Αντι-Τσουκνίδα

"Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,
σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.
Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα
κι η στάχτη η προφητική αφάνισε
τ’ αδέσποτα μαλλιά σου ..."

Αναγνώστες

Δευτέρα, Απριλίου 28, 2008

Αληθώς Ανέστη?

Ένα πετυχημένο σχόλιο του Ασκαρδαμυκτί στο προηγούμενο δημοσίευμα (με δύο μόνο λέξεις και ένα ερωτηματικό Αληθώς Ανέστη;), με οδήγησε στη συγγραφή αυτού του κειμένου.
Ίσως γιατί το ρητορικό ερώτημά του ταίριαξε με κάποιες δικές μου σκέψεις που πάντα τις προκαλεί το περιβάλλον τέτοιες μέρες.
Α.
Ωστόσο πριν αρχίσουμε να μιλάμε για το "αληθώς", είναι αναγκαίο να δούμε τη θέση της Ανάστασης στο σώμα της πίστης του Χριστιανισμού.
Και αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού, είναι ο Χριστιανισμός.
Αν βγάλει κανείς την Ανάσταση έξω, (ιστορικά πάντα μιλώντας) είναι κάτι άλλο και όχι Χριστιανός.
Και αυτό γιατί η Ανάσταση του Χριστού δεν έγινε (με βάση τις παραδοχές της πίστης) για να αποδειχτεί η θεϊκή δύναμη του Χριστού.
Ούτε καν για να διορθωθεί το λάθος του Αδάμ (όπως ίσως πολλοί να θυμούνται από τα θρησκευτικά του σχολείου).
Η σάρκωση, ο θάνατος και ανάσταση του Θεού Λόγου, ήταν σχεδιασμένη πριν από την δημιουργία του Ανθρώπου.
Ήταν σχεδιασμένη ως «δεύτερη δημιουργία», τελειότερη μάλιστα από την πρώτη, αφού θα αξιοποιούσε ως προπαρασκευή και το «λάθος» του Αδάμ.
Η Ανάσταση του Χριστού γίνεται ο Δρόμος, στον οποίο Άνθρωπος και Κόσμος βαδίζουν και τέλος του Δρόμου Αυτού είναι η Δευτέρα Παρουσία.
Ο Δρόμος αυτός παριστάνεται με την Κυοφορία του εμβρύου: Ο Άνθρωπος μπορεί μερικώς να έχει κάποια αίσθηση του Τέλους του, όπως το έμβρυο έχει μερική επαφή με τον κόσμο έξω από τη μήτρα. Πλήρη επαφή θα αποκτήσει όμως με την Γέννηση.
Η Δεύτερη Δημιουργία λοιπόν που άνοιξε με την Ανάσταση του Χριστού, θα ολοκληρωθεί με την Δεύτερη Παρουσία.
Στην Πραγματικότητα ο ύμνος
«Χριστός Ανέστη εκ Νεκρών
Θανάτω Θάνατον πατήσας
Και εν τοις εν τοις Μνήμασιν
Ζωήν Χαρισάμενος
»
είναι όλη η ουσία του Χριστιανισμού.

Β.
Βέβαια, πρέπει να ειπωθεί κι αυτο: Όλη αυτή η ουσία, που διατυπώθηκε με σαφήνεια έξι τουλάχιστον αιώνες μετά, υπήρχε μέσα σε ένα σώμα από στοιχεία (μιλώντας με σημερινή γλώσσα) Ιστορικά, Ηθικά, Μυθικά, Θρησκευτικά, Υπαρξιακά και Φιλοσοφικά (συχνά αντιμαχόμενα μεταξύ τους).
Η μεταξύ τους διαλεκτική ήταν και αυτή στο σχέδιο της κυοφορίας, όπως είναι και σήμερα στο «σχέδιο» η διαλεκτική ανάμεσα σε αυτό του διατυπώθηκε τόσο παλιά και στις νεότερες επιστημονικές και άλλες εξελίξεις..
Αν το δει μάλιστα κανείς μακροσκοπικά αυτό ήταν ένα στήριγμα της επιβίωσης ή και της επιτυχίας του Χριστιανισμού ανά τόσους αιώνες.
Να μπορεί δηλαδή να εντάσσει την παντοειδή εξέλιξη (κοινωνική, πνευματική, ηθική, επιστημονική) σε μια διήγηση που δεν έχει ολοκληρωθεί, στην οποία ωστόσο μπορεί να δώσει ένα Οντολογικό Τέλος, μέσα από έναν «καθρέφτη» όμως, όπως θα έλεγε και ο Παύλος.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό βέβαια για τον πιστό, μπορεί να είναι και απόδειξη ανωτερότητας της πίστης του, ενώ για τον κάθε άλλο μπορεί να σημαίνει απλά, ότι μια οργανωμένη κοινότητα μαθαίνει ανά τους αιώνες… Από την άλλη ωστόσο, για να μάθει κανείς είναι αναγκαίο να μπορεί να δέχεται και να αξιοποιεί την πληροφορία..
Από αυτήν την διελκυστίνδα, δεν βγαίνεις εύκολα….

Γ.
Και γιατί να χαριστεί η Ζωή στους «εν τοις Μνήμασιν»;
Το ερώτημα αυτό συμφυές με το ερώτημα της επιβίωσης του ανθρώπινου προσώπου.
Δεν είναι εύκολο ούτε αυτό το ερώτημα:
Γενικά η τάση των πολλών είναι να λύνουν αυτό το ερώτημα με την επιβίωση της Ομάδας, της Οικογένειας, των Απογόνων (φυσικών και πολιτιστικών) των Κανόνων και των Παραδόσεων (της Θρησκείας δηλαδή με την ευρύτερη έννοια).
Όσο και να ασκεί κανείς κριτική βασιζόμενος στις γεμάτες βία τραγικές απολήξεις αυτής της τάσης, πρέπει να αναγνωρίσει ότι είναι θεμιτή και αναγκαία, αφού αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα είχαμε και τίποτ’ άλλο.
Από την άλλη, όμως συνεχίζει να υπάρχει το ερώτημα: «Αυτή η μοναδικότητα έστω ακόμα και βιολογικών συνδυασμών, η μοναδικότητα στιγμών και εμπειριών γιατί να χαθεί με τον Τάφο;»
Εδώ υπάρχουν πολλές απαντήσεις:
Ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι που δίκασαν τον Χριστό δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους: Οι Σαδδουκαίοι θεματοφύλακες της αρχαίας Εβραϊκής Παράδοσης που δεν γνώριζε θέση για Ανάσταση Νεκρών, πίστευαν ότι η ζωή τελειώνει στον Τάφο. Οι Φαρισαίοι οπαδοί μια νεότερης εβραϊκής θρησκευτικής τάσης πίστευαν στην ανάσταση των δικαίων νεκρών.
Υπάρχει η απάντηση των Ανατολικών Θρησκειών ότι ακριβώς αυτή η ατομική ύπαρξη είναι η πηγή του Πόνου και η λύτρωση θα έρθει με την συγχώνευση με το Άπαν, «ως μια σταγόνα στον Ωκεανό».
Περίπου την ίδια απάντηση υπαρξιακά δίνει και ο Επίκουρος, βάζοντας στη θέση του Άπαντος το Τίποτα.
Ο Πλάτωνας και κυρίως οι Μαθητές του απάντησαν με την γνωστή θέση περί της αθανασίας της ψυχής, του κόσμου των Ιδεών και τη υποτίμηση του παρόντος κόσμου ως φυλακής της ψυχής.
Υπάρχει η γενικότερη θέση της αρχαίας Ελλάδας (και γενικότερα του αρχαίου μεσογειακού κόσμου αν το εξετάσει κανείς πέρα από τον Μύθο), ότι η επιβίωση του ανθρώπινου προσώπου εδράζεται στην ανάμνησή του από τους ζωντανούς. Θέση με τρομερή πολιτισμική αξία, που πάνω της πάτησε κοινωνικά και ο Χριστιανισμός.
Την θέση του Χριστιανισμού, που αναπτύχθηκε παραπάνω, ας την ξανασημειώσουμε: Η Λύση θα έρθει στο Μέλλον, αλλά αυτό που ζει κανείς σήμερα και ατομικά και κοινωνικά και κοσμικά ακόμα, θα συμπεριληφθεί σε αυτή τη Λύση. Και ναι αυτή η προσωπική ύπαρξη, πονάει γιατί αξίζει.
Και βέβαια υπάρχει και η επιστημονίζουσα εξήγηση ότι όλα οφείλονται σε ένα «εγωϊστικό γονίδιο», που δημιουργεί μια «φρεναπάτη» αναγκαία για τον πολιτισμό, αλλά ωστόσο «φρεναπάτη», την οποία γνωρίζοντάς τη πια μέσω της επιστήμης καλό είναι να μην της δίνουμε και τόση σημασία.

Γιατί όλα αυτά;
Γιατί η θέση που θα πάρει κανείς για το «Αληθώς Ανέστη», εξαρτάται κυρίως από το τι θέση θα έχει μέσα του για όλα αυτά, είτε έχοντας κάνει τις λογικές επεξεργασίες, είτε όχι. Πολύ λίγο δε στα ιστορικά δεδομένα περί της Αναστάσεως Χριστού, παρόλο βέβαια που η αρχαία Εκκλησία έδινε μεγάλη σημασία στην Ιστορία, θέλοντας να σημειώσει ότι ήταν ένα γεγονός του υφιστάμενου κόσμου και όχι κάποιου άλλου κόσμου (των Ιδεών) ας πούμε.

Δ.
Κατά τα άλλα τα ίδια τα Ευαγγέλια δεν περιγράφουν το γεγονός της Ανάστασης, παρά μόνο ότι βρέθηκε άδειος ο τάφος.
Φρόντισαν επίσης να συμπεριλάβουν στις διηγήσεις τους τις αιτιάσεις του Ιουδαϊκού Ιερατείου ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα για να πουν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, όπως ο ίδιος είχε διακηρύξει πριν τον θάνατό του.
Υπάρχουν βέβαια οι εμφανίσεις του αναστημένου Χριστού, για τις οποίες πάλι οι ίδιοι περιγράφουν, ότι και αυτοί σε πολλές περιπτώσεις δυσκολεύτηκαν να τον αναγνωρίσουν.
Βέβαια υπήρξε και εμφάνιση (σύμφωνα με την Κ.Δ.) που έγινε σε περισσότερους από πεντακόσιους ανθρώπους, για την οποία ο Απόστολος Παύλος γράφοντας μετά από περίπου 20 χρόνια στους Κορινθίους τους λέει ότι όλοι όσοι έζησαν το γεγονός δεν έχουν πεθάνει και άρα υπάρχουν ζώντες μάρτυρες.
Είναι ακράδαντη η πίστη της αρχαίας Εκκλησίας ότι ο Χριστός Αναστήθηκε.
Και είναι επίσης ένα αξιοσημείωτο επιχείρημα αυτό της τάχιστης εξάπλωσης του Χριστιανισμού. Δεν θα μπορούσε να πετύχει, μέσα από διωγμούς μάλιστα, αν δεν είχε ξεκινήσει από δυνατές αρχικές εμπειρίες, όλων αυτών που «πορεύθηκαν στα έσχατα της γης».

Από την άλλη όμως τίποτα δεν μπορεί τελειωτικά να κλείσει τις αμφισβητήσεις, ότι όλη η Ιστορία του Χριστιανισμού, δεν ξεκίνησε από τσαντισμένους μαθητές του Ιωάννη μετά την εκτέλεσή του, ή ακόμα του Δασκάλου των Κουμρανιτών, ή και των δυο μαζί ή και πολλών άλλων ακόμα,
που κατέλαβαν τι θέλει ο κόσμος της εποχής τους.
Που έβαλαν κάποιον να θυσιαστεί για να παρουσιάσουν έναν άλλο ως αναστημένο.
Ή ότι ο Νικόδημος πλήρωσε τους Ρωμαίους (που δεν είχαν κανένα λόγο να μην δεχτούν την μίζα, αφού ο Χριστός δεν τους ενοχλούσε) να κατεβάσουν τον Χριστό απ’ τον Σταυρό πριν πεθάνει.
Να πει μετά ότι αναλήφθηκε για να ξαναεμφανιστεί ως Παύλος μετά από κανένα δυο χρόνια…
Και ότι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί λογικά.

Ε.
Αυτή η αμφισβήτηση είναι αναγκαία για τον ίδιο τον Χριστιανισμό που πιστεύει στην Ελευθερία του Ανθρώπου.
Αν υπήρχαν αξεπέραστες αποδείξεις για την Ανάσταση, τότε η πίστη δεν θα ήταν θέμα ελεύθερης επιλογής.
Όποιος δεν πίστευε θα ήταν χαζός ή κακός.
Γι’ αυτό και όλες οι προσπάθειες για τελειωτική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα από την πλευρά των Χριστιανών, εντείνονταν όσο ο Χριστιανισμός ταυτιζόταν με την Εξουσία.
Γιατί η κάθε Εξουσία θέλει στέρεες, οικουμενικές αποδείξεις της ισχύος της.

Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008

Άκρα Ταπείνωση


Η tractatus με το σημερινό της δημοσίευμα, με έκανε να ξαναρωτήσω τον εαυτό μου τι ήταν αυτό που με επανέφερε και με κρατά, μετά από ένα μακρύ ταξίδι, στην παιδική πίστη.
Δεν άργησα να καταλήξω, με βοήθησε και η εικόνα της "άκρας ταπείνωσης" του Ιησού.

Ναι, εδώ βρήκα την ταπεινή απλότητα, γεμάτη πόνο ζωής και ανθρωπιά.
Που χωρίς να καταργεί τίποτα, περνά τα στεγανά των συστημάτων.
Είναι πανάρχαια και αφήνει πίσω της, κουνώντας στοχαστικά το κεφάλι, τις μεγαλοστομίες και τα τρανά σχέδια των ιδεολογιών.
Βρίσκει ολόκληρο τον άνθρωπο στο σημείο που αυτός βρίσκεται.
Πριν του δώσει χέρι βοήθειας, αν της το ζητήσει, αποδέχεται την μεγάλη αξία του.
Έχει κάτι να του πει, ανεξαρτήτως αν πιστεύει ή όχι.
Δεν την ενδιαφέρει που ανήκει κανείς.
Κατά βάθος βέβαια, έχει στέρεα την πεποίθηση ότι όλα σε αυτήν θα καταλήξουν, αλλά δεν χρειάζεται να "φωνάξει" για αυτό.
Τα "στίγματα πταισμάτων" του κάθε Ζακχαίου, Ιούδα, Πέτρου, Πιλάτου, Μαγδαληνής ακόμα και αυτών των Φαρισαίων Υποκριτών είναι αναμενόμενα.
Είναι λέρα που πλένεται και όχι καταστροφή...
Η ταπεινή απλότητα που ξεπηδά γεμάτη ανθρωπιά μέσα από τον πόνο είναι αξία με κεφαλαιώδη σημασία σε ένα κόσμο που κυριαρχεί η λατρεία της δύναμης!

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

Οι "Δαγκάνες" του κ. Γκαργκάνα, είναι δώρο άλλων!


Πολλοί (ΜΜΕ, blogs, πολιτικοί) ασχολήθηκαν ξανά με τις απόψεις του κ. Γκαργκάνα.
Λες και περίμεναν να πει κάτι διαφορετικό.

Τεχνοκράτης καρριέρας είναι ο άνθρωπος, θα εκφράσει απόψεις που αρέσουν σε όσους κάνουν κουμάντο σήμερα και υπαγορεύουν πολιτικές ακόμα και σε κυβερνήσεις.

Ακόμα και να φύγει από την Τ.τ.Ε., κάπου αλλού θα αναζητήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του και πρέπει να έχει καλό "βιογραφικό", έστω και ως ο σύγχρονος Ιαβέρης, που λέει και ο σοφιστής.
Δυστυχώς, οι αντίπαλοι των εργαζομένων έχουν (ακόμα) πολύ μεγαλύτερη ισχύ από το εργατικό και τα άλλα κινήματα.
Και αυτό το υπολογίζει ο όποιος κ. Γκαργκάνας.


Όπως και ο κ. Κουκιάδης με την επιτροπή του που προτείνει να μπορούν οι επιχειρήσεις να απολύουν όσους θέλουν με μεγαλύτερη ευκολία, χωρίς όρια.
Διαφορετικές θα ήταν οι απόψεις τους, αν το εργατικό κίνημα είχε πολύ μεγαλύτερη ισχύ.
Διότι θα ήξεραν, ότι αν έλεγαν κάτι τέτοια, θα ήταν και η τελευταία φορά που θα λάμβαναν τον ρόλο συμβούλου της κυβέρνησης.
Οι απόψεις τους θα προκαλούσαν πραγματικό χαλασμό και όχι για μια μέρα.
Και καμιά δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, όσο δεξιά και να είναι, δεν αντέχει τον "χαλασμό".
Αλλά χαλασμός δεν έγινε ούτε με το ασφαλιστικό....

Update: Η Τσουκνίδα γορτάζει, γιατί ήδη συμπληρώθηκαν δυο χρόνια ύπαρξής της ημερολογιακά.
Μεγάλη Παρασκευή ξεκίνησα με θέμα τον Ιούδα..
Τώρα που κολλάει στο παρόν δημοσίευμα;
Ως "Ιούδες" αποκαλούνται στα καφενεία τέτοιοι υπέροχοι "τεχνοκράτες" , από κάτι παππούδες, που έχουν υπάρξει ελασίτες αντάρτες οι περισσότεροι!!!

Τρίτη, Απριλίου 22, 2008

Μεγαλοβδομαδιάτικα Ανάλεκτα

Με άσχημα συναισθήματα ξεκίνησα αυτή την βδομάδα... συναισθήματα που διέκοψαν μια καλή διάθεση..

*Τι κι αν η ανθισμένη γη άρχισε να παρασέρνει στον ερωτικό της παροξυσμό.
Έβλεπα τα ανθισμένα κατακίτρινα σπάρτα, τις κατακόκκινες παπαρούνες, το λευκό χαλί από τα χαμομήλια..
Όλα τα χρώματα της φλόγας.. πλησιάζουμε στην λατρεία του Φωτός με όλους τους συμβολισμούς της...
Είχα βάλει το Σάββατο και την αγαπημένη κατάλληλη μουσική ("Απρίλη μου Ξανθέ και Μάη Μυρωδάτε..", "Τζαμάικα" κλπ) και θυμήθηκα ότι σημαντικά πράγματα στη ζωή μου συνέβησαν Μεγαλοβδομάδα και Λαμπροβδομάδα..
Ερωτικές επιβεβαιώσεις αλλά κι απογοητεύσεις, αρχή δυνατών φιλικών σχέσεων, θάνατοι αγαπημένων προσώπων (ευτυχώς όχι αιφνίδιοι)..
Η σκέψη περιπλανήθηκε όμως κυρίως σε εφηβικούς και νεανικούς έρωτες...
(Γερνάω;)

**Το ρεμβασμό διέκοψε ένα συνταρακτικό νέο..
Τα άσχημα μαντάτα για τον Δεκαεννιάχρονο που σκοτώθηκε με την οβίδα, ενώ προσπαθούσε να πάρει το εκρηκτικό για βεγγαλικά. Αλίμονο το ήξερα το παιδί!!!
Πέρυσι, ανήμερα το Πάσχα όταν σκοτώθηκε κάποιος άλλος στεναχωρήθηκα πολύ γιατί ήξερα κάποιους από την οικογένειά του...Κι έγραψα τότε, σκέψεις που ισχύουν και σήμερα.
Σίγουρα πρέπει να αναρωτηθούμε στην μικρή μας νησιωτική πατρίδα μετά από τα απανωτά τραγικά δυστυχήματα για το τι κάνουμε.
Ίσως οι Δήμοι και οι Ενορίες "να ρίχνουν" οργανωμένα και με ασφάλεια πυροτεχνήματα στον ουρανό (σαν κι αυτά που ρίχνουμε για τουριστική ατραξιόν το καλοκαίρι) και να ασχοληθούν σοβαρά με την πρόληψη των αυτοσχέδιων και των άλλων παράνομων βαρελότων και "κουρσουνιών"!
Ένα με έχει διαολίσει στην φετινή ιστορία, που βρήκε ο νεαρός το (άσκαστο;;) στρατιωτικό υλικό;

***Μέρες τώρα ήθελα κάτι να πω για την πώληση ουσιαστικά του Ο.Τ.Ε στην κρατική "Γερμανική Τηλεφωνία".
Είναι λογικό στο σημερινό πολιτικο- οικονομικό πλαίσιο να υπάρχει ανάγκη ευρύτερης συνεργασίας της εταιρείας, ακόμα και οργανικής "συνένωσης" με ανάλογες εταιρείες και μάλιστα κρατικές του εξωτερικού.
Αυτό που προβάλλεται σήμερα ως αναγκαιότητα, μπορεί να χρεωθεί ως στρατηγικό λάθος στην σημερινή, αλλά και την προηγούμενη κυβέρνηση (αλλά και στις κυβερνήσεις της Γερμανίας ).
Λάθος που ξεκίνησε από την τυφλή πίστη στην "Οικονομική Ορθοδοξία"..
Μας έπρηξαν με την μετοχοποίηση για την εξεύρεση κεφαλαίων για το άνοιγμα στα Βαλκάνια κλπ κλπ.
Και τελικά που γυρίσαμε στην συνένωση με ένα Κρατικό Ευρωπαϊκό Οργανισμό.
Αφού όμως από αυτή την ιστορία κέρδισαν ορισμένα ιδιωτικά πορτοφόλια και όχι μόνο τελευταία..
Να πω ότι το ίδιο συμβαίνει και με την Ολυμπιακή, όπου τα συμφέροντα των τράστ της "Αιρ Φράνς" και της "Λουφτχάνσα" είναι πίσω από τον πόλεμο που δέχεται η ιστορική δημόσια ελληνική εταιρεία από την κομισιόν;
Δεν θα μπορούσαν χρόνια τώρα να εξετάσουν το ενδεχόμενο να μπει η Ολυμπιακή σε κάποιο από τα τράστ, διατηρώντας το ελληνικό δημόσιο τον έλεγχο;
Γιατί π.χ. να την πάρει μια ιδιωτική εταιρεία (είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά: δηλαδή τον τζίρο της), για να την παραδώσει μετά από λίγο καιρό σε ένα από τα τραστ;
Δεν θα μπορούσε να κάνει μια συμφωνία η κυβέρνηση με συμφερότερους όρους για την εξυπηρέτηση των ακριτικών περιοχών, αλλά και για το προσωπικό της;
Γενικότερα για την οικονομία, για τις τελευταίες εξελίξεις και το πως η νεοφιλελεύθερη μονομανία "στοιχειώνει" ακόμα και τις εμπειρικές διαπιστώσεις των πολιτικών, ενδιαφέρον είναι το δημοσίευμα του Sinistra Radicale


****Τέλος αυτά που δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας για την νομιμοποίηση της χρήσης χασίς... Δεν ηθικολογώ, ούτε δαιμονοποιώ. Προσπαθώ να μιλήσω χωρίς εντάσεις και συναισθηματισμούς.


Το ότι η χρόνια χρήση χασίς προκαλεί σοβαρές βλάβες στην Υγεία και ειδικά στην λειτουργία περιοχών του εγκεφάλου, νομίζω ότι πλέον έχει γίνει παραδεκτό από την πλειονότητα των ειδικών.


Η μερική άρση της απαγόρευσης για άλλους λόγους (κοινωνικούς και νομικούς) μπορεί από την άλλη να εξεταστεί.
Επειδή δηλαδή η περιστασιακή χρήση αφορά πλέον πολλούς ανθρώπους, να μην κινδυνεύει κανείς για έναν "μπάφο" να έχει εμπλοκή με τον νόμο. (Και λέω μερική, γιατί δεν μπορώ από την άλλη να φανταστώ για παράδειγμα έναν οδηγό σχολικού λεωφορείου χρόνιο χρήστη χασίς..)
Όμως ο κ. Τσίπρας σαν νέος πολιτικός, πρέπει να προσέξει πολύ τις αξιωματικού τύπου δηλώσεις, ειδικά για ευαίσθητα θέματα.
Μπορεί να "κάνουν πάταγο", να φέρνουν ψηφοφόρους, αλλά και διώχνουν και αρκετούς επίσης...

Σάββατο, Απριλίου 19, 2008

Ξυλοδαρμός Πρόσφυγα από όργανο της τάξης; Να ερευνηθεί άμεσα και ουσιαστικά!

Από την ΕΡΤ

Τον ξυλοδαρμό ενός Κούρδου μετανάστη κατήγγειλε η Κίνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα Σάμου (18/04/2008)
Τον ξυλοδαρμό ενός Κούρδου μετανάστη κατήγγειλε η Κίνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα Σάμου. Σύμφωνα με δική του μαρτυρία ξυλοκοπήθηκε από άνδρα του Λιμενικού Σώματος κατά την διάρκεια της περισυλλογής όταν ήρθε από τα απέναντι παράλια μαζί με άλλους 20 πρόσφυγες. Μετά από λιποθυμία του μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Σάμου όπου εισήχθη στα επείγοντα, νοσηλεύτηκε για δυο μέρες και μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υποδοχής. Την υπόθεση έχει αναλάβει ο δικηγόρος του Κέντρου ο οποίος έχει ζητήσει την Ιατρική γνωμάτευση του Νοσοκομείου Σάμου. Από την πλευρά τους οι Λιμενικοί υποστηρίζουν ότι ουδέποτε υπήρξε τέτοιο περιστατικό αφού την συγκεκριμένη μέρα που ισχυρίζεται ο μετανάστης ότι χτυπήθηκε ήταν μαζί του και άλλοι 20 συμπατριώτες του και οι οποίοι δεν ανέφεραν τίποτε σχετικό. «Εμείς καθημερινά περιπολούμε επί 24ώρου βάσεως, χρειάζεται να πέσουμε πολλές φορές στη θάλασσα για να σώσουμε ζωές. Είναι αδιανόητο για μας κάποιοι να μας κατηγορούν» δηλώνουν οι Λιμενικοί. Φως στην υπόθεση αναμένεται να δώσει το ιατρικό πόρισμα που ζήτησε ο δικηγόρος του Κέντρου Προσφύγων
Για το θέμα αυτό έγραψε και το indymedia & o preza tv.

Σαρανταποδαρούσες και Φιλισταίοι

«Χάθηκα μέσα στους δρόμους», που λέει και το αγαπημένο μου τραγούδι του Μίκη.
Και τώρα, που άνοιξα ξανά τον Η/Υ, δεν έχω χρόνο για να βγάλω κάποιες σκέψεις στην οθόνη, που κινούνται περί Ο.Τ.Ε., Ολυμπιακής και διακρατικών επιχειρηματικών συνεργασιών..
Αλλά, ρε παιδιά, η επαφή εδώ μέσα είναι σαν τα καφενεία..
Άμα χαθείς, χάνεις τους φίλους σου!
Για να μη χαθώ αφήνω ένα παλιό κείμενο πάλι.. «χριστιανικού» περιεχομένου επίκαιρο λόγω μέρας..

(Eναλλακτικό κήρυγμα για την Ανάσταση του Λαζάρου..)


Βασική αρχή της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογίας είναι ότι ο Θεός, υπάρχει μέσα στην Φύση και την Ιστορία, χωρίς όμως να καταργεί την ελευθερία των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι, οι οποίοι λειτουργούν ανάλογα με την προσωπική τους ιστορία, που διαγράφεται από κανονικότητες, αλλά και από έκτακτα γεγονότα, που μπορεί να ανασυντάξουν κανονικότητες.

Μέσα από αυτή την συνάντηση Θεός- Άνθρωπος- Κτίση, κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν με ένα εναργέστερο τρόπο σημεία αυτής της παρουσίας του Θεού στον κόσμο: Αυτά τα είναι τα θαύματα.
Δηλαδή, το ερώτημα μετατοπίζεται από το «τι είναι θαύμα;», στο «τι μπορεί να αναγνωριστεί ως θαύμα και από ποίους;»
Αυτή η αναγνώριση, γιατί γίνεται;
(«Ποίο το όφελος δηλαδή για την σωτηρία μας;» που θα έλεγες ζηλωτή.)
Είναι πρόκληση για μεγαλύτερη εσωτερική αλλαγή.
Βέβαια "σημεία" δεν είναι τα θαυμαστά γεγονότα μόνο.
Η Εκκλησία αντιμετώπισε ας πούμε την ραγδαία πολιτική αλλαγή που έφερε ο Κωνσταντίνος- έστω και αν αυτή έγινε εκ πρώτης όψεως για δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς- ως "σημείο" του Θεού.
Μήπως και ο Ιουδαίος Προφήτης δεν έβλεπε τους Πέρσες σαν «όργανο του Θεού»;
Ή πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχουν καθαροί και ακάθαρτοι χώροι, ή μένει στον μανιχαϊσμό του.
Άλλο τώρα τι πολιτικο-θρησκευτικές θεωρίες καθαγιασμού της εξουσίας στήθηκαν δευτερογενώς πάνω στην αναγνώριση αυτού του "σημείου" (Του Εν Τούτω Νίκα).

Άρα, το θέμα είναι με ποία αντίληψη έρχομαι να δω αυτά τα πράγματα.
Την αντίληψη που λέει ότι ο Δίας θα ρίξει έναν κεραυνό και θα ρίξει τα τείχη της Ιεριχούς (σκόπιμα έγινε οι μίξη); και τι μ' αυτό; θα σταματήσουν να υπάρχουν Τρώες και Φιλισταίοι;
Ή την αντίληψή που λέει ότι το σημείο, για όσους συναντηθούν μαζί του, είναι πρόκληση για εσωτερική αλλαγή.




Θα σας μεταφέρω μια ιστορία που άκουσα από έναν παπά:

"Κάποτε υπήρχαν 2 χωριά. Στο ένα χωριό υπήρχε μια θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς (κοίμηση), στο άλλο δεν υπήρχε. Ο παπάς του χωριού αυτού που δεν είχε θαυματουργή εικόνα, βλέποντας το άλλο χωριό να έχει απολαβές, διέδωσε ότι η εικόνα της αγίας Μαρίνας (έτσι έλεγαν την εκκλησία) είχε αρχίσει να δακρύζει, άρχισαν να έρχονται κι εκεί, αλλά κάποτε, το δάκρυ κορόμηλο βέβαια, αλλά δεν έγινε και κανένα πιο χειροπιαστό πράγμα, ο κόσμος βαρέθηκε.
Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ήτανε δεκαπενταύγουστος και κάποιοι κουτσοί στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα, λάθος ….λάθος στην Κοίμηση πήγαν για να ξενυχτήσουν, έτσι έλεγε το έθιμο, γονατιστοί στον νάρθηκα της εκκλησίας. 'Ήταν και μια μάνα που το κοριτσάκι της, 10 χρονών ας πούμε "σαν τα κρύα τα νερά", δεν μιλούσε, ήταν μουγκή. Ξενύχτησαν οι δύο τους γονατιστές στην εκκλησία, αλλά τίποτα.
Την άλλη μέρα στον γυρισμό περνούσαν από την αγία Μαρίνα. Πήγαν να ανάψουν ένα κερί.
Η μάνα βλέποντας την εικόνα της νέας και όμορφης αγίας "λύθηκε", άρχισε να παρακαλά με συντριβή, ξαφνικά θυμήθηκε -εκεί που έλεγε "τι έκανα Θεέ μου και με έκαψες"- ότι στα νιάτα της είχε βλάψει με το στόμα της μια κοπέλα.
Άρχισαν να βγαίνουν ποταμοί δάκρυα από την συντριβή, σαν αυτά του τελώνη στην παραβολή.
Δάκρυζε μαζί της και η εικόνα. (έτσι την έβλεπε..)
Έφυγαν, πήγε έψαξε την κοπέλα που είχε μείνει ανύπαντρη και της ζήτησε συγχώρεση...(Εν τω μεταξύ η άλλη δεν το περίμενε γιατί πολλές είχαν πει τότε για το "αμάρτημά της" και μεταξύ μας την περίμενε και η ίδια μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτά ήταν τα ήθη της εποχής, άλλο αν τα νιάτα σε οδηγούν σε αποκοτιές).
Λύθηκε και αυτή με την απρόσμενη παράκληση για έλεος, "δάκρυσε", μαλάκωσε η καρδιά της και με τον κόσμο και τον εαυτό της.
Αγκαλιάστηκαν.
Ας πούμε ότι σε λίγες μέρες το κοριτσάκι μίλησε
(Και αν δε μιλούσε δεν είχε και πολύ σημασία.. "όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος", έτσι δεν λέει το τραγούδι;).
Και έτσι η εικόνα της αγίας Μαρίνας θεωρήθηκε έκτοτε θαυματουργή.

Έτσι είναι φίλοι τα σαράντα πόδια της Αγίας Κατερίνας (έτσι λένε όσοι τα μέτρησαν), τα έχει αγιάσει η πίστη τόσων ανθρώπων.
Δεν είχαμε τότε μεθόδους DNA για να διαπιστώσουμε, ανήκουν σε αυτή ή σε άλλους ανθρώπους (μπορεί και αυτοί να ήταν μάρτυρες).

Τι μας φταίνε τα κοκαλάκια τα κακόμοιρα, αν κάποιοι φανατικοί ψάχνουν θαυματουργούς τρόπους να πείσουν τους Φιλισταίους να μην υπάρχουν.

Οι Φιλισταίοι είναι Ελεύθεροι να υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί έτσι το θέλει ο Θεός και κάνουν καλό στον κόσμο και την Ιστορία.

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

"Σόδομα και Γόμορα"


Φωνάζει ο Δεσπότης- blogger: Σόδομα και Γόμορρα.
Και θέλει εδώ η Εκκλησία να ασκήσει την ακρίβεια και όχι την οικονομία της..
Αλήθεια, τι έχει να πει για την ντόπα;
Τότε που τρέχανε και αυτοί να ευλογήσουνε τα νέα ελληνικά θαύματα!!!
Έστω και στα αθλητικά σόοου
Αυτά κι αν είναι Σόδομα και Γόμορα, Πάτερ.
Κατά τα άλλα αποδεκατίστε το δυόσμο και το άνηθο....

Έχουμε και τη Σαπφώ Νοταρά, να τα λέει πιο ωραία:

"Σόοοδομα και Γόμορρα"!

Κυριακή, Απριλίου 06, 2008

"Οι Καταναλωτές της Κουλτούρας"

Μια και και δεν έχω χρόνο τώρα για να γράψω τίποτα καινούργιο, είπα για να μην .."κρυώσει" αυτή η γωνιά να καταθέσω ένα πολύ παλιό άρθρο μου (10+ ετών).
Ντυμένο εξ' ανάγκης με μια ακαδημαϊκή γλώσσα, αλλά που δεν απέχει και πολύ από αυτά που σκέφτομαι και σήμερα...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ρίζα του όρου «κατανάλωση» (το ρ. consume) μέχρι τα μέσα περίπου του αιώνα που φεύγει, ήταν για την αγγλική και τη γαλλική γλώσσα μια λέξη με εξαιρετικά αρνητικό περιεχόμενο: Σήμαινε καταστρέφω και εξαντλώ. Η σύντομη μεταμόρφωση αυτής της λέξης σε έναν όρο με πολύ θετικό νόημα για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τον διαπρεπή οικονομολόγο J. RIFKIN.[1]
Οι τεχνολογικές αλλαγές των αρχών του αιώνα μας: εξηλεκτρισμός της βιομηχανίας, μηχανή εσωτερικής καύσης, είχαν σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής. Από το 1920 έως το 1927 η παραγωγικότητα της αμερικανικής οικονομίας αυξήθηκε κατά 40%.
Έτσι σιγά- σιγά δημιουργήθηκε πλεόνασμα παραγομένων αγαθών, για τα οποία φυσικά οι υποψήφιοι αγοραστές ήταν πολύ λίγοι. Η μόνη λύση ήταν να απευθυνθούν οι βιομηχανίες στις τάξεις των εργαζομένων και να τις πείσουν να αγοράσουν προϊόντα τα οποία μέχρι τότε εθεωρούντο είδη πολυτελείας.
Πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας ήταν ο βιομήχανος αυτοκινήτων ΦΟΡΝΤ, γι’ αυτό και ο τύπος της κοινωνίας που βαθμιαία δημιουργήθηκε στις δυτικές χώρες θα αποκληθεί «φορντική». Η «φορντική» κοινωνία ως προς αυτή της τη διάσταση είχε στηριχθεί σε δυο άξονες:
Ο πρώτος άξονας ήταν ένα σταθερό εισόδημα για τους εργαζόμενους έτσι ώστε να μπορούν να καταναλώνουν τα μοντέρνα βιομηχανικά προϊόντα. Ο δεύτερος μια προσπάθεια να ταυτιστούν αυτά τα προϊόντα με την άνεση, την επικοινωνία, την κοινωνική ισχύ, την ελευθερία και άλλες αναζητήσεις του ανθρώπου.[2]
ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ
Θα ήταν άδικο, βέβαια, να θεωρήσει κανείς ότι η ανάπτυξη της οικονομίας μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, δεν εξυπηρέτησε πραγματικά αυτές τις ανάγκες. Όμως ταυτόχρονα δημιούργησε τόσα πολλά προβλήματα , ώστε οι φοιτητές στις εξεγέρσεις τους (Μάης ’68), καίγοντας αυτοκίνητα να διακηρύσσουν την έξοδο από την μανία του καταναλωτισμού.
Τέτοια προβλήματα είναι η τυποποίηση της ζωής, η έλλειψη πραγματικά προσωπικού χρόνου, η λειτουργία των διανθρώπινων σχέσεων μέσα από ανταλλαγές προϊόντων, η πλύση εγκεφάλου, η επιθετικότητα που προέρχεται από τον ανταγωνισμό για την κατοχή όλων και περισσότερων «αγαθών».[3]
Τέτοιες τάσεις στη σύγχρονη κοινωνία οδήγησαν πολλούς να πιστέψουν ότι η διεκδίκηση της ισότητας απέναντι στο νόμο και στις ευκαιρίες για την ζωή- αρχές που ξεκινάνε από το Διαφωτισμό - σχεδόν μετατράπηκε στην διεκδίκηση της ισότητας συμμετοχής στην καταναλωτική αγορά, γεγονός που δίνει την αίσθηση της πραγμάτωσης αυτού του είδους της ισότητας σε μία αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν την εικόνα του καταναλωτισμού, που ξεπερνά το επίπεδο μια απλής κοινωνικής και οικονομικής τάσης και ανάγεται στο επίπεδο μιας εκτεταμένης παραδοχής για τη ζωή που μπορεί να συμπεριλάβει και να μορφοποιήσει πολλές ανθρώπινες ανάγκες , αξιώσεις και στόχους. Παίρνει δηλαδή το νόημα ενός πολιτισμικού αξιώματος.[4]
Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά του φαινομένου αυτού που πρέπει να τα έχουμε υπόψη πριν προχωρήσουμε στην παραπέρα ανάλυση του θέματος:
α) Με βάση έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στις Η.Π.Α. η αυξομείωση της κατανάλωσης ποτέ δεν είναι στενά συνδεδεμένη με τις διακυμάνσεις του εισοδήματος.[5] Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί και στις μέρες μας, καθώς η αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών, με τη χρησιμοποίηση των πιστωτικών καρτών, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, τη στιγμή που υπάρχει μια μείωση της αγοραστικής δύναμης των χαμηλών και των μεσαίων πληθυσμιακών ομάδων. Τούτο δεν σημαίνει ότι μπορούν εν τέλει να ξεπεραστούν τα όρια που θέτει η οικονομία[6], όμως αυτή η αντίσταση δείχνει πόσο ριζωμένη είναι η παραπάνω συμπεριφορά.
β) Όσο αυξάνει η τυποποίηση μέσα στα πλαίσια του βιομηχανικού και μεταβιομηχανικού κόσμου, τόσο αυξάνει και η ανάγκη για ιδιαιτερότητα, διαφορετικότητα, κατάκτηση ενός επίπεδου και τρόπου ζωής αξιολογικά ανώτερου από αυτό του μέσου καταναλωτή. Αυτό συνδέεται και με την κατάκτηση κοινωνικής ισχύος και πετυχαίνεται με την δυνατότητα κατανάλωσης προϊόντων που είτε δεν είναι εφικτά, είτε είναι άγνωστα και δύσχρηστα για το ευρύ κοινό.[7]
Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό είναι πολύ σημαντικό για το θέμα μας, δηλαδή τον υπερκαταναλωτισμό των πολιτιστικών προϊόντων.
Πριν ορίσουμε το τι είναι πολιτιστικό προϊόν, πρέπει να δούμε τον όρο «πολιτισμός». Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται και για να ορίσει το χώρο «των γραμμάτων και των τεχνών», αλλά ταυτόχρονα ευρύτερα, ώστε να συμπεριλάβει το υλικό στοιχείο, την επιστήμη , την τεχνολογία, τους κοινωνικούς θεσμούς, κάθε στοιχείο που ορίζει την μορφολογία του δημόσιου και ιδιωτικού βίου του ανθρώπου σε κάθε εποχή. Μάλιστα σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχει η τάση να γίνεται αυτή η διάκριση με την χρησιμοποίηση δυο διαφορετικών λέξεων: Κουλτούρα (culture- Kultur) και πολιτισμός (civilization, Zivilisation).[8]
Ορίζοντας, λοιπόν, το πολιτιστικό προϊόν πρέπει να έχουμε υπόψη και τις δυο αυτές διαστάσεις. Έτσι πολιτιστικά προϊόντα είναι τα έργα τέχνης και γενικά τα μορφωτικά αγαθά (αν μπορούμε έτσι να αποδώσουμε την ξενόφερτη λέξη «κουλτούρα»), αλλά και απλά καταναλωτικά προϊόντα της βιομηχανικής τεχνολογίας που ο συμβολισμός και η λειτουργία τους ξεπερνά την κύρια ανάγκη για την οποία έχουν κατασκευαστεί.

ΟΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΗΣ «ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ»
Έχει παρατηρηθεί ο σύνδεσμος όλο και περισσοτέρων ανθρώπων με την τέχνη, ειδικά στις ανεπτυγμένες χώρες. Σ’ αυτό συντελεί η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου, η αύξηση του ελευθέρου χρόνου και η οικονομική ευρωστία των μεσαίων τάξεων. Βέβαια δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το κίνητρο της κοινωνικής ισχύος, την οποία πολλά μέλη της μεσαίας τάξης επιζητούν. Επίσης, από την άλλη πλευρά, είναι ο μόνος τρόπος εξόδου από τη ρουτίνα της ζωής στις σύγχρονες πόλεις. Έτσι τις τελευταίες δεκαετίες έχει αυξηθεί ο όγκος των επισκεπτών στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το ενδιαφέρον σημαντικών πληθυσμιακών ομάδων για την φιλοσοφία π.χ. και την ποίηση και για οποιαδήποτε άλλη ασχολία που παλιότερα ήταν προνόμιο των ελίτ.[9]
Ακόμα όμως τα πολιτιστικά προϊόντα που κυριαρχούν είναι εκείνα που ορίζονται ως «μαζική κουλτούρα» (Pop μουσική, κινηματογραφικές ταινίες δράσης με θέματα τυποποιημένα κ.τ.λ).[10] Πάντως η ανάγκη της ιδιαιτερότητας είναι αυτή που κάνει ακόμα και αυτή τη μαζική κουλτούρα να παρουσιάζει πολλές τάσεις, ενώ δεν είναι λίγες φορές που ένα καλλιτεχνικό έργο με δύναμη και ζωντάνια έκφρασης κατορθώνει να περάσει σε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα (π.χ. η νεότερη ελληνική ποίηση ντυμένη με τη μουσική των μεγάλων ελλήνων μουσικών).
Μπόρεσε όμως αυτή η διάχυση των πολιτιστικών αγαθών σε μεγάλες μάζες ανθρώπων να τις οδηγήσει σε βαθύτερη κατανόηση του εαυτού τους και του περιβάλλοντός τους; Πολλοί αμφιβάλλουν . Παρατηρήθηκε μάλιστα από τον κοινωνιολόγο ΟGBURN το φαινόμενο της «πολιτιστικής καθυστέρησης»(Cultural Lag). Με λίγα λόγια η ανάπτυξη του πολιτισμού καθυστερεί σε σχέση με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και έτσι ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει τις αλλαγές που επισυμβαίνουν στην κοινωνία που ζει και να επινοήσει νέα σχήματα ζωής και μορφές έκφρασης.[11]
Αν λοιπόν όλα αυτά δεν συντελούν σε μια ουσιαστική μορφωτική άνθηση, αλλά παραμένουν μόνο στο επίπεδο της κατανάλωσης, τότε η διάδοση της «κουλτούρας» είναι προβληματική.

ΚΑΤΑΛΩΣΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΙΝΤΩΝ
Για τις παραδοσιακές κοινωνίες πολιτισμός ήταν οι συνταγές μαγειρικής, το κέντημα, το ράψιμο, η χειροτεχνία και κάθε τι που έκανε το κάθε ένα αντικείμενο, ή την κάθε μια λειτουργία της καθημερινής ζωής να έχει μια μοναδικότητα.
Αυτή η ανθρώπινη ανάγκη δεν σβήνει στην σύγχρονη ζωή. Μπορεί οι ανάγκες της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής να απαιτούν ένα πλήθος τυποποιημένων προϊόντων, όμως με την εναλλαγή διάφορων μορφών και υλικών κατασκευής, πετυχαίνεται το κάθε ένα προϊόν να είναι όσο το δυνατό ξεχωριστό. Έτσι κάποιος μπορεί να διαλέξει ένα αυτοκίνητο ή μια ηλεκτρική συσκευή, όχι μόνο ανάλογα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους αλλά ανάλογα με το σχέδιο τους, με τον συμβολισμό που μπορεί να έχουν, ή ακόμα επειδή πιστεύει ότι η αναγνωρισιμότητα της μάρκας τους κάνει το πρόσωπό του να ξεχωρίζει.
Καλύτερο παράδειγμα καταναλωτισμού πολιτιστικού και τεχνολογικού - βιομηχανικού αγαθού ταυτόχρονα δεν είναι άλλο στις μέρες μας από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το design, το όλο και πιο βολικό μέγεθος, η απόδοση των χρωμάτων στην οθόνη, η ευκρίνεια του ήχου, η χωρητικότητα κάνουν τους καταναλωτές αυτών των προϊόντων να προχωρούν σε αναβαθμίσεις και νέες αγορές καθημερινά.[12]
Ταυτόχρονα η εφαρμογές των multimedia, η σύνδεση τους με την ανάπτυξη της δορυφορικής και ψηφιακής τηλεόρασης, το ίντερνετ κτλ, φτιάχνουν έναν κόσμο άπειρων ευκαιριών για τους καταναλωτές αυτών των προϊόντων παρόλο που οι περισσότεροι είναι ακόμη δύσπιστοι στη χρησιμοποίηση αυτών των πολύπλοκων, όμως ταυτόχρονα και με πολλές δυνατότητες μηχανημάτων.[13]
Είναι δηλαδή ελκυστικά προϊόντα (εκτός και άλλων πολλών αναγκών) για αυτούς που αποζητούν την κοινωνική ισχύ και τη διαφορετικότητα.
Εκτός λοιπόν, της ανάγκης για επικοινωνία, μπορούμε να δούμε αυτό τον νέο κόσμο και ως αποτέλεσμα επιβολής προτύπων κοινωνικής ισχύος τα οποία στηρίζονται στην δυνατότητα αυξημένης "κατανάλωσης" τεχνολογικών- πολιτιστικών προϊόντων.

[1]. Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της, (μετάφρ. από τα αγγλικά), Αθήνα 1996, σελ.81
[2]RIFKIN J.: Το τέλος της μισθωτής εργασίας και το μέλλον της (μετάφρ. από τα αγγλικά), σελ.
[3] ΦΙΛΙΑΣ Β., Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις,Αθήνα6 1987σ.128-132
[4] ΚΑΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ Β.,Η καταναλωτική συμπεριφορά στην ελληνική κοινωνία, Αθήνα2 1984, σ.69-70
[5] ΚΑΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ Β.,Η καταναλωτική συμπεριφορά στην ελληνική κοινωνία,σ.48
[6]GALBRAITH J.K., H καλή κοινωνία (μετάφρ. από τα αγγλικά) Αθήνα 1997, σ. 36,51,129,130
[7] Αυτόθι σ.46 και
ΤΟΦΛΕΡ Α., Κατανάλωση και Κουλτούρα, Αθήνα 1992, σ.71-72
[8] ΦΙΛΙΑΣ Β., Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, σ. 251, και
ABERCOMBIE N. και άλλων, Λεξικό Κοινωνιολογίας ( μεταφρ. από τα αγγλικά) Αθήνα 1996 σ. 300-302
[9] ΤΟΦΛΕΡ Α., Κατανάλωση και Κουλτούρα, σ.62-65,67-72, 81-96.
[10] Αυτόθι σ. 172-184
[11] ΦΙΛΙΑΣ Β., Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, σ. 268-270
[12] ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24.1.1999 σ 66, «Τεχνολογική απόλαυση»
[13] ΗΜΕΡΗΣΙΑ 23.1.99σ.60: «Το τηλεκοντρόλ πρωταγωνιστής της επόμενης δεκαετίας» και
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24.1.1999 σ.67 : «Το ψηφιακό βίντεο δεν εκτόπισε τοVHS».

ΓΝΩΣΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΕΙΤΟΝΟΙ

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος

η δύναμη σου θάλασσα, η θέλησή μου βράχος





Πρόληψη επί της Ουσίας

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
δούρειος άνεμος του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
http://www.kounia.org/

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!"
Νίκος Καζαντζάκης... Κι όμως σήμερα ταιριάζει κι εδώ!

Αρχειοθήκη ιστολογίου