Στη μνήμη της Αμαλίας, προβληματισμός…

Συνήθως από δω, δεν γράφω αμέσως.

Άκουσα και διάβασα την προσωπική ιστορία της αξιαγάπητης και μακαριστής (να ένα κι ένα πρόσωπο που αξίζει τον τίτλο) Αμαλίας Καλυβίνου.

Σήμερα πια νομίζω ότι μπορώ να πω δυο λόγια πιο κατασταλαγμένα.

Ξεκινώ με μια σκέψη για την κοινωνική ιστορία των Νοσοκομείων.
Υπάρχουν αναλυτές που έχουν παρατηρήσει ότι το δημόσιο (ή γενικότερα το κοινωφελές) νοσηλευτικό σύστημα αναπτύχθηκε στον Αγγλοσαξονικό κυρίως κόσμο την Βικτοριανή Περίοδο, ως χώρος που πήγαινε κανείς για να πεθάνει, όχι για να ζήσει…
Με λίγα λόγια οι Βικτοριανοί εστέτ, επειδή δεν «άντεχαν» με βάση τις αντιλήψεις τους τον θάνατο στους δρόμους, αποφάσισαν, μέσω της «φιλανθρωπίας», κάπου να τον «μαζέψουν»…
Από τότε , υποτίθεται ότι κύλησε «πολύ νερό στο αυλάκι» και άλλαξαν πολλά πράγματα. Απ’ ότι ξέρω κι εγώ, στο μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος μετακινήθηκαν τα πράγματα κάπως από τις Βικτοριανές νόρμες. Σήμερα βέβαια κάποιοι επιζητούν να μας ξαναγυρίσουν στην Βικτοριανή Εποχή, αλλά αφήστε το εδώ, ίσως δεν αφορά άμεσα το παρόν κείμενο.

Το θέμα μας είναι κατά πόσο το «κοινωνικό κράτος» ήρθε κάποτε ουσιαστικά στη χώρα μας.
Τις τελευταίες μέρες ο παππούς μου διηγήθηκε μια ιστορία: Πως έσωσε κάποτε τον πατέρα μου, όταν χρειάστηκε για μια σοβαρή επέμβαση να τον μεταφέρει από την Ενδοχώρα στην Αθήνα.
Αν και πριν λίγο καιρό είχε απολυθεί από τον Στρατό, με τον οποίο είχε πολεμήσει (υποτίθεται με τη σωστή πλευρά) στον Εμφύλιο, δεν είχε κάποια ασφάλιση. Ο μακαριστός γενικός γιατρός της κώμης (άλλος ένας που αξίζει τον τίτλο), που τον συμβούλεψε να τρέξει εσπευσμένα στην Αθήνα, του είπε επίσης να βρει και λεφτά, αν θέλει να σώσει το παιδί του…
Ο παππούς μου, πούλησε κοψοχρονιάς τα δυο μουλάρια του και ξεκίνησε..
Στην Αθήνα, στο «Αγία Σοφία», τα μουλάρια δεν έφταναν για τα νοσήλια, λόγω του ότι ήταν ανασφάλιστος.
Ευτυχώς ένας «κουμπάρος» τον συμβούλεψε να δηλώσει ότι θα πληρώσει στο τέλος και εν τω μεταξύ να πάρει «χαρτί απορίας».
Έριξε την περηφάνια του (γιατί τότε οι μη ακτήμονες χωρικοί το θεωρούσαν ντροπή να δηλώνουν «άποροι») και τηλεφώνησε στον πρόεδρο της κοινότητας και το χαρτί βγήκε.
Δεν πλήρωσε, δραχμή στο κράτος, αλλά τα μουλάρια έγιναν φακελάκια στους μεγαλογιατρούς της πανεπιστημιακής κλινικής κι έτσι ο πατέρας μου όχι μόνο σώθηκε αλλά μακροημέρευσε..

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι είναι θέμα ανθρώπινης προόδου η ιδέα να φορολογείσαι όταν έχεις εισόδημα , για να έχεις ανά πάσα στιγμή κοινωνικές υπηρεσίες έχεις ή δεν έχεις βαλάντιο.
Πολλές φορές εσύ ο ίδιος- ο τώρα «νοικοκύρης»- ή τα παιδιά σου μπορεί να βρεθούν στη θέση να χρειαστούν υπηρεσίες ποιότητας και να μην έχουν δραχμή στη τσέπη. Ο κόσμος ρόδα είναι και γυρίζει και δεν ξέρεις που και πως θα βρεθείς.
Νομίζω ότι στην Ψωροκώσταινα αυτό ποτέ δεν έγινε συνείδηση. Δεν ευνοήθηκαν τα υποκείμενα για περάσουν από την «μηχανική αλληλεγγύη» της μικρής κοινότητας στην «οργανική αλληλεγγύη» που χρειάζεται ο σύγχρονος κόσμος.
Γι αυτό ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά κοινωνικό κράτος, όχι τώρα που κάποιοι πάνε να μας πείσουν ότι η Ζούγκλα είναι το φυσικό μας πλαίσιο και εκεί πρέπει να ξαναγυρίσουμε…

Αυτά για την αρχή, γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς η ηρωική Αμαλία μας άνοιξε μεγάλο πεδίο για συζήτηση …
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)