τι γίνεται με τα ναρκωτικά;

Ο κ. Ανδριανόπουλος ασχολήθηκε σε άρθρο του, σε εφημερίδα του περασμένου Σαββάτου με το θέμα των Ναρκωτικών.
Όπου πολύ σαφώς πήρε θέση να δίνονται, όχι απλά υποκατάστατα, αλλά ακόμα και οι ίδιες οι ουσίες εξάρτησης στους τοξικοεξαρτημένους. Χωρίς βέβαια να σημειώνει πως μπορεί να συμβαδίζει αυτό με τη φροντίδα για απεξάρτηση των ανθρώπων.
Πως είναι δυνατό το υγειονομικό σύστημα να δίνει στον εξαρτημένο χωρίς όρους τις ουσίες από τη μια, ενώ από την άλλη να του προτείνει την απεξάρτηση.
Έτσι το επιχείρημά του για το ψυχολογικό υπόβαθρο της χρήσης και τις δυνατότητας εξόδου, όταν αλλάξουν οι συνθήκες ψυχολογικές και κοινωνικές (όπως λέει για τους στρατιώτες του Βιετνάμ) που οδηγούν στην εξάρτηση, ταιριάζει βέβαια με τη μη δίωξη του χρήστη που προβάλει επίσης, αλλά αδυνατίζει την πρώτη θέση του, για εκτεταμένη χορήγηση ουσιών. Δίοτι, όταν υπάρχει ελπίδα απεξάρτησης με την αλλαγή κάποιων συνθηκών ψυχολογικών και κοινωνικών δεν έχει υποχρέωση η πολιτεία να δίνει το κύριο βάρος στην απεξάρτηση;
Τώρα, αν για κάποιους ανθρώπους, αυτό χρειάζεται να γίνει για κάποιο διάστημα με φαρμακευτική υποστήριξη, ή με χορήγηση υποκατάστατων, (η οποία αντιμετωπίζει μόνο τα οπιούχα ναρκωτικά και στέκεται ανήμπορη μπροστά στο μέγιστο πρόβλημα του χώρου των εξαρτήσεων, την πολύ-τοξικομανία), αυτό είναι άλλο θέμα.
Επίσης, αν υπάρχουν κάποιοι, λίγοι άνθρωποι που σαφώς δεν τους βοήθησε μέχρι τώρα οτιδήποτε άλλο και τελικά μπροστά στον επεικείμενο θάνατο, προκρίνει κανείς να συντηρούνται στη ζωή, έστω λαμβάνοντας νόμιμα την ίδια την ουσία που έπαιρναν στη πιάτσα, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί γίνει κανόνας γενικός.
Τότε θα προτείνεται ο εύκολος δρόμος της «ασφαλούς» μη λύσης του προβλήματος σε όλους, ενώ πολλοί από αυτούς μπορεί και να κέρδιζαν την ευκαιρία της πλήρους απεξάρτησης.
Γιατί στα ναρκωτικά κανείς δεν μπαίνει ουσιαστικά εθελοντικά, ούτε συνήθως φτάνει μόνο η θέληση του για να βγει..