Το μετέωρον της πραγματικότητας

Στα σχόλια του ποο-προηγούμενου πόστ, υπήρξε κάτι από τον/την Vermint (http://www.amity.gr/) ,το οποίο θεωρώ ότι μπορεί να γίνει αφορμή για την συνέχιση της συζήτησης περί του "μετέωρου της εποχής μας"
Γράφει λοιπόν :
"Είμαστε μετέωροι λοιπόν, ανάμεσα σε όλα.
Μια διαλεκτική σχέση είναι η ζωή μας και ο πόνος μας, η αισιοδοξία και η αμφιβολία μας … και γιατί όχι ?
Δεν είναι ανθρώπινο αυτό κι αν όχι, τότε τι είναι ανθρώπινο ?
Το μόνο σίγουρο είναι πως, σιγουριά δεν υπάρχει.
Κι αυτό, αν το αποδεχτεί κανείς, έχει μια άγρια ομορφιά.
Η ακροβασία στο κενό είναι τέχνη.
Το να καταφέρνει κανείς να μένει μετέωρος χωρίς να κρατιέται από καμιά χειρολαβή-σιγουριά, ιδεολογία, θέση ή κατάσταση, σημαίνει πως δεν ακουμπά πάνω σε άλλους, δεν χρησιμοποιεί, δεν εκμεταλλεύεται, δεν προσκολλάται, δεν ποδοπατείται, δεν πέφτει και δε ρίχνει.
Σημαίνει πως διαχειρίζεται το βάρος της υπόστασής του και ελίσσεται, λαμβάνοντας υπόψιν, τόσο το τυχαίο, όσο και την εσωτερική του δύναμη και αλήθεια.
Τα πάντα ρει δεν έλεγε ο Ηράκλειτος ?… Τα πάντα διαφοροποιούνται… οι καταστάσεις, τα αισθήματα, οι χαρακτήρες, όλα μπορούν ν’ αλλάξουν και αλλάζουν, ανά πάσα στιγμή. Τίποτα δεν είναι απόλυτο… οι έννοιες έχουν πολλαπλή σημασία κι επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες, για να στηρίζουν και να αναιρούν ταυτόχρονα, αυτή τη διαλεκτική σχέση μας με τα πράγματα και το χρόνο, με το μέσα και το έξω, με το μέρος και το όλον κπλ…
Η κατακλείδα του αρχικού κειμένου, είναι μια διαπίστωση που συνάγεται από ποιους παράγοντες και ποια στοιχεία, όμως ?
Αν ήταν πάντα έτσι, τότε γιατί σήμερα ισχυριζόμαστε πως είναι δυσκολότερα τα πράγματα ? Μήπως γιατί, λόγο κεκτημένης ταχύτητας των πραγμάτων και ολοένα αυξανόμενης απόστασής μας από αυτά, δεν διακρίνουμε πια τις αλλαγές ?
Το οξύμωρο, αλλά και ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως, όταν όλα μα όλα αλλάζουν, είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων, να παρακολουθήσει ο ανθρώπινος νους αυτήν την αλλαγή κι έτσι, είναι σαν να μην αλλάζει στην ουσία, τίποτα. Έχετε σταθεί φαντάζομαι, απέναντι σ’ έναν ανεμιστήρα που κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Οι έλικές του δεν φαίνονται καν… μπορεί να δει κανείς πίσω από αυτούς ή άλλες φορές, δημιουργούν ένα σχήμα κυκλικό, που μοιάζει συμπαγές και ακίνητο. Μόνο όταν ελαττώνεται η ταχύτητα ή έρθουμε πιο κοντά τους, μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά την περιστροφή… την εναλλαγή των καταστάσεων, κατ’ επέκτασιν. "

Πάρα πολύ καλό κείμενο, που ηθικά βλέπει με θετικό και αισιοδόδοξο τρόπο "το μετέωρον της πραγματικότητά μας" και μπορώ να πω ότι προσωπικά μου έδωσε μια πρώτη απάντηση στο εσωτερικό μου ερώτημα.

Μια μόνο παρατήρηση: Κοινωνικά και Φιλοσοφικά ο άνθρωπος για να έχει την ισορροπία του στο κενό, ή να πορευτεί στην Ιστορία του, κατόρθωνε να κατασκευάζει Θέσεις,
οι οποίες αν και δεν αντανακλούσαν την απόλυτη αλήθεια (όπως στιγμές- στιγμές ίσως πίστευε), τον βοηθούσαν να κάνει "μεγάλες διηγήσεις" και να αποπειράται μεγάλα βήματα στην πολιτισμική του εξέλιξη.

Σήμερα ενώ συνεχώς δημιουργούμε κατά εκατοντάδες ίσως τα αναλυτικά εργαλεία, δεν φαίνεται να μπορούμε να κατασκευάσουμε νέεες κοινωνικά αξιόπιστες "μεγάλες διηγήσεις".(Με την έννοια ότι μπορούν να "συναρπάσουν" μεγάλες κοινωνικές ομάδες).
Ίσως να' ναι καλό αυτό.
Δίοτι οι "μεγάλες διηγήσεις" συνήθως κατέληγαν σε αιμάτινες πορείες "δια πυρός και σιδήρου".
Ίσως πάλι όχι.
Ίσως να' ναι προσωρινό. (Μπορεί να ζούμε το τέλος μιας καινούργιας "Μπέλ Επόκ"..).

Θα δούμε ..

Πάντως ο μεγάλος Κοινωνιολόγος Εντγκάρ Μορέν, γράφει στο τέλος της "Κοινωνιολγίας" του( εκδ. " Εικοστού Πρώτου" 1998, μτφρ Δ. Δημουλάς, σ. 551):
" Αντί μιας γόνιμης σύνθεσης ανάμσεσα στην τάξη και την αταξία, κάτι που θα έπρεπε να είναι η πρόοδος, βλέπουμε να διαγράφεται η παράθεση μιας αυστηρής τάξης (που εξασφαλίζεται από αδιάλλακτους μηχανισμούς) και μιας μη δημιουργικής αταξίας (στην οποία θα διαλυθούν οι "πολιτισμένοι" κανόνες).
Αυτή η υπόθεση είναι βεβαίως η πιθανότερη.
Αλλά όλες οι μεγάλες αλλαγές, όλες οι μεγάλες πρόοδοι στη ζωή, όπως και στην ιστορία του ανθρώπου, υπήρξαν θρίαμβοι του απίθανου."