"Νιότη απ' τη νιότη σου έπαιρνα κι ακόμη αχνογελούσα,τα γερατειά δεν τρόμαζα, το θάνατο αψηφούσα.
Και τώρα που θα κρατηθώ, που θα σταθώ, που θά μπω, που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο;"
Και τώρα που θα κρατηθώ, που θα σταθώ, που θά μπω, που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο;"
Γιάννης Ρίτσος - Επιτάφιος
Το τραγούδι της μέρας του μεγάλου ποιητή (μετά τον Σολωμό και τον Καβάφη) Γιάννη Ρίτσου μιλά για την τραγική και ηρωϊκή μάνα της Σαλονίκης.
Στη θέση όμως της μάνας , θα μπορούσε να είναι το σημερινό προλεταριάτο, "οι απασχολήσιμοι", και να θρηνούν με αξιοπρέπεια και κάποια ελπίδα τα νοήματα του αγώνα της εργατικής τάξης.
Ενός αγώνα που προς το παρόν μπορεί να φαίνεται νεκρός, όμως κάτι μέσα τους λέει, πως θα "αναστηθεί" στο πρόσωπο ενός καινούργιου συλλογικού υποκειμένου αλλαγής και ελπίδας....