Ανάσταση με βαρελότα και Θάνατος

Αφήνω το θέμα του "Μετεωρισμού" για ένα επόμενο κειμενάκι.

Ίσως τότε κάνω αρχή από την Διαλεκτική και το "πυρ το αείζωο", μια και έτσι όπως μερικές φορές το κατανοώ, ο μετεωρισμός μπορεί να 'ναι και μια δυσλειτουργική Διαλεκτική (που δεν γεννά).

Σήμερα θα πω κάτι άλλο, ίσως πιο μερικό και επικαιρικό.

Συχνά έχω υπερασπιστεί σε παρέες τα βαρελότα της Ανάστασης.

Πιστεύω (κι όχι μόνος μου ίσως) ότι υπάρχουν καημοί που δεν μπορούν να εγκλωβιστούν στον λόγο, που δεν τους φτάνει ούτε η μουσική, ούτε ακόμα και ο χορός για να εκφραστούν.

"Αχ ψεύτη και άδικε ντουνιά, π' άναψες τον καημό μου, είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου", λέει και ο ποιητής...

Ένας τέτοιος καημός είναι και της θνητότητας.

Και μάλιστα μια θνητότητα που δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον φυσικό θάνατο, αλλά την βιώνουμε συχνά στα ατομικά και τα κοινωνικά μας γεγονότα...

Ε, για να μην τα πολυλογώ, πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, βιώνοντας αυτό το μήνυμα μέσα στον άμεσο περίγυρό του, σπρώχνεται να το εκφράσει με ένα εκρηκτικό τρόπο.

Με έναν τρόπο συμβολικά κοσμογονικό, σαν την ηφαιστειακή έκρηξη!

(Κάτι ανάλογο σε ένα γεγονός πάλι νίκης επί του θανάτου, του γάμου δηλαδή από όπου γεννιέται ζωή, είναι και οι μπαλωθιές στην Κρήτη..)

Συχνά άκουγα για κάποιους απρόσκετους που τραυματίζονταν κι άλλους που έχαναν τη ζωή τους.

Το έριχνα στον καταναλωτισμό, στην επιδειξιομανία, στον γιγαντισμό που έχει φθείρει τα έθιμα και έχουμε χάσει τον μπούσολα.

Φέτος, όμως το κακό χτύπησε ανάμεσα ανθρώπους, όχι συγγενείς, όχι φίλους, απλά που τους είχα γνωρίσει, βιωτικά γνωστούς ας πούμε..

Και στεναχωρήθηκα πολύ.

Το λοιπόν λέω τώρα:

Αφού ξεστράτισε το πνεύμα του εθίμου,

να πέφτει βαρύς ο πέλεκυς του νόμου.

Που έτσι κι αλλιώς είναι συμβολικός.