Τουαλετάρχης στα Ίμια

(το πόστ ξαναγράφτηκε επειδή είδα ότι θέλει διόρθωση και προσθήκες)

Όταν σκεφτόμουνα να γράψω αυτό το πόστ, δεν ήξερα τι έγινε σήμερα στην Πρεσβεία....
Έτσι είναι πολύ πιθανό να ξεχάσουν οι τηλετελάληδες τους "λουφαδόρους" του Στρατού, προσωρινώς βέβαια.
Υπάρχουν τα φρέσκα γεγονότα, υπάρχει πάντα ανοιχτό και φλέγον το Α16.
Λοιπόν, οι δικές μου "τσουκνιδιές" ίσως να μην ενδιαφέρουν πια κανένα, αφού θα σταματήσει να γαργαλιέται τηλεοπτικώς και τ' αυτί του . Θα δούμε...

Ακούσαμε αρκετά για το πόσοι είναι σήμερα οι έφεδροι , πόσοι λείπουνε και πως οι διάφοροι "βυσματοφόροι" την κάνουν "κοπάνα ", ανάλογα με το πόσα βόλτ μπορούν να περάσουν από το "βύσμα" τους.
Είναι μάλλον απίθανο άνδρας που έχει κάνει την στρατιωτική θητεία του, να μη θυμηθεί τις δικές του "χακί (ή μπλε) μέρες"..

Εμένα όλες αυτές τις μέρες μου περνάνε διάφορα ερωτηματικά για το αν είχε κάποιο νόημα η δική μου θητεία.
Επίσης, αν εγώ προσωπικά "δικαιούμαι να ομιλώ" σήμερα για τους Λεφτάδες κι Επώνυμους Ι5, αφού κάποια στιγμή, για να αποφύγω έναν αξιωματικό, ο οποίος είχε χόμπυ να "καμπανιάζει" τους πάντες δι' ασήμαντον αφορμή, χρησιμοποίησα την γνωριμία ενός άλλου αξιωματικού για να χωθώ στο ΚΨΜ.
Τον παρανοϊκό αυτόν, τελικά απέφυγα γρήγορα και με μόλις 10 μέρες κράτηση, γιατί οι κουβέρτες μου έχαναν κάτι εκατοστά από το προβλεπόμενο δίπλωμα.
Από κει και πέρα στον Στρατό δεν βρήκα και τους πλέον τρελούς, σαδιστές και δεσποτικούς ανθρώπους που συνάντησα στην ζωή μου (τουλάχιστον όσον αφορά τα στελέχη καριέρας). Ίσα - ίσα, οφείλω να το πω, γνώρισα, λίγους μεν αλλά όντως ηρωικούς μέσα εκεί που δούλευαν, οι οποίοι με χίλια ζόρια προσπαθούσαν να διατηρήσουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους σε ένα χώρο, στον οποίο λίγο προσηνής να είσαι, σε σένα θα κάνει ο κάθε πικραμένος την βλακεία του ή την κατεργαριά του.
Από την άλλη βέβαια, η πλειονότητα των στελεχών εμφάνιζε την γνωστή αθένεια της Ελλαδικής κοινωνίας "από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα".
Δηλαδή προσπαθούμε να είμαστε άψογοι σε παρελάσεις, επιθεωρήσεις, χαρτιά κλπ με το 1/5 του προβλεπόμενου προσωπικού,
χωρίς να χαλάσουμε καμιά άδεια φαντάρου (γιατί θα φανεί στα χαρτιά),
χωρίς να δώσουμε σημασία στο γεγονός ότι οι περισσότεροι υφιστάμενοι (όχι μόνο οι έφεδροι, αλλά και αυτοί οι επαγγελματίες οπλίτες) δεν βρίσκουν κανένα νόημα στην δουλειά τους
και τέλος, χωρίς να χρεωθούμε καμιά βλάβη.
(Δεν έχει σημασία αν θα χρεωθούμε επιτυχία. Σημασία έχει, ας πούμε, να μην βρεθεί ένα εξάρτημα σε "μη προβλεπόμενη κατάσταση", άσχετα αν η Πολιτεία δεν έχει φροντίσει για τις τεχνικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν να είναι όλα "σε προβλεπόμενη κατάσταση"΄.)
Όμως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα μεγάλο δίκιο, που δεν το έχει ο κάθε ημιμαθής γραφειοκράτης που λειτουργεί το ίδιο και χειρότερα ακόμα: Σε κάθε βήμα τους είναι χρεωμένοι με ζωές ανθρώπων και με τις ζωές δεν παίζουν.
Από την άλλη, πολλοί τύποι που γνώρισα μετέπειτα στις διάφορες δουλειές του ποδαριού που έκανα μόλις απολύθηκα, αν ήταν σε ένα πλαίσιο σαν τον Στρατό, θα είχαν γίνει χειρότεροι από τον παραπάνω στρατόκ..ο καραβανά.
Και να πω κάτι προσωπικό; Όταν κι εγώ βρέθηκα, ως ένας απλός έφεδρος λοχίας, να δίνω διαταγές σε δυο τρεις άλλους, ακόμα κι εγώ έκανα πράγματα για τα οποία δεν συμφωνούσα απόλυτα μέσα μου (λίγες φορές, θέλω να πιστεύω), αλλά έτσι έπρεπε να γίνουν για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθώ εκτεθειμένος με βάση τους κανονισμούς.
Τι πράγματα; Ας πούμε να δίνω σημασία (όσο πατάει η γάτα , λέω) στη "διαπλοκή" του στρατοπέδου, χωρίς βέβαια να "χώνω" ανθρώπους, παρά μονάχα τον ευατό μου και λίγους άλλους που θα τους εξυπηρετούσα αργότερα με άλλο τρόπο. Έτσι θέλω να πιστεύω, δηλαδή.
Η΄ να εκτελώ με μεγάλη προθυμία ανόητες διαταγές για να μη χάσω καμία έξοδο.

Τελικά όμως, όπως και οι περισσότεροι από όσα ακούω, μετά από χρόνια θετικό απολογισμό κάνω για την θητεία, όχι γιατί όσα έμαθα για το αντικείμενο, αλλά για την ίδια την εμπειρία .
Ακόμα και σε μένα, που πήγα 26 χρονών φαντάρος, ήταν χρήσιμη η θητεία.
Με έμαθε να ελίσσομαι παραπάνω,
να φροντίζω τον εαυτό μου χωρίς να γίνομαι στόχος στους άλλους,
να προσπαθώ να κρύβω λόγια (σ'αυτό-δυστυχώς ή ευτυχώς-δεν είχε μόνιμα αποτελέσματα), να είμαι περισσότερο εντάξει στον χρόνο μου
και να προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα σκέψη όταν χρειάζεται, δηλαδή να μην αντιδρώ άμεσα με τους ανθρώπους.

Επίσης, για αυτά που έμαθα από τον στρατό, ανακαλύπτω τώρα στο σπίτι μου, πόσο χρήσιμη ήταν μια υπηρεσία που πρόσφερα στην μαμά πατρίδα:
Τουαλετάρχης.
Ναι φίλοι, γιατί έπρεπε ο χώρος να μείνει καθαρός για όση περισσότερη ώρα γινόταν,
να λαμποκοπά κάθε γωνιά
και το κυριώτερο με τους λιγότερους άνδρες αγγαρεία, για να μην γίνεις μισητός από αυτούς που το βράδι θα κοιμόσουν δίπλα τους.
Αποτελεσματικότητα και Οικονομία δυνάμεων.
"Καλά", θα μου πείτε, "στον στρατό ήθελες να πας για να τα μάθεις αυτά;"
Για τα αγόρια της δικής μου σειράς ίσως..

Θα έμενα στο Τουαλετάρχης, αν δεν είχα την εμπειρία να βρεθώ χωρίς ασύρματο (σιγή ασυρμάτου), με σβηστά τα φώτα και να έχω στον στόχο ένα παρόμοιο νησάκι με τα Ίμια, εκείνη την δύσκολη βραδιά.
Υπήρχε μάλιστα κίνδυνος -έτσι λέγανε- πριν από την επίσημη κύρηξη πολέμου, να έρθουν από κει κομάντος για δολιοφθορές.
Τώρα συνειδητοποιώ, φέρνοντας εκείνη τη νύχτα στο μυαλό μου αλλά και το τι γίνεται σήμερα σε διάφορα μέτωπα, ότι το νόημα μιας εκπαίδευσης για τον Έλληνα Έφεδρο Στρατιώτη, θα ήταν να μάθει πως συλλογικά θα αντιδράσει όταν θα είναι στόχος και θα κηνυγιέται για να έχει τις λιγότερες απώλειες (Τα αρχικά τουλάχιστον, που θα επιτρέψουν την πρώτη στοιχειώδη οργάνωσή του σε στρατιωτικά τμήματα).
Πράγμα που θα μετρήσει πολύ. Ιδιάιτερα στην διπλωματία που θα ακολουθήσει....
Αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί με τεχνολογική υπεροπλία και σ' αυτό είμαστε όλοι χρήσιμοι.

Μακάρι να μη χρειαζόταν οι στρατοί.
Δεν είμαι μιλιταριστής. Απλά Δημοκράτης . Είναι αλήθεια ότι όσοι έφτασαν στο τέλος να στηριζόνται κυρίως σε μισθοφορικούς στρατούς, δεν τα κατάφεραν... (Ανάμεσα σε αυτούς και το Βυζάντιο.)
Όλα-όσα είπα, με τίποτα δεν πρέπει να οδηγήσουν στην σκέψη ότι δεν πρέπει να εξορθολογιστεί το σύστημα του εφεδρικού στρατού που έχουμε σήμερα στη χώρα μας.
Ότι δεν είναι ανάγκη να δωθούν περισσότερα κίνητρα (και χρηματική αποζημείωση) στον έφεδρο στρατιώτη και όχι απλά άγραφες άδειες.
Ότι δεν είναι να ανάγκη να επανεξαταστεί ο χρόνος και το είδος της στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Τα έγραψα όλα αυτά, γιατί σκέφτομαι ότι τόσοι άνθρωποι που διακινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι & πληρώνουν όσα- όσα για μια πλαστή απαλλαγή, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται όλοι απλά ως "λουφαδόροι".
Γιατί έχουν απαξιώσει τόσο μέσα τους την εμπειρία της θητείας, που είναι γι αυτούς μόνο κάτι σαν φυλακή;
Όσοι λοιπόν δεν συμφωνούμε να υπάρχει μόνο μισθοφορικός στρατός (όπου άυριο θα μπορούμε να μισθώνουμε Κούρδους λαθρομετανάστες για να μας εξυπηρετούν, όπως κάνουν οι Αμερικανοί με τους Λατίνους), πρέπει να σκεφτούμε τι έχει καταντήσει τη θητεία χωρίς κανέναν νόημα για πολλούς νέους.