2008 ευχές!

2008 κανούργιοι φίλοι...
2008 στόχοι....
2008 ωραία όνειρα...
2008 "θα συνεχίσω"
2008 "μπορώ"
2008 μυριάδες "δεν πειράζει, προσπάθησα όμως"
2008 εκατομύρια αγκαλιές!

Σε όλους τους φίλους που επικοινωνούμε και από εδώ μέσα κατά καιρούς,
σε όσους λέμε ένα γεια ιντερνετικά,
σε όλους σας
ΕΥΧΟΜΑΙ:
Με Υγεία (όχι μόνο σωματική)ο καινούργιος χρόνος!
(Τα άλλα βρίσκονται..)

..δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος...

Ένα ερώτημα μου έχει κολλήσε στο μυαλό από όλη την δραματική ιστορία της συνομίληκης μου -περίπου- αρχαιολόγου. (Αυτή είναι το κεντρικό πρόσωπο και όχι ο επιστάτης...)
Μα καλά, εκεί που έφτασε, "να στηρίζει"... με τον τρόπο της την κυβέρνηση (αν είναι έστω και κατά 10% αλήθεια όλα αυτά), αυτό που τελικά επιζητούσε ήταν μια μονιμοποιήση;
Τόσο κοστολογούσε τον εαυτό της, ή τόσο απελπισμένη ήταν;
Πάνω εκεί ήρθε και ο φίλος μου ο Παναγιώτης και με προκάλεσε με τις προτάσεις του για έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι για όλους.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα με αφορμή τις εκλογές του 2004.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Πολλές ιδέες συζητάμε καθημερινά, σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες, αλλά δυστυχώς καμία δεν θα πραγματωθεί από αυτό το πολιτικό σύστημα της βιτρίνας, της υποκρισίας και της απελπισίας και της υποταγής!
Να το το κείμενο, με τίτλο "Ο Καιρός των Επιγόνων Β'"
(έχοντας στο νου μου τους επιγόνους του Αλέξανδρου...)

Στενός ο δρόμος- τον πλατύ δεν γνώρισα ποτέ
ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα
τότες που σε φιλούσα κι άκουα θάλασσα…….
…………….
Εγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπέμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ’ τις πόρτες έξω….
……
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ)»

Ας ξεκινήσουμε με αυτούς τους εξαίσιους στίχους γιατί το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που διαβαίνουν τον δρόμο τον στενό.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την γενικότερη κατάσταση και το πόσο δυσκολεύεται κανείς σήμερα να κοινωνήσει σε ευρύτερο κύκλο μιαν «αλήθεια» του, καλλιτεχνική, επιστημονική, εμπορική, πολιτισμική, αν δεν βρει ένα «στρωμένο δρόμο», ή αν δεν δημιουργήσει με τέχνασμα εν θορυβώδες «μπαμ» για το όνομά του.
Αλλά ας μείνουμε στην πολιτική που μας απασχολεί εδώ: Οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν κόψει κάθε σχέση με την πολιτική, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Αλήθεια ποιοι «εκτίθενται» στις δημοτικές εκλογές; μήπως τα στελέχη των κομμάτων και πολλές φορές όχι χωρίς πίεση από τα κεντρικά;
Μήπως, αν πρόκειται για κάποια αξιόλογη θέση, π.χ. δημάρχου, «εκτίθενται» και αυτοί που ελπίζουν να βρουν πόρους για να αντέξουν το φορτίο της επικοινωνιακής εκστρατείας, της λεγόμενης προβολής;
Φαίνεται λοιπόν ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει εξισωθεί με την επικοινωνιακή τακτική και αυτή με την πιο ανελέητη για την σκέψη μας προπαγάνδα.
Είναι σα να διαφημίζει μια γαλακτοβιομηχανία τα γιαουρτάκια της. Να αγοράζεις το προϊόν και μέσα στο κεσεδάκι, να μην υπάρχει γιαούρτι, να είναι άδειο! Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και γεμάτο, αλλά με περιεχόμενο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες που δημιουργεί το marketing.
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο αυτό. Είναι αίσθηση πολλών ανθρώπων. Είναι κάτι που λέγεται παντού.
Υπάρχουν εν πολλοίς δυο κατηγοριών παράγοντες που οι άλλοι, αυτοί που δεν είναι από το «σινάφι», είναι μακριά από την πολιτική. Από την μια δεν θέλουν γιατί δεν τους εμπνέει και από την άλλη δεν μπορούν.
Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η άποψή μας, ότι ευθύνεται η ποιότητα και η εκφορά του πολιτικού λόγου για την αποστροφή που δείχνουν οι σημερινοί Έλληνες για την πολιτική.
Έχουν βαρεθεί την προεκλογική παντοδυναμία των μπαλκονιών (πραγματικών και τηλεοπτικών) σε σχέση με την μετεκλογική αδυναμία των υπουργών. Δηλαδή να μπορούν να καλύψουν ανέξοδα τις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων προ των ψήφων και μετά τους ψήφους να βρίσκονται σε αδυναμία λόγω των περιορισμών της Ε.Ε., των διεθνών οικονομικών συμφωνιών, της οικονομικής κατάστασης, της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό, κλπ.
Έτσι το να μη λες τίποτα παρά μονάχα ωραία σλόγκαν, σαν αυτό το τελευταίο "συμμετοχική δημοκρατία" μπορεί να πείσει περισσότερους. Αυτό επιχειρούν όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να διαφέρουν από τους προηγούμενους, στάση που δίδαξε ο τέως δήμαρχος Αθηναίων κ. Αβραμόπουλος.
Όμως τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν δημιουργούν μια καλύτερη κατάσταση. Απλά βοηθούν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν κάποιους σκοπέλους και ένας τέτοιος είναι η κρίση του λαού.
Μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική, θέλει το χρόνο της. Δεν ζούμε σε επαναστατικές εποχές, γιατί δεν φαίνεται ο λαός να συμμερίζεται τώρα τις επαναστατικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι άλλοι έριξαν παλιότερα το σύνθημα "ειρηνική επανάσταση" ήταν και αυτό ένα σλόγκαν.
Οι πολιτικές προτάσεις για να δημιουργήσουν αλλαγή στην κοινωνία, πρέπει να έχουν το πλαίσιο τους, να έχουν ένα κεντρικό όραμα για το αύριο και συγκεκριμένους σταθμούς στην πορεία πραγμάτωσής του.
Με άλλα λόγια αξίζει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, να ξεκινά από κάπου και να προσπαθεί να πάει κάπου την κοινωνία.
Αν βέβαια δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο οφείλει να περιγράψει πρώτα τι είναι.
Ποιο είναι το πλαίσιο του, ποιο είναι το όραμά του για το αύριο, ποιοι είναι οι σταθμοί από όπου περνά αυτή η πρόταση του. Αλλιώς θα καταλήξει να μιλά στους επιχειρηματίες π.χ. σαν φιλελεύθερος και στους αγρότες π.χ. σαν σοσιαλιστής και να μην τον πιστεύει κανένας.
Έτσι αντί να έχει ένα κόμμα συμμέτοχων δημιουργών της μελλοντικής κοινωνίας να χρειάζεται να κατεβάσει στις εκλογές την Εθνική Ελλάδος των τηλεοπτικών και γενικότερα λαμπερών προσώπων, μήπως και τσιμπήσει μια “ξόφαλτση“ ψήφο.
Στα λαμπερά πρόσωπα υπάρχουν και νέοι ηλιακά, αλλά δεν είναι συνήθως νέοι πολιτιστικά. Είναι δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Πέρασε και η χθεσινή και δεν κρατήθηκα είπα να ανοίξω το p.c.
Για ποίο λόγο; Μα για να μάθω τα πράγματα διαφορετικά από ότι τα λένε οι ειδήσεις.
Έτσι κάπως ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια και η κυβερνορότα μου..
Σε μια μπλογκομηχανή αναζήτησης έπεσα πάνω σε αυτό:
ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Εύχομαι ο φίλος να είναι κάποιος εικοσάρης ή και μικρότερος, που βλέπει βιζαβί την "αλήθεια" του κόσμου μας και εξεγείρεται με στόχο την καταστροφή της πηγής των αρνητικών συναισθημάτων (ή ότι νομίζει αυτός για τέτοια πηγή..).
Η αλήθεια είναι, αν είσαι λίγο πιο υποψιασμένος και σε πάει το μυαλό σε αυτές τις αντιφάσεις, όσα και να έχεις δει, όσα και να 'χεις κάνει, για να μην μπορείς να βάλεις το τομάρι σου στη θέση του Μανιχαίου κριτή, η εξέγερση μπορεί να έρθει..
Βέβαια, συνήθως (πολλά επιρρήματα "πέφτουν"), μέχρι να φτάσεις να γράψεις αυτό το παραπάνω κάπου, στη λίγη ώρα που θα μεσολαβήσει, θα έχει μεταβληθεί το ύφος και ο στόχος. (Ειδικά αν έχεις δικά σου παιδιά..)

Οφείλω να ομολογήσω, αν και δεν με αγγίζει ουδόλως ο μικροαστικός καταλωτισμός, που κάνει τον φίλο μας να επαναστατεί, δεν σκέφτηκα χθες τα πεινασμένα παιδάκια και τα θύματα πολέμων.
Είχα πιο κοντινά προβλήματα, λιγότερο ίσως δύσκολα και τραγικά από αυτά που και όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες ανέφεραν χθες..
Καθημερινά θέματα που έχουνε να κάνουνε με την "μικροαστική" μας μοναξιά..
Και βρέθηκα μαζί με άλλους και γλέντησα.
Όμως το μυαλό συχνά-πυκνά με έφερνε στα "θέματά" μου..
Είτε έτσι, είτε αλλιώς λοιπόν, η μοναξιά της συνείδησης είναι ανίκητη.
Γιαυτό και εγώ χθες το μόνο που ευχόμουν ήταν Υγεία (σωματική και κυρίως συναισθηματική) για να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της συνείδησης δημιουργικά!

Χριστούγεννα χαραγμένα στη μνήμη.

Δυστυχώς δεν μπορώ να συμμεριστώ τα κυρίαρχα αισθήματα για τα Χριστούγεννα.
Δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου καταθλιπικός και μοναχικός τύπος, το αντίθετο θα έλεγα.
Απλά τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, μου έχουν δημιουργήσει την ανάγκγη για επανάληψη "ηδονών", που είναι κανείς δύσκολο να πάρει σήμερα.
Δεν λέω, ευχαριστιέμαι όταν πάω βόλτα με την οικογένεια μου στους Αηβασίληδες και τα άλλα χάπενιγκ και όταν ψωνίζουμε όλοι μαζί δώρα, αλλά κάτι πάντα μου λείπει από τα Χριστούγεννα. Tα "παλιά Χριστούγεννα", που συνήθως τα περνούσαμε μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο χωριό.

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το στρώσιμο και το ψήσιμο του μπακλαβά: Μαζεύονταν διάφορες γυναίκες και φτιάχναν τους μπακλαβάδες τους μαζί και μετά τους ψήνανε σε ένα παραδοσιακό φούρνο με ξύλα. Πέρα από τα αρώματα του γλυκού, σε όλη αυτή την χρονοβόρα διαδικασία (μέσα από το κουτσομπολιό είναι αλήθεια), άκουγες διάφορες ιστορίες που κέντριζαν την φαντασία: για παθιασμένους και ανεκλήρωτους έρωτες της πολύ παλιάς εποχής.... για τους πολέμους και την προσφυγιά έτσι όπως τα βίωσαν οι γυναίκες... αλλά και για ξωτικά και θαύματα αγίων..

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το κοψίδι του χοιρινού στη θράκα και τον παππού να μας λέει παραμύθια, κάθε φορά και λίγο διαφορετικά από την προηγούμενη φορά. Ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Μυλωνάς και ποτέ δεν ήταν ίδιος ο Βλάχος που πήγε να παντρευτεί στην Αθήνα....

Πάντα θα επιζητώ μέσα μου το αλάνισμα του χωριού με τα κάλαντα και μετά το "κυλ": να κυλάς δηλαδή τα φραγκάκια και διφραγκάκια (που μάζωξες) και όποιου πάει πιο μακριά να παίρνει και των άλλων...
Μέχρι να καταλάβεις, αν έχανες, ότι η χασούρα είναι αδικαιολόγητη και τέλος πάντων δεν θα σου επιτρέψει να αγοράσεις την μπάλα που είχες βάλει στο μάτι.

Πάντα θα επιζητώ τα μεγάλα τραπέζια, όπου η κάθε οικογένεια έφερνε το φαγητά της και τα ποτά της για να γίνει μια μεγάλη "βεντάλια γεύσεων"!
Και πάντα στο τέλος υπήρχε μια κιθάρα, ή ένα ακορντεόν για τραγούδια και χορούς.
Βέβαια ορισμένες φορές γινόταν και παρεξηγήσεις, αλλά και πάλι, αυτό που μου έμεινε, ήταν οι σχεδόν πάντα πετυχημένες απόπειρες διαμεσολάβησης..

Πάντα θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη η πρώτη φορά στην εφηβεία πια, όταν μετά την πρωϊνή Εκκλησία, δεν πήγα στο σπίτι, αλλά στον καφενέ μαζί με τον παππού και τον πατέρα, όπου με κέρασαν το πρώτο μου κονιάκ..

Πάντως όλη αυτή η λαμπιονομανία και όλη αυτή η μανία "Τώρα χαρείτε!" που αντανακλά παντού με κουράζει και με εκνευρίζει καμία φορά...

Άλλες φορές θα καταφέρνω να επαναλαμβάνω αυτές τις χαρές, άλλες όχι.
Εξαρτάται από την πίεση των εργασιών και την συγκυρία της παρέας..
Οι φίλοι με τα κοινά "θέλω" έχουνε σκορπίσει και οι τωρινές παρέες θέλουνε διάφορα.
Άλλοι ρεβεγιόν σε ξενυχτάδικα..
Άλλοι μάζωξη για αθώο "χαρτάκι", για το καλό..
Άλλοι να τρέχουνε σε μοναστήρια για να βρούνε την "κατάνυξη"!
Άλλοι απλά να χαλαρώνουν στο σπίτι τους.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παλιό φίλο που "έφυγε" πριν λίγες μέρες με τραγικό τρόπο.
Μια από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να επανλάβω μέσα μου την χαρά των Χριστουγέννων, είμασταν μαζί σε κάποιον Μανώλη..
Φίλοι παλιοί και γκαρδιακοί είχαμε σμίξει μετά από χρόνια, μια κιθάρα βγήκε και ο συγχωρεμένος μας πήγε σε τραγούδια που νομίζαμε ότι τα είχαμε ξεχάσει...
Του αφιερώνω ως σπονδή "το γιλεκάκι που φορείς"...
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους...

Δημόσιες Επενδύσεις: Βασικά Ερωτήματα.

Επειδή, συχνά πυκνά μιλάω για δημόσιες επενδύσεις μέσα σε ένα δυναμικό, κοινωνικά στοχευμένο πλαίσιο, επενδύσεις που (κατά την ταπεινή μου γνώμη) σταδιακά θα δώσουν διέξοδο σε ένα σωρό προβλήματα της κοινωνίας μας, μου έκανε εντύπωση αυτό: Ανοίγει ο δρόμος για φθηνά και καλύτερα φάρμακα.
Αλήθεια, ποιά πολυεθνική θα χρησιμοποιήσει την επιστημονική καινοτομία των συμπατριωτών μας;
Γιατί δεν μπορεί να την αξιοποιήσει και αυτή και άλλες πολλές που συχνά ακούμε και διαβάζουμε το Ελληνικό Κράτος;

Ψυχανάλυση ΙΙ

Αν κρίνω από αυτά που λέει ο Tribes, κέρδισες κάτι;

Γνώρισες "καινούργιες πόλεις και νοοτροπίες", που θα έλεγε και ο Όμηρος που δίδαξες;

Μάλλον γνώρισες... (και μάλλον έφριξες...)

Εσύ όμως ήξερες ότι τελικά νικούν αυτοί που πολεμούν "για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη"...

Ψυχανάλυση..

Λοιπόν... γιαυτό κατά βάθος με απασχολεί από μικρό η πολιτική: για να μπορώ να συζητώ θέματα κοινού ενδιαφέροντος με τον Πάπα και να έχω επιστήθια φίλη την ωραία Κάρλα...

Δεν πάνε να γ...ουν οι ντε μεκ ηθικολόγοι με τις κασσέτες..

Τα σκάνδαλα τα βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού και δεν σκανδαλιζόμαστε..

Γι' αυτό πάνω από όλα η ΖΩΗ είναι ΩΡΑΙΑ!!

Κάτι λίγα για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ..

Πριν περίπου 15 χρόνια, ως φοιτητής δούλεψα 2 καλοκαίρια εποχιακός στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ στις βαλίτσες..
Με μέσο θα πείτε...
Με "φιλικό" μέσο..
Εξάλλου η δουλειά αυτή τότε, ως εποχιακή τα καλοκαίρια, δεν ήταν και περιζήτητη...

Τέλος πάντων ήταν μεγάλο σχολείο η υπόθεση και ευκαιρία να γνωριστείς με πολύ κόσμο. Ξεναγούς, Μετεωρολόγους, Τελωνιακούς Υπαλλήλους, Κούριερ, που μόλις είχαν αρχίσει να σκάνε μύτη (χοντρή βλακεία που δεν συνεργαστήκαμε τότε Σπύρο να πάρουμε την "ίντερμέιλ") ....
Την εταιρία την γνώρισα πάνω στο μεταίχμιο, μόλις είχε αρχίσει η κουβέντα για εξυγίανση, για χρέη κτλ.
Είχε σταματήσει να παίρνει μόνιμο προσωπικό και είχαν αρχίσει ήδη σοβαρές περικοπές. Θυμάμαι, μόλις είχαν κοπεί τα λεωφορεία που μετέφεραν τον κόσμο στα αεροδρόμια, είχαν απαγορευτεί οι υπερωρίες σε σημείο που να μη μπορεί ορισμένες μέρες με υψηλή κίνηση μέσα στον Αύγουστο, να βγει καλά το πρόγραμμα, όταν η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ εξυπηρετούσε όλα τα τσάρτερ...
Παρόλα αυτά, στις συζητήσεις μας, οι εποχιακοί λέγαμε ότι το χειμώνα, που δεν θα υπήρχαν τα τσάρτερ, το μόνιμο προσωπικό θα ήταν πράγματι υπεράριθμο..
Και οι μόνιμοι λέγανε, ότι "πληγή" της εταιρείας δεν ήταν οι παραγωγικοί υπάλληλοι στα αεροδρόμια και τα πρακτορεία, αλλά οι "βολεμένοι" στα κεντρικά γραφεία..

Επειδή έκανα φίλους εκεί, παρακολουθώ την πορεία όλα αυτά τα χρόνια.
Κάποια παιδιά από εκείνους τους "εποχιακούς", επέλεξαν (ή αναγκάστηκαν να επιλέξουν) να κυνηγήσουν την επαγγελματική τακτοποίηση μέσα από κει..
(Εν τω μεταξύ δυσκόλεψαν τα πράγματα .. και ενώ όλοι ζητούσαν να περιοριστεί το δημόσιο, όλοι θέλανε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, έστω στις βαλίτσες..).
Η Εταιρεία, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια συνταξιοδότησε όλους τους παλιούς και από ότι βλέπω λειτουργεί κυρίως με εποχιακούς, ορισμένους από τότε, που τους ανακυκλώνει κάθε οχτώ μήνες!
Οι παχυλοί μισθοί μειώθηκαν και οι περισσότεροι τωρινοί υπάλληλοι είναι τις γενιάς των 700 Ευρώ.
Επειδή έχω δει την δουλειά, δεν βλέπω παραπάνω υπαλλήλους στην "επίγεια εξυπηρέτηση" της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ , από ότι στις Ιδιωτικές εταιρείες ... (Στα επαρχιακά αεροδρόμια μπορείς να παρατηρήσεις από τα τζάμια την φόρτωση των αεροπλάνων..)
Άρα εδώ και πολύ καιρό τα φαινόμενα κακής διαχείρησης του προσωπικού, όλα αυτά που της μαρτυρούν, αν και τα δημιούργησαν οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία της "αλλάζουν τα φώτα", σε μεγάλο βαθμό δεν υφίστανται.

Εδώ και πολύ καιρό είχα διάφορες απορίες, λόγου χάρη:

1. ΔΕΗ, ΟΤΕ, Κρατικές Τράπεζες με την υψηλή κερδοφορία και τις "μαύρες μπίζνες" στα Βαλκάνια, δεν μπορούσαν να αγοράσουν μετοχές της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ;
2. Γιατί δεν συναγωνίζεται την ΕΤΖΙΑΝ στις προσφορές.
Σχεδόν όλοι κρατικοί και ιδιωτικού υπάλληλοι που ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους προτιμούν την ΕΤΖΙΑΝ, γιατί μια και η ημερομηνία του ταξιδιού τους είναι από πολύ χρόνο πριν γνωστή, κάνουν χρήση των προσφορών της ΕΤΖΙΑΝ.
Λέτε να χάνει η Λουφτάχνσα από αυτή την τακτική;
Γιατί δεν την συναγωνίζεται η δημόσια επιχείρηση;
Θα πάει κανείς μέσα για διαφυγόντα κέρδη;

Τελικά μόνο οι κασσέτες με γκόμενες παίζουν σε αυτή την κοινωνία;

Και όλα αυτά τα σκέφτομαι γιατί, ως κάτοικος νησιωτικής περιφέρειας, δεν θέλω να υποστώ στον αέρα, ότι υφίσταμαι τα τελευταία χρόνια της "απελευθέρωσης" στην θάλασσα...

Σκέψεις... Σκέψεις... σκέψεις....

Μίλαγα σήμερα με έναν "απασχολήσιμο".
Όταν η κουβέντα μας έφτασε σε καίριο σημείο, ό άνθρωπος μου είπε: "Μα τότε θα φύγουν όλοι οι επενδυτές και η οικονομία θα βουλιάξει"!
Σκεφτόμουνα μετά για πολλή ώρα "πόσα, μα πόσα ρίσκα δεν παίρνουμε σε αυτή την κοινωνία και την οικονομία της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς", αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθόλου τι θα κάναμε διαφορετικά, αν λείψουν οι επενδυτές των ασύδοτων χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων."

Το ασφαλιστικό πρέπει να εξετάζεται πιο ουσιαστικά

Πριν κάποια χρόνια για τις ανάγκες ενός μαθήματος στο Πανεπιστήμιο είχα συνθέσει μια μικρή εργασία. Τώρα με την αναστάτωση για το "ασφαλιστικό", τη θυμήθηκα γιατί μέσα από εκεί θα μπορούσα να αντλήσω "τακτοποιημένη" σκέψη για την ουσία του προβλήματος με το οποίο συνδέονται ο μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό.
(Κυρία Φάνη μου, δεν είναι Κέρκυρα Πάλας και Ση Ντάιομοντς, αυτά εδώ..)

Αυτή η μορφή λοιπόν της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι ένα παράδειγμα για την άμεση εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας με τις κοινωνικές σχέσεις. Θα λέγαμε εμφανίζει την οικονομική δραστηριότητα ως μία κοινωνική σχέση, που μπορεί να εμπεριέχει πολλές άλλες.
Στα περισσότερα οικονομικά συγγράμματα η εργασία που προσφέρει ο άνθρωπος θεωρείται ως εμπόρευμα. Όμως πριν ακόμα προσφέρει τον εαυτό του στην αγορά ως εμπόρευμα, έχει περάσει από ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων (οικογένεια, σχολείο, μικρόκοσμος των παιδικών και νεανικών χρόνων, υγειονομικό σύστημα κλπ.) που θα καθορίσουν, ως ένα σημείο, τι είδους εργασία μπορεί να προσφέρει.
Επίσης άλλες κοινωνικές σχέσεις, κοινωνικές κατασκευές και καταστάσεις (επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας, μόδα, παιδεία, νομοθετικό σύστημα κλπ.) θα κάνουν τους άλλους να δεχτούν την προσφορά του πληρώνοντας καλά, ή, όχι και τόσο καλά, ή και να μην την δεχτούν καθόλου.

Κορυφαίο κοινωνικό και οικονομικό γεγονός ο λεγόμενος καταμερισμός εργασίας. Η διαφοροποίηση δηλαδή των δραστηριοτήτων και των λειτουργιών κατά τομείς (παραγωγή διοίκηση κλπ.) και κατά κοινωνικές ομάδες (εργάτες, υπάλληλοι, έμποροι, τεχνοκράτες).[1]
Ο καταμερισμός εργασίας ήταν κεντρική έννοια σε κλασικές κοινωνιολογικές αναλύσεις Για τον Μαρξ είναι η βάση της αλλοτρίωσης. Ο χωρισμός της εργασίας από τα μέσα παραγωγής και της πνευματικής από την υλική εργασία αποξενώνει τον εργάτη από το αποτέλεσμα των έργων του.
Ο Ε. Ντυρκάιμ, παρότι αναγνωρίζει την βιαιότητα αυτής της προσαρμογής του χαρακτήρα και των ικανοτήτων του κάθε προσώπου στις απαιτήσεις του συνόλου[2], τελικά βλέπει ότι μέσα από τον καταμερισμό της εργασίας οι κοινωνοί οδηγούνται σε ένα άλλο ανώτερο τύπο αλληλεγγύης την οργανική, η οποία πηγάζει από την συνείδηση της αύξουσας αλληλεξάρτησης των ατόμων.
Και για τον Ταίνις είναι κορυφαίος σταθμός στη θεωρία του. Μέσω αυτού έχουμε την μετάπτωση από την κοινότητα στην κοινωνία. Από ένα μόρφωμα που βασίζεται στο συναίσθημα και το έθιμο σε ένα άλλο που στηρίζεται σε ένα πλέγμα λογικά διαρθρωμένων θεσμών.[3]
Σημαντικά βήματα στην κοινωνική έρευνα είναι οι θέσεις των δύο τελευταίων. Από εδώ καταλαβαίνει κανείς και τη ζωτικότητα του σημερινού προβλήματος της ανεργίας: Αν «η εξαφάνιση της εργασίας ως βασικού συντελεστή της παραγωγής πρόκειται να αποτελέσει την κυριότερη υπόθεση που θα αφήσει σε εκκρεμότητα η καπιταλιστική κοινωνία», τότε οι άνθρωποι «σκουπίδια της ανάπτυξης» σε τι είδους κοινωνικότητα μπορούν να μεταπέσουν; Και αυτό γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε πως μπορεί να οργανωθεί μια κοινωνία η οποία δεν θα βασίζεται στο ιδεώδες και την λειτουργία της εργασίας.[4] Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι οι κλασσικοί της κοινωνιολογίας μελέτησαν και το ρόλο των ανέργων και μάλιστα έθεσαν τις βάσεις για τη μελέτη του σήμερα οξυμένου προβλήματος. Όμως οι προβλέψεις εικάζουν ότι τεράστιες μάζες πληθυσμού, ίσως το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών, θα βρίσκονται στο μέλλον χωρίς ένα συγκεκριμένο επάγγελμα (= δείτε η λέξη μπορεί να ερμηνευτεί και ως "αποστολή") , χωρίς σχετική σταθερότητα στην απασχόληση, υπό τον όρο, βέβαια,ότι δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική κοινωνική αλλαγή, ικανή να αντισταθμίσει τις βαθιές αλλαγές στο χώρο της παραγωγής.

Αλλαγή πρώτα απ’ όλα των παραδοσιακά διαμορφωμένων αντιλήψεων για την εργασία, τη σκοπιμότητά της, το χαρακτήρα της ως κοινωνικής σχέσης καιτου είδους των οφελών που μπορεί να προσφέρει στο άτομο και την κοινωνία .


Και το ερώτημα που έθεσε ο Μαρξ παραμένει. Αυτό το διαπιστώνει κανείς όταν βλέπει σε κείμενα σύγχρονων οικονομολόγων (μη Μαρξιστών μάλιστα), να κάνουν διαχωρισμό στην εργασία που κάποιος χαίρεται, γιατί έχει να κάνει με βαθύτερες του ψυχικές ανάγκες και στην επαναλαμβανόμενη τυποποιημένη εργασία , ψυχικά εξαντλητική και μάλιστα αυτό τον διαχωρισμό να τον συναρτούν με τις υφιστάμενες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις[5]
Η ορθολογική οργάνωση διεξαγωγής της εργασίας αποδυνάμωσε περισσότερο τη σχέση του εργάτη με το αποτέλεσμα της εργασίας του. Η ορθολογική οργάνωση διεξαγωγής της εργασίας είναι γεγονός του αιώνα μας και θεμελιωτής της ήταν ο αμερικανός μηχανικός
Τέιλορ. Στόχος του να μειωθεί το κόστος παραγωγής και να αυξηθεί ταυτόχρονα η παραγωγή. Η εκπαίδευση του εργάτη στοίχιζε ελάχιστα και ο μόχθος του περιοριζόταν σημαντικά.
Μια άλλης μορφής όμως κόπωση εμφανίστηκε που ονομάστηκε βιομηχανική κόπωση. Η εισαγωγή των Η / Υ απλά μεταβάλει το είδος της τυποποίησης, η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα φάνηκε όταν οι εταιρείες άρχισαν να απευθύνονται στη σκέψη και την πρωτοβουλία των εργαζομένων.[6] Φυσικά για τους περισσότερους «απασχολήσιμους» του μέλλοντος δεν θα υπάρχει η δυνατότητα χρήσης της εμπειρίας, της πρωτοβουλίας και της σκέψης τους, όταν θα απασχολούνται περιστασιακά σε εργασίες που καμιά σχέση δεν θα έχουν μεταξύ τους.
Έτσι δίπλα στο άγχος της επιβίωσης θα προστίθεται και η ανία, κάνοντας την κατάσταση προβληματικότερη.

Η εργασία, λοιπόν, στα οικονομικά βιβλία θεωρείται παραγωγικός συντελεστής. «Κεφάλαιο, εργασία και φύση είναι οι τρεις συντελεστές της παραγωγής που με την συμβολή τους παράγονται τα αγαθά, καταναλωτικά αλλά και αυτά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή άλλων αγαθών (κεφαλαιουχικά).
Το χαρακτηριστικό στοιχείο που κάνει την κάθε καταβολή ανθρώπινης προσπάθειας να είναι εργασία, είναι η ενσυνείδητη προσπάθεια να δημιουργήσει οικονομικά αγαθά.
Ανθρώπινο κεφάλαιο θεωρούνται από τους οικονομολόγους οι ικανότητες η εμπειρία και οι γνώσεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην διαδικασία της παραγωγής.[7]

Σήμερα, δεδομένου ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι περισσότεροι που μπαίνουν στην λίστα των ανέργων έχουν μια κάποια ειδικότητα (ή και αρκετές ειδικότητες) και μάλιστα αποκτημένη (ες) μέσα από σπουδές ( τις οποίες πάλι συνεχίζουν με την ελπίδα ότι η νέα τους ειδίκευση θα ανταποκρίνεται στην αγορά εργασίας), η οικονομία έχει
θέσει στο περιθώριο ένα σημαντικό κομμάτι ενεργού ανθρώπινου κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιτακτικές ανάγκες τις ανθρωπότητας, αν η οικονομία ήταν προσανατολισμένη διαφορετικά.

[1] Δ. Γ. ΤΣΑΟΥΣΗ:
Χρηστικό λεξικό Κοινωνιολογίας.
Εκδόσεις GUTENMERG ΑΘΗΝΑ 1984 ,
σελ.
122,124.
[2] ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Τ.
ΓΙΟΥΛΤΣΗ : ΕΙΣΑΓΩΓΉ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ. Εκδόσεις ΑΦΟΙ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ.
Θεσσαλονίκη 1985. 3η Έκδοση, Σελ
136.
[3] Δ. Γ.
ΤΣΑΟΥΣΗ: Η Κοινωνία του Ανθρώπου.
Εκδόσεις GUTENMERG. ΑΘΗΝΑ1983
σελ.584-587.
[4] JEREMY RIFKIN
:Το τέλος της εργασίας και το
μέλλον της. Εκδόσεις «Νέα σύνορα» Α. Α.
-
ΛΙΒΑΝΗ. ΑΘΗΝΑ 1996, σελ.
63-74, 359-373.
[5] JOHN KENETH
GALBRAITH: "Η Καλή Κοινωνια", Αθήνα
1997, :σελ 151-152.
[6] JEREMY RIFKIN :
Το τέλος της εργασίας και το
μέλλον της. Εκδόσεις «Νέα σύνορα» Α. Α. -
ΛΙΒΑΝΗ. ΑΘΗΝΑ 1996., σελ.
130-140,192-206, 334-341.
[7]
Θ.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ- Θ.ΛΙΑΝΟΥ- Θ. ΜΠΕΝΟΥ - Γ.
ΤΣΕΚΟΥΡΑ- Μ. ΧΑΤΖΗΠΡΟΚΟΠΙΟΥ-
Γ.ΧΡΗΣΤΟΥ: Εισαγωγή στην πολιτική οικονομία.
Εκδόσεις GUTENMERG ΑΘΗΝΑ
1982, σελ20-21.

Τώρα, μετά από κάποια χρόνια, νομίζω πως έχω καταλήξει που είναι λύση:

Όχι αύξηση, αλλά δραματική μείωση των ωρών της τυπικής εργασίας! (Σε όλες τις χώρες, αρχής γενομένης από μία Πανευρωπαϊκή Ρύθμιση.)

Αντικατάσταση της υποχρέωσης αυτής με διαρκή εκπαίδευση και δράση για τις νέες ανάγκες της Κοινωνίας: Για παράδειγμα: Δράση για το Περιβάλλον, Ανατροφή των Παιδιών, Αντιμετώπιση των θεμάτων της Πολυπολιτισμικότητας, Δράση για τις Χώρες του "Τρίτου Κόσμου". Η Οικονομία και η Κοινωνία προχωρά και όλοι πρέπει να έχουμε οφέλη από αυτή την πρόοδο!

Από αυτή την άποψη, βαθειά μέσα μου, αισθάνομαι ότι έχουμε ένα πόλεμο.....

Κάποιοι τυχεροί δεν θέλουν να ανοίξουν την σπηλιά του πλούτου στους πολλούς.

Και το ασφαλιστικό είναι απλά μια μάχη!

Όνειρο Χειμερινής Νύχτας!

Λοιπόν χθες βράδι είδα ένα όνειρο:
Είχανε, λέει, καλέσει εμένα και όλη την αγαπημένη μου παρέα σε ένα πάρτι.
Περάσαμε ωραία, ακούσαμε ωραία αστειάκια, είπιαμε πολλά (και ποτά και άλλα πράγματα μερικοί)και όσοι από μας έμειναν μέχρι το τέλος έκαναν "οργιάκια".

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε ζαλισμένοι και κάποιοι με ανακουφισμένα τα σκέλια τους. Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ...
"Άντε θα ψάξεις για δουλειά τεμπέλη, τι περιμένεις να σε κάνουν αμέσως διευθυντή!"
"Δεσποινίς άργησες 5 λεπτά. Πρόσεχε!"
"Ναι τελικά έχω βαρεθεί την γυναίκα μου, την αγαπάω όμως κιόλας..."
"Τόσα χρόνια γιατρός, δεν έχω κάνει τίποτα από το όνειρο που είχα, όταν ξεκίνησα αυτή την δουλειά..."
"Πάλι καλά εμένα δεν μ΄ αρέσει καθόλου η δουλειά μου, κοροϊδεύω μέχρι να πάρω την σύνταξη!"
"Εγώ που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη, πότε θα μπορέσω να κάνω τα χόμπι μου;"
"Ανησυχώ για τα παιδιά μου, "φουρτουνιάζει" ο κόσμος.."
"Πάλι καλά εμένα τα παιδιά μου με λένε μαλάκα..."
"Έχω άγχος και δεν ξέρω γιατί;"
Σε λίγη ώρα ξεχάσαμε τα όργια και μείναμε στα ζόρια...

Απεργία Μαζική = Νίκη Λαϊκή

H Απεργία- Πορείες πέτυχαν!
Ο κόσμος έδειξε ότι, αν είναι ξεκάθαρος και απτός ο στόχος, κατεβαίνει και στο δρόμο.
Στις Συνδικαλιστικές ηγεσίες μένει το χρέος να μη ξεφουσκώσει το "ποτάμι της οργής":

Μικρά, κατανοητά αλλά "τσεκουράτα" και αποφασισμένα βήματα, γιατί το χθεσινό πρέπει να εκληφθεί ως "η αρχή", ειδικά από αυτούς που συμμετείχαν.

Υ.Γ. Να πω και μια παρατήρηση: Τα περισσότερα "μέσα" ήταν φιλικά προς την απεργία..
Κάποιοι λένε γιατί "χτυπήθηκε" το ταμείο των δημοσιογράφων...
Περιμένουμε την ίδια συμπαράσταση και στη συνέχεια...
Προς διάψευση!

Επτά σημεία για Το Ασφαλιστικό

1. Γενναία αύξηση της κρατικής συμμετοχής (δικαιότατη γιατί το κράτος ροκάνισε με χίλιους τρόπους μέχρι σήμερα τις εισφορές μας).
2. Ειδική φορολογία σε πολυτελείς δαπάνες, που θα πηγαίνει κατευθείαν στα ασφαλιστικά ταμεία.
3. Ειδικός φόρος, στις φαρμακοβιομηχανίες και στους εισαγωγείς φαρμάκων, υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Λειτουργία της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας, όπου θα παρασκευάζονται όλα τα ευρείας κυκλοφορίας φάρμακα και όλα τα υγειονομικά αναλώσιμα που δεν έχουν «πατέντα».
4. Φόρος στα διάφορα περίεργα τραπεζικά προϊόντα, που επαγγέλλονται συντάξεις!
5. Περιφερειακές υπηρεσίες με κοινωνική λογοδοσία στα συνδικάτα για το «τσάκισμα» της ανασφάλιστης, ή της ψευδώς ασφαλισμένης εργασίας.
6. Εξίσωση των ανδρών με τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών για μια μεταβατική εποχή. Στους καινούργιους ασφαλισμένους να γίνει πληρωμένος ελεύθερος ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ χρόνος για το κάθε παιδί της οικογένειας π.χ. 5 χρόνια για κάθε παιδί, τον οποίο θα δικαιούνται εξ' ημίσειας και οι 2 γονείς και θα μπορεί ο ένας να τον παραχωρεί στον άλλον, αν θέλει.. Επίσης, αν δεν τον χρησιμοποιήσουν θα ΤΟΝ Δικαιούνται ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ τους ΒΙΟΥ.Έτσι χωρίς να επιβαρύνεις την ανεργία, βοηθάς και την υπογεννητικότητα! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΟΤΙ Η ΚΑΘΕ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!
7. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: Ειδικός Φόρος στα χρηματιστήρια υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων και της εργασίας γενικότερα.

Αύριο όλοι στην Απεργία.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να είναι εις βάρος των πολλών.
Εργασία ζητάμε όχι δουλεία.
Έχουμε και άλλα σημαντικά να κάνουμε μετά τα 60, όσο κι αν ζήσουμε!
Δεν έχουμε μόνο χέρια (εργατικά), αλλά και βαθύτερες ανάγκες!