αυτό που τελικά θα μείνει στον μαθητή, είναι ο τρόπος της συνάντησής του με την προσωπικότητα του δασκάλου.
Εγώ προσωπικά μπορεί να καταθέσω, το τι μου έμεινε από έναν πολύ συντηρητικό καθηγητή που δίδασκε το γνωστό βιβλίο του Λ. Σταυριανού στην Α' Λυκείου..
Αντίθετα, έχω την εμπειρία του πως ένας ανοιχτόμυαλος θελόγος δίδασκε τη "Δογματική"..
Και να πω άλλη μια φορά τη θέση μου: Με την κατάλληλη επιμόρφωση και αξιοποίηση
του επιστημονικού προσωπικού των σχολείων, δεν χρειαζόμαστε πλέον στον καιρό του
ίντρενετ και των οικιακών τυπογραφείων τα σχολικά εγχειρίδια. Θα τα δημιουργεί ο
κάθε καθηγητής τις ώρες που δεν θα διαδάσκει (και δεν θα κάνει ιδιαίτερα)..
Εννοείται μέσα σε ένα πλαίσιο, να μην μας βγει και ο Εφιάλτης αντιστασιακό
στοιχείο..
Είναι αλήθεια, ότι το γνωστό εγχειρίδιο διαθέτει πάμπολες "αστοχίες", γεγονός που δεν του επέτρεψε να πλησιάσει τελικά τον ουσιαστικό ρόλο του, που ήταν (για μένα ίσως άκαιρα στην Στ' Δημοτικού) η ανανέωση της εθνικής αυτοσυνείδησης μακριά από αυτοκομπασμούς.
Εγώ, που έχω καυτηριάσει τον "Συνωστισμό", νομίζω ότι δικαιούμαι να πω και του "στραβού" το δίκαιο:
Θυμάμαι ένα προεκλογικό φιλμάκι του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, όπου ξεκινούσε από τον Ρήγα Φεραίο, περνούσε στον Μακρυγιάννη, στον Παύλο Μελλά, τον Βενιζέλο, τον Άρη, τον Μακάριο, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Γεώργιο Παπανδρέου, για καταλήξει στον "πράσινο ήλιο"..
Όσο αφελές, αλλά και αθώο ήταν το φιλμάκι που μαρτυρούσε την έλλειψη προοπτικής και την ανάγκη στήριξης σε ένα αξεδιάλυτο παρελθόν, τόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η συνταγή αυτή αν μεταφερθεί σε άλλο πλαίσιο.
Μπορεί κανείς να συνδιάσει τις πολιτικές δολοφονίες των Μακεδονομάχων και των Ελασιτών, με την αντιφατικότητα του Γ. Παπανδρέου και του Μακαρίου σε κρίσιμες στιγμές, το "ιδιώνυμο του Βενιζέλου, όλα αυτά να τα εμβαπτίσει στο πολιτικό, αλλά ωστόσο μοναχικό, ακτιβισμό προσωπικοτήτων σαν τον Ρήγα και τον Λαμπράκη και να έχει μια "μαύρη σούπα" από προσωπικότητες και καταστάσεις που, η κάθε μια τους ως σύνολο, είχαν μια θετική συνεισφορά στην ιστορία του τόπου.
Όλοι οι λαοί του κόσμου, από τους Ζουλού μέχρι τον λαό του Διαφωτισμού, τους Γάλλους, θέλουν να αισθάνονται την ιστορία τους, ως μια πορεία ανακάλυψης της Ελευθερίας, ως μια γραμμή αγώνων ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες και αυτό είναι θεμιτό, γιατί είναι μια κατά τόπους εμφάνιση της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Αλλά η πορεία αυτή δεν είναι , χωρίς βάραθρα, βάλτους και ερήμους..
Αυτό μας το λέει ο παππούς Μακρυγιάννης.
Δεν δίστασε να αναφέρει περιπτώσεις σαν αυτές των αγωνιστών που πουλούσαν τα αρχαία, οπλαρχηγών κατά τα άλλα γενειότατων, αλλά με ιταμές προσωπικές φιλοδοξίες, γιατί γνώριζε και ήλπιζε ότι και τα 2 θα διδάξουν... και το θάρρος, αλλά και η πτώση.
Θέλει όμως προσωπική καλλιέργεια και καθαρότητα στόχων ώστε να φτάσεις σε αυτό το ύψος.
Ας πούμε οι διάφοροι Κοιλιόδουλοι ρασοφόροι, αντί να φανατίζουν τον κόσμο με το μύθο του "κρυφού σχολειού" -γιατί με μύθους μόνο ελπίζουν να στηρίξουν την εξουσία τους- θα μπορούσαν να πουν ότι : " Η Εκκλησία δεν είχε κρυφά σχολειά, αλλά είχε πολλά φανερά, από τα οποία μάλιστα ξεπήδησαν και αρκετοί εκπρόσωποι του Νεοελληνικού διαφωτισμού. Αυτοί δίδασκαν για πολλά χρόνια στα σχολεία της.. Πολύ αργά, λίγο πριν την επανάσταση, το Πατριαρχείο συγκρούστηκε φανερά μαζί τους.."
Για την Ιστορία, δεν έχει μιλήσει μόνο ο παππούς Μακρυγιάννης, έχει μιλήσει και ο προπάππος "Ερωτόκριτος" (Β.Κορνάρος) και στην ουσία επανέλαβε ποιητικά αυτό που είχε πει ο Ηράκλειτος: Η Ιστορία είναι Διαλεκτική.
Να η μοναδική κατευθυντήρια γραμμή των δασκάλων της Ιστορίας..
Από κει και πέρα να τους εμπιστευτούμε στις γνώσεις τους και τις δεξιότητές τους.
Λέει λοιπόν ο "Ερωτόκριτος" :

"Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πγαίνουν
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν, μα στο Kαλό κ’ εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν.
Και των αρμάτω οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη, του Έρωτα οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη
αυτά να μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν, ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέρας.."

"το κέρατό μου το τρ-άγιο"

Ελείψει Χριστοδούλου, έχουμε τον Άνθιμο να "μας κάνει Τούρκους".
Βγήκε ο κύριος από την Ωραία Πύλη με τον Χάρτη της Βαρδαρίας για να κάνει εξωτερική πολιτική.
Και "γίνομαι Τούρκος", γιατί είχα μια ελπίδα, ότι κάποια στιγμή αυτοί που αισθάνονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ( και όπως λεν οι στατιστικές είναι πολλοί) , οι ίδιοι θα σταματήσουν αυτόν τον γύφτικο θίασο, που τον ενδιαφέρουν πολλά , αλλά όχι το μέλλον της ίδιας της Εκκλησιαστικής Κοινότητας.
Αλήθεια, άνθρωποι που κάποια σιγμή νόμισα, ο "αιθεροβάμων", ότι μοιραζόμαστε κοινές πολιτιστικές αξίες, γιατί πάτε στον Μητροπολιτικό ναό της Θεσσαλονίκης, για την "Μακεδονία μας" και το βιβλίο της Ιστορίας; Δεν πάτε καλύτερα στα γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ. , εκεί ο κύριος Βελόπουλος μπορεί να σας μοιράσει δωρεάν και "εθνωφέλιμα" βιβλία..
Δεν κατανοείτε ότι αυτό που κάνει ο δικός σας, ισοδυναμεί με την περίπτωση να βγει η κα Μπακογιάννη και να ερμηνεύσει το Ευαγγέλιο από το βήμα του Ο.Η.Ε.;
Αυτό το τελευταίο μπορεί και να γινόταν τον καιρό του "ενδόξου Βυζαντινισμού", που νοσταλγούν ηλιθίως οι ελληνοχριστιανοί ...
Και λέω ηλιθίως, διότι ίσχυε συχνά μόνο το δεύτερο, ενώ το πρώτο, ο πατριάρχης δηλαδή να ασχοληθεί με θέματα του αυτοκράτορα, είχε συμβεί φορές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μέσα στα 1οοο "βυζαντινά" χρόνια.
Αντίθετα, επειδή ο σκεπτόμενος κόσμος ενδιαφερόταν για το ποίος ηγείτο στην Εκκλησία, ο κάθε Άνθιμος, διακινδύνευε με την κάθε μ...κία που ξεστόμιζε ή θα έκανε, να σηκωθεί κανένας Ευσέβιος Δορυλαίου και να του πει : "Κάτσε κάτω ρε!"
"Κάτσε κάτω ρε, που αν θέλεις να μιλήσω στο επίπεδό σου, προβλήματα άλλα δεν είχαμε..
Που ήσουν ρε, όταν οι φίλοι σου οι τυχοδιώκτες λεφτάδες, κλείναν τα εργοστάσια από δω και τα ανοίγαν απο κει, κυνηγώντας τα φτηνότερα μεροκάματα;
Αλλά βέβαια, μαζί με αυτούς θα κάνατε τα δάση της Εκκλησίας ξενοδοχεία..
Τι σε κόφτει εσένα, αν οι Βραδαρινοί, με μια πολιτική επιλογή χρόνων, θέλουν να λέγονται "Μακεδόνες";
Δηλαδή ,αν είχε επικρατήσει άλλη πολιτική επιλογή τον προηγούμενο αιώνα και θέλαμε εμείς να λεγόμαστε "Ρωμαίοι", θα έπρεπε να αντιδράσει ο Πάπας;
Εντάξει, υπάρχει ένα θέμα αλυτρωτισμού, αλλά άσε αυτούς που έχουν τα μέσα να το λύσουν ρεαλιστικά.
Εγώ ξέρω τι κάνεις; "Χτυπάς το σαμάρι για να πονέσει ο γάϊδαρος!"
Έτσι έκανες και με τις ταυτότητες. Δημιούργησες θέμα και περίμενες.
Αντί για τις άχρηστες για σένα ταυτότητες, πήρες μπόλικο κοινοτικό χρήμα και σχολές "Ιεροφυλάκων".
("Αφού με την ανεργία πολύς κόσμος βάζει μπροστά τις σχολές αστυφυλάκων από τα πανεπιστήμια, γιατί να μη βάλει και τις δικές μου σχολές, άμα του προσφέρω μεροκάματο..
Θα τον πάρω στα 17 εσώκλειστο και θα του αλλάξω τα φώτα...Έτσι θα λύσω το πρόβλημα άντλησης στελεχών, χωρίς να ρισκάρω την εξουσία μου!" Έτσι σκέφτηκες, τον ξέρω καλά τον σκοπό σου...)
Μα το κέρατο μου το τρ-άγιο!
Ένα περιμένω από τις προοδευτικές δυνάμεις:
Να βοηθήσουν να απεγκλωβιστούν από την δαγκάνα αυτών των .. ταγών, άνθρωποι που πάνε να ανάψουν ένα κερί και δεν ανήκουν ιδεολογικά στην ακροδεξιά.
Να κάνουν τέτοιες εξειδικευμένες προτάσεις γύρω από τον χωρισμό, όπως π.χ. στο ζήτημα της διαχείρησης των οικονομικών πραγμάτων της Εκκλησίας, που θα δώσουν και σε αυτούς την ελπίδα, ότι με τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους η θεσμική εκκλησία αναγκαστικά θα τους συναντήσει, γιατί δεν θα έχει από που αλλού να πιαστεί.
Όσοι ξέρουν τα πράγματα από κοντά, πιστεύω ότι οσμίζονται δύο διαφοερτικούς χωρισμούς:
  • Έναν νεοφιλεύθερο, που θα επιτρέψει σε ένα σώμα μανδαρίνων να λειτουργεί ως ανεξέλεκτη οικονομική δύναμη, το οποίο θα μπορεί τα κέρδη του να τα "τοκίζει" σε προπαγάνδα , από όπου θα αντλεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη..
  • Έναν δημοκρατικό που βαθμιαία θα επιτρέψει στην Εκκλησία να λειτουργεί ως κοινότητα ανθρώπων που τους ενώνει η ίδια πίστη και όχι "Μακεδονίες" και "Κρυφά Σχολειά"..

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007

Το σκοτάδι της τηλεοπτικής δημοκρατίας + μια χαραμάδα..

Τι χαλασμός ήταν αυτός!
Είχαν έτοιμες και τις δημοσκοπήσεις την αμέσως επόμενη μέρα, αφού αυτοί περίπου περίμεναν το αποτέλεσμα...
Βέβαια κατά 0,3% διαφορετικό να ήταν το αποτέλεσμα, σήμερα θα συζητούσαμε άλλο σενάριο, της "μη αυτοδυναμίας" ...
Ξεχάσαμε τις φωτιές... τον τρόπο αιφνιδιαστικής προκύρηξης των εκλογών με τα έωλα προσχήματα από το φόβο των ομολόγων... τις ανεξιχνίαστες υποκλοπές κρατικών τηλεφώνων ...
Από τη μια μέρα στην άλλη βγήκε ότι ο κ. Καραμανλής είναι το "ατού" της Κυβέρνησης, αυτός που έψαχνε 1 μήνα τον τρόπο για να "παραιτήσει" τον πρώην υπουργό εργασίας.
(Αλήθεια , είδατε που ξαναβγήκε ο κ. Τσιτουρίδης, ξαναπήγε μπροστά ο κ. Αλογοσκούφης;
Τελικά σε αυτή τη χώρα το μόνο που δεν συγχωρούμε είναι το "ύφος".
Έτσι είναι κυρία Γιαννάκου, "σεμνά και ταπεινά" κάνε όλα τα κόλπα:
Προπαγάνδιζε ότι έχουμε ανάγκη επενδύσεις στη Παιδεία, που δεν μπορεί να τις κάνει το κράτος...
Δίνε λεφτά στον κ. Χριστόδουλο να φτάξει τις Μεσαιωνικές σχολές του, των εσωκλείστων φοιτητών με τη συστατική επιστολή...
Προσοχή όμως : μην έχεις εκείνο το "μπλαζέ" ύφος...)
"Πασόκοι", το ξέρω ότι είστε συγκλονισμένοι από το αποτέλεσμα.
Όμως, μην αφήνετε να μανιπουλάρουν κάποιοι επιτήδιοι τον θυμό σας.
Χτες και ο μπαμπάς Παπανδρέου να ήταν αρχηγός , θα λέγατε ότι αυτός φταίει..
και σας το στήσανε το γκάλλοπ.
Άλλο ένα λάθος τακτικής του Γιώργου:Άσε να περάσει μια βδομάδα..
Να το "ατού" του άλλου παιδιού, είναι πιο "Ρωμηός", αλλά φτάνει αυτό;
Έναν "αντι- Καραμανλή" θέλετε;
Κοντά σε αυτά ήρθε και ο Καρατζαφέρειος ΛΑ.Ο.Σ . των τηλεοπτικών Αλβανοφάγων και Εβραιοφάγων...
Ακόμα και ο ίδιος να ήθελε να τον κάνει χυλό μεν, αλλά όχι σκέτο "μέλανα", οι οπαδοί του θέλουν αυτό το χρώμα !
Και είναι άνθρωποι που το "περιοδεύον" Κεφάλαιο τους έστειλε πεσκέσι εκεί.
Και όλοι αυτοί που τους λένε ότι είναι αδήριτη αναγκαιότητα να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Μέσα στην πολιτιστική φτώχια (γειά σου Εφάκι) μυθοποιούν την λεγόμενη "παγκοσμιοποίηση"...
Και όλοι οι τηλεκανίβαλοι τρίβουν τα χέρια τους, γιατί θα έχουν θέματα να ασχολούνται πιασάρικα μεν, ανώδυνα δε ...
Ο χάρτης που ξέφυγε στο σχολικό βιβλίο κτλ. Να δούμε τι θα πούνε όταν η κυβέρνηση στριμωγμένη βάλει βέτο στην Ε.Ε. για ένα τελειωμένο θέμα, ενώ θα αφήνει αδιαπραγμάτευτα άλλα θέματα που θα μετετρέψουν την αποδώ Μακεδονία σε χειρότερη από τα Σκόπια..
(Με συγχωρείτε σας καταλαβαίνω, αλλά έτσι είναι. Τουλάχιστον θα μπορούσαμε,
αν είχαμε έμπνευση, να περιορίσουμε την αλυτρωτική προπαγάνδα. Σε ρεαλιστική βάση όμως )
Στην τηλεοπτική δημοκρατία μας μια "χαραμάδα φωτός" ήταν η ενίσχυση της αριστεράς . Από δω και πέρα όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αν έχει άλλα σχέδια η μηντιοκρατία, θα λυσάξει περισσότερο..
Και αυτό που της είναι πιο πρόσφορο να χρησιμοποιήσει, είναι ο ενδοαριστερός καυγάς.
Δεν είναι κακό η διαφορετικότητα..
Δεν μπορούνε να θάβονται οι διαφορές..
Όμως η πολιτική ωριμότητα απαιτεί συνεννόηση εκεί όπου υπάρχουν κοινές αξίες..

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007

Παπανδρέου - Βενιζέλος με "άδειες κερκίδες";

O κ. Παπανδρέου είχε δίκιο σε όσα είπε χθες το βράδυ.
Δεν φταίει κυρίως αυτός για την ήττα, αλλά τα 11 χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα τα 4 τελευταία (του "Ολυμπιακού Εκσυγχρονισμού") , τα οποία εδραιώσανε στον κόσμο την πεποίθηση ότι η παρούσα Αξιωματική Αντιπολίτευση φταίει για τη "νέα φτώχια".
Ο ίδιος ο αρχηγός της βέβαια, φαίνεται να κατάλαβε - έστω την ύστατη στιγμή- τις επιθυμίες της βάσης.
Όχι ασφαλώς της κομματικής (αυτή ήθελε γρήγορα ξανά την εξουσία), αλλά κυρίως της κοινωνικής (δηλαδή τα μικρομεσαία στρώματα των πόλεων και οι αγρότες).
Αυτό είναι το λάθος του: η αργοπορεία.
Χτες έστω και φραστικά έκανε μια πολιτική στροφή.
Αν είναι αληθινές οι χτεσινοβραδυνές προθέσεις του, εγείρεται ένα μεγάλο πολιτικό Θέμα: Έχει συνειδητοποιήσει πως ουσιαστική αλλαγή για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, μάλλον είναι
ένας δρόμος πιο προωθημένος από αυτόν που έχουμε συνηθίσει την τελευταία 20ετία την Ευρωπαϊκή Σοσιαλοδημοκρατία να περπατά;

Βέβαια τώρα θα έχει φανερή αντιπολίτευση και αυτό είναι καλό.

Της Ελλάδας ένα πρόβλημα είναι ότι κυριαρχούν πάντα οι παρασκηνιακές διαμάχες ..

Συμβουλή στον κ. Βενιζέλο (που είναι και μπλόγκερ και ίσως διαβάσει αυτές τις αράδες):
Οι φιλοδοξίες για προσωπική συμβολή στην διαπάλη των ιδεών είναι θεμιτές.
Η δημοκρατία σίγουρα χρειάζεται και (εσωκομματική) αντιπολίτευση.
Παρόλα αυτά, ας μην στηρίζεται στα Σημιτικά ρετάλια , στους Παλαιοπασόκους και στα συγκροτήματα των Μ. Μ. Ε .
Η εξουσία για την εξουσία δεν είναι το παν. Έστω κι αν χτες επιβεβαιώθηκε μόνο μερικά αυτή η θέση μου.
Προσωπικά ξέρω αρκετούς που ήταν "φίλοι" του ΠΑΣΟΚ από το 1981.
Χτες δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, διακηρυγμένα μάλιστα....
Από κανέναν δεν άκουσα ότι φταίει η Φώφη, η Πατουλίδου, ο …, η… και τα άλλα λάθη τακτικής του Γιώργου.
Φταίει που δεν αισθάνθηκαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δίπλα τους, αλλά και όταν αυτό επιτέλους άρχισε δειλά να το κάνει δεν ήταν σίγουροι, γιατί είχαν και μνήμη:
Η θέση τους χειροτέρεψε ουσιαστικά επί ΠΑΣΟΚ και απλά επί Ν.Δ. επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η κατάντια τους.
Σίγουρα η ΝΔ δεν ήταν μια καλή διαχειριστικά κυβέρνηση και ίσως σε θέματα τακτικής το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη να ήταν καλύτερο.
Αλλά το σημερινό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι θέμα τακτικής.
Αν συνεχίσει έτσι εμείς, όλοι οι ανεξέλεγκτοι και «ασύμμετροι» (χι χι) παράγοντες, θα το «ροκανίζουμε» συνειδητά, μαζί με τη ΝΔ φυσικά. ...(κ. Γιαννάκου καλημέρα) και το «ροκάνισμα» θα " πιάνει τόπο" εκεί πιο πολύ εκεί, γιατί και κυβέρνηση δεν είναι και κοινωνικά πιο ευάλωτο είναι .
Ο Γιωργος Παπανδρέου κάτι κατάλβε χθες το βράδι. Οι κάθε λογής «πρασινοφρουροί»;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007

Για την κατάργηση της μονιμότητας και άλλα συναφή.

Ο Καραμανλής χθες μίλησε για την κατάργηση της μονιμότητας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Και βέβαια αν περάσει αυτό (που περνάει σιγά- σιγά και «αθόρυβα») δεν θα αργήσει να περάσει και στον στενό με την μορφή της περίφημης συνεργασίας Ιδιωτικού – Δημοσίου Τομέα. Έτσι θα αρχίσουμε να τη βλέπουμε πιο συχνά (εκτός από τεχνικούς και καθαρίστριες) στα σχολεία και στα νοσοκομεία.
Το ερώτημα είναι "γιατί το διακήρυξε προεκλογικά";
Μα γιατί σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις «πιάνει τόπο», αφού φαίνεται μια τέτοια θέση να την υποστηρίζει ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού.
Είμαστε στην «θεοπάλαβη» αντίφαση να διαφημίζονται οι θέσεις του δημοσίου τομέα από τις εφημερίδες για να πουλήσουνε φύλλα και από την άλλη να έχει περάσει η προπαγάνδα ότι για το χάλι της δημόσιας διοίκησης φταίει αποκλειστικά η μονιμότητα και όχι η οργανωτική κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί από τις δεκαετίες προεκλογικών προσλήψεων χωρίς κανένα σχεδιασμό.
Και που όλα αυτά; Σε μια χώρα τελευταία στους μισθούς και πρώτη στην ακρίβεια, σε μια χώρα, όπου είναι σκανδαλώδης στη μισθοδοσία η μειονεξία του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημόσιου με χίλιες φορές χειρότερες συνθήκες εργασίας (Α, ξέχασα εκτός και προλάβεις και γίνεις «στέλεχος»..).

Ρε παιδιά ας σταματήσουμε να «μασάμε» πια. Ας μη μας φταίει ο γείτονας που έτυχε να έχει ένα δωμάτιο παραπάνω, αλλά αυτός που χτίζει τον ουρανοξύστη και μας κλείνει τον ουρανό.

Ακούσατε τι απάντησε ο επίτροπος της Ε.Ε. Σπίντλα; Δεν είναι υποχρεωτική η άμεση μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου για τους συμβασιούχους.
Ελπίσαμε να χρησιμοποιηθούν μια φορά και υπέρ του κόσμου της εργασίας κανονισμοί που φαινόταν να υπάρχουν στο Ευρωπαϊκό πεδίο...
Αμ δε, όταν είναι για να κερδίσει το Κεφάλαιο ( για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους οι τυχοδιώκτες των χρηματιστηρίων) οι κανόνες είναι συνήθως ανελαστικοί, όταν είναι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα βρεθεί βολική ερμηνεία.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε όλες τις Ηπείρους και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος με λάφυρο την αξία της εργατικής δύναμης.
Άρα ο επιτιθέμενος θα διαλέξει όποιο δρόμο θα τον οδηγήσει πιο γρήγορα στο λάφυρο.
Δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα παραχωρήσει κανέναν κανόνα, παρά μονάχα αυτούς που εμείς, που βασιζόμαστε στον μόχθο μας, θα επιβάλουμε.
Έχω την εντύπωση ότι δυστυχώς η κατάσταση στην Ε.Ε. μετά την νέα μεγάλη διεύρυνση έγινε χειρότερη.
Οι περισσότερες «νέες χώρες» , έχοντας μια τελείως διαφορετική ιστορική πορεία και την ανάγκη να πουλήσουν φτηνότερη εργασία για να «τραβήξουν» επενδύσεις για να αναστήσουν τις καταστραμμένες, μα υπαρκτές βιομηχανικές υποδομές τους, διαθέτουν ένα διαφορετικό πολιτικο- κοινωνικό «ισοζύγιο» και το Κεφάλαιο το χρησιμοποιεί για χάρη του, όπως κάνει πάντα με τις διαφορές μεταξύ των χωρών.
Το τοπίο μέρα με τη μέρα ξεκαθαρίζει και πιο πολύ.
Φαίνεται να οδηγήθηκε σε ιστορικό αδιέξοδο ο γνωστός επαναστατικός δρόμος του εργατικού κινήματος, αλλά στο ίδιο αδιέξοδο οδηγήθηκε πλέον σήμερα και ο γνωστός μεταρρυθμιστικός.
Ο Νέος Κύκλος συγκρούσεων έχει ανατείλει πλέον μέσα από την νέα φτώχεια και την αγωνία για το αύριο, η οποία με το περιβαλλοντικό αδιέξοδο είναι πέρα για πέρα παρούσα στο μεγαλύτερο μέρος των πολιτών.
Αυτό που χρειάζεται όσοι συμμεριζόμαστε τις αξίες ενός κόσμου Δικαιοσύνης, είναι να σκεφτούμε στρατηγικές και τακτικές έτσι ώστε οι αγώνες μας να μη φαίνονται Δονκιχωτικοί στους πολλούς που υποφέρουν, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τρομερή δύναμη του κομφορμισμού, που είναι γνωστή σε όσους ξέρουν από Ιστορία.
Αλλά αυτά μετά τις εκλογές.
Θα σας καλέσω όλους όσους με παρακολουθήσατε σε έναν ειλικρινή διάλογο, χωρίς οπαδισμό. Γιατί χωρίς πολιτική ειλικρίνεια και ευθυκρισία απέναντι στην Ιστορία μας δεν θα βρούμε την άκρη.

Υ.Γ. Αν έγραφα ιστορία του κυρ Ευτύχη σήμερα θα παρουσίαζα την κοκέτα γυναίκα του γιου του να θέλει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα στη χώρα, ακόμα και η κυβέρνηση.
"Θα υπογράψεις συμβόλαιο πρωθυπουργέ μου: τόσο θα κοστίσει το Κράτος για τέσσερα χρόνια στους φορολογούμενους. Για κάθε ευρώ περισσότερο θα πληρώσεις τριπλάσιο πρόστιμο από την τσέπη σου. Εννοείται ότι όποιος προσφερθεί να κυβερνήσει με τα πιο λίγα θα πάρει την κυβέρνηση… Τι τις θέλουμε τις εκλογές; Για να χάνουμε τα σήριαλ απ’ τη Τι βι; "

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007

σερ σε λα φαμ!

"..κι αν τα νιάτα μας τα κάναμε ρημάδια..
σερ σε λα φαμ
σερ σε λα φαμ!"
Αυτό δεν είδαμε να τραγουδάνε μόνο ο Τζώρτζης και ο Ντίνος για να κερδίσουν την ψήφο των γυναικών...
Iδιαίτερα δε, εκείνης της ομάδας των γυναικών που δεν πολυασχολείται με την πολιτική, αλλά συνήθως ενημερώνεται μέσω του "Σταρ" και της "Εσπρέσσο"..

Η αλήθεια είναι ότι με την εξομοίωση των ορίων ηλικίας αντρών και γυναικών στα 65, ανοίγει ένα μεγάλο θέμα το οποίο δεν συνδέεται μόνο με τα δικαιώματα των συνταξιοδοτούμενων, αλλά και με αυτών που αναζητούν εργασία.
Και αυτό αφορά ειδικά στις θέσεις που έχουν μια σχετική σταθερότητα, όπως στο Δημόσιο, ή στις μεγάλες πρώην Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας.
Για κάθε γυναίκα που φεύγει στα 55, μισός ή μισή θα προσληφθεί, (εξαιτίας των τεχνολογικών αλλαγών) σε θέση, η οποία θα είναι ασφαλέστερη κατά τεκμήριο από αυτές που μας επιφυλάσσουν η "ελεύθερη αγορά" και τα χρηματιστήρια της "Μέρυ Λίντς" και της "Τζι Πι Μόργκαν" .
Να μη χάσουμε ως κοινωνία και αυτή την ευκαιρία.
Και βγήκαν πολλά "παπαγαλάκια" χτες στις ειδήσεις , να λένε "τι να κάνουμε αφού το προστάζει η Ε.Ε., ίσως βρούμε άλλες παροχές να δώσουμε στις γυναίκες, για ισοσταθμίσουμε την απώλεια..". Την άλλη διάσταση, της ανεργίας, που μόλις ανέφερα την ξεχνάνε.
Αλήθεια αφού και τα 2 κόμματα εξουσίας είναι αντίθετα στις ντιρεκτίβες, ας μας πουν σε ποίο συμβούλιο υπουργών, ή αρχηγών κρατών ήταν ανυποχώρητοι σε αυτές τις κατευθύνσεις, όπως -ας πούμε- ήταν τελευταία οι Πολωνοί Κατζίνσκι, προασπίζοντας τα συμφέροντα των αγροτών της χώρας τους;
Γιατί οι ντιρεκτίβες δεν "βγαίνουν" μαγικά.
Κάποιοι συμφωνούν και κάποιοι αναλαμβάνουν να εξειδικεύσουν.
Ας μη χύνουν λοιπόν και οι 2 κορκοδείλεια δάκρυα και ας πουν καθαρά ή ότι ταυτίζομαστε με αυτές τις κατευθύνσεις, ή ότι (ας πούμε το ΠΑΣΟΚ) κάναμε λάθος και το πληρώσαμε.

Από την άλλη είναι το θέμα της σύνταξης, αλλά και του μισθού (αυτό θα ήταν πραγματική αλλαγή) της νοικοκυράς.
Μπορεί να δώσουν τελικά ακόμα και ένα "ψωρομισθό", δεδομένου ότι οι ανεπάγγελτες νοικοκυρές όλο και σπανίζουν. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματική κοινωνική παρέμβαση.
Να δωθεί ο μισθός, για να αισθανθούν αυτές οι γυναίκες πιο "ίσες" με τον άντρα - κουβαλητή. Όπως πρέπει να γίνει κι όπου ισχύει το αντίστροφο, γιατί δεν λείπουν και αυτά τα παραδείγματα.
Όμως αυτή η παρέμβαση πρέπει να "μπει" σε ένα πακέτο εκπαιδευτικών (π.χ. συνεχιζόμενη κατάρτιση) και κοινωνικών παρεμβάσεων (π.χ. παιδικοί σταθμοί) που θα βγάλουν αυτόν τον κόσμο στην εργασία.
Γιατί εργασία δεν είναι μόνο χρήματα.

(Είπα ότι δεν θα μιλήσω για τα κόμματα μέχρι τις εκλογές. Την πάτησα.. Άλλη μια φορά αυτά που άκουσα στο προεκλογικό παζάρι με άναψαν κι έπρεπε να τα "βγάλω" κάπου....)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12, 2007

ΘΡΗΣΚΕΙΑ = ΦΟΥΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ?

Οφείλω από εδώ μέσα ένα αντιχάρισμα σε ανθρώπους που απελευθέρωσαν τη σκέψη μου.
Ανθρώπους που είναι θρήσκοι μεν, αλλά είναι γίγαντες κριτικής σκέψης και κοινωνικότητας.
Επειδή μπλέκομαι καμιά φορά σε διαλόγους με το θέμα της θρησκείας, βλέπω συχνά την επικίνδυνη ταύτιση
ΘΡΗΣΚΕΙΑ = ΦΟΥΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ
Και δεν την αποδέχομαι. Απόσπασμα από απάντηση που έδωσα σε κάποιους παλιότερα:

Ο πιστός, αν θέλει να είναι σε διάλογο και σχέση με τους ανθρώπους της εποχής του θα λάβει υπόψη του "τα συμπεράσματα της επιστήμης για τον Κόσμο, τη Ζωή και τον Άνθρωπο".
Θα προσπαθήσει να λάβει υπόψη του μάλιστα όλα τα συμπεράσματα και όχι μόνο της "επιστήμης", αλλά και όλο το περιρρέον κλίμα (τέχνη, κοινωνική εμπειρία, ιδεολογικά ρεύματα κτλ) και όχι μόνο αυτά που τον βολεύουν για να δημιουργήσει το δικό του τέλειο κοσμολογικό, ηθικό, κοινωνικό, αισθητικό σύστημα.
Ίσως είναι ο μόνος (με χιλιετίες ιστορίας πίσω του) που ξέρει από πριν ότι δεν θα υπάρξει. Δεν έχει αυτόν τον καημό.

Και να πω και εγώ κάτι που λένε αρκετοί θεολόγοι και θρησκευόμενοι φιλόσοφοι, αλλά δεν το ακούτε:
Αυτό που λέμε δημιουργία τον κόσμου έγινε "εν σπέρματι "πριν από τον χρόνο και ο Θεός είναι ουσιωδώς διαφορετικός από κάθε υλικό, ενεργειακό, αντιυλικό στοιχείο. Όλη η Δημιουργία, αυτή που βλέπουμε καθημερινά και αυτή που σε εκατομμύρια χρόνια θα ανακαλύψουμε είναι ουσιωδώς διαφορετική από τον Θεό. Γι’ αυτό και κανείς δεν θα φτάσει στον θεό από αυτό το δρόμο.
Ασφαλώς και μέσα στα όρια του σύμπαντος τίποτα δεν γίνεται από το μηδέν. Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό από το σύμπαν. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος σχετίζεται με τον όποιον θεό του μέσα από διαφορετικούς δρόμους. (Ψευδαισθησιακά λέτε, δικαίωμα σας, αλλά μην μας κλείσετε και σε ψυχιατρείο...Πολύ το φοβάμαι ότι κάποιοι, ίσως κατά βάθως, θέλουν να "μπαγλαρώσουν" το διαφορετικό)
Κατόπιν, προβάλει στον κόσμο την θρησκευτική του εμπειρία και προσπαθεί να βρει ένα νόημα στο περιβάλλον του με βάση κι αυτή. Δεν αγνοεί τις επιστημονικές γνώσεις, η τις θεωρούμενες ως επιστημονικές γνώσεις της εποχής του: Γι’ αυτό στην Βίβλο υπάρχει και η διήγηση του Λεβιαθάν, αλλά τελικά αναζητεί κάτι πίσω από αυτές.
Μπορεί να δεχτεί κάθε επιστημονική γνώση και κάθε φιλοσοφική ερμηνεία της ως μια ευγενή προσπάθεια του ανθρώπου, η οποία είναι θεμιτή και ουσιαστικά είναι πρόκληση για εμβάθυνση της σχέσης του με τον Θεό του.
Τέτοιους πιστούς έχω γνωρίσει αρκετούς.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007

Ένα debate οπαδών για τη παιδεία II

Πρόσωπα Διαλόγου
Μαιρούλα
Βιβή:μικρή αδελφή Μαιρούλας, πτυχιούχος υπάλληλος "Λήντλ"
Τζίνα
Εξαδέλφη: αυτοαπασχολούμενη καταστηματάρχισα, απόφοιτος θεολογικής σχολής.




Οι γυναίκες δεν είχαν ακόμα μιλήσει.

Η Μαιρούλα έχοντας «σκάσει» από τη στάση του συζύγου της είχε βυθιστεί σε σκέψεις..
Ο Γιώργος δυσκολευόταν να πιστέψει ότι εκείνη προχωρούσε από άλλο δρόμο- με πολλές στροφές ίσως- όταν αυτός είχε κολλήσει μπροστά στην μάντρα που ήθελε να γκρεμίσει με τις γροθιές του.
«Εγώ παιδιά, μεγάλωσα σε μια οικογένεια εμπόρων και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές και έμαθα να είμαι ρεαλίστρια.
Και τι λέει τώρα ο ρεαλισμός; Ότι η εκπαίδευση και η παιδεία γενικότερα είναι σε τόσο πολύ κακά χάλια που δεν μπορούν να περιμένουν γενικευμένες ανατροπές. Εδώ που βρισκόμαστε δεν σωζόμαστε με θαύματα, αλλά με μικρά ωστόσο όμως αναγκαία βήματα.
Η τόσο αναγκαία για την πρόοδο της Κοινωνίας μας δημόσια μεταλυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη και χωρίς καμιά διασύνδεση με την τυπική τριτοβάθμια. Η πολυδιαφημιζόμενη «δια βίου παιδεία», κομπίνα για να πλουτίζουν οι επιτήδειοι. Παιδιά που περνάνε σε αζήτητες σχολές των επαρχιακών πανεπιστημίων, δεν πηγαίνουν εκεί καν για να δουν και μετά να φύγουν! Οι σχολές των υπαξιωματικών του στρατού ίσως πιο πάνω από επιστημονικά πεδία με μεγάλο κύρος και εύρος, όπως τα μαθηματικά.
Υπάρχουν αναγνωρισμένοι πτυχιούχοι, που δεν βρίσκουν δουλειά και στρέφονται σε μη αναγνωρισμένα πτυχία (αυτά των κολεγίων) για να βρουν…
Αυτό το χάος πρέπει να ρυθμιστεί..
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να κερδηθεί η κεντρική σύγκρουση υπέρ του της εργατικής τάξης που ζητά δημόσιες επενδύσεις, κοινωνικό κράτος και αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων – αυτή τη σύγκρουση την καταλαβαίνω- για να δοθεί διέξοδος στην ανάπτυξη της γνώσης. Αν κάποιοι επιχειρηματίες θέλουν να επενδύσουν σε αυτό τον τομέα ας τους αφήσουμε και ας τους βάλουμε όρια στα κέρδη, ας τους ζητήσουμε ποιότητα, ας τους υποχρεώσουμε και σε υποτροφίες για τους φτωχούς.
Και που είστε, όταν επαναστατήσει πραγματικά αυτός ο λαός του καναπέ, μπορείτε και να δημεύσετε τις σχολές που θα δημιουργήσουν…»

«Και μετά ξύπνησες αδελφούλα!», είπε η μικρή, « Όλα αυτά που είπες, είναι εκθέσεις ιδεών. Ακόμα και αν καταφέρεις στην αρχή να τα ρυθμίσεις όλα αυτά. Σε πέντε χρόνια θα είναι αλλιώς η κατάσταση. Δεν είναι βλάκες οι καπιταλιστές, να μπορούν να «φάνε τον άμπακο» και να σε αφήσουν εσένα, πουλημένο και αδύναμο κράτος, για ρυθμιστή.
Μη ξεχνάς ότι οι ίδιοι άνθρωποι, ή οι κολλητοί τους, ελέγχουν τα ΜΜΕ, τις μεγάλες επιχειρήσεις που ζητάν προσωπικό.
Αν αρχίσεις να βάζεις «νερό στο κρασί σου» και να λες, «έλα μωρέ καπιταλισμό έχουμε, ας το αφήσουμε και αυτό στο κεφάλαιο και το ρυθμίζω, ή το αλλάζω μετά», χάθηκες.
Εδώ γίνεται μια μάχη, που δεν τη ξεκινήσαμε πρώτοι εμείς, η νεολαία, αλλά οι καρχαρίες των χρηματιστηρίων!
Δείτε τώρα, έχουμε γεμίσει κολέγια για Μάνατζερς για Μάρκετινγκ, για Δημοσιογράφους, Διακοσμητές, Τουριστικά Επαγγέλματα. Είδατε κανένα Πολυτεχνείο, καμιά Γεωπονική Σχολή; Θα μου πείτε αυτά έχουν ζήτηση αυτά δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας. Μήπως και με αυτό τον τρόπο δημιουργούν την οικονομία που θέλουνε; Που είναι λοιπόν το Κράτος κρυμμένο;»

Η εξαδέλφη, «η premaman», που είχε τελειώσει τη θεολογική σχολή και μετά από χίλια βάσανα κατάφερε να σταθεί σε αυτό το μαγαζί, με χιλιάδες Ευρώ δάνεια και με την αγωνία μην ανοίξει συναφής επιχείρηση δίπλα και της πάρει την πελατεία, «ηλεκτρίστηκε» και μίλησε:
«Ρε παιδιά, εγώ από πολιτική δε ξέρω πολλά, αλλά αυτό το ερώτημα το έχω:
Πως είναι δυνατόν ένα κράτος που έχει αναγάγει την επιχειρηματικότητα σε απόλυτη αξία να μην προσπαθεί να την υπηρετήσει με ανάλογες σπουδές.
Και δε μιλώ για τα λεφτά που έδωσε στους δεσποτάδες για να κάνουν σχολές σε ένα τομέα που τον δέρνει η μαύρη ανεργία, για μας δηλαδή. Λέω πως είναι δυνατό να ιδρύει Τ.Ε.Ι. Μουσικών Οργάνων και Α. Ε. Ι. Ανθρωπογεωγραφίας στην Επαρχία και αφήνει τα Μ. Β. Α στα Κολέγια;
Όλοι σήμερα Μ. Β. Α, θέλουν να πάρουν, ακόμα και παλιοί συμφοιτητές μου. Γι’ αυτό ακόμα και Κρατικά Πανεπιστήμια τέτοια μεταπτυχιακά τα έχουν επί πληρωμή!
Και βέβαια όλοι αυτοί οι 30άρηδες, πρέπει να σπουδάσουν σε μια πόλη που μπορούν να βρουν έστω δουλειές του ποδαριού..»

Ήταν η σειρά της Τζίνας να μιλήσει:
«Δεν μπορεί η Πολιτεία να συνηγορήσει σε μια συγκέντρωση όλων των σχολών στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, άντε και στη Πάτρα έχουν τόσα πολλά προβλήματα από τον υπερπληθυσμό, φαντάσου και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές. Έπειτα πρέπει να δείξει και ένα παράδειγμα αποκέντρωσης. Όσο για τις σπουδές, άλλες οι κατευθύνσεις της αγοράς και άλλες μιας οργανωμένης κοινωνίας..»
Η εξαδέλφη, δεν το έβαλε κάτω:
«Πρέπει, όμως, να δίνει τη δυνατότητα σε όλους, όποτε κι αν θελήσουν να συνεχίζουν τις σπουδές τους και σε ότι θα τους βοηθήσει στη ζωή τους. Δεν μπορεί να σταματά η καριέρα του ανθρώπου με μια απόφαση που πήρε στα 17, εκτός και αν έχουν φράγκα οι γονείς του.
Εγώ δεν ξέρω πολλά, αλλά η κοινή λογική τι λέει;

Τα κολέγια καλύπτουν ζήτηση στην οποία δεν μπορεί να ανταποκριθεί το Κράτος.
Ε, τότε, ας βρει μια μέθοδο να «νομιμοποιήσει» τους πτυχιούχους των κολεγίων, περνώντας τους από μια διαδικασία μέσα από το δημόσιο σύστημα, ας καταργήσει τις γενικές εξετάσεις, ας κάνει αυστηρότερη τη διαδικασία μέσα στις σχολές και ας ιδρύσει πολλά Ανοιχτά Πανεπιστήμια για να καλύψει τη ζήτηση της δια βίου ανώτερης εκπαίδευσης.
Να έχει ο κάθε Έλληνας τη δυνατότητα για ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό απόλυτα δωρεάν σε «κανονικές» σχολές, αν τα καταφέρει...

Και από κει και πέρα, όσα μπορεί στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, όπου θα πληρώνει μόνο το κόστος και δεν θα κερδίζει κανένας επιχειρηματίας τον αγλέουρα. Τότε δεν θα χρειάζεται απαγόρευση να μην υπάρχουν κολέγια, θα κλείσουν από μόνα τους, αφού δεν θα έχουν πελάτες…»
«Καλά τα λες, αλλά εδώ θα τους βρεις όλους αντίπαλους» είπε η Τζίνα, «αυτούς που σχεδόν αρρώστησαν ψυχικά για να περάσουν Δάσκαλοι, επειδή διορίζονται σχεδόν αμέσως στο Δημόσιο και ξαφνικά θα δουν χιλιάδες ανταγωνιστές "από το παράθυρο", αποφοίτους των κολεγίων..
Θα βρεις απέναντί σου αυτούς που ελέγχουν τα ΜΜΕ, γιατί οι περισσότεροι είναι μπλεγμένοι και με κολέγια και με τίποτα δεν θέλουν χάσουν την κονόμα, αλλά να την μεγαλώσουν. Και πολλούς άλλους...»
«Ε, για όσους είναι λαός σαν τους δασκάλους, να βρεθεί μια μεταβατική ρύθμιση, με τους άλλους το είπε και η Βιβή, έχουμε μάχη!», είπε η εξαδέλφη.

«Πάντως εγώ ένα βλέπω», συνέχισε η Τζίνα, «η συζήτηση για την Παιδεία έχει επικεντρωθεί στο θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όταν από τη πρώτη δημοτικού, παρά τα «παχιά» λόγια και τα διάφορα «προγράμματα», τα παιδιά εθίζονται στον στο κυνήγι προσόντων, στην απομάκρυνση από κάθε κοινωνική δραστηριότητα, στην απομάκρυνση από τη φύση και τον πραγματικό πολιτισμό. Όταν φτάσουν να γίνουν φοιτητές το δρόμο αυτό θα συνεχίσουν και θα εντείνουν. Άρα ο προβληματισμός και η αλλαγές πρέπει να ξεκινήσουν από αλλού. Σαν κοινωνία πάντα έχουμε αυτό το βίτσιο. Να επικεντρωνόμαστε κάπου, όπου νομίζουμε ότι είναι το μέτωπο της μάχης και να ξεχνάμε το όλον!»

Η ομήγυρη σώπασε, ο άντρας της κάτι πήγε να πει, αλλά και αυτός κατάπιε τη γλώσσα του..

(* Να διευκρινίσω ότι δεν διεκδικώ λογοτεχνικές δάφνες με αυτά τα κείμενα. Καταγραφές της πραγματικότητας σε ζωντανό πλαίσιο είναι και τίποτα άλλο.
Υποτίθεται ότι αν είναι κάτι να βγει ως διήγημα κτλ, θα πρέπει να υποστεί και άλλη επεξεργασία..)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2007

Ένα debate οπαδών για τη παιδεία

Έκανα update- τώρα βοηθιέστε;


Πρόσωπα Διαλόγου:
"Μαιρούλα" : Φιλόλογος, Καθηγήτρια Φροντιστηρίων, Νεοπροσληφθείσα ως Καθηγήτρια σε Κολέγιο
Τζίνα: Ιστορικός Τέχνης, Νοικοκυρά, Σύζηγος Αστού Ιατρού.
"Χασαπογιατρός": Σύζυγος Τζίνας. Μαιευτήρ
"Χασοδίκης": Δικηγόρος, σύζυγος Τζίνας
"Λαμόγιο"(Γιάννης): Δικηγόρος, φίλος "Χασοδίκη"- Μαίρης. πρώην "κομματόσκυλο"
Πάνος- "Μαλλιάς": το φλερτ της μικρής αδελφής της Μαίρης, "επαναστατημένο νιάτο"

«Μπράβο Μαιρούλα! άντε να ξεχωρίσει και μία από τη φουρνιά μας. Αν το μάθει ο Παπαδόπουλος της Γλωσσολογίας θα πετάξει από τη χαρά του..»
Είπε η Τζίνα, με ανυπόκριτη χαρά. Η κοπέλα είχε πάντα θετική διάθεση. Παρόλο μάλιστα που θεωρητικά προερχόταν από μεσοαστική οικογένεια και μάλλον με τον γάμο της «ανέβηκε» κι άλλο κοινωνικά, ωστόσο είχε αντιλήψεις από την μεριά της καρδιάς, αν και λίγο ρομαντικές, όπως θα έλεγε ο «χασοδίκης».
Ο "χασοδίκης" είχε φουντώσει μέσα του, γιατί να μη του το πει η γυναίκα του, γιατί ήθελε να κάνει αυτό το εφέ. Τι ήθελε να θαμπώσει τον «χασαπογιατρό» και το «λαμόγιο» τον Γιάννη (αν και κολλητός υποτίθεται από τα φοιτητικά χρόνια) ;
Κάτι πήγε να πει, αλλά τον πρόλαβε ο ντόκτορ, ο "χασαπογιατρός":
«Πρέπει να δίνουν καλούς μισθούς εκεί, έ;»
«Πολύ καλούς και φαντάσου, αν σου μένει ώρα πόσα μπορεί να χτυπάς το ιδιαίτερο!»Είπε η Τζίνα..
Ο άντρας της ήθελε να πει, «δεν σε αναγνωρίζω πλέον», αλλά τελικά κατόρθωσε να πει :
«Τελικά το μεγάλο κεφάλαιο θα τα αλώσει όλα σε αυτή τη χώρα. Όλα τα μυαλά, όλα τα ταλέντα θα τα πάρει με το μέρος του..»
«Έλα καημένε», είπε το "λαμόγιο", «η ζωή πάει μπροστά! Δεν κοιτάει ιδεολογίες..»
Ο "χασαπογιατρός" μίλησε μετά, προλαβαίνοντας τον «μαλλιά», που κάτι άρχισε να λέει..
«Κοίτα Γιώργο (έτσι έλεγαν τον «χασοδίκη»), πιστεύω ότι η αντίδρασή σου είναι από αγνό ιδεαλισμό, παρόλο που ο κλάδος σας, οι δικηγόροι, αλλά και οι μηχανικοί και εμείς οι γιατροί, έχουν συμφέροντα ενάντια στο άνοιγμα της εκπαίδευσης στην κοινωνία, που στην πραγματικότητα προωθεί η ιδιωτικοποίηση. Όμως σκέψου πόσοι από τους συναδέλφους σου έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και έχουν ειδικευτεί επαγγελματικά εκεί. Οι δικοί μου είναι ήδη πάρα πολλοί. Ότι και να κάνει κανείς η παγκοσμιοποίηση γκρεμίζει τα τείχη. Η αντίδρασή σας είναι τζάμπα σπατάλη δυνάμεων. Και για να σου πω καθαρά ρεαλιστικά τώρα, γιατί μπορεί να καταρτίζει γιατρούς ο άλλος στην Αλεξανδρούπολη και εμείς τα Ιδιωτικά Θεραπευτήρια με μεγάλο κύρος να μη μπορεί να έχουμε και ένα εκπαιδευτικό κομμάτι;»
Ο «μαλλιάς» είχε πια «κορώσει»:
«Κοιτάξτε κύριε, εμείς οι νέοι που τρώμε αναγκαστικά αυτό το φαγητό σας, που το λέτε «παγκοσμιοποίηση» και μας κάθετε στο στομάχι (πώς να χωνέψεις με 550 καθαρά το μήνα;) δεν θα δεχτούμε ποτέ ότι η Παιδεία είναι εμπόρευμα. Η Παιδεία είναι δικαίωμα! Ο Σωκράτης έδινε δωρεάν και ελεύθερα τα μαθήματά του.»
Ο έμπειρος δικολάβος ο Γιάννης είχε έτοιμη την ατάκα:
«Γύριζε όμως μέσα στην αγορά, δηλαδή χωρίς την αγορά ούτε κι αυτός θα μπορούσε να υπάρξει! Και αν θέλεις πόσους μόρφωσε.; 100; Σκέψου πόσους μόρφωσαν οι σοφιστές που ήταν επαγγελματίες και επιχειρηματίες. «Τον φάγανε» και ησύχασε. Ένας «ήρωας» δεν κάνει τη διαφορά. Αν ζούσε σήμερα ο Αριστοτέλης θα έβλεπε την ιδιωτική εκπαίδευση σαν φυσικό πράγμα, όπως έβλεπε στις μέρες του τη Δουλοκτησία.»
«Ε, καλά να μας ξαναγυρίσετε στη Δουλοκτησία ή και στην εποχή των Σπηλαίων, αν αυτό εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο», αντέτεινε ο «μαλλιάς».
«Εμείς στην Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο διδασκόμασταν ότι μετά από 2 αιώνες Καπιταλισμού, ακόμα και οι ίδιοι οι απολογητές του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, κατάλαβαν ότι η Πολιτεία οφείλει να βάζει αναχώματα στο Κερδοσκοπικό Κεφάλαιο. Να τον χρησιμοποιούν σαν αγελάδα «για άρμεγμα», αλλά το βράδυ να τον κλείνουν στο «στάβλο»..» είπε ο «χασοδίκης»
«Α, να σου πω Γιώργο ποια Πολιτεία; Τα λόμπι των Κρατικοδίαιτων; Των κληρονομικώ δικαίω Πανεπιστημιακών; Των τρωκτικών- φοιτητοπατέρων;
Αν μας κατηγορεί ο Πάνος (έτσι έλεγαν τον «μαλλιά») για δουλοκτησία, αυτό που υπάρχει σήμερα είναι δουλοπαροικία..»
είπε ο Γιατρός.
«Δεν συμβιβαζόμαστε με αυτά», είπε ο «μαλλιάς», «έτσι κι αλλιώς δικά σας δημιουργήματα είναι, του κράτους υπηρέτη της ολιγαρχίας και του ξεροκόμματου σε ευάριθμους πραιτοριανούς για να στέκεται το καθεστώς! Αλλά δεν θα συνηγορήσουμε στο χειρότερο, επειδή υπάρχει το κακό.»
«Δώστε λεφτά για την Παιδεία, να κάνουμε κρατικά πανεπιστήμια να σπουδάζει ο καθένας ότι θέλει και για όσο χρόνο θέλει..
Δώστε λεφτά για τη υγεία, να πηγαίνει η κάθε γιαγιάκα και να κάνει κάθε μήνα δεκάδες αναλύσεις, επειδή νομίζει ότι έτσι θα την ξεχάσει ο χάρος
Δώστε λεφτά στην Πυροσβεστική, να κάθονται και να παίζουν τάβλι οι πυροσβέστες για να είναι πολλοί όταν χρειαστούν
Δώστε λεφτά για το περιβάλλον.. είδατε πως το προσέχουν στη Κίνα;
Να δώσουμε λεφτά σε όλους που θα τα πάρουμε από φόρους. Τότε θα φύγει και ο τελευταίος επιχειρηματίας και δεν θα έχεις ούτε τα 550 Ευρώ.
Και έλα να σου πω, ξέρεις κανένα κοινωνικό σύστημα, όπου συγκεντρώθηκε τόσο δύναμη σε ένα κεντρικό μηχανισμό- το ελληνικό κράτος καλή ώρα- και δεν μεταμορφώθηκε σε 10 χρόνια το πολύ σε «δουλοπαροικία», δεν έγινε άντρο νεποτισμού, ελιτισμού και διαφθοράς;»
Έδωσε τα ρέστα του ο Ντόκτορ-Μαιευτήρ
«Α, μόλις περιέγραψες τον κόσμο των Πολυεθνικών», δεν τα έχασε ο Πανούλης.

Οι γυναίκες δεν είχαν ακόμα μιλήσει.

Συνεχίζεται συντόμως…

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2007

Τα γενέθλια της Μαίρης Ευτυχίου Χρονοπούλου

(Ένα debate οπαδών για τη παιδεία)

Σαν χθες (6/9), η Μαίρη Ευτυχίου Χρονοπούλου, ακριβώς πριν 41 χρόνια, έβλεπε το φως του κόσμου μέσα σε ένα αμάξι.
Το ταξί που πήγαινε την μητέρα της Αικατερίνη Χρονοπούλου για τη γέννα, έπεσε σε διαδήλωση της νεολαίας για τη Δημοκρατία και το κεφαλάκι της άρχισε να προβάλει.
Ο Ευτύχης δυναμικός, όπως έπρεπε να είναι κάθε παντρεμένος άντρας της εποχής, τινάχτηκε μέχρι την απέναντι πολυκατοικία, όπου σίγουρα θα υπήρχε κάποιος γιατρός για να δώσει τις άμεσες φροντίδες…
Βρήκε κάποιον γενικό χειρουργό (κοίτα τύχη!), ο οποίος αφαλόκοψε το παιδί. Μέχρι να τελειώσει αυτό το έργο του, είχε έρθει το ασθενοφόρο, που είχε ειδοποιηθεί πάραυτα από τους πολισμάνους της διαδήλωσης. Έτσι το νεογνό και η λεχούσα μετεφέρθησαν εσπευσμένα στο «Έλενα ». Οι συγκρουόμενοι πόλοι έκαναν προσωρινά ανακωχή και υπήρξε εκατέρωθεν ενθουσιασμός για τα γεννητούρια…
Τι να κάνει και ο «μάμος» της Κατινιώς (σύσταση της κας Κωφού), που ήθελε να την ξεγεννήσει σε ιδιωτική κλινική, πήγε και συνεργάστηκε με τους συναδέλφους του της εφημερίας..
Γενικώς εκείνη την εποχή, όλα καλά πήγαιναν για την οικογένεια του κυρίου Ευτ. Χρονοπούλου, αν εξαιρέσει κανείς τον αγαπημένο μικρό αδελφό της Κατίνας που τον μπουζουριάζανε συνεχώς στην ασφάλεια και έτρεχε ο αταλάντευτα «εθνικόφρων» Ευτύχης να τον βοηθήσει, γκρινιάζοντας πάντα : «Θα μας σταμπάρουν κι εμάς για ‘’συνοδοιπόρους’’!»


Τέλος πάντων χθες η μεγάλη κόρη του Ευτύχη είχε τα γενέθλιά της- που συνέπιπταν παρά 2 μέρες με την «Θεομητορική εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου» και έτσι η Κατινιώ συνδύαζε για λόγους οικονομίας γενέθλια και ονομαστική γιορτή της κορούλας της.
Αυτό συνέχισε ως ενήλικη και η κόρη της, καθότι την εποχή της αμφισβήτησης, θα μπορούσε να λέει ότι έχει τα γενέθλιά της χωρίς να κακοκαρδίσει τη μάνα της, η οποία της ευχόταν πρώτη «να σε βοηθάει η Παναγιά που γιορτάζεται μαζί», της έδινε μια χρυσή λίρα και έφτιαχνε με τα κουρασμένα χέρια της την τούρτα.
Στην ταράτσα του τριώροφου (που είχε διαμορφωθεί σε ένα αξιοπρεπές roof garden) από φοιτήτρια υποδεχόταν τους φίλους και τις φίλες της για ένα κοκτέιλ πάρτι κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Χθες λοιπόν βρέθηκαν μαζί με την Τζίνα, την φίλη από την φιλοσοφική, η αφού πήρε διδακτορικό στην Ιστορία της Τέχνης παντρεύτηκε ένα μαιευτήρα, υιό μαιευτήρα, μεγαλομέτοχο του «Ιασώ» και έμεινε νοικοκυρά με 2 παιδιά (ένα στην Α’ Δημοτικού και ένα άλλο νήπιο). Ήρθε αγκαζέ με τον γιατρό και της έφερε ένα εντυπωσιακό φωτιστικό δαπέδου..
Ήρθε ο Γιάννης σχεδόν γείτονας και φίλος από το Δημοτικό, ο αίτιος της γνωριμίας της με τον «χασοδίκη». Νομικός σύμβουλος σε κάποια κρατική τράπεζα που ιδιωτικοποιήθηκε, το «κέρδος» του από την κομματική νεολαία που υπηρέτησε σαν πιστό σκυλί.
Ο Γιάννης αν και σαραντάρισε, δεν έλεγε να σκεφτεί μια μόνιμη σχέση. Αν δεν της την είχε πέσει κάποτε της Μαίρης ( η οποία τον απέτρεψε «μα τι λες εμείς είμαστε σαν αδέλφια») θα πήγαινε αλλού ο νους της. Έτσι κι αλλιώς συνοδευόταν πάντα από εμφανίσιμες κοπέλες, όπως απόψε, οι οποίες την επόμενη βδομάδα είχαν αντικατασταθεί και δεν εμφανιζόταν ποτέ ξανά στο Προσκήνιο.
«Μαιρούλα μια φορά χτύπησε η καρδιά μου ρομαντικά, μόνο τότε στην 5ήμερη της Γ’ Λυκείου για σένα, από τότε τίποτα..
Μη κοκκινίζεις, τώρα ούτε εσένα θέλω!»..
Ήρθε η εξαδέλφη της η Μέλπω, που είχε ανοίξει σε μια πολυπληθή συνοικία ένα premamam και ευτυχώς πήγαινε καλά.
Ήρθαν όλοι οι συνάδελφοι από το Φροντιστήριο, ήταν η Δ/ντρια σπουδών γαρ..
Ήρθε νωρίς και ο Ευτύχης, αλλά μετά κατέβηκε να βοηθήσει την γυναίκα του στη φύλαξη παιδιών.
Ήρθε ο αδελφός της με τη γυναίκα του, αλλά έφυγαν γρήγορα. Δεν μπορούσε η «λαϊκιά» όλους αυτούς τους «νερόβραστους». Προτιμούσε να ακούσει Κοκκίνου, Πιερίδη και Σια δυνατά σε ένα μπαράκι, μια και η πεθερά κρατούσε απόψε τα παιδιά..
Ήρθε και η μικρή, το ζωηρό νιάτο, μαζί με τον «μαλλιά» της. Αυτό το ζευγάρι είχε γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφού τους γύριζε στη νοσταλγία των δικών τους εξεγέρσεων και τους δημιουργούσε περιέργεια για το πώς είναι να είναι κανείς σήμερα επαναστάτης.
Ξαφνικά, όταν έσβησε τα κεράκια, η Μαίρη είπε το καλό νέο. Δεν το ήξερε ακόμα και ο σύζυγός της:
Καθώς ήταν ήδη μια από τους 10 καλύτερους «Εκθεσάδες» της Αθήνας και κατείχε βέβαια διδακτορικό στην Νεοελληνική Φιλολογία, της έγινε πρόταση από το Αμερικάνικο Κολέγιο να διδάξει εκεί Νεοελληνική Γλώσσα.
«Μα καλά ποιος σπουδάζει εκεί ελληνική φιλολογία;», ήταν η απορία..
«Όχι, όχι στους υποψήφιους Μάνατζερ θα κάνω μάθημα. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς θα δουλέψουν στην Ελλάδα, θεωρείται προσόν η ακαδημαϊκή γνωριμία με την Ελληνική γλώσσα..»
Αναπόφευκτα η κουβέντα επικεντρώθηκε στο θέμα των «Ιδιωτικών Πανεπιστημίων» και σιγά- σιγά εξελίχθηκε σε ένα ιδιότυπο debate για τη Εκπαίδευση.


Συνεχίζεται συντόμως…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 06, 2007

Το Tσερόκι, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και η "πρέζα " του Καπιταλισμού

7 μ.μ.
Στην οικογενειακή πολυκατοικία του κυρ- Ευτύχη μόνη της γυρόφερνε η Κατινιώ.
Όλοι ήτανε στις δουλειές τους, ακόμα κι ο άντρας της, που άτυπα κρατούσε ακόμα τα λογιστικά βιβλία της επιχείρησης.
Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι.
Ήταν ο γιος της.
Του άνοιξε, του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και του χάιδεψε τα μαλλιά..(ελληνίδα μαμά γαρ).
"Σαν τα χιόνια παιδί μου, χάθηκες και μένουμε στό ίδιο σπίτι!"
"Βγες μάνα στο μπαλκόνι, να δεις τη τζιπάρα μας!"
Η Κατινιώ δαγκώθηκε από μέσα της, κάποια πάλι κουζουλάδα με τα λεφτά θα έκανε το παιδί, αλλά κράτησε την ψυχραιμία της, να μη κακοκαρδίσει τον γιόκα της και σηκωθεί και φύγει.
"Το είδες το "Τσερόκι", δεύτερο χέρι βέβαια, αλλά δεν έχει πολλά χιλιόμετρα!
Την Κυριακή θα σας πάρω με τον μπαμπά και θα πάμε εκδρομή στα Δερβενοχώρια.."
"Τα Δερβενοχώρια κάηκαν!"
"Ε, θα βρούμε και άλλα χωριά εδώ κοντά να πάμε.."
"Τι να σου πω παιδί μου, εγώ με την "Κλειώ" μας
(αχ αυτό το "μας", το ξεχνούσε και μπροστά στη γυναίκα του..)είμαι ευχαριστημένη..."
"Κλειώ" έλεγε το Clio, που, μόλις πριν 5 χρόνια, είχε ο αγοράσει ολοκαίνουργιο ο γιός της, ενώ είχε και η γυναίκα του ένα "Ματίζ"..
"Τώρα Clio μάνα.. Το έδωσα. Δεν έπιασα και τίποτα, αλλά δεν χωρούσε το γκαράζ."
"Το είπες στον πατέρα σου;"
"Ξέρω θα γκρινιάξει πάλι, αλλά να σου πω: τη συνήθισα τη γκρίνια του.."
Κάθησε για λίγο ακόμα και έφυγε..

Μόλις έφυγε το μάτι της Κατινάρας έπεσε πάνω στη βιβλιοθήκη που ήταν στον διάδρομο.
Εκεί σε περίοπτη θέση μαζί με τα "Βραβεία Πρόοδου", τo "First Certificate" και το "Delf" ήταν κι ένας κουμπαράς του "Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου".
Τον είχε κερδίσει η πρωτότοκη κόρη της στην Α' Λυκείου, γράφοντας μια έκθεση για την Αποταμίευση, μαζί με ένα βιβλιάριο, με ένα διόλου ευκαταφρόνητο για εκείνη την εποχή ποσό...
Της Κατινάρας σα να της ερχόταν στο μυαλό ο επίλογος:
"Τις οικονομίες μας, δραχμή τη δραχμή, τις καταθέτουμε σε λογαριασμούς, οι οποίοι έχουν την εγγύηση της Πολιτείας. Τα χρήματα αυτά που είναι αρκετά, αφού "μαζεύονται" από όλη την επικράτεια, η Πολιτεία, τα χρησιμοποιεί για να γίνουν δρόμοι, λιμάνια ακόμα και εργοστάσια. Επειδή αυτές οι δραστηριότητες είναι πολύ ωφέλιμες για το Έθνος, η Πολιτεία μας δίνει μια μικρή ανταμοιβή με τη μορφή τόκων, αφού της εμπιστευτήκαμε το υστέρημά μας."
Πόσο μπροστά θα μπορούσε να πάει αυτό το παιδί!
"Καπάκι" πάνω σε αυτές τις σκέψεις, η τηλεόραση έπαιζε μια διαφήμιση:
" Με ένα τηλέφωνο, μπορείτε να δανιστείτε άμεσα, το ποσό που χρειάζεστε από την G.P.S.I. Bank! 09009009009.."
Κάποτε που είχε ρωτήσει για αυτές τις απορίες της τον γαμπρό της, τον "χασοδίκη", αυτός της είχε απαντήσει άλλα ακαταλαβίστικα:
"Ο Καπιταλισμός, μητέρα, είναι σαν τον "πρεζέμπορα"! Έχει εθίσει όλη την κοινωνία την έχει κάνει "πρεζάκι"...(Είχε πολλούς τέτοιους πελάτες κι έτσι ψιλοσυντηρούσε το γραφείο του...) Είναι γνωστή η ιστορία, εκεί που λες "έφυγε η μαυρίλα από τα μάτια του", πάρτον κάτω τον άνθρωπο από overdose!!
Έτσι θα συμβεί και με την κοινωνία μας. Γιαυτό και εγώ λέω στην κόρη σου, που σκέφτεται από τώρα σε ποιό κολέγιο θα στείλει το παιδί: "Άσε τα προσόντα, το μεγαλύτερο προσόν σήμερα είναι η ψυχή!!"

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2007

Ο κυρ- Ευτύχης και οι Ειδήσεις

Ο κυρ- Ευτύχης στο καφενείο έβλεπε στις ειδήσεις τον Λάμπη Κωφό.
Τον έμπλεκαν πάλι με τις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο.
Ήθελε να αποχαρακτηρίσει σε κάποια παρθένα περιοχή, από όπου θα περνούσε η «Ιωνία Οδός», ένα δάσος.
Μεγάλη επένδυση: Γκόλφ, Γουότερ Πάρκς, Ξενοδοχεία και δε συμμαζεύεται. Αν δεν ήταν κοντά το Ρίο, θα γινόταν και Καζίνο.. αλλά που ξέρεις στο μέλλον.. Σίγουρα δεν ήταν όλα δικά του τα λεφτά, ίσως μόνο το 1/10, αλλά ο Λάμπης ήξερε να το παίζει αρχηγός της παρέας..
«Ασύμμετρη απειλή» σίγουρα, καθότι βουβαλόπαιδο… Τον ήξερε από σκατιάρικο… Ήταν γιος του Βαγγέλη, του επιχειρηματικού του μέντορα.
Είχε ζηλέψει, ή είχε θυμώσει ο μπαρμπούλης μας; Ένας Θεός ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι έβριζε τα «λαμόγια»…
Έλεγε στα άλλα γερόντια ότι αυτός ήταν πάλι πίσω από την «υπόθεση Πάχνη»…
Ένας φιλαράκος του, που ήξερε από πού ξεκίνησε, του λέει «καλά και δεν πας να του ζητήσεις να σε βάλει και εσένα στο κόλπο, που τον ταχτάριζες στα γόνατα;»
Και έτσι την είπε αναλυτικά την ιστορία του. Ήταν καλύτερη από την πρέφα..
Τον Βαγγέλη Κωφό, τον γνώρισε όταν απολύθηκε από φαντάρος.
Τον έστειλε- να αναπαυθεί η ψυχή του- ο συντοπίτης του, ο συνταγματάρχης του Σ. Υ. Π. με μπιλιετάκι για να πιάσει δουλειά. Μόλις είχαν κανονίσει οι δυο τους μια νέα παραγγελία αρβύλων και όσο να’ ναι… μπορούσε να κάνει κι ο καραβανάς το ρουσφέτι του στον αγαπημένο του λοχία.
Ο Βαγγέλης, πρώην μετανάστης στην Αμερική γύρισε πίσω με ένα κομπόδεμα, όταν οι άλλοι έφευγαν μαζικά κι έχοντας την τεχνογνωσία έφτιαξε μία βιοτεχνία "ανθεκτικών υποδημάτων εργασίας" με σήμα το πέταλο. Αφού με χίλια βάσανα και εκπτώσεις κατάφερε να γίνει προμηθευτής των μεταλλείων «Σκαλιστήρη», πήρε το επιχειρηματικό ρίσκο που θα τον έκανε μεγάλο: Έστειλε δωρεάν στο Στράτευμα τρεις ντουζίνες κιβώτια άρβυλα με τη «φανέλα του Στρατιώτη» της Φρειδερίκας.
Πρέπει να ήταν καλό το προϊόν του, αφού σχεδόν αμέσως άρχισαν οι "εθνικές" παραγγελίες, λίγες στην αρχή που σιγά- σιγά γινόταν όλο και περισσότερες. Στην ακμή του, η βιομηχανία -πλέον- με σήμα το πέταλο δεν έφτιαχνε μόνο αρβύλες και ημιάρβυλα, αλλά και σκαρπίνια και γόβες και δερμάτινες ζώνες και ότι θέλεις.
Ο μπαμπάς Κωφός ήταν κιμπάρης με τους ανθρώπους που του δούλευαν πιστά και ήταν έξυπνοι:
Ο Ευτυχάκος έγινε κάποια στιγμή στέλεχος της επιχείρησης.
Είχε τελειώσει και το εμπορικό γυμνάσιο- σημαντικό προσόν εκείνη την εποχή.
Μέσα στο εργοστάσιο γνώρισε και την Κατινάρα, την ζωηρή εργάτρια
Είχαν ήδη ένα παιδί, όταν, μεσούσης της Χούντας με τα εθνικά θαλασσοδάνεια και με παρότρυνση της Κατινιώς, ξεκίνησε την δουλειά με τα φτηνά παπούτσια.
«Ο λαός πια δεν θέλει ένα ζευγάρι καθημερινό για κάθε τρία χρόνια και ένα καλό να το φοράς από γαμπρός μέχρι μακαρίτης.
Ήρθαν οι μόδες, θέλει πολλά, θέλει χρώμα, σχήμα..
κι αν σκιστεί σε ένα μήνα δεν πειράζει, κοστίζει ίσως λιγότερο από ένα μεροκάματο..»

Ο Βαγγέλης , όχι μόνο δεν θύμωσε, αλλά αφού ανοιγόταν ουσιαστικά σε άλλο τομέα, του έδωσε και αυτός δανεικά..

Σε λίγα χρόνια, να τον μια μέρα στο Περιστέρι…
« Ο γιος μου ο Λάμπης, τώρα που γύρισε από την Αγγλία, θέλει να το ξεκάνει το μαγαζί.
Θέλει να αγοράσει ένα Ξενοδοχείο, που έχει και ξενυχτάδικο μέσα, πάνω στην Εθνική οδό. Βρήκε και αγοραστή τον Παπάκο, που κάνει φανέλες..»
Το πιάσε το νόημα.. Ο Κωφός έβαζε γνωστούς και έμπιστους επιχειρηματίες να μεταπείσουν τον άσωτο υιό..
«Κοίτα κύριε Ευτύχη. Εσύ κι ο πατέρας μου δεν μπορείτε να επιβιώσετε ...
Το βλέπεις ο αγρότης παρατάει το χωράφι σήμερα και πάει να γίνει γκαρσόνι και πίνει και την επιδότηση σε φτηνό ουίσκι.
Εκεί μας πάει το σύστημα.
Εσείς μιλάτε για φίρμες για σήματα-πέταλα και άλλα τέτοια.
Εγώ προσπαθώ να μυριστώ τι θέλει το σύστημα και να τρυπώσω πρώτος, πριν προλάβουν οι άλλοι την πατέντα…Μετά θα τους διώχνω….
Όταν γίνουν πολλοί και δεν αγαντάρω, θα προσπαθήσω να μυριστώ άλλη μηχανή πριν την σκεφτεί άλλος και θα την κάνω και από εδώ.
Εσύ μου μιλάς για συνέχεια, για δημιουργία κτλ και εγώ σου μιλάω για δύναμη.
Πρόσεξε στα λέω αυτά γιατί ξέρεις περισσότερα γραμματάκια από τον πατέρα μου και μπορείς να με καταλάβεις. Αν με καταλάβεις, δεν θα χάσεις, μια μέρα θα με ευγνωμονείς που σου άνοιξα τα μάτια..
Να πάρε παράδειγμα τον Παπάκο, θέλει να πάρει το εργοστάσιο..
Λέει "φανέλες πουλάω στον Στρατό, θα πουλάω τώρα και αρβύλες, λίγο έκπτωση από εδώ, λίγο από κει θα τα καταφέρνω καλύτερα στις παραγγελίες..’"
Όμως ξέρεις πόσο κοστίζει το μπαμπάκι στην Αίγυπτο, γιατί να μην κάνουν κάτω κει τα εργοστάσια που θα φτιάχνουν τις φανέλες. Και πιο φτηνή η πρώτη ύλη και πιο φτηνά τα χέρια.. Σε λίγο, όσους στρατηγούς και να λαδώνει, θα φοβούνται να του δώσουν παραγγελίες, γιατί η διαφορά με τις εισαγόμενες φανέλες θα είναι τεράστια»..
Ο Ευτύχης έφυγε από την συνάντηση με την εντύπωση ότι ο γιος του Βαγγέλη, διάλεγε να ασχοληθεί με τη νύχτα και τη διασκέδαση, αφού αυτό είχε μάθει μέχρι τότε να κάνει στη ζωή του…
Αυτός ήταν ο Λάμπης Κωφός, από ένα μπουρδελοξενοδοχείο, έγινε μάνατζερ πολυεθνικής. Φυσικά από την οικογενειακή παράδοση κράτησε την επιτυχία του μπαμπά του με τη «φανέλα του Στρατιώτη» και την εξέλιξε σε σπέσιαλ μηχανή.
Δεν ζήλευε πια ο Κυρ-Ευτύχης, τώρα πίστευε ότι δεν μπορούσε να γίνει Λάμπης..

Γυρνώντας στο σπίτι ε, ρε χαρές και γλέντια...
Η μικρή κόρη του έδινε συνέντευξη σε έναν ραδιοσταθμό (δεν θα μπορούσε να δίνει στις ειδήσεις που έβλεπαν στο καφενείο..)
Ήταν ηρωίδα..
Πριν από πέντε μήνες που δούλευε σε ένα Σουπερβιβλιοπωλείο στο Κέντρο, επειδή «έπαιζε» με έναν περίεργο τύπο, κουλτουροαυτόνομο συνάδελφο της , μπήκε σε μια οργάνωση που βοηθούσε οικονομικούς πρόσφυγες που η κωλοκατάσταση τους οδηγούσε στην παρανομία. Αρχικά υπερασπίζονταν μαύρους πλανόδιους πωλητές πλαστών Σι- Ντι.
Κάποια στιγμή όμως, ένα «μπατσάκι», παλιός συμμαθητής του κουλτουροαυτόνομου, τους σφύριξε μια ιστορία για «εμπόριο λευκής σαρκός», την οποία την καλύπτουν.
Το σχέδιο το κατάστρωσε η μικρή... Μέχρι Ρώσικα έμαθαν κάποιοι αρσενικοί της παρέας για να παραστήσουν τους πελάτες. Καμιά σαρανταριά άτομα δούλεψαν σα μια γροθιά, μεθοδικά και επίμονα.. Κάποια στιγμή έβαλε στο κόλπο και τον γαμπρό της τον δικηγόρο, όταν χρειάστηκε νομικές συμβουλές.
Το κράτησαν μυστικό οι δυο τους, θα τον χώριζε η μεγάλη, αν μάθαινε ότι άφηνε την αδελφή της να κινδυνεύει και αυτός έστυβε το μυαλό του για ένα μπουλούκι μαλλιάδες..
Αλλά πήγαν όλα καλά. Πιάστηκαν άτομα υπεράνω πάσης υποψίας και λευτερώθηκαν οι κοπέλες…

Ο Ευτύχης δεν μπορούσε να καταλάβει πως αυτή η μικρή, που δεν ήθελε να διαβάσει για να περάσει σε κάποιο διαγωνισμό, που δεν μπορούσε να παρουσιάσει τα προσόντα της στις επιχειρήσεις, κατάφερε να τα βάλει με τη μαφία και να νικήσει…

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007

To Χρηματιστήριο και ο κυρ- Βασίλης

Είδα μια είδηση χθες το βράδυ στο “ΜΕΓΑ”, η οποία παρότι ήταν πρώτη στη σειρά δεν της δώσανε την έκταση που έπρεπε και σε αυτό βοήθησε και το ΠΑ. ΣΟ. Κ., το οποίο μάλλον για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους δεν θέλει να κερδίσει τις εκλογές, ή πιστεύει (και αυτό είναι το λυπηρό) ότι το εκλογικό σώμα είναι αλλού..
Μεταξύ μας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (π.χ. Ραγκούσης), αυτό που υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει τη σημιτική φρουρά, είναι τόσο χυλός (ακόμα κι αν φορά δάφνινο στεφάνι), που απέναντι του, ακόμα κι ο «Μαυρογυαλούρα» Δεξιά φαντάζει συγκροτημένη..
Εγώ είμαι απαθής κι απέναντι και στους δυο, αλλά να το χθεσινοβραδινό ξεπερνά κάθε όριο…
Η «Μόργκαν Στάλνεϋ», έδινε αύξηση της τιμής της μετοχής του Ο. Τ. Ε., αν έβγαινε η Ν. Δ. και πτώση αν έβγαινε το ΠΑΣΟΚ.
Είναι γνωστό σε όλους ότι τα χρηματιστήρια επιβραβεύουν τις συγχωνεύσεις με μείωση θέσεων εργασίας, την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και γενικότερα τις πολιτικές που σκοπεύουν στην συρρίκνωση της σημασίας της εργατικής δύναμης στην παραγωγή και την οικονομία…
Ένα τέτοιο στοιχείο (σαν του Ο.Τ.Ε.) σημαίνει ότι οι γιάπηδες συνεκτιμώντας το γεγονός, ότι μια νέα κυβέρνηση (η οποία προεκλογικά πέταξε και κάνα- δυο σοσιαλιστικές κορώνες) ίσως καθυστερήσει περισσότερο στις «μεταρρυθμίσεις» από μια συνέχεια της προηγούμενης, προκρίνουν Καραμανλή.. Τι βρήκε και είπε το ΠΑΣΟΚ? Ότι ο Βουρλούμης μαγείρεψε τα στοιχεία…
Είχε μπροστά του το έδαφος να δείξει ένα σχετικό φιλεργατικό προφίλ και αυτό άλλα αντί άλλων τύρβαζε. Μάλλον πιστεύει ότι αρέσει στον Έλληνα «μη προνομιούχο» (δική του πατέντα η έκφραση) να του πάρουν και τα σώβρακα!!!
Αυτό είναι και το τελευταίο για τις εκλογές…

Το όργιο παλαιοκομματισμού που είδα μετά τους 74 νεκρούς με έχει κάνει Τούρκο με την μαλακοεξυπνάδα μας ..
Για να κάνουν αμφότεροι όλο αυτό τον ντόρο με τα τριχίλιαρα και τα τριανταχίλιαρα , κάποιοι δημοσκόποι τους είπαν ότι «πιάνουν»..
Αν «πιάνουν» σε αυτό το σώμα του λαού που δηλώνει «αναποφάσιστο», τότε είμαστε για τα μπάζα..

Χθες επίσης σε ένα λιμάνι μιλούσα με έναν ταλαίπωρο πενηνταπεντάρη ηλεκτρονικό. Δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία που συγχωνεύτηκε με μια άλλη και αυτός σχετικά καλά αμειβόμενος εργαζόμενος έχασε την δουλειά του. Μετά από ζόρι (προσέξτε με μεγάλη εμπειρία στον τομέα του) βρήκε μια δουλειά αλλού (των 700 Ευρώ), για να καταφέρει να συμπληρώσει τα ένσημα και να πάρει τη σύνταξή του. Αλίμονο η σύνταξή του θα είναι μικρότερη τουλάχιστον κατά τα 1/3 από αυτή που θα έπαιρνε, αν συνέχιζε στην προηγούμενη δουλειά του, γιατί για τον υπολογισμό της σύνταξης μετράν τα 5 τελευταία χρόνια πριν την συνταξιοδότηση..
Τον ρώτησα τι θα ψηφίσει. Ένα από τους 2, μου είπε (δεν έχει σημασία ποιόν).
«Γιατί κυρ- Βασίλη?»
«Μα δεν είναι ο άλλος καλύτερος», μου απάντησε
«Κυρ Βασίλη δεν έχεις άλλες επιλογές?» Ντράπηκε λίγο, «Εμείς οι αδύνατοι πρέπει να τα έχουμε καλά με την εξουσία», μου είπε…
Ε, αν αυτός, που γνώρισε τόσο μπαμπέσικα πάνω του τον βούρδουλα της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» δεν έχει άλλη επιλογή, τότε τι να πω…


Θα συνεχίσω συμβολικά. Ο Κυρ Ευτύχης θα έρθει σε λίγο με μια λυπητερή και μια χαρούμενη ιστορία…

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου