Γιατί τα παιδιά στρέφονται στα ναρκωτικά; (Υποθέσεις Εργασίας)

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα σήμερα γιατί οι νέοι , στρέφονται σταδιακά όλο και περισσότερο στην κατάχρηση εξαρτησιογόνων ουσιών. Μάλιστα όπως λένε οι δικοί τους είναι οι πιο "ευαίσθητοι" .
Τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει την άισθηση ότι φταίει η περιέργεια και οι κακές συναναστροφές, η πολύ μεγάλη διαθεσιμότητα της ουσίας, ο «μύθος» που έχει δημιουργηθεί για τα ναρκωτικά, η «έλξη του απαγορευμένου» .
Τελευταία δε, φταίει και η" κακή τους μοίρα", δηλαδή τα γονίδια..
Όλα αυτά μπορεί να παίξουν ρόλο, κυρίως στο να δοκιμάσουν τα παιδιά τα ναρκωτικά..
Ακόμα όμως και γι’ αυτό το στάδιο του "πειραματισμού" υπάρχουν κοινωνικές και ψυχολογικές αιτίες. Τι έχει να μας πει ένας νέος που ψάχνεται στο "περιθώριο";
Που προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να "ταράξει τα νερά";
Μήπως δεν μπορεί να μας μιλήσει αλλιώς;
Ευτυχώς δεν θα εξαρτηθούν όλοι.

Κάποιοι έχουν παραπάνω λόγους για να εξαρτηθούν από τις ουσίες.
Να σχετιστούν με τις ουσίες έως ότου η εξάρτηση τους από αυτές γίνει ένας τυραννικός καταναγκασμός.
Τις αναζητούν γιατί τους δίνει τη δυνατότητα να φεύγουν από την πραγματικότητα που ζουν.
Τους δίνουν την δυνατότητα ανάμεσα στον εαυτό τους, που δεν τον αντέχουν, και τους άλλους, που επίσης δεν αντέχουν να βάλλουν ένα τοίχο: Ένα φοβερό τσοπανόσκυλο που μας κρατά μακριά τους. Τις Ουσίες

Δεν μπορούν τα παιδιά αυτά να δημιουργήσουν αληθινές σχέσεις με τους Άλλους, το εγώ τους είναι ασταθές, έτοιμο να σωριαστεί με το παραμικρό και να ναρκωτικά έρχονται σαν υποστήριγμα.
Αυτός ο άνθρωπος από την νηπιακή του ηλικία ένοιωσε ότι δεν μπορεί να σχετιστεί και να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους.
Ζώντας σε ένα περιβάλλον υπερπροστατευτικό, ή άτεγκτο, με δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων, βίωσε τις κοντινές σχέσεις, τις σχέσεις με τους σημαντικούς άλλους ως απειλή, γι αυτό βάζει τον τοίχο των ναρκωτικών.
Ζητά αυτό το δεκανίκι, ως απόλυτη και απρόσωπη εξάρτηση, για να συνεχίζει να είναι άβουλος.

Άλλη μία περίπτωση είναι να βίωσε έναν «υπόγειο», αλλά ωστόσο αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ των γονέων του, ή άλλων αγαπημένων του προσώπων, γεγονός που τον έκανε πολύ ευάλωτο, με τα «κομμάτια» του να είναι μέσα του σε μια διαρκή σύγκρουση. Έτσι η χρήση και η φυγή μέσα από αυτή, να είναι μια λανθασμένη βέβαια προσπάθεια κατευνασμού.

Όταν δεν του δόθηκαν οι ευκαιρίες για να δοκιμάσει μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της οικογένειας δεξιότητες, ικανότητες, είναι απροετοίμαστος για την ζωή.
Όταν δεν κατάφερε μέσα στο σπίτι να του αναγνωριστεί ότι συχνά μπορεί να κάνει και λάθη, ότι μπορεί να υπάρξουν πράγματα στα οποία δεν θα τα καταφέρνει τέλεια, το «άγχος αποχωρισμού του» από τους δικούς του, μπορεί να γίνει τόσο δυνατό, ώστε να αποτελέσει μια επιπλέον αιτία στο πολυπαραγοντικό φαινόμενο της εξάρτησης.
Χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά για να μείνει το αδύναμο, «μεγάλο παιδί» στην οικογένεια.

Χώρια, που όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που του λείπει η πρωτοβουλία και η ζωντάνια, όταν κάποια στιγμή αναγκαστικά φύγει από αυτό, μπορεί και να το ως ευκαιρία για νέες, δυνατές «εμπειρίες»...

Επιπρόσθετα για ένα άνθρωπο με αυτή την προσωπική ιστορία τα διάφορα τραυματικά μεν, αλλά πολύ πιθανά στη ζωή βιώματα, δηλαδή απώλειες, χωρισμοί, θάνατοι, κλπ, αποκτούν άλλη, τρομακτική δυναμική.

Αλλά ποιά βιώματα; Εδώ υπάρχει η γνωστή κρίση της εφηβείας…Κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει που να μην πέρασε την κρίση της εφηβείας και να μην την ξεπέρασε.
Ο έφηβος όμως με την ψυχολογική κατάσταση που περιγράψαμε, αισθάνεται να βαθαίνει το εσωτερικό του κενό και προσπαθεί σ’ αυτή τη στιγμή που μεγαλώνει ο πόνος του, η ανία, το άγχος του να ναρκώσει το ψυχικό του όργανο με ουσίες.

Θέλετε κι άλλα;
Μεγαλώνει μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν εμπνέει το άτομο να συναντήσει τους άλλους στη βάση κοινών αξιών, πεποιθήσεων, σκοπών.
Κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, ότι ζούμε το τέλος των κοινωνικών αναφορών, ζούμε σε μια εποχή ατομοκεντρισμού.
Ο νέος αισθάνεται έτσι κι αλλιώς μεγάλη μοναξιά μέσα σ’ αυτή την ατομο-κεντρική κοινωνία, μακριά από όλους, χωρίς τη δυνατότητα να έχει κοινωνικά στηρίγματα, να έχει πρότυπα. Φανταστείτε τώρα τη μοναξιά του, να επιδεινώνουν και άλλοι πιο προσωπικοί παράγοντες.
Οι γονείς του -που έτσι κι αλλιώς στην εφηβεία αισθάνεται την ανάγκη να γκρεμίσει από το βάθρο τους- του φαίνονται πολύ μικροί, δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους.
Δεν έχουν κάτι δυναμικό, κάτι δημιουργικό να του δώσουν.
Συνήθως στην Ελλάδα στερούνται ακόμα και την επικοινωνία με φίλους, γιατί δεν έχουν χρόνο. Πρέπει να δουλεύουν από το πρωί ως τα μεσάνυχτα για να του προσφέρουν ανέσεις και φροντιστήρια..

Και τι να βάλει στη θέση των γονέων. Τους σταρ που κέρδισαν σχεδόν αυτόματα και χωρίς πολύ κόπο δόξα και χρήμα;
Μάλλον αυτός δεν θα το πετύχει και βαθιά μέσα του το ξέρει και μεγαλώνει ο πόνος του..

Να αναφέρουμε και το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι περισσότεροι νέοι ήδη από το γυμνάσιο εργάζονται πάνω από 12 ώρες.
Και αυτός από μόνος του είναι ένας παράγοντας σημαντικός για την κατάχρηση ουσιών.
Μια τέτοια καταπόνηση χρειάζεται και αναλγητικά!

Ποιος θα γίνει ο Ενήλικας Υποστηρικτής αυτού του νέου;
Ο Καθηγητής;
Ο Γυμναστής;
Ο υπεύθυνος της πολιτιστικής ομάδας;
Ένα άτομο της κοινότητας που μπορεί να τον πλησιάσει;
Ο παππάς ναι, για τις μικρές κοινότητες..
Αναρωτηθείτε πόσοι από μας πλέον έχουμε αυτόν τον στόχο πέρα από την "ύλη" μας, το περιορισμένο ειδικό σκοπό μας!
Μια κοινωνία υλοκρατική και ατομοκεντρική!


Βέβαια συχνά συναντούμε και περιπτώσεις, όπου αρκετοί νέοι στράφηκαν στα ναρκωτικά, επειδή στο περιβάλλον τους κυριαρχούσε η βία, επειδή θρηνούσαν τον έναν ή και τους δυο γονείς τους, επειδή υπήρχε ελλειμματικός ή και μηδαμινός γονεϊκός έλεγχος.
Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
Ίσως εδώ να είναι προφανής η συσχέτιση, όμως δεν εξηγούν την πλειονότητα των περιπτώσεων εξάρτησης.

Πάρα πολλές περιπτώσεις που συχνά είναι φαινομενικά ανεξήγητες. Εγώ μέσα από τις καταγραφές των θεραπευτών που διάβασα, έκανα αυτή την "υπόθεση" μέσα από την οποία μπορώ να καταλάβω, γιατί -ας πούμε τα παιδιά της διπλανής πόρτας- στρέφονται στα ναρκωτικά.
Βέβαια η χρήση αυτών των στοιχείων πρέπει να γίνεται με σύνεση, γιατί μια ολόκληρη σειρά μοναδικών παραγόντων οδήγησαν το κάθε εξαρτημένο πρόσωπο, σε αυτή την νοσηρή κατάσταση και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν φτάνει μια αιτία για να εξαρτηθεί κανείς. Δεν επιδιώκω να δημιουργήσω νέα στερεότυπα, αλλά να παρουσιάσω συνοποτικά την κρυμμένη πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων.