Η Ιστορία μιλά!

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης , Μουσική: Μάνος Λοΐζος

"Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου "γιατί".
Ποτέ δε λες η μοίρα πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία περνούσες γελαστός.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου "γιατί"."

Θα μπορούσα να καταθέσω πολλές σκέψεις για το νόημα του Πολυτεχνείου, αλλά προτίμησα αυτό το τραγούδι, το οποίο κατά την γνώμη μου πρέπει να εκφράζει τον απλό αγωνιστή εκείνης της περιόδου που βιώνει και το σήμερα..

Τον αγωνιστή που νιώθει ότι ο αγώνας του δεν δικαιώθηκε.

Τουλάχιστον ότι δεν δικαιώθηκε πλήρως...

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν κάτι μοναδικό, αλλά ένας κρίκος μιας αλυσίδας. Ίσως, αν άλλα δεν είχαν προηγηθεί, να μην υπήρχε..

(Διαδήλωση στην Αθήνα τον Καιρό της Γερμανικής Κατοχής.)


Η Ιστορία μιλά πάντα.... άλλοτε πνιχτά, άλλοτε φωναχτά!

...."Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις

για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι

ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι

μπρος στα ντουφέκια!"

Τάσος Λειβαδίτης